10%
προηγούμενα τεύχη | σύνδεσμοι | οδηγός πόλης | INFO in english  
  περιεχόμενα τεύχους    
 
 

Απευθείας Σύνδεση

100% Λιβαδειά

Γεννήθηκα στο οξυγόνο των δασών, στο ιώδιο της θάλασσας, στην αύρα των όρων και κάτω από τον ξάστερο ουρανό μιας καλοκαιρινής νύχτας. Μεγάλωσα τρώγοντας τα καλύτερης διαλογής τρόφιμα. Βιολογικά προϊόντα. Γάλα κατσικίσιο. Κρέας μόσχου σιτευτού. Κι όμως έγινα gay.

Άντε εξήγησέ το όμως και στη μάνα μου, που από νιόπαντρη έχει να βγάλει το μαντήλι απ' το κεφάλι, ως μπούργκα ελληνική. Πες της πως είμαι ευτυχισμένος και χαρούμενος για την επιλογή μου, όπως ακριβώς και εκείνη όταν γνώρισε τον πατέρα μου και τον ερωτεύτηκε μονομιάς. Τολμάς να τα πεις αυτά; Η επαρχία δυστυχώς δεν σηκώνει τέτοιες εξηγήσεις. Στην επαρχία άπαξ και γεννήθηκες με "τσι-τσι" ανάμεσα στα πόδια, παίρνεις γυναίκες. Αν όχι, σε επιλέγει κάποιο "τσι-τσι" και σε "καλύπτει".

Γεννήθηκα, μεγάλωσα, συνειδητοποίησα ότι οι προτιμήσεις μου είναι προς το ίδιο φύλο και έγινα δυστυχής. Ένας θεός ξέρει πόσα χρόνια πίστευα ότι ήμουν άρρωστος, καταραμένος  ενός θεού μονόφθαλμου. Κλεισμένος στο δωμάτιό μου, φοβόμουν μη με ανακαλύψουν. Ερχόταν η μάνα μου να με καληνυχτίσει και κρατιόμουν μακριά μη με μυρίσει, μη με πάρουν τα δάκρυα γνωρίζοντας πως η κατάσταση του γιου της χειροτερεύει μέρα με τη μέρα. Το κορμί του ποθούσε κορμί αντρικό να το κάνει δικό του και το μυαλό με περίσσεια δύναμη απέκρουε κάθε φαντασίωση. Φαντασίωση που κάθε παιδί σ’ αυτή την ηλικία το έκανε ευτυχισμένο.

Τα χρόνια πέρασαν και μαζί ήρθαν και έφυγαν πολλές γυναίκες μα κανένας άνδρας. Κάθε φορά που στην παραλία ετοίμαζα μια γυναίκα να την κάνω δική μου, έκλεινα τα μάτια και φαντασιωνόμουν πράγματα "αναίσχυντα" για τον κοινό νου, όπως πίστευα τότε. Θυμάμαι πόση απογοήτευση ένιωθα όταν έβαζα το χέρι μου στα απόκρυφα σημεία της και άνοιγα τα μάτια. Ένιωθα καταδικασμένος, μα το χειρότερο μόνος. Ήθελα να ρωτήσω τόσα πράγματα μα δεν υπήρχε κανείς. Το κεφάλι μου έτοιμο να εκραγεί από έννοιες, που απάντηση δεν έπαιρναν για πολλά χρόνια.

Γιατί ερεθίζομαι όταν σκέφτομαι ένα αντρικό κορμί; Πώς κάνουν άραγε έρωτα δύο άντρες; Πονάει; Πως παίρνουν πίπα; Τι γεύση έχει το πέος; Τι γεύση έχει το σπέρμα; Μπορώ να το βάλω όλο μέσα στο στόμα μου; Εκείνος άραγε θα μπορούσε; Μα το κυριότερο... η σκέψη που ανατρίχιαζε όλο μου το κορμί και μούδιαζε το μυαλό μου. Πώς είναι να φιλάς έναν άνδρα; Να τον κρατάς αγκαλιά ή να σε κρατάει εκείνος γεμάτος από έρωτα;

Αυτά σκεφτόμουν μέρα με τη μέρα. Δεν υπήρχε κανείς όμως να ανοίξω την καρδιά μου. Σε ποιον να αποκαλύψω τον πόθο μου; Το κυριότερο, με ποιόν να ενώσω το πάθος μου;

Σκεφτόμουν να μιλήσω στον κολλητό μου, εκείνον που μου χάρισε πρώτος την απόλαυση να τον δω να αυνανίζεται, όταν μια νύχτα που έλειπαν οι γονείς μου παρακολουθήσαμε μια τσόντα. Τι καύλα ήταν αυτή; Για πρώτη φορά ένιωθα τόσο κοντά μου τον ανδρισμό κάποιου, κι όμως δεν τόλμησα να ορμήξω πάνω του, να τον ευχαριστηθώ και να τον ευχαριστήσω. Να φιλήσω εκείνα τα χείλη, που κάθε νύχτα ονειρευόμουν πως ακουμπούσαν σπιθαμή προς σπιθαμή το κορμί  μου. Να αντικρίσω ξεχειλισμένος από έρωτα, τα μάτια του και να αφεθώ πάνω του, όχι σαν γυναίκα αλλά όπως μόνο ένας άνδρας μπορεί να αφεθεί σε έναν άλλο άνδρα.

Ευτυχώς ή δυστυχώς δεν του μίλησα ποτέ. Τα χρόνια πέρασαν όχι όμως και οι ανησυχίες. Έφυγα απ' την επαρχία και αναζήτησα απαντήσεις στα ερωτήματά μου στην πόλη. Εκεί, άγνωστος μεταξύ αγνώστων ένιωθα ασφάλεια να αναζητήσω τον έρωτα, να απαντήσω σε όλες τις απορίες μου. Πλέον όμως σκέφτομαι όλα εκείνα τα παιδιά που βρίσκονται στη θέση που κάποτε ήμουν. Ευτυχώς έχουν πλέον πληροφόρηση μέσω του Διαδικτύου, ή της τηλεόρασης. Όμως ακόμα αδυνατούν να βιώσουν συναισθήματα ανείπωτα. Αδυνατούν να ζήσουν έναν έρωτα. Παρά μόνο αν τύχει "εκπορνεύονται" στις ορέξεις μερικών συμμαθητών ή συγχωριανών, οι οποίοι έχοντας αντιληφθεί τις αδυναμίες αυτών των ψυχών, καλύπτουν τις σεξουαλικές τους ανάγκες, γελοιοποιώντας τους επί μακρόν αργότερα.

Ίσως αν δε μεγάλωνα σε επαρχία, να μη μάθαινα ποτέ ποιος είμαι. Μεγαλώνοντας στην επαρχία και συγχέοντας το ψέμα με την αλήθεια του εαυτού μου, έμαθα να τιμώ τις σχέσεις μου τηρώντας την ύψιστη αρχή της ειλικρίνειας. Τελικά τίποτα δεν γίνεται επί ματαίω...

Ηλίας, 25

100% Λάρισα

Αν και δεν μου ακούγεται καλά το 100% Λάρισα, το δεχόμαστε. Καλημέρα σε όλους για μια ακόμη φορά που έρχομαι Λάρισα. Αν και πολλοί κοροϊδεύουν τον τρόπο με τον οποίο μιλάνε κάποιοι, άλλοι την αποκαλούνται βασίλισσα του κάμπου, όμως όλοι έχουν μια απορία.

Πώς γίνεται αυτή η πόλη να έχει συνέχεια κόσμο που πίνει καφέ και γίνεται όχι απλώς το αδιαχώρητο στις πλατείες αλλά κάτι σαν πανικός κάτι σαν έχουμε μισή ώρα γυρνάμε και πάλι τραπέζι δε βρήκαμε, Θεέ μου βοήθησέ μας. Αυτήν η πόλη φαίνεται συνέχεια να αλλάζει και διαρκώς να προσπαθεί να γίνει κάτι καλύτερο από αυτό που είναι. Μαγαζιά κλείνουν, άλλα ανοίγουν και βέβαια ακούω και σχόλια από γνωστούς μου στη Σαλονίκη ότι έχουμε μαγαζιά (φίρμες) που ανοίγουν πριν από τη Σαλονίκη στη Λάρισα. Βέβαια αυτή την πόλη έχω ακούσει να τη χαρακτηρίζουν με πολλούς και διάφορους τρόπους, αλλά αυτό που μου έμεινε είναι ο χαρακτηρισμός "της πόλης του έρωτα" λόγω των γνωστών σκανδάλων. Βέβαια είναι μία πόλη που κινείται σε έντονους ρυθμούς με πολύ άγχος αλλά ευτυχώς ο περισσότερος κόσμος το αντιμετωπίζει χαλαρά. Όλα κυλούν τέλεια θα μπορούσε να πει κάποιος που δεν είναι GAY σε αυτή την πόλη. Όχι ότι έχω παράπονο γιατί όποτε έχω μπει μέσω ν e τ έχω κοιτάξει και γύρω μου υπάρχουν αρκετοί όμως όλοι έχουν τον ίδιο φόβο. Τι θα γίνει άμα το μάθουν, τί θα κάνω, πώς θα αντιδράσουν φίλοι, οικογένεια κ.α.

Να ’ναι καλά και οι φοιτητές που έρχονται και δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και φυσικά δεν έχουν και πολλές αναστολές, καθότι βρίσκονται μακριά από το σπίτι δεν τους ελέγχει κανείς εκτός από τον εαυτό τους και φυσικά μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν. Και οι ντόπιοι, όμως, δεν πάνε πίσω. Οπότε λοιπόν σε μια πόλη που αλλάζει, που είναι συνώνυμη με τα ροζ σκάνδαλα, που θέλει και σιγά σιγά το καταφέρνει να πετάξει τον άσχημο εαυτό της στα σκουπίδια, σε μια πόλη που αρχίζει να κινείται σε funky ρυθμούς όλοι βάζουν τη δική τους ξεχωριστή πινελιά που την κάνει ακόμη πιο όμορφη, που έχει να προσφέρει και θα το κάνει μέχρι να μην μπορεί άλλο η κυρά του κάμπου, όπου το χειμώνα πολλοί λένε «κάνει κρύο καιρός για τρίο» και το καλοκαίρι όλοι είναι και το δείχνουν πιο χαλαροί πιο άνετοι με διαφορετικό αέρα και την έκφραση «σε θέλω απόψε στο κρεβάτι μου» φαίνεται να την ψιθυρίζουν οι απανταχού καυλιάρηδες (άντρες, γυναίκες) δεν έχεις να κάνεις κάτι εκτός από το να απολαύσεις όλα αυτά που σου προσφέρονται. Όσο για το σεξ που συνεχώς ψάχνουμε και θέλουμε να γνωρίζουμε και να βιώνουμε καινούργιες εμπειρίες σε αυτή την πόλη, θα το βρεις χωρίς πολύ κόπο. Αυτό είναι μαγεία. Μπορεί η γιαγιά από δίπλα να παραπονιέται για τους θορύβους που άκουγε χτες το βράδυ, όμως ο φοιτητής από πάνω θα σε ευχαριστεί γιατί από εσένα παρακινήθηκε και αυτός και κάλεσε παρέα στο σπίτι. Γιατί να χάνεις τέτοιες στιγμές; Απλά απόλαυσέ τες. Είναι στη Λάρισα και είναι συνέχεια...

Κώστας 18

100% Θεσσαλονίκη

Λοιπόν, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης είναι πολύ εύκολο να προσανατολιστεί κανείς. Λευκός Πύργος, λιμάνι και θάλασσα κάτω στα πόδια της πόλης, για να μην αγνοούμε από πού έρχεται αυτή η υγρασία στην ατμόσφαιρα και στις σκέψεις μας, κάστρα και τείχη πάνω από την πόλη, για να μην ξεχνάμε ούτε τις επιθέσεις αλλά ούτε και τις άμυνές μας.

Στο ενδιάμεσο μια πόλη τεμαχισμένη από δρόμους που συνήθως κάπου συναντιούνται. Μοιρασμένη και οριοθετημένη από δρόμους συντηρητικούς, αναρχικούς, προοδευτικούς και φιλελεύθερους, από δρόμους ετεροφυλόφιλους, τρανσέξουαλ, ομοφυλόφιλους ή απλά οικείους, ξένους και αλλοδαπούς, από δρόμους ορθόδοξους, που δεν προχωράνε πάντα με το σταυρό στο χέρι, αλλόθρησκους ή και άθεους, που δε συμπληρώνουν όνομα δίπλα στο ποιος και το γιατί. Μια πόλη δομημένη από δρόμους διάφορους και διαφορετικούς, μα σε κάθε περίπτωση τεμνόμενους και παράλληλους.

Και βγαίνω τις νύχτες έξω σε μπαρ οχυρωμένα με τείχη, σαν την πόλη μου κι αυτά, και παίζει δυνατά η μουσική και κρατάω στα χέρια μου εγκλωβισμένες λίγες γουλιές από την υγρασία που σου ’λεγα πιο πάνω (σ’ ένα ποτήρι ψηλό ή χαμηλό ανάλογα με τις προσδοκίες μου).

Συχνά βγαίνω στα μπαρ που αλητεύουνε γυναίκες – άλλες αδιάφορες, άλλες φευγαλέα όμορφες κι άλλες βαθιά γοητευτικές. Κι αυτές τις γυναίκες, τις ικανές να αλητεύουνε στον έρωτα με άλλες γυναίκες τις συναντάω καμιά φορά και το πρωί, καθώς πηγαίνω στη δουλειά. Και τα μεσημέρια μου, που τ’ απολαμβάνω με φίλους νωχελικά στη λιακάδα.

Τις γυναίκες αυτές τυχαίνει να τις καλησπερίσω κάποια απογεύματα, καθώς βαδίζουν με γρήγορο βήμα για να προλάβουν το χρόνο και τις δουλειές τους, αλλά και τις τεμπέλικες Κυριακές που αράζουν στο δίπλα τραπέζι ή στο απέναντι σκαμπό.

Τις βλέπω να διασχίζουν δρόμους και να εγκαταλείπουν δρόμους. Να κοντοστέκονται σε σταυροδρόμια και να χάνονται στη στροφή. Και μιλάω πάντα για αυτούς τους ίδιους δρόμους, τους διάφορους και διαφορετικούς, που άλλοτε τέμνονται και άλλοτε εκτείνονται παράλληλα.

Κι αυτό που από την αρχή ήθελα να σου πω, είναι πως όλοι συναντιόμαστε κάποια στιγμή εκεί έξω, διαλέγουμε δρόμους, αφήνουμε δρόμους. Κι αν ακόμα επιλέξουμε να περιοριστούμε μόνο σε έναν, είναι κρίμα να μην απολαύσουμε τη συνάντησή του με τους υπόλοιπους.

Και προς Θεού, μη ζητάς οδηγίες από ανθρώπους που σε κρίνουν μόνο από μια επιλογή σου, γιατί αυτοί θεωρούν πως μόνο σε συγκεκριμένους δρόμους μπορείς να περπατήσεις, και θα σε στείλουν ‘καρφί’ σε αδιέξοδο.

Άσπα