Στο ένθετο "Γυναίκα" της κυριακάτικης Καθημερινής, η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου γράφει ένα άρθρο με θέμα τον γάμο και την τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών.

Στο άρθρο, η ισότητα στα δικαιώματα παρουσιάζεται ως εξίσωση των μορφών σεξουαλικότητας και ως ακύρωση των φυλετικών (εννοεί έμφυλων) διαφορών και "ιδιαιτεροτήτων". Στη συνέχεια, υποστηρίζει πως η γαλλική Αριστερά λανθασμένα θεωρεί πρόοδο την άρνηση της διαφοράς και πως είναι λάθος να ερμηνεύουμε τη διαφορά ως πηγή ανυπόφορης ανισότητας.

Τα επιχειρήματά της εναντίον της τεκνοθεσίας από τα ομόφυλα ζευγάρια διέπονται από βιολογικό ντετερμινισμό: «μεγάλη μερίδα ετεροφυλόφιλων, λες και νιώθουν ένοχοι για τη βιολογική δυνατότητά τους για αναπαραγωγή, επιζητούν να επεκταθεί αυτή η δυνατότητα στους ομοφυλόφιλους μέσω της ιατρικής μηχανικής. Και ως αποτέλεσμα θα προκύψει μια βιομηχανία μωρών, τα οποία θα συλλαμβάνονται με εργαστηριακούς τρόπους και με δαπάνη των ασφαλιστικών ταμείων».

Επιπλέον, η επιθυμία για ισότητα, θεωρείται ανωριμότητα και, όπως αναφέρει «αυτό μπορεί να το πιστοποιήσει οποιοσδήποτε ψυχίατρος»(!), ενώ παρακάτω υποστηρίζει πως η διεκδίκηση των αιτημάτων «είναι μια παρενέργεια της αρχής της ελευθερίας και μια έμμονη ιδέα που προκύπτει από την αρχή της ισότητας».

Στο υπόλοιπο άρθρο, η λογική του βιολογικού ντετερμινισμού συνεχίζεται, με αποτέλεσμα να εξάγονται αυθαίρετα συμπεράσματα: «Οι ομοφυλόφιλοι άντρες δεν μπορούν να κάνουν παιδιά – η ομοφυλοφιλία έχει αυτό το χαρακτηριστικό. Ετσι οι περισσότεροι ομοφυλόφιλοι δεν έχουν τέτοια σχέδια».

Επίσης, υποστηρίζεται η λογική της περιχαράκωσης: «Ο γάμος μεταξύ ομοφυλόφιλων δεν αφορά ολόκληρη την κοινωνία, αλλά μια μειονότητα μέσα στη μειονότητα», υπονοώντας πως τα δικαιώματα του 10% του πληθυσμού δεν αφορούν όλη την κοινωνία.

Η μόνη κριτική που ασκεί και έχει βάση είναι αυτή της υποταγής της ομοφυλόφιλης σεξουαλικότητας στις ετεροκανονικές και μικροαστικές νόρμες, όπως ο γάμος και η απόκτηση παιδιών.

Θα περιμέναμε από ένα πρόσωπο που αυτοτοποθετείται στην Αριστερά (συγκεκριμένα στη ΔΗΜΑΡ), να μη χρησιμοποιεί όρους βιολογικούς (έτσι είναι η φύση και δεν αλλάζει – μην τα ισοπεδώνουμε όλα), να μην τονίζει με αρνητικό τρόπο τη διαφορά («εμείς κι εσείς») και να υποστηρίζει τα LGBTQ δικαιώματα, αντί να λέει πως το αίτημα για ισότητα είναι παρενέργεια της ελευθερίας και χρήζει ψυχιατρικής βοήθειας.

Το άρθρο ολόκληρο:

Εδώ στο Παρίσι γίνεται πολύς λόγος για τον γάμο των ομοφυλόφιλων, για τον «γάμο για όλους» – όπως παρουσιάζει το σχετικό νομοσχέδιο η Αριστερά. Γίνονται διαδηλώσεις υπέρ και διαδηλώσεις εναντίον. Κι αν εμπιστευτώ τα μάτια μου, στις διαδηλώσεις της πρώτης κατηγορίας η πλειονότητα των αγωνιζόμενων είναι ετεροφυλόφιλοι. Τι συμβαίνει; Επιμένουμε, με σημαίες και ντουντούκες, να εξισώσουμε όλες τις μορφές σεξουαλικότητας, να ακυρώσουμε τους φυλετικούς ρόλους και τις φυλετικές ιδιαιτερότητες.

Η γαλλική Αριστερά, κυβερνώσα και μη, θεωρεί ότι η άρνηση της διαφοράς είναι πρόοδος· στη Γαλλία η λέξη «πρόοδος» είναι ιερή, όπως και η λέξη «επανάσταση». Η διαφορά εκλαμβάνεται ως πηγή ανυπόφορης ανισότητας· οι Γάλλοι εφαρμόζουν κατά γράμμα και χωρίς φαντασία το σύνθημα της γαλλικής δημοκρατίας «ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα» και έτσι υπονομεύουν τη δημοκρατία. Με αυτή τη λογική, μεγάλη μερίδα ετεροφυλόφιλων, λες και νιώθουν ένοχοι για τη βιολογική δυνατότητά τους για αναπαραγωγή, επιζητούν να επεκταθεί αυτή η δυνατότητα στους ομοφυλόφιλους μέσω της ιατρικής μηχανικής. Και ως αποτέλεσμα θα προκύψει μια βιομηχανία μωρών, τα οποία θα συλλαμβάνονται με εργαστηριακούς τρόπους και με δαπάνη των ασφαλιστικών ταμείων.

Βρίσκω το όλο θέμα παιδαριώδες, επειδή το να επιθυμούμε τα πάντα είναι ένδειξη ανωριμότητας – αυτό μπορεί να το πιστοποιήσει οποιοσδήποτε ψυχίατρος. Οι ομοφυλόφιλοι άντρες δεν μπορούν να κάνουν παιδιά – η ομοφυλοφιλία έχει αυτό το χαρακτηριστικό. Ετσι οι περισσότεροι ομοφυλόφιλοι δεν έχουν τέτοια σχέδια. Οσο για τις ομοφυλόφιλες γυναίκες, μπορούν να αποκτήσουν παιδιά χωρίς να καταφύγουν στην τεχνολογία. Από κει και πέρα, το πρόβλημα «τα θέλω όλα και τα θέλω τώρα» παραμένει· είναι μια παρενέργεια της αρχής της ελευθερίας και μια έμμονη ιδέα που προκύπτει από την αρχή της ισότητας. Ωστόσο δεν είμαστε ίδιοι σ' αυτόν τον κόσμο, είμαστε ίσοι. Ισοι μπροστά στον νόμο, ίσοι μπροστά στις κοινωνικές ευκαιρίες. Από την άλλη, δεν είμαστε ίσοι μπροστά στις βιολογικές ευκαιρίες. Λόγου χάρη, οι γυναίκες άνω των 45 ετών δεν μπορούν να αποκτήσουν παιδιά.

Ας σκεφτούμε και τι σημαίνει «γάμος για όλους». Ο γάμος μεταξύ ομοφυλόφιλων δεν αφορά ολόκληρη την κοινωνία, αλλά μια μειονότητα μέσα στη μειονότητα. Διότι στις χώρες όπου υφίσταται καθεστώς συμβολαίου ελεύθερης ένωσης, το οποίο ρυθμίζει οικονομικά και συναισθηματικά ζητήματα στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, μόνο μια μειονότητα των ομοφυλόφιλων θα προχωρήσει σε «γάμο». Με άλλα λόγια, ενώ το συμβόλαιο ελεύθερης ένωσης είναι απαραίτητο (ως δυνατότητα), ο γάμος είναι περιττός.

Κοντολογίς γίνεται πολύς θόρυβος για το τίποτα. Παραλλήλως γίνεται μια προσπάθεια τιθάσευσης της ομοφυλοφιλικής σεξουαλικότητας με κομφορμιστικές, μικροαστικές, ισοπεδωτικές πρακτικές. Επειδή ο γάμος ως τελετή –και όχι ως ιδέα– είναι αναχρονιστικός. Ειδικότερα, η ιδέα του γάμου έχει βιολογικό και κοινωνικό περιεχόμενο (αποσκοπεί στην αναπαραγωγή του είδους, στην προστασία των παιδιών, στη σταθερότητα των ανθρώπινων σχέσεων), αλλά στην εποχή μας υπάρχει πλήθος τρόπων για να συμβιώνει κανείς.

Τελικά πολλοί ομοφυλόφιλοι δεν καταλαβαίνουν γιατί οι ετεροφυλόφιλοι έχουν πάρει τόσο ζεστά τον «γάμο για όλους». Γιατί πρέπει να κάνουμε όλοι τις ίδιες κινήσεις στη ζωή; Γιατί αυτή η εξομοίωση να θεωρείται πρόοδος;

Πηγή: LGBTQ Greece

 

Πηγή: www.lifo.gr