10%
προηγούμενα τεύχη | σύνδεσμοι | οδηγός πόλης | INFO in english  
  περιεχόμενα τεύχους    
 
 

Το Ημερολόγιο μιας Λεσβίκας

της Λεσβίκας

Η λεσβίκα, κτηνίατρος με ευαισθησίες, συνάντησε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα γκόμενα σε πορεία υπέρ των αδέσποτων και δέχτηκε ένα απρόσμενο τηλεφώνημα από τον καταστροφικό έρωτα της ζωής της.

Αγαπητό μου ημερολόγιο!

Με πήρε η ακατονόμαστη και κατάλαβα πως ακόμη κι αν πάθω ολική αμνησία και ξεχάσω το όνομα μου, ένα πράγμα θα θυμάμαι και θα το λέω σαν την Αστέρω στις σπηλιές: το τηλέφωνο της. Την άκουσα και παρέλυσε το νευρικό μου σύστημα. Σαν να κατάλαβα πώς νιώθουν τα ζωάκια όταν τα βάζω στο χειρουργείο.

Όταν με ρώτησε «τι κάνεις», ήθελα να της πω πως προσπαθώ ακόμα να καταλάβω γιατί μετά από τρία χρόνια κυνηγητού και κρυφτού και αφού περάσαμε ένα συγκλονιστικό μήνα σεξ, πάθους, έρωτα αμοιβαίων εξομολογήσεων κτλ, σηκώθηκε ένα πρωί και απλώς εξαφανίστηκε, λέγοντας ότι δεν μπορεί να συνεχίσει. Η αλήθεια είναι πως έδινα μέχρι και αμοιβή σε όποιον μου έλυνε την απορία αλλά κανείς δε στάθηκε ικανός και, πίστεψε με, οι φίλοι μου έχουν από δυο διδακτορικά σ’ αυτό που λέμε «άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου». Μετά λοιπόν τις κουλαμάρες τύπου «Όλα καλά, πάντα καλά», μου έσκασε το παραμύθι: η σχέση της, λέει, έχει ένα σκυλί, το οποίο έχει ένα πρόβλημα και μόνο εμένα εμπιστεύεται σαν κτηνίατρο και αν μπορώ να το δω. Τι να έκανα; Να έλεγα, άει στο διάολο κι εσύ και το ζωικό σου βασίλειο (γενικώς); Άκουσα πάλι εκείνη τη φωνούλα μέσα μου “επαγγελματική ευσυνειδησία” και είπα να το φέρουν στο ιατρείο. Μάλιστα είχε το θράσος να με ρωτήσει πού είναι· εδώ το είχα να της πω: «εκεί που άφηνες τα λουλούδια κάθε πρωί, μωρή», αλλά έδωσα τόπο στην οργή.

Μέχρι να περάσουν οι ώρες, είχα πάρει τηλέφωνο την Β., την Χ., την Π. και τον Ν. (αυτούς με τα διδακτορικά), για έκτακτη συνέλευση. Όταν άκουσαν ποια με πήρε τηλέφωνο, η αντίδραση τους ήταν ακριβώς η ίδια: «και εκείνοι δεν μίλησαν». Οι γυναίκες του Λωτ!

Στο δρόμο για το ιατρείο μου πέρασε από το μυαλό η γκόμενα που είχα δει στην πορεία. Είναι η μόνη γυναίκα που μου έκανε κλικ, έστω από μακριά εδώ και πολύ καιρό. Αλλά άντε βρέστην… Πήρα και τη σκύλα μου για συμπαράσταση, η οποία, μόλις μπήκε στο ιατρείο, την άραξε στο πατάρι και το ’ριξε στον ύπνο, μαλακισμένο κοπρόσκυλο, τρεις μήνες θα κάνεις να δεις πάρκο! Όταν εμφανίστηκε η πρώην, γύρισε το μάτι μου· ευτυχώς είχα κρύψει τα νυστέρια. Κι όμως, κάποτε στο χαμόγελο της έκανα το γύρο του κόσμου! Τέλος πάντων. Χαιρετηθήκαμε από μακριά και πριν προλάβω και πάθω κανένα εγκεφαλικό από την αμηχανία, το έπαθα από το ξάφνιασμα: στην πόρτα εμφανίστηκε ένα πανέμορφο κουτάβι στην αγκαλιά ποιας; Εκείνης της φοβερής γκόμενας που σκεφτόμουν πριν πάω στο ιατρείο και αναρωτιόμουν πού θα τη βρω; Απ’ όλες τις γυναίκες του κόσμου, μ’ αυτήν βρήκε να τα έχει; Τουλάχιστον το πάει το γράμμα! Και μου το λένε ότι έχω γίνει πολύ κυνική και δεν το πιστεύω! Από κει και πέρα, δε θυμάμαι και πολλά, ούτε πώς συστηθήκαμε, ούτε τι είπαμε, ούτε τι είχε το σκυλί· ήταν σαν να παρακολουθούσα ταινία. Μόνο το σφίξιμο στο χέρι όταν μας σύστησε κι ένα πολύ περίεργο βλέμμα της, σαν να με γνώρισε. Έπρεπε αμέσως να συναντηθώ με τις κολλητές μου. Το σκυλί εννοείται ότι το ανέλαβα – δε θα μπορούσε να βρει καλύτερη κτηνίατρο! Μία είναι η ερώτηση πλέον: αν μπορούσα να κλείσω το σπίτι της πρώην, θα το έκανα; «Ντροπή σου», φώναξε η inner voice! Ε, σκάσε πια!