Ρεπορτάζ

Ο άντρας που θα παντρευτώ…

Αν και χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, ο Andrew Sullivan έχει πολλά κοινά μ' εμάς. Μεγάλωσε σ' ένα θρησκευόμενο, συντηρητικό και μικρομεσαίο σπίτι. Όπως κι εμείς. Ανατράφηκε με την ιδέα ότι η σημαντικότερη στιγμή της ζωής του θα ήταν η μέρα που θα παντρευόταν και θα έστηνε το δικό του σπιτικό. Όπως κι εμείς. Όμως ανακάλυψε ότι γι' αυτόν υπάρχουν απαγορευμένες χαρές. Όπως και για μας.

Αναδημοσιεύουμε το άρθρο του από το ΤΙΜΕ όχι επειδή συμφωνούμε απαραίτητα με το θεσμό του γάμου, αλλά γιατί πιστεύουμε ότι πρέπει να αποτελεί δικαίωμά μας να μπορούμε να επιλέξουμε. Στο 10% πιστεύουμε ότι η οικογένεια μπορεί να πάρει πολλές μορφές και σίγουρα όχι μόνο την κλασική πατριαρχική μορφή μαμά-μπαμπάς-παιδιά. Το θέμα για εμάς τους ομοφυλόφιλους δεν είναι εάν ο γάμος είναι καλός ή κακός, ξοφλημένος ή συνταγή για ευτυχία. Το θέμα είναι ότι πρέπει να αποτελεί δικαίωμά μας να μπορούμε να επιλέξουμε.

βασισμένο σ' ένα άρθρο του Andrew Sullivan, από το ΤΙΜΕ
απόδοση: Μαρία Παπαγιάννη

Όταν ήμουν παιδί δεν είχα ιδέα τι είναι ομοφυλοφιλία. Μεγάλωσα σ' ένα παραδοσιακό σπίτι - καθολικό, συντηρητικό και μικρομεσαίο - όπου η ζωή ήταν σχετικά απλή: σχολείο, δουλειά, οικογένεια. Οι γονείς μου δεν είχαν σπουδάσει. με μεγάλωσαν όμως με μία αρχή: να στοχεύω πάντα ψηλά στη ζωή μου. Ωστόσο, ένα πράγμα ρίζωσε βαθιά στην ψυχή μου: δεν είχε σημασία ούτε πόσο ψηλά θα έφτανα, ούτε το πόσα χρήματα θα έβγαζα ή το πόσο μεγάλο όνομα θα γινόμουν. Αυτό που πραγματικά μετρούσε ήταν η οικογένεια και η αγάπη που νιώθει ένας άνθρωπος για έναν άλλο. Η σημαντικότερη ημέρα της ζωής μου δε θα ήταν ούτε η αποφοίτησή μου από το πανεπιστήμιο ούτε η πρώτη μου μέρα στη δουλειά. Η σπουδαιότερη μέρα στη ζωή μου θα ήταν η μέρα που θα παντρευόμουν. Η ημέρα που όλοι οι φίλοι και η οικογένειά μου θα μαζεύονταν για να γιορτάσουν το σημαντικότερο γεγονός στη ζωή μου: την ευτυχία μου - το ότι θα έστηνα το δικό μου σπιτικό, θα έφτιαχνα τη δική μου, ζεστή οικογένεια, το ότι θα είχα βρει τον έρωτα που θα με συντρόφευε σε όλη μου τη ζωή.

Μεγαλώνοντας, όμως, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι αυτή τη χαρά δε θα τη ζούσα ποτέ. Δεν έβλεπα τα κορίτσια όπως οι φίλοι μου και γενικά ήμουν αποκομμένος από την κοινωνική ζωή των άλλων στρέιτ παιδιών της ηλικίας μου. Δε μπορούσα όμως να καταλάβω το γιατί! Και, το χειρότερο; Κανείς δεν μπορούσε να μου το εξηγήσει. Τα συναισθήματα που ένιωθα για τα αγόρια ήταν μονόπλευρα: κάθε φορά που ερωτευόμουν κάποιον, το διαισθανόταν κι απομακρυνόταν. Όταν δεν μπλεκόταν ο έρωτας στη σχέση μας, τα πήγαινα μια χαρά με τα φιλαράκια μου. Αλλά και τότε υπήρχε κάτι που δε μου ταίριαζε, κάτι που ήταν λάθος. Άρχισα να καταλαβαίνω, σχεδόν ενστικτωδώς, ότι ποτέ δεν θα ακολουθούσα την ίδια πορεία ζωής με τα αδέρφια μου. Αυτή η ιδιαίτερη αγάπη που φώλιαζε μέσα μου ήταν κάτι το ακατονόμαστο, κάτι το επαίσχυντο. Θυμάμαι τον εαυτό μου να γράφει στο ημερολόγιο: "Άνθρωπος σαν όλους τους άλλους είμαι κι εγώ. Τι 'ναι αυτό που δεν πάει καλά στην προσωπική μου ζωή;"

Δε μιλούσα σε κανέναν για όσα έκρυβα μέσα μου. Ραντεβού με κορίτσια δεν έβγαινα κι έτσι αφοσιώθηκα στα μαθήματα, τα σπορ και άλλες δραστηριότητες και γενικά σε οτιδήποτε ήταν δικαιολογία για να μη δω κατάματα την πραγματικότητα. Άραγε θα έμενα μόνος σε όλη μου τη ζωή; Άραγε θα υπήρχε αυτή "η σημαντικότερη μέρα" στη δική μου ζωή; Κάτι τέτοιο μου φαινόταν τότε τουλάχιστον αδύνατο και εξωπραγματικό. Έτσι, όπως πολλοί άλλοι γκέι έφηβοι, άρχισα να κλείνομαι στον εαυτό μου, να γεμίζω νευρώσεις και να βυθίζομαι σε κατάθλιψη. Πολλές φορές, μάλιστα, σκεφτόμουν την αυτοκτονία. Κλεινόμουν στο δωμάτιό μου νύχτες ολόκληρες ενώ οι φίλοι μου ζούσαν τον έρωτα και μάθαιναν για την αγάπη. Τόσο πληγωμένη ήταν η υπερηφάνειά μου, που έφτασα ακόμη και να απορρίψω την ιδέα της οικογένειας και του γάμου. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος να δικαιώσω την απομόνωσή μου.

Μου πήρε πολλά χρόνια μέχρι να καταλάβω ότι είμαι γκέι, ακόμη περισσότερα να το πω στους άλλους κι ακόμα πιο πολλά για να καταφέρω να χτίσω σταθερή σχέση με άλλον άντρα. Καθώς η σεξουαλικότητά μου είχε γεννηθεί και αναπτυχθεί μέσα στη μοναξιά και δεν είχα καμιά ιδέα για το πώς είναι μια πραγματική σχέση, δυσκολεύτηκα πολύ να συμφιλιώσω μέσα μου το σεξ, την αγάπη και την αυτοεκτίμηση. Εξακολουθώ να δυσκολεύομαι. Όμως δεν το έβαλα κάτω. Κάθε σχέση μου διαρκούσε περισσότερο από την τελευταία και έτσι σιγά σιγά ανακάλυψα, στα 20 και τα 30 μου, αυτά που οι στρέιτ φίλοι μου είχαν μάθει στα εφηβικά τους χρόνια.

Οι άνθρωποι έχουν παρεξηγήσει το γάμο μεταξύ ανθρώπων του ίδιου φύλου. Τον παρεξηγούν γιατί δεν καταλαβαίνουν ότι το ζήτημα δεν είναι ποιοι παντρεύονται, αλλά ότι δυο άνθρωποι θέλουν να παντρευτούν για να τιμήσουν τον έρωτά τους. Αυτό που μετράει δεν είναι η θρησκεία αλλά το δικαίωμα ενός ανθρώπου να παντρευτεί αυτόν που αγαπά. Ναι, η εκκλησία έχει το δικαίωμα να απορρίπτει το γάμο μεταξύ ομοφυλόφιλων στους κόλπους της. Ωστόσο, το διαζύγιο παραμένει πολιτικό δικαίωμα. Αξίες όπως ο γάμος είναι απαραίτητες για τον άνθρωπο προκειμένου να ζήσει ευτυχισμένος. Το να μπαίνουν οι σχέσεις των ομοφυλοφίλων σε διαφορετική κατηγορία - αστικά σύμφωνα συμβίωσης, δηλωμένες σχέσεις κλπ.- μπορεί να μετριάζει το πρόβλημα, αλλά με αυτή τη διάκριση χτίζεται ένα τείχος μεταξύ των γκέι και των οικογενειών τους.

Για μένα είναι αργά πια να διορθώσω το παρελθόν μου. Το μόνο που θέλω είναι να απευθυνθώ σε κάθε γκέι αγόρι και κορίτσι που ίσως διαβάζει σήμερα αυτές τις γραμμές. Θέλω να το καθησυχάσω ότι δε χρειάζεται πια να διαλέξει ανάμεσα στον εαυτό του και την οικογένειά του. Θέλω να του πω ότι η αγάπη του έχει αξιοπρέπεια, ότι μπορεί να ελπίζει στο μέλλον και να κάνει όνειρα, όπως όλοι οι συνάνθρωποί του. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με το γάμο. Γιατί μόνο ο γάμος δημιουργεί ένα σπιτικό.