της Εύας Στάμου

Η 25η Μαρτίου ήταν ημέρα ξεχωριστή και στο Παρίσι, όπου εκατοντάδες πολίτες βγήκαν στους δρόμους για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στα σχέδια της κυβέρνησης Ολάντ να νομιμοποιήσει τον γάμο των ομοφυλόφιλων ζευγαριών.
     
Οι σκηνές από τη διαδήλωση χαρακτηρίζονται από την εξής πρωτοτυπία: οι διαδηλωτές αποτελούνται από καλοντυμένες οικογένειες, φοιτητές και φοιτήτριες που σχηματίζουν γελαστές παρέες, ηλικιωμένες κυρίες με κομψά καπέλα και ακριβές τσάντες, οι οποίες είναι φανερό ότι παίρνουν μέρος σε διαδήλωση πρώτη φορά, έκδηλα σοκαρισμένες από τη ρήψη δακρυγόνων. Ορισμένοι κρατούν πανό με συνθήματα που επαναλαμβάνουν επίσης ρυθμικά: «Όχι γάμος για τους γκέι!», «Όχι στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή!», «Όχι στο δικαίωμα της υιοθεσίας για τους γκέι!».

Ζούμε σε μία κοινωνία που έχει ως επίκεντρο το ζευγάρι, την τεκνοποίηση, την οικογενειακή ζωή και τις αξίες της, που θεωρούνται ανώτερες από οποιεσδήποτε άλλες. Η μητρότητα -αν και με τρόπο επιφανειακό και άμεσα συνδεδεμένο με το καταναλωτικό μοντέλο της εποχής μας- είναι μια αξία τοποθετημένη στο κέντρο της καθημερινότητας, αφού ακόμα και στον 21ο αιώνα η πλειονότητα των ανθρώπων πιστεύει ότι μόνο μέσω της μητρότητας η γυναίκα πληροί τον ρόλο της.

Εκατομμύρια δαπανώνται κάθε μήνα στα ιατρικά εργαστήρια ώστε ζευγάρια που δυσκολεύονται να κάνουν παιδιά να καταφέρουν κάποτε, έστω και σε προχωρημένη μέση ηλικία, ν’ αποκτήσουν απογόνους. Τα παραδείγματα γυναικών που γίνονται μητέρες, λίγο πριν από τα πενήντα, πληθαίνουν.

Την ίδια στιγμή, ο αριθμός των γυναικών που βρίσκονται σε μόνιμη σχέση και δεν έχουν κάποιο πρόβλημα υγείας, αλλά αποφασίζουν για διάφορους λόγους να μην κάνουν παιδιά, αυξάνεται σημαντικά στις κοινωνίες των δυτικών χωρών. Είναι αλήθεια ότι οι γυναίκες που δεν επιλέγουν τη μητρότητα προκαλούν ακόμα αμηχανία και ως έναν βαθμό αντιμετωπίζονται με δυσπιστία από τον περίγυρο αφού η επιθυμία της γυναίκας να δώσει βάρος στην καριέρα της δεν θεωρείται "φυσική", όπως στην περίπτωση των αντρών - αλλά, κυρίως, επειδή επικρατεί η άποψη ότι ο πραγματικός λόγος για την αποφυγή της μητρότητας οφείλεται στον ηδονιστικό τρόπο ζωής που οι σύγχρονες γυναίκες έχουν προτιμήσει.

Τα γκέι ζευγάρια αντρών και γυναικών γίνονται αποδεκτά όταν δεν είναι ιδιαίτερα ορατά κι όταν παίζουν ρόλους που δεν τρομάζουν την κοινή γνώμη.  Ειδικά ο ρόλος του ανέμελου και "ανώριμου" τύπου που περνάει τις μέρες του διασκεδάζοντας και συλλέγοντας εμπειρίες, χωρίς τις ευθύνες και τα βάρη της οικογένειας, φαίνεται ότι θεωρείται από πολλούς κομμένος και ραμμένος στα μέτρα των γκέι αντρών και γυναικών. Οτιδήποτε άλλο φοβίζει και αποπροσανατολίζει από τη μονολιθική εικόνα που ως κοινωνία έχουμε σχηματίσει για το τι σημαίνει gay life style.

Η επιθυμία πολλών γκέι να παντρευτούν και ν’ αποκτήσουν παιδιά, ξενίζει όσους θεωρούν ότι γκέι... γίνεσαι επειδή δεν μπορείς να επωμιστείς τον ρόλο των ετεροφυλόφιλων! Όταν, δηλαδή, αδυνατείς να είσαι πιστός στον ίδιο σύντροφο για μεγάλο χρονικό διάστημα, δεν αγαπάς την οικογενειακή ζωή, δεν ξέρεις πώς να συμπεριφερθείς στα παιδιά ή δεν αντέχεις τις ευθύνες και τις θυσίες που συνεπάγεται ο έγγαμος βίος.

Δεν κατανοούμε ότι όπως οι ετεροφυλόφιλοι έτσι και οι ομοφυλόφιλοι γαλουχούνται σε μία κοινωνία που θεωρεί ύψιστη αξία την οικογένεια και πως -αν θέλουν να αποτελούν μέρος του κυρίαρχου αυτού μοντέλου- έχουν σίγουρα το δικαίωμα.

Αδιαφορούμε για τις αληθινές ανάγκες κι επιθυμίες των γκέι συμπολιτών μας, θέλοντας να τους επιβάλουμε τις αξίες που εμείς αυθαίρετα θεωρούμε ότι τους εκφράζουν. Γενικεύουμε όταν νομίζουμε ότι όλοι οι γκέι -ή όλα τα παντρεμένα ζευγάρια, ανεξάρτητα από σεξουαλική κατεύθυνση- σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο, ενώ υποκύπτουμε στις ιδεοληψίες μας όταν ισχυριζόμαστε ότι η φύση δεν προίκισε τους γκέι με τις γνώσεις, το ταλέντο, την ικανότητα να αναθρέψουν σωστά παιδιά!

Εθελοτυφλούμε όταν υποστηρίζουμε ότι η σεξουαλική ταυτότητα των παιδιών είναι πιστή αντιγραφή της σεξουαλικής ταυτότητας των γονιών κι άρα ότι τα παιδιά των ομοφυλόφιλων ζευγαριών θα γίνουν οπωσδήποτε γκέι, αν και έχουμε διαπιστώσει δεκάδες φορές, στο στενό ή ευρύτερο περιβάλλον μας, πως το αντίστροφο σίγουρα δεν ισχύει.

Γινόμαστε μάλλον γραφικοί όταν συμβουλεύουμε τους γκέι να αποφύγουν τον "ξεπερασμένο" θεσμό του γάμου αγνοώντας ότι αυτό που για κάποιους από μας θεωρείται δεδομένο (και η απόρριψή του πράξη "επαναστατική") για τους γκέι, θα αποτελέσει μία ακόμα κατάκτηση.

Καλύπτουμε τις φοβίες, την άγνοια και την αντιπαλότητά μας για άλλες κοινωνικές ομάδες, κρυμμένοι πίσω από θρησκευτικά δόγματα και μια ρητορική μίσους. Φερόμαστε μικρόψυχα κι εγωιστικά προσπαθώντας να σταματήσουμε κάποιους συμπολίτες μας να αποκτήσουν τα νομικά δικαιώματα που ως παντρεμένα ζευγάρια μάς κατοχυρώνουν απέναντι στην πολιτεία.

Καιρός, νομίζω, να ενηλικιωθούμε.