10%
προηγούμενα τεύχη | σύνδεσμοι | οδηγός πόλης | INFO in english  
  περιεχόμενα τεύχους    
 
 

φτου και βγήκαμε

XEPI XEPI στους δρόμους της Αθήνας

Πότε ήταν η τελευταία φορά που περπατήσατε χέρι-χέρι με το σύντροφό σας στο δρόμο; Και μόνο στην ιδέα σας πιάνει σύγκρυο;

Tο 10% έστειλε δυο θαρραλέους ανθρώπους στους δρόμους της πόλης για να διαπιστώσουν τι θα συνέβαινε εάν συμπεριφέρονταν ως γκέι ζευγάρι φανερά και απροκάλυπτα. Ο κλήρος έπεσε στον Κρις και το σύντροφό του, τον Νίκο.

του Christopher Wood (wood@10percent.gr)
Φωτογραφίες: Νίκος Φωτόπουλος

Θαρραλέοι μεν, ανήσυχοι δε. Δεν φοβηθήκαμε για τυχόν βία ή κράξιμο, αλλά νιώσαμε παράξενα επειδή είναι κάτι που γενικά δεν κάνουμε. Έχω ζήσει στο Λονδίνο και έχω φιλήσει άντρες δημοσίως στο γκέι χωριό του Σόχο, επειδή ήξερα ότι είναι "ασφαλές." Όμως το να κυκλοφορούμε στην Αθήνα ως γκέι ζευγάρι συνειδητά και επί τούτου εν είδει πειραματόζωων για να καταγράψουμε τις αντιδράσεις του κόσμου ήταν διαφορετικό. Τελικά το αποτολμήσαμε. Και μείναμε άφωνοι…

Συναντιόμαστε με το φίλο μου έξω από τον σταθμό του Μετρό στο Μεταξουργείο στις 5 το απόγευμα μια βροχερή Πέμπτη. Πιανόμαστε χέρι χέρι και καθώς στρίβουμε τη γωνία, πέφτουμε πάνω σε δύο μπρατσαράδες αστυνομικούς των Ειδικών Δυνάμεων. Εκείνοι μόλις μας δουν διακόπτουν την κουβέντα τους και χαζεύουν το πρωτοφανές θέαμα. Αυτό. Τίποτα άλλο. Εμείς τους προσπερνάμε, ακυρώνουμε τα εισιτήρια και κατευθυνόμαστε προς την αποβάθρα. Στην αρχή της κυλιόμενης γυρίζω να κοιτάξω το κοινό μας, αλλά οι αστυνομικοί έχουν ήδη ξεχάσει το θέαμα και συνεχίζουν τη ζωή τους.

Μόλις φτάνουμε στην αποβάθρα η μυρωδιά των μουσκεμένων επιβατών είναι η πρώτη ένδειξη ότι το κοινό μας έχει εκατονταπλασιαστεί. Βρεγμένοι Αθηναίοι, όλο ανυπομονησία να έρθει επιτέλους το τρένο, μας κάνουν χώρο να περάσουμε ανάμεσά τους.

Ήδη είμαστε σαν σαρδέλες, οπότε βάζω κι εγώ το μπράτσο μου στους ώμους του άντρα μου και παίρνω μια παράτολμη απόφαση: να του δώσω ένα φιλάκι στο μάγουλο. Εκείνος διαισθάνεται την κίνησή μου και καθώς γυρνά προς το μέρος μου, το μάγουλο γίνεται στόμα.

Φιλιόμαστε και χαμογελάμε κι οι δυο, ενώ ακούμε ένα χάχανο από δυο γυναίκες πίσω μας. Τις κοιτάζουμε, τους χαμογελάμε, μας χαμογελούν κι αυτές και πάει, τέλειωσε το σόου. Το τρένο φτάνει και μπαίνουμε. Είναι τίγκα - η τέλεια δικαιολογία για να είμαστε αγκαλιά όση ώρα κάνει να φτάσει στην Ομόνοια. Είμαι βέβαιος ότι εκεί είναι το ιδανικό μέρος για να χαθείς στην ανωνυμία του πλήθους. Κούνια που με κούναγε…

Επόμενη στάση… Hondos Center. Δεκάδες αρώματα επιτίθενται στα ρουθούνια μας καθώς μπαίνουμε. Καθώς περνάμε χέρι-χέρι από τους πάγκους καλλυντικών, οι κοπέλες της Clinique μας κοιτούν, μας σκάνε το αστραφτερό τους χαμόγελο και μας καλησπερίζουν. Εμείς προχωράμε προς τις κυλιόμενες. Χέρι χέρι. Καθώς περιδιαβαίνουμε τα Ανδρικά, τα Αθλητικά και τις Οικιακές Συσκευές, νιώθουμε λιγάκι σαν δείγματα κάτω από μικροσκόπιο. Είναι ολοφάνερο πως είμαστε ζευγάρι και κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί να μας ρίξει μια ματιά (και δυο και τρεις). Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι η ανωνυμία της Ομόνοιας έχει εξατμιστεί και εμείς είμαστε "το γκέι ζευγάρι που είδαμε αγκαζέ στον Χόντο." Συγχρόνως. όμως, συνειδητοποιώ και κάτι άλλο: Ενωμένοι ποτέ νικημένοι. Στο πλάι μου περπατά ό,τι πιο πολύτιμο έχω στη ζωή, ο άνθρωπος που αγαπώ. Νιώθω γεμάτος δύναμη και αυτοπεποίθηση που ξαφνιάζει κι εμένα τον ίδιο. Νιώθω σαν να έχω λυτρωθεί από κάτι. Και νιώθω και θυμό - θυμό που κάθομαι και ανέχομαι αυτές τις ύπουλες, άρρητες πιέσεις να καταπνίγω τα συναισθήματά μου, τη συμπεριφορά μου. Πάνω που νιώθω να κατακλύζομαι από θυμό, μου φεύγει και τη θέση του παίρνει κάτι τελείως διαφορετικό: μια υπερηφάνεια… Νιώθω απίστευτα περήφανος για τον άντρα που έχω πλάι μου. Το να πιανόμαστε χέρι χέρι είναι σαν να λέμε στον κόσμο: "Η αγάπη μας είναι ωραία!"

Έξω βρέχει καρεκλοπόδαρα. Βγαίνουμε απ' τον Χόντο και ανηφορίζουμε τη Σταδίου κάτω από την ίδια ομπρέλα - καταπληκτική δικαιολογία για να είμαστε κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλον. Ο δρόμος είναι γεμάτος κόσμο, όπως και τα μαγαζιά, αλλά καθώς περπατάμε ξεχνιόμαστε και χαλαρώνουμε. Σε λίγο έχουμε ξεχάσει ότι κατά πάσα πιθανότητα είμαστε το μόνο γκέι ζευγάρι που περπατά αγκαζέ στο κέντρο της Αθήνας. Νιώθω σαν να μην υπάρχει φυσικότερο πράγμα στον κόσμο απ' το να περπατώ αγκαλιά με το σύντροφό μου. Εξαφανίζονται όλες οι αναστολές μου και είμαι απλώς ο εαυτός μου - όπως το νιώθω μέσα μου και όχι ένα καταπιεσμένο άτομο μιας μειονότητας όπως με θέλουν μερικοί μερικοί. Ξάφνου τρώω φλασιά: Τελικά πόσο μειονότητα είμαστε; Διότι αν κρίνω από τα βλέμματα, τα χαμόγελα και τα μάτια που μας κλείνουν αμέτρητοι γκέι και λεσβίες τις τελευταίες τρεις ώρες του περιπάτου μας στην πόλη, πρέπει να υπάρχουν πάρα, μα πάρα πολλοί που λαχταρούν να κάνουν αυτό που κάνουμε κι εμείς. Τελικά, ίσως να μην είμαστε και τόσο μειονότητα όσο νομίζουμε ή φοβόμαστε.

Φτάνουμε στην Αναγνωστοπούλου γύρω στις 8:30 το βράδυ και πάμε στο The Food Company για ένα διαλειμματάκι με φοβερό φαγητό. Το αξίζουμε. Το νεαρό, καλλιτεχνίζον πλήθος μας έχει γραμμένους κανονικότατα. Οι θαμώνες ενδιαφέρονται περισσότερο για τα ζυμαρικά, τις σαλάτες και το θρυλικό cheesecake της καλιφορνέζας Μπάρμπαρας παρά για το γκέι ζευγάρι δίπλα τους. Κοντεύουμε να ξεχάσουμε το πείραμά μας, μέχρι που το θυμίζουν ο κύριος και η κυρία Περιέργου από το παραδίπλα τραπέζι, που κάθε λίγο και λιγάκι γυρνούν και μας χαζεύουν. Πέρα από αυτούς, όλοι οι άλλοι μας φέρονται όπως σε οποιοδήποτε άλλο ζευγάρι στο μαγαζί. Τότε γιατί εγώ νιώθω διαφορετικός; Μήπως επειδή είμαι διαφορετικός; Όχι, είναι επειδή τόλμησα να γίνω διαφορετικός. Έκανα κάτι που η κοινωνία δεν αντικρίζει κάθε μέρα. Ως ομοφυλόφιλος ξέρω καλά τι θέλει η κοινωνία να βλέπει και φροντίζω συνειδητά και ασυνείδητα να ανταποκρίνομαι στις ιδανικά της. Είναι όμως και δικά μου; Σε τελική ανάλυση, ποιανού ζωή ζω; Χάνομαι σ' ένα κυκεώνα σκέψεων ότι είμαι προϊόν μιας ετεροφυλόφιλης κοινωνίας που με κάνει να κρύβομαι από τον εαυτό μου, αλλά ευτυχώς ο άντρας μου μού τσιμπάει τη μύτη και με φέρνει στο όμορφο εδώ και το χαλαρό τώρα μ' ένα από τα χαμόγελα που με σκλαβώνουν.

Καθώς διασχίζουμε το Κολωνάκι και βγαίνουμε στη Βασιλίσσης Σοφίας, η βροχή έχει κοπάσει και τα πεζοδρόμια σιγά σιγά αδειάζουν. Οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι φοιτήτριες, οι εργαζόμενοι και οι νοικοκυρές που προσπερνάμε μας χαζεύουν που περπατάμε χέρι χέρι μες στη Βασιλίσσης Σοφίας. Και γιατί να μη χαζέψουν δηλαδή; Πότε ήταν η τελευταία φορά που είδατε ένα γκέι ζευγάρι να περπατάει αγκαζέ στον δρόμο;

Σε λίγο αντικρίζουμε μπροστά μας την Αμερικανική Πρεσβεία και… περίπου τριάντα ΜΑΤ στημένους απ' έξω. Πλησιάζουμε και τα κλασικά παραδοσιακά αρσενικά, η επιτομή του ανδρισμού, κάνουν χώρο για να περάσουμε. Σταματάνε να μιλάνε και μας κοιτάζουν καθώς περνάμε ανάμεσά τους, χέρι χέρι. Μόλις περάσουμε ξαναπιάνουν κουβέντα. Η πλήρης αδιαφορία. Οι μπάτσοι, όπως και όλοι οι άλλοι που είδαμε και μας είδαν απόψε, έχουν άλλα, σοβαρότερα προβλήματα στο μυαλό τους από δυο αδερφές που βολτάρουν στους δρόμους της Αθήνας.

Γυρίζουμε σπίτι και μεμιάς εξαφανίζεται η ελάχιστη ένταση που είχαμε νιώσει. Καθόμαστε να συζητήσουμε το πείραμά μας. Σαν να παραήταν εύκολο! Θα μας πιστέψει κανείς; Καθόλου κράξιμο, μόνο χαμόγελα, περίεργα βλέμματα και ανοχή - δηλαδή ακριβώς η ίδια συμπεριφορά που θα έδειχνε ο κόσμος απέναντι σε οτιδήποτε έξω από τα συνηθισμένα σε μια κοσμοπολίτικη πόλη όπως η Αθήνα. Φυσικά, άλλο το κέντρο της Αθήνας και άλλο ένα χωριό ή μια επαρχιακή πόλη, όπου σίγουρα τα πράγματα δεν θα ήταν τόσο εύκολα. Αυτό όμως δεν ισχύει μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε πολλές άλλες χώρες. Έτσι κι αλλιώς, οι πρωτοποριακές ιδέες συνήθως ξεκινούν σε μέρη όπου υπάρχει πλουραλισμός ιδεών και συμπεριφορών και η Αθήνα επιτέλους γίνεται ένας τέτοιος τόπος τα τελευταία χρόνια.

Το ηθικό δίδαγμα, αν υπάρχει: την κοινωνία όπου ζούμε τη (συν)δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι.

Όλοι μας συμπεριφερόμαστε δημοσίως σύμφωνα με τους κοινωνικούς κανόνες που ξέρουμε ότι ισχύουν. Αν δεν μας εκφράζουν αυτοί οι κανόνες τότε ας πάρουμε ένα (μικρό) ρίσκο για να δούμε εάν ως άτομα μπορούμε να τους αλλάξουμε και άρα να φτιάξουμε την κοινωνία μας όπως εμείς τη θέλουμε.