Συνέντευξη

Αγριόγατες / ΚOOL ΚAT

για την αντιγραφή: Λουκία Ρίτσαρντς, Ζέτα Κριξιβάνου

Αγριόγατες

Δεν έχει πλέον νόημα να κυκλοφορούμε ινκόγκνιτο. Είμαστε πασίγνωστες γάτες της νύχτας, μάρκας Poubelle Royale, τρεις τον αριθμό: εγώ, ο Πόλυς (με βάφτισαν Πολυγάτο, γιατί είμαι πολυδύναμο άτομο με πολλαπλά ταλέντα). Αγαπώ το καλό φαΐ και την ελληνική μουσική κι απεχθάνομαι τη γυμναστική και τα κουλτουριάρικα στέκια. Ακολουθεί, δεύτερος και καταϊδρωμένος, ο Αστέρης, λευκός διανοούμενος γάτος, (εγώ κόβω το κεφάλι μου ότι είναι καρπός παράνομου έρωτα αρουραίου και κουνελιού σε κάποιο πειραματικό εργαστήριο της ΝΑΣΑ κι όχι γάτα όπως επιμένει να πιστεύει η μαμά). Ο ηλίθιος ακούει όπερες στο Τρίτο και έθνικ κραυγές που μου ξύνουν τ' άντερα στο ΚΟΣΜΟΣ FM. Γράφει και ποίηση, λέει, που στη συνέχεια την καίει, λέει - επειδή μαστίζεται από μεγαλομανία, λέω εγώ. (Μεταξύ μας, ένα αποκαΐδι του που διάβασα χάλια ήταν.) Εμένα με θεωρεί «πολύ ζώον», επειδή έχω καταλάβει πόσο ντάκος είναι. Τέλος η Ζαζί - με τα μυαλά στα κάγκελα - μικρή ανόητη, με τρικολόρε γούνα, εντελώς cult άτομο. Η Ζαζί πίνει, καπνίζει, ξενυχτά και φλερτάρει ασυστόλως. κρατιέται σε φόρμα με εναλλακτική γυμναστική, διαλογισμό και μαραθώνιους χορού σε ήχους House και R'n'Β. Και τώρα θα σας αποκαλύψουμε τα τελευταία trendy news & places της πόλης.

Πόλυς: Υο Sushi, το πρώτο γιαπωνέζικο χάι τεκ φαστ φουντ στον πεζόδρομο της Τσακάλωφ. Μετά την επιτυχία στο Λονδίνο, το Υο Sushi επέκτεινε τη δράση του στην καθ' ημάς Ανατολή. Βρίσκεται Τσακάλωφ 6, στο χώρο του πρώην ΝΕΟΝ. Διαθέτει τον μεγαλύτερο (εκτός εργοστασίου) ιμάντα φαγητού της Ευρώπης, με μήκος 65 μέτρα. Πάνω του παρελαύνει πλήθος πολύχρωμων εδεσμάτων που εκπληρώνει την αγαπημένη μου ρήση «από την παραγωγή στην κατανάλωση». Μου άρεσε η ιδέα του φαστ-φουντ/σούσι/μπαρ τρία σε ένα. Δεν δυσκολεύτηκα καθόλου με τα τσοπ στικς, αφού χρησιμοποίησα τα «παιδικά» για πελάτες σαν εμένα που τρώνε με τα νύχια. Μου άρεσε πολύ το σέρβις (ευγενέστατα, ανεπιτήδευτα παιδιά, τόσο πολύ που απόρησα: «Ούτε ένας δήθεν για δείγμα;»), η χαλαρή και πολιτισμένη ατμόσφαιρα, η μουσική και ο φωτισμός, που μου έδωσαν την αίσθηση ότι πήγα σε μπαρ και όχι σε εστιατόριο κι έτσι δεν είχα ενοχές ότι χάλασα τη δίαιτα. Η τεράστια οθόνη με Fashion TV με ζάλισε. Μήπως θα μπορούσαν να την κρεμάσουν κάπου αλλού; Στον προθάλαμο ίσως; Εξάλλου τι να πρωτοκοιτάξω: τους μάγειρες επί τω έργω, τα κινούμενα πιατάκια με την πανδαισία χρωμάτων ή τους (όμορφους) θαμώνες; Οι τιμές του Υο Sushί: από 3 έως 6 ευρώ το πιάτο. Επιπλέον, σε αντίθεση με τα παραδοσιακά φαστ φουντ, αλλά και ακριβά εστιατόρια ενίοτε, κανείς δεν ήρθε να μου ρίξει αλάτι κάτω από την καρέκλα την ώρα που χώνευα. Εγώ θα ξαναπάω και θα πω και στο τρελοκομείο τη Ζαζί αν θέλει να ακολουθήσει.

Ζαζί: Εγώ άφησα τους δυο ξενερουά στη μοίρα τους και ξεσάλωσα στο Tribeka (Cafe-Bar-Dance Floor), Σκουφά και Ομήρου γωνία, ανοικτό από το μεσημέρι ώς τα χαράματα. Βασικά εμένα μου αρέσει το Tribeka λόγω μουσικής, καθαρών ποτών και κόσμου, αν και ο τελευταίος αυτός ενίοτε δηθενεύει κάπως λόγω της παρουσίας «μεγάλων τηλεοπτικών γιγάντων» και των παρατρεχάμενών τους. Εύχομαι να ‘ναι περαστικά τέτοια περάσματα. Αν όχι, τι να κάνουμε, θα το πιούμε κι αυτό το ποτήρι, που, παρεμπιπτόντως, θα μπορούσε να είναι κάπως φτηνότερο. Μ' αρέσει το Tribeka επειδή δεν παίζει ποτέ μουσική κονσέρβα. ο d-j αυτοσχεδιάζει ανάλογα με τη διάθεση. Αν λέει; Τι ερώτηση! Αν δεν έπρεπε να φύγω νωρίς (στις 3) για να γράψω αυτή την ανταπόκριση, θα καιγόταν το πελεκούδι... Ο κόσμος παρουσιάζει ποικιλία: από μικρούς και μεγάλους σταρ των μήντια, εκκολαπτόμενους καλλιτέχνες έως πρώην Rock'n'Roll Cafe-ίτες που αναζητούν κάτι πιο κουλ και νεανικό. Α, έχει και κανονικούς ανθρώπους με δύο μάτια, μία μύτη, ένα στόμα. Η διακόσμηση είναι ελαφρώς καλλιτεχνίζουσα και ντιζαϊνάτη και σου δίνει την αίσθηση νεανικού, τρέντυ διαμερίσματος. Θα πρότεινα επίσης χρήση ειδικού φωτισμού που σε κάνει να δείχνεις κάπως πιο δρακουλιάρης στο πρόσωπο και πιο glam rock στα ρούχα, επειδή η τρεντοκοσμική Ελλάς επιμένει και φέτος να φορά μαύρα κορακί κι αυτό μου θυμίζει δημοτικό μοιρολόι. Πάντως αισθάνομαι άνετα στο Tribeka και λέω να πάω μεθαύριο με τον Αστέρη - θα του πω ότι είναι λογοτεχνικό καφέ κι ο τύπος μόλις μπει θα φρικάρει.

Αστέρης: Εγώ κουλτούριασα αλλά δεν νταούνιασα, όπως πιστεύουν οι υποκούλτουροι συγκάτοικοί μου. Πήγα θέατρο και είδα ένα έργο για τον έρωτα που μ' ανέβασε: Το Όνειρο για Δύο, του Γκυ Φoυασύ, στο θέατρο Εμπρός στου Ψυρρή (κάθε Δευτέρα και Τρίτη). Ήταν σαν ο Φουασύ να είχε διαβάσει τις σκέψεις μου ή κάποιο από τα πεζά μου. Γιατί αλλιώς πού τη βρήκε αυτή την ιδέα να μην μπορείς να γνωρίσεις ατόφιο τον έρωτα, αλλά να χρειάζεται να παίξεις ρόλους και ν' αλλάξεις σκηνικά επειδή αδυνατείς αλλιώς ν' αφεθείς στο εξαγνιστικό άγγιγμα του; αναρωτήθηκα φωναχτά μες στην κρύα νύχτα φυσώντας τον καπνό του άφιλτρου Gauloise μου. Επειδή τα ζωντόβολα με τα οποία συγκατοικώ δεν χαμπαριάζουν γρι αν δεν τους μιλήσω με αυστηρά περιορισμένο λεξιλόγιο, ιδού τι θα τους πω: Δύο σκουπιδιάρηδες που δεν έχουν πού την κεφαλήν κλίναι ζουν όσα θα ποθούσαν να είναι μέσα από το θαύμα του έρωτα. Αλίμονο! Τη μόνη ελπίδα ανατροπής της σκληρής τους μοίρας τη δίνει ο έρωτας, που τους μεταμορφώνει σε αστούς, επιχειρηματίες, διασημότητες του Χόλλυγουντ, καλλιτέχνες. Το μονόπρακτο, ένα κείμενο με εξουθενωτικό ρυθμό, μεταμορφώνεται σε μπουλβάρ, μελόδραμα, φωσκολιάδα, σουρεαλιστικό μανιφέστο. Μια δύσκολη παράσταση για δύο ρόλους. Η ταυτόχρονη προβολή εικόνων υπογραμμίζει τη σαρκαστική αλλά ανθρωπιστική προσέγγιση του συγγραφέα. Θα της αρέσει της Ζαζί - δεν ήταν κακό γατί πριν γίνει ανεγκέφαλο ζόμπι από την ιδεολογική τρομοκρατία του Πόλυ. Η παράσταση ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη. Παίζουν Νεκταρία Γιαννουδάκη, Γιώργος Νανούρης. Πρωτότυπη είναι επίσης η έναρξη του έργου, που τονίζει τη συνέχεια μεταξύ σκηνής και ζωής (των θεατών). Ενθουσιώδες, νεανικό κοινό. Να πάτε! Εγώ πέρασα καλά και θα προσπαθήσω να πείσω και το ζώον τον Πόλυ να πάει να το δει μπας κι εκπολιτιστεί (αυτή θα είναι η καλή πράξη του έτους και μετά... τέρμα).

ΚOOL ΚAT

Πρώτα απ' όλα να δηλώσω πως αν ήταν στην πατούσα μου δεν θα καθόμουν σπίτι να βλέπω τηλεόραση αλλά θα έβγαινα με τα φιλαράκια της διπλανής στήλης. Δυστυχώς όμως οι 4 υπερχρεωμένες πιστωτικές κάρτες και οι συνεχείς ανατιμήσεις σε όλα τα βασικά προϊόντα (μα 2 ευρώ το γάλα; Χςςς!) με περιόρισαν σπίτι να βλέπω τηλεόραση και να κόβω βόλτες στη ταράτσα σαν τους βαρεμένους του Mission την ώρα της σκοπιάς. Ο καλός γάτος όμως τα ξύνει όλα, πόσο μάλλον εγώ που είμαι ωραίος, cool και με άποψη. Και με λένε Νούβολο, γιατί η μαμά μου πετούσε στα σύννεφα μ' έναν ιταλό γκόμενο όταν την υιοθέτησα. Ας σχολιάσω λοιπόν τι είδα στην TV χουζουρεύοντας αναπαυτικά στην αγκαλιά του δίποδου με το οποίο συμβιώνω.

Reality…Survivor (πώς να χάσετε 15 κιλά σε 20 μέρες) και Mission (μάθετε να μιλάτε σαν νευριασμένος νταλικέρης σε 5 απλά επεισόδια). Αν και το παίζω κουλτούρα δεν χάνω επεισόδιο. Στο Survivor με συναρπάζει η φωτογραφία, ειδικά όταν χαζεύω τα πολύχρωμα ψαράκια του βυθού της μαγευτικής Μαλαισίας. Φυσικά στο πλάνο με τα εξωτικά ψαράκια είναι και διάφορα δίποδα που προσπαθούν μονίμως (και ανεπιτυχώς) να τα πιάσουν για να τα φάνε. Δεν ξέρω αν γελάτε, αλλά εμένα ματώνει η καρδιά μου όταν βλέπω τόση πείνα, κακουχία και δυστυχία. Γιατί οι παίκτες δεν πεινάνε μόνο, αλλά υποφέρουν και κλαίνε με μαύρο δάκρυ από την έλλειψη των δικών τους ανθρώπων (το ότι τους άφησαν οικειοθελώς δεν έχει καμία απολύτως σημασία). Στον παρουσιαστή Γρηγόρη Αρναούτογλου μου αρέσει πολύ που μιλάει τόσο χαμηλόφωνα και συνωμοτικά λες και φοβάται μην τον ακούσει κανείς (πέρα από τους παίκτες, το τηλεοπτικό συνεργείο και τους τηλεθεατές φυσικά). Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει στο Mission με τον Ανδρέα Μικρούτσικο. Φωνάζει, ουρλιάζει, γελάει και σχεδόν κλαίει on camera λες κι είναι σπίτι του. Κι αυτό το βλέπω ανελλιπώς, αν και μερικές φορές κλείνω τα μάτια από αγωνία. Διότι εδώ οι παίκτες κινδυνεύουν (ή μας δουλεύουν). Αγύμναστοι και άπειροι, αλλά δεν κωλώνουν πουθενά. Όταν οι παίκτες δεν βγάζουν αποστολές, βγάζουν νύχια, κακίες και τα μάτια τους (στην κουζίνα), μεταξύ τους αλλά και με την παραγωγή, την οποία θεωρούν αναξιόπιστη. Δυστυχώς δεν άκουσα όλα τα ωραία που λέγανε όταν σκυλοβρίζονταν, αλλά ούτως ή άλλως τα μπιπ είναι πιο πολλά από τις λέξεις. Αναμένω με αγωνία το Super Idol του Mega όπου θα έχω την ευκαιρία να γελάσω με τα άπειρα ψώνια που θέλουν να γίνουν τα νέα pop είδωλα της χώρας.

Ειδήσεις…Πού ακριβώς;

Η αλήθεια είναι ότι δεν πολυβλέπω ειδήσεις. Παραδέχομαι ότι είμαι ελλιπώς ενημερωμένος για τους πρωινούς εμετούς της Βανδή, το αν χώρισε η Βίσση και άλλα σοβαρά θέματα. Πάντως κατάλαβα ότι οι ενημερωτικές εκπομπές του ALTER και του STAR μάλλον λόγω ώρας προβολής θεωρούνται ειδήσεις κι όχι λόγω της θεματολογίας.

Ενημερωτικές εκπομπές...

Μπλα μπλα μπλα. Μπλα μπλα μπλα μπλα, μπλα μπλα μπλα μπλα ΜΠΛΑ ΜΠΛΑ μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα...

Ταινίες…

Έχω δυο μέρες ελεύθερες, προλαβαίνω να δω την ταινία; Αρκετές ωραίες ταινίες (Άρχοντας των δαχτυλιδιών, Γουότεργκεητ, Έκτη Αίσθηση, Ο Παίκτης, κ.α.) παίχτηκαν σχεδόν σε όλα τα κανάλια, αλλά επειδή καμία γάτα δεν αφιερώνει 5,3 ώρες για να δει μια ταινία που έχει διάρκεια 1,30 ώρα δεν σας προτείνω να κουλουριαστείτε και να τις δείτε. Θα πιαστείτε - 5,3 ώρες είναι αυτές.

Σήριαλ…

Θα ματαξαναδώ πάλι τα Εγκλήματα (ξανά). Από τα νέα σήριαλ της σαιζόν μου αρέσουν οι Σαββατογεννημένες (ρρν-ρρν). Από τους τίτλους αρχίζουν τα πρώτα γέλια. Δεν αφήνουν τίποτα όρθιο στο διάβα τους. Χαρακτήρες σουρεαλιστικοί και τρομερές ερμηνείες από τους βασικούς πρωταγωνιστές αλλά και απ' όλο το καστ. Τα υπόλοιπα σήριαλ είναι αδιάφορα σαν Β' κατηγορίας κονσέρβες: μπαγιάτικα, χοντροκομμένα και δυσκολοχώνευτα. Ένα-δυο που θα μπορούσαν ίσως να ξεχωρίσουν μοιάζουν τόσο πολύ με περσινά και προπέρσινα που είναι σαν να τα έχω ήδη δει. Παράκληση προς το MEGA να μην προσαρμόσει και άλλα ξένα σήριαλ (Nanny) στα ελληνικά δεδομένα. Το αποτέλεσμα μοιάζει με τις τριχόμπαλες που ξερνάω!

Προτού φύγω για μια βόλτα στα κεραμίδια θα ήθελα να επισημάνω ότι η παντελής έλλειψη σχολίων για τα πρωινάδικα, τα βραζιλο-ισπανικο-μεξικανικο σήριαλ (κίλερ) και τις μεσημεριάτικες εκπομπές στυλ Τατιάνας είναι συνειδητή επιλογή, μιας και τα σκουπίδια ανήκουν στους σκουπιδοτενεκέδες (και στους αλητόγατους για εύρεση τροφής) και όχι στο σαλόνι μας.