Συνέντευξη

Μιχάλης Δέλτα

Πρωτογνώρισα τον Μιχάλη Δέλτα στη συναυλία που έδωσαν οι Στέρεο Νόβα το 1993 στο Πεδίο του Άρεως την ημέρα της Gay Pride . Ήταν ένα σοβαρό, συνεσταλμένο και ψαγμένο παιδί που, μαζί με τον Κωνσταντίνο Βήτα και τον Αντώνη Τ., έμελλε τα αμέσως επόμενα χρόνια να γράψουν ιστορία στην εγχώρια electro σκηνή. Μια δεκαετία μετά και ύστερα από μια επιτυχημένη προσωπική πορεία εντός και εκτός συνόρων, ο Μιχάλης φιγουράρει ανάμεσα στα κορυφαία ονόματα του μουσικού χώρου στην Ελλάδα. Παρ’ όλη όμως την αναγνώριση, εκείνος δεν άλλαξε στο παραμικρό. Εξακολουθεί να παραμένει απλός, ειλικρινής, αυθεντικός, να είναι ανήσυχος στη δουλειά του και να πιστεύει ακράδαντα στη ζωογόνο δύναμη της μουσικής. Είναι επίσης από τους ανθρώπους που δεν τρέμουν τις ερωτικές τους προτιμήσεις, αλλά τις ζουν και τις κάνουν τέχνη.

Είναι η πρώτη σου συνέντευξη σε γκέι περιοδικό;

Η δεύτερη συνεχόμενη - προηγήθηκε το Antivirus . Αλλά ουσιαστικά δεν υπήρχαν τα τελευταία χρόνια γκέι έντυπα στην Ελλάδα. Τώρα κινείται κάτι και ομολογώ ότι το «10%» μου τράβηξε το ενδιαφέρον – φαίνεται καλοστημένο και με άποψη. Αν όμως μιλήσουμε για το σύνολο του Τύπου, ελάχιστα πράγματα δημοσιεύονται και αυτά είναι συνήθως ελεγχόμενα...

Όμως υπάρχει ξαφνικά μια ευαισθητοποίηση. Δημιουργήθηκε ένα δίκτυο οργανώσεων, έγιναν κάποιες παρεμβάσεις...

Ήταν η φυσική εξέλιξη μιας προκλητικής πολιτικής όπως αυτή εκφράστηκε με τις αστυνομικές εφόδους σε μπαρ και στέκια και την ακόλουθη διαπόμπευση προσώπων και πραγμάτων σε Τύπο και τηλεόραση. Ευθύνονται βέβαια και εκείνα τα ΜΜΕ που σκόπιμα εκμεταλλεύονται τέτοια θέματα για να δημιουργήσουν ντόρο. Εμένα, ξέρεις, μου φαίνεται κατευθυνόμενο όλο αυτό, δεν ξέρω από ποιους και γιατί. Δεν μπορεί να ανακάλυψαν ξαφνικά ότι στην Αθήνα, όπως σε όλη την Ευρώπη, υπάρχουν γκέι κλαμπ που διαθέτουν dark room κ.λπ. Άσε που τώρα επιδιώκουν να κολλήσουν στους ομοφυλόφιλους και το «στίγμα» του παιδεραστή. Είναι καιρός να υπάρξει μια αντίδραση σε όλα αυτά...

 ... Που μάλιστα συμβαίνουν λίγο πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Ναι, όπου όλοι βέβαια ξέρουν ότι θα έρθουν και αρκετοί γκέι επισκέπτες. Και η Αθήνα δεν έχει τις υποδομές να τους υποδεχθεί, ενώ ακόμα και οι ελάχιστοι χώροι που υπάρχουν είναι υπό διωγμό. Δε σκέφτηκαν οι αρμόδιοι πόσο κακόγουστο θα είναι να εκτεθούμε και σε αυτόν τον τομέα; Ας έπαιρναν μαθήματα από το Σίδνεϊ!

Είσαι από τους ελάχιστους έλληνες καλλιτέχνες που όχι μόνο μίλησαν ανοιχτά για τη σεξουαλικότητά αλλά την έκαναν και τραγούδι. Μιλώ για «Τα αγόρια δεν κλαίνε».

Όλο το άλμπουμ «Ουράνιο Τόξο» (2003) κατέγραφε εμπειρίες, εικόνες και βιώματα από την άγρια πλευρά της πόλης. Και επειδή ήθελα να είμαι ειλικρινής, αποφάσισα να πω μερικά πράγματα με το όνομά τους. Θύμωνα κιόλας που ουδείς στην ελληνική δισκογραφία τολμά να θίξει τέτοιες ή άλλες ιδιαίτερες προσωπικές καταστάσεις . Όλα βγαίνουν σε μια κονσέρβα καψούρας, ένα προβλέψιμο, ανώδυνο ρεπερτόριο από όπου μεγάλος απών είναι η αλήθεια.

Κέρδισες λες ή έχασες με αυτή σου τη στάση;

Κέρδισα τους αληθινούς μου φίλους και έχασα τους ψεύτικους. Πάνω από όλα, κέρδισα ακέραιο τον ίδιο μου τον εαυτό. Εξακολουθώ βέβαια να βρίσκω τραγικούς τους καλλιτέχνες που κάνουν την ομοφοβία τους τραγούδι. Και είναι πολλοί, μεγάλα ονόματα, άντρες και γυναίκες. Όλη σχεδόν η γενιά των δεκαετιών ’60-’70 διακατέχεται από αυτό το κόμπλεξ. Δικαίωμά τους φυσικά, αλλά γιατί πρέπει να το μεταφέρουν αυτό και στη δουλειά τους;

Τόπο λοιπόν στους νέους;

Μα ποιος έχει τα κότσια; Είναι παγιδευμένοι στο ίδιο σύστημα. Και είναι τα ίδια πάλι πρόσωπα της σόου μπίζνες που τους λένε «κοίτα, τώρα εσύ είσαι κάτι, δεν μπορείς να μιλάς καθαρά ή έστω υπαινικτικά για την ερωτική σου ζωή διότι θα χάσεις όλα τα κοριτσάκια 12-22 χρονών που αποτελούν το βασικό κοινό σου».

Βγαίνει όμως ξαφνικά ο Κούντος του “Fame Story ” και μόνο σημαία δεν το κάνει.

Νομίζω ότι όλη αυτή η ιστορία ήταν στημένη, όπως ό,τι έχει να κάνει με την τηλεόραση. Δεν έχω βέβαια τίποτα με το συγκεκριμένο παιδί, μπορεί και να έχει ειλικρινείς προθέσεις αλλά αυτό θα φανεί μόνο από τη στάση που θα κρατήσει μετά το γυαλί.

Θεωρείς τον εαυτό σου ακτιβιστή;

Κοίταξε, τα πράγματα που καταπιέζουν ή ενοχλούν εν γένει ως άνθρωπο τα πνίγω μέσα στη μουσική μου. Από εκεί και πέρα ναι, είμαι υπέρ μιας πιο οργανωμένης δράσης ώστε κάποια αυτονόητα ανθρώπινα δικαιώματα να μην ισχύουν επιλεκτικά. Ταυτόχρονα, όμως, είμαι επιφυλακτικός, διότι στην Ελλάδα τουλάχιστον το όλο πράγμα μετατρέπεται συχνά σε ένα κοτέτσι όπου σουρομαδιούνται διάφορα επίδοξα κοκόρια! Αν τώρα γνώριζα κάποιους ανθρώπους αρκετά συνειδητούς αλλά και ήρεμους σε αυτό που κάνουν, ίσως και να συντασσόμουν μαζί τους.

Αν έμπαινε αύριο η αστυνομία σε ένα μπαρ και διαπόμπευε απρόκλητα κάποιους κολλητούς σου;

Ε, τότε θα κατέβαινα πρώτος στο δρόμο! Θέλει ρώτημα; Το ίδιο θα έκανα αν κάποιοι πείραζαν τις κολλητές μου. Διότι ρατσισμό στην Ελλάδα αντιμετωπίζουν επίσης οι γυναίκες καθώς και άλλες ομάδες ανθρώπων – μετανάστες, αλλόθρησκοι, «άτακτοι» νεολαίοι...

Βρίσκεις ομοφοβική την ελληνική κοινωνία;

Όχι τόσο, παρόλη την υποκρισία της. Αν εξαιρέσεις ορισμένους «ψυχάκηδες», οι περισσότεροι Έλληνες δεν έχουν κανένα πρόβλημα αν είσαι γκέι εφόσον είσαι καθαρός και ειλικρινής απέναντί τους. Εκτιμώ ότι ο μέσος Έλληνας είναι πολύ πιο άνετος στο θέμα αυτό από ό,τι οι θεσμοί του – Πολιτεία, Εκκλησία κ.λπ.

Και η νέα γενιά;

Αυτή είναι πιο απελευθερωμένη γιατί είναι πιο bisexual . Το ξέρει και το ψάχνει κιόλας. Είναι και πολύ νάρκισσοι, γι’ αυτό ίσως και τα κορίτσια αντιμετωπίζουν τα αγόρια με ένα περίεργο τουπέ και το αντίθετο. Το πρόβλημα είναι πως δεν επικοινωνούν εύκολα, τουλάχιστον όχι με τους τρόπους που ξέρουμε.

Αλήθεια, θα φιλιόσουν ποτέ δημόσια με έναν άντρα;

Το έχω ήδη κάνει καταμεσής στην Πανεπιστημίου και ευχαρίστως το ξανακάνω! Αρκεί να σοκαριστεί λιγότερο το «θύμα»...

Θα τον... παντρευόσουν κιόλας;

Κοίτα, το να πάω με τον καλό μου να περάσουμε βέρες στο δημαρχείο μού ακούγεται τρομερά αστείο και κιτς! Φυσικά, αν κάποιοι πιστεύουν ότι με έναν γάμο θα ένιωθαν πιο ασφαλείς, ας αφεθούν ελεύθεροι να δοκιμάσουν.

Κάποιοι λένε ότι θα ήταν ένα αντίβαρο απέναντι σε ένα λάιφσταϊλ υπερβολικά ακραίο, κάποτε και αυτοκαταστροφικό.

Δε νομίζω ότι φταίει αυτό για τις επιλογές του καθενός. Εντάξει, ειδικά στο εξωτερικό η υπόθεση έχει γίνει λίγο σουπερμάρκετ, αλλά μήπως το ίδιο δε συμβαίνει παντού σήμερα; Ο καπιταλισμός κατάφερε να μας αποπροσανατολίσει ως ανθρωπότητα σχεδόν ολοκληρωτικά. Όμως σημασία έχει να μπορεί κανείς να εκφραστεί ελεύθερα. Τώρα, το αν θα βρει τον εαυτό του ή θα εκτροχιαστεί, σχετίζεται με το τι κουβαλά μέσα του ως άνθρωπος.

Πιστεύεις στις σχέσεις;

Όχι γιατί δε μου αρέσουν παιχνίδια δύναμης μεταξύ δύο ανθρώπων που έχουν εξαρχής συμφωνήσει ότι δε θα αγαπηθούν πραγματικά ποτέ. Και που ακόμα και όταν ένας τους αποκοιμηθεί γλυκά πιστεύοντας ότι ότι βιώνει επιτέλους την αγάπη, έρχεται ο άλλος με ένα πιστόλι και τον σκοτώνει. Αν αυτό θεωρείται επίσης αγάπη, τη βρίσκω παραμορφωμένη, είτε αφορά γκέι σχέση είτε στρέιτ.

Πω πω μαυρίλα! Μα δεν ερωτεύθηκες ποτέ;

Τι λες τώρα! Βρέθηκα κι εγώ στα αστέρια με πεταλούδες και πουλάκια ολόγυρα – και θα ξαναβρεθώ. Εκείνο που αντιπαθώ είναι η κτητικότητα που αναπτύσσεται στην πορεία. Γι’ αυτό και προτιμώ πλέον να ζω τρυφερές στιγμές με ανθρώπους που εκτιμώ, αλλά που σέβομαι την ελευθερία τους και αντιστρόφως. Άποψή μου, εννοείται – μπορεί άλλοι να συνάντησαν τον τέλειο έρωτα και να ευτυχούν.

Η αγάπη είναι και δόσιμο...

Μέχρι ενός σημείου! Γιατί αν βρεθούμε και οι δύο στο βυθό, ποιος να δώσει τι σε ποιον; Είναι ακόμα πρωτόγονη η φύση μας. Ο άνθρωπος, ειδικά ο άντρας, παραμένει αγρίμι, κηνυγός. Τα περί αιώνιας αγάπης είναι ένα σεξπιρικό παραμύθι. Βεβαίως, όλες οι εμπειρίες έχουν κάτι να σου πουν. Ο άλλος γίνεται καθρέφτης. Όμως την καθαρότερη εικόνα της ψυχής σου στη δίνουν τελικά οι φίλοι σου...

Τι σημαίνουν για σένα «άντρας» και «γυναίκα»;

Αληθινό άντρα θεωρώ αυτόν που καταφέρνει να συμπορεύεται και με τη γυναικεία πλευρά του, που είναι η ευαισθησία του. Αληθινή γυναίκα , εκείνη που δε χρησιμοποιεί την έμφυτη ευαισθησία της για να παραπλανήσει.

Θα σε δούμε κάπου “ live ” αυτό τον μήνα;

Ναι, στην Παγκόσμια Ημέρα της Μουσικής (21-23/6) και σε ένα διήμερο ελληνικής electronica στο Bios (24-25/6). Να είστε εκεί!

Η πρώτη φάση της καριέρας του Μιχάλη Δέλτα ταυτίζεται με τους υπερκαινοφανείς Στέρεο Νόβα, που άφησαν εποχή στην ελληνική electro σκηνή. Λίγο μετά τη διάλυση του θρυλικού γκρουπ (1996), παρουσιάζει το πρώτο του solo project Τετράγωνο 19, όπου φλερτάρει με τον techno ήχο του Ντιτρόιτ. Το LP The Picture εντυπωσιάζει το κοινό του περίφημου Tresor club του Βερολίνου όπου το παρουσίασε. Το 1999 κυκλοφορεί το άλμπουμ Blue Emotions από τη σκωτσέζικη Glasgow Underground Recordings και την επόμενη χρονιά το θαυμάσιο «Χρώμα της Ημέρας». Το single Μια Μικρή Αγάπη που ερμηνεύει η Τάνια Τσανακλίδου θα συμπεριληφθεί στη συλλογή Sindharta του Buddha bar που επιμελείται ο dj Ravin. Το 2001 υπογράφει στη γαλλική Distance Records και σειρά έχουν τα εξαιρετικά Halcyon Days και Vulnerable – το πρώτο, μάλιστα, κατατάσσεται από το περιοδικό DJ Mag στα καλύτερα electro άλμπουμ της χρονιάς. Εμφανίζεται στο MTV, έχει πολλές εμπορικές προτάσεις αλλά αιφνιδιάζει επιλέγοντας ξανά τον πειραματισμό. Αποτέλεσμα το πολύπλευρο και έντονα βιωματικό Ουράνιο Τόξο (Warner , 2003), με το τολμηρό single Τα αγόρια δεν κλαίνε νακόβεται από την τηλεόραση αλλά να λατρεύεται από τους γκέι. Τελευταία του δουλειά το άλμπουμ Dance With An Angel (Klik Records), «ο ήχος μιας παρέας που πιστεύει πως η καθημερινότητα αποκτά μια πιο ουσιαστική διάσταση με τη δύναμη της μουσικής,» καθώς λέει ο ίδιος ο Μιχάλης, ο οποίος έχει επίσης γράψει μουσική για αρκετά θεατρικά και κινηματογραφικά έργα.