10%
προηγούμενα τεύχη | σύνδεσμοι | οδηγός πόλης | INFO in english  
  περιεχόμενα τεύχους    
 
 

Το ημερολόγιο μιας λεσβίκας

Η λεσβίκα, αφού πάτησε για τα καλά τα τριάντα και παρατήρησε με ανάμεικτα συναισθήματα τις πρώτες άσπρες τρίχες στο κεφάλι της, την υποψία κάποιων ρυτίδων στο πρόσωπο της και τη σαφή γεροντοκορίαση των 30s αποφάσισε ότι η νέα χρονιά θα της μείνει αξέχαστη.

Αγαπητό μου ημερολόγιο!

Ξεκίνησα κι εγώ μες την καλή χαρά να πάω να εξετάσω το σκυλάκι της Ελένης, της καλής εκείνης κοπέλας, που τα έχει με την άλλη, την κακή κοπέλα, αλλά καλή και κακή μου αρέσουν και οι δυο. Η αλήθεια είναι ότι τα είχα κοπανήσει ελαφρώς διότι ήμουν με τους κολλητούς μου σε κατάσταση ΑΘ (Απόλυτου Θαψίματος), κάτι που συνοδεύεται από απεριτίφ, γιατί έτσι dry το φτυάρι δεν κατεβαίνει. Ξεκίνησα λοιπόν να πάω κάπου που πολύ σύντομα αποδείχτηκε στου διαόλου τη μάνα. Δε διεκδικώ και δάφνες ιχνηλάτη, οπότε το να χαθώ ήταν η άμεση συνέπεια μιας χρόνιας έλλειψης προσανατολισμού. Επίσης μέσα στη θολούρα μου, ξέχασα και το κινητό μου.

Στο δρόμο συνέλαβα έναν ταξιτζή να πετάει ένα κουτάκι κόκα-κόλα από το παράθυρο, πράγμα που με εξόργισε και αποφάσισα να τον καταδιώξω. Πήρα το κουτάκι κι έτρεχα πίσω του κορνάροντας. Σε κάποιο φανάρι τον πέτυχα και του επέστρεψα το λάφυρο μου με πολύ επικριτικό ύφος. Του είπα ότι είμαι κτηνίατρος (άσχετο) και είναι απαράδεκτο να πετάει στο δρόμο πράγματα και να το βάλει στον κάδο απορριμμάτων (αλλού είναι το σωστό μέρος αλλά τέλος πάντων). Αυτός μούγκρισε κάτι ελληνικά επιπέδου νεάντερνταλ, αλλά θες από φιλότιμο, θες για να με ξεφορτωθεί κατέβηκε και το πέταξε στα σκουπίδια. Ένιωσα σαν να είχα κλείσει τρία πυρηνικά εργοστάσια και να σταμάτησα και το κυνήγι της φάλαινας. Μάλλον είχα πιεί παραπάνω απ' όσο νόμιζα!

Μέσα στο ταξί, ήταν μια κοπέλα, η οποία πρώτον μου χαμογέλασε, δεύτερον μου έκλεισε το μάτι, τρίτον όταν έφυγε το ταξί, γύρισε πίσω και με χειροκροτούσε. Το μόνο που ξέχασε ήταν το όνομα και το τηλέφωνο της, αλλά ίσως καλύτερα γιατί δεν αντέχω άλλες γνωριμίες.

Εννοείται ότι μετά την οικολογική πράξη της ημέρας καθυστέρησα πάρα πολύ να πάω στο σπίτι της Ελένης, κάτι που ούτως ή άλλως προτιμούσα να αποφύγω γιατί κινδύνευα να ρεζιλευτώ. Α, η inner voice περιέργως το είχε βουλώσει, μάλλον θα είχε μείνει άναυδη από τα κατορθώματα μου. Φτάνοντας στο σπίτι, συνειδητοποίησα πως εκτός από το κινητό μου, είχα ξεχάσει και το κτηνιατρικό μου βαλιτσάκι. «Δεν πειράζει, θα της πεις ότι κάνεις διαισθητικές διαγνώσεις πια» . πάνω που έλεγα ότι το είχε βουλώσει η inner-σκατο-voice.

Χτύπησα το κουδούνι και ενώ περίμενα, πρόβαρα λιγάκι τι θα πω, γιατί έχω κι ένα παρελθόν στην μπουρδολογία.

-Καλησπέρα, θα πρέπει να είσαι η γιατρός της Μυρτώς, εγώ, είμαι ο Χρήστος, ο αδελφός της Ελένης.

-Καλησπέρα! “Τι παίδαρος!”. Αν δεν σκάσεις, θα βάλω ωτοασπίδες, ανώμαλη!

-Η Ελένη έπρεπε να φύγει επειγόντως για τη δουλειά και ήρθα εγώ, ελπίζω να μην πειράζει.

Μπροστά μου είχα έναν πολύ ψηλό, όμορφο άντρα, τον οποίο δεν περίμενα να δω. Όσο για τη Μυρτώ, μάλλον είχαν δίκιο οι φίλοι μου, δεν φαινόταν να έχει κάτι. Οι διαγνώσεις δια κληρονομικού χαρίσματος είναι η τελευταία λέξη της επιστήμης.

- Δεν θα φύγεις έτσι, θα πιεις οπωσδήποτε έναν καφέ! είπε ο Χρήστος, που μου χαμογελούσε πολύ γλυκά ομολογώ. Λες να με φλερτάρει; “Σπίρτο είσαι!” με ειρωνεύεται η inner voice. Άλλωστε θα γυρίσει κι αδελφή του κάποια στιγμή.

- Καφέ όχι, αλλά ένα τσάι, θα το έπινα ευχαρίστως.

Συνεχίζεται...