του Αντώνη Σιγάλα

Πριν από λίγες μέρες με ρώτησαν αν γνωρίζω κάποιον. Απάντησα αρνητικά παρά το γεγονός ότι το όνομα κάτι μου έλεγε αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ ποιος είναι. Το πρόσωπο που με ρώτησε επέμεινε: "Μα, είναι πολύ καλός στη δουλειά του, πολύ γνωστός στο χώρο του και... είναι και δικός σας (!)". Ρώτησα τι εννοεί "δικός μας" και η απάντηση ήταν "Να, μωρέ είναι... ομοφυλόφιλος!"

Ένιωσα έκπληξη για πολλούς λόγους: Κατ' αρχάς το πρόσωπο με το οποίο συνδιαλεγόμουν είναι μορφωμένο και με ένα αγωνιστικό παρελθόν. Από την άλλη η αδυναμία ακόμα και να εκφράσει κανείς τη λέξη ομοφυλόφιλος, σα να ξορκίζει με έναν τρόπο το κακό, όπως γίνεται πολύ συχνά με έννοιες που προκαλούν εξ ορισμού αρνητικά συναισθήματα όπως ο διάβολος (ο εξαποδώ), ή ο καρκίνος (η επάρατη νόσος ή η κακιά αρρώστια), σημαίνει ότι είναι βαθιά ομοφοβικός. Το να αρνείται όμως να εκστομίσει τη λέξη ακόμα και μπροστά σε κάποιον ο οποίος δηλώνει ομοφυλόφιλος, σημαίνει ότι ο φόβος απέναντι στο "κακό", είναι κάτι που τον ξεπερνάει.

Η χρήση των λέξεων έχει στόχο να περιγράψει καταστάσεις, σκέψεις, έννοιες και συναισθήματα. Όσο δεν χρησιμοποιώ αυτές τις λέξεις για να περιγράψω αυτό που νιώθω, τόσο αυτό παραμένει στο μυαλό μου σαν κάτι άυλο. Όταν το περιγράφω τότε αποκτάει σάρκα και οστά, αποκτάει νόημα. "Μόλις το πω γίνεται αλήθεια", όπως μου είπε κάποτε και ένας τύπος από την Αμερική που γνώρισα σε μια παρέα. "Once you speak it, it becomes true..." Στο μυαλό αυτού που μου μίλησε, η σεξουαλικότητά μου είναι κάτι που δεν πρέπει να λέγεται δημόσια. Κάτι που αποτελεί ντροπή, που προκαλεί αποστροφή, που στιγματίζει.
Είμαι σίγουρος ότι πολλοί άνθρωποι αισθάνονται όπως ο παραπάνω συνομιλητής μου. Πολλοί από αυτούς που με πλησιάζουν και θέλουν να μου μιλήσουν πολλές φορές αισθάνονται αμήχανα, δεν ξέρουν πώς να το διαχειριστούν. Γι αυτούς δεν είμαι ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους, αλλά είμαι "ο γκέι, ο ομοφυλόφιλος, η αδερφή, ο πούστης".

Το να μιλάω ανοιχτά γι αυτό είναι ένας τρόπος να σπάσω το φόβο. Δεν είναι μόνο για να δείξω ότι δεν έχω τίποτα διαφορετικό από τους άλλους παρά μόνο ότι θέλω έναν άνδρα στο κρεβάτι μου. Αλλά είναι και το ότι η ορατότητα σημαίνει διεκδίκηση. Δεν είμαι ετεροφυλόφιλος, είμαι ομοφυλόφιλος, υπάρχω, είμαι εδώ και διεκδικώ το χώρο μου δίπλα σε όλους τους άλλους.

Είμαι πεπεισμένος ότι τα πράγματα θα αλλάξουν. Οι κοινωνικές προκαταλήψεις, ειδικά αν είναι βαθιά ριζωμένες αιώνες επί αιώνων, δεν αλλάζουν εύκολα, χρειάζονται πολύ χρόνο και προσπάθεια. Όμως αλλάζουν καθημερινά λίγο-λίγο. Τόσο λίγο που δε μπορεί να ανιχνευθεί, αλλά που μετά από ένα χρονικό διάστημα όταν κοιτάξει κανείς πίσω ανακαλύπτει ότι έχει διανύσει ένα μεγάλο διάστημα από εκεί που ξεκίνησε. Απλά πρέπει να το διεκδικήσουμε. Τίποτα δε θα μας χαριστεί. Εμείς θα το πάρουμε.

Πηγή: Left.gr