Μη μας γράφετε… γράψτε μας

Επικοινωνήστε μαζί μας στο letters@10percent.gr.

Αν έχεις τέτοιους δήθεν "προοδευτικούς" φίλους τι να τον κάνεις τον Χριστόδουλο. Αναφέρομαι στη συνέντευξη του κ. Πάγκαλου και το κείμενο των Ρέππα-Παπαθανασίου στο εξαίρετο για άλλη μια φορά τεύχος σας 09. Ο πρώτος, που προφανώς θεωρεί εαυτόν ειδήμονα στα της ιστορίας του γκέι κινήματος, απεφάνθη ότι η ιστορία της λέξης "γκέι" δεν είναι και ό,τι καλύτερο, και επιπλέον ότι είναι ξενόφερτη και δείγμα επαρχιωτισμού! Τώρα ποια είναι η άσχημη ιστορία της λέξης "γκέι", άβυσσος η ψυχή του υπουργού. Ειδικά σε σχέση με τη λέξη "ομοφυλόφιλος" η οποία τόσο προσφιλής είναι σε στρατιωτικούς, ιερείς και τραμπούκους της "ελεύθερης" τηλεόρασης, ιδίως όταν τους δίνεται η ευκαιρία να την προφέρουν συνοφρυωμένοι με την έκφραση της αηδίας ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Επίσης ο κ. υπουργός θέλει να μας προφυλάξει λέει από τους "ετεροφυλόφιλους" θεσμούς που μας καταπιέζουν και γι’ αυτό είναι ενάντια στον γκέι γάμο! Είναι απίστευτο πόσο "προοδευτικά" επιχειρήματα μπορεί να επιστρατεύσει κανείς για να αρνηθεί στο διπλανό του βασικά ανθρώπινα δικαιώματα:(

Όσο για τους Ρέππα-Παπαθανασίου, τι να πει κανείς; Προσπερνάω την ενοχλητική τους συνήθεια να συγκρίνουν μονίμως τα έργα τους με μεγάλες μορφές του παγκόσμιου πολιτισμού (αυτή τη φορά δεν τη γλίτωσε ο Ευριπίδης) και φτάνω σε μία ακόμα καταγγελία της δήθεν "γκετοποίησης" την οποία υποτίθεται πως υφίστανται οι γκέι κάτοικοι των μεγάλων μητροπολιτικών κέντρων του δυτικού κόσμο, φτάνοντας σε σημείο να συγκρίνουν το Village της Ν. Υόρκης με το εβραϊκό γκέτο της Βαρσοβίας! Φαντάζομαι ότι ως γκέι άντρες (ας μη κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας - ο κόσμος το ’χει τούμπανο and what’s the big deal anyway) αισθάνονται ότι στην Αθήνα βιώνουν συνθήκες ιδανικής ελευθερίας ως προς τον τρόπο ζωής τους και την επιλογή του ερωτικού τους συντρόφου, οπότε τα πάντα πάνε πρίμα! Ο αληθινός έρωτας, λένε, δεν έχει ανάγκη την απελευθέρωση! Ο αληθινός έρωτας μπορεί να μην την έχει ανάγκη αλλά οι αληθινοί άνθρωποι την έχουν ώστε να μπορέσουν να τον βιώσουν ως τέτοιον και όχι ως μια διαδικασία ενοχής. Όταν φτάσουμε λοιπόν στο σημείο να είναι όλοι τόσο cool και άνετοι μαζί μας όσο είναι στο Λονδίνο, στο Παρίσι, το Βερολίνο ή τη Νέα Υόρκη, τότε μπορούμε να σνομπάρουμε την απελευθέρωση. Μέχρι τότε, πού πας ρε Καραμήτρο;

Βαγγέλης

Αγαπητέ Βαγγέλη,

Χαιρόμαστε που άνοιξε διάλογος για το θέμα της περιβόητης «γκετοποίησης» των γκέι. Συχνά ακούμε ετεροφυλόφιλους και ομοφυλόφιλους να προβαίνουν σε εύκολους αφορισμούς περί αυτόβουλης γκετοποίησής μας όταν πηγαίνουμε σε «ειδικά» μπαρ, βγάζουμε «ειδικά» περιοδικά ή γυρίζουμε «ειδικές» ταινίες.

Ο έρωτας δεν φύεται σε κενό αέρος, αλλά εντός κοινωνικών πλαισίων, τα οποία, όταν είναι καταπιεστικά προς ορισμένες ομάδες, εμποδίζουν την ελεύθερη έκφρασή του. Ο έρωτας μεταξύ ομοφυλόφιλων έχει πολιτικές και κοινωνικές προεκτάσεις – όπως λόγου χάρη ο έρωτας ενός μουσουλμάνου και μιας χριστιανής σε συνθήκες θρησκευτικής μισαλλοδοξίας. Αυτού του είδους οι έρωτες είναι μεν «αυθεντικότατοι», αλλά έχουν απόλυτη ανάγκη από υποστήριξη, από πάλη και απελευθέρωση. Ας μην μπερδεύουμε την ιδιωτική έκφραση του έρωτα (παρότι ακόμα και σε ιδιωτικές στιγμές κουβαλάμε θέλοντας και μη τις κοινωνικές προεκτάσεις του και ρώτα όποιον γκέι το βάζει στα πόδια μόλις χύσει), με τον κοινωνικό και πολιτικό του ρόλο. Γιατί δεν νομίζουμε ότι ως γκέι είναι αποδεκτό να εκφράσουμε ελεύθερα τον έρωτά μας προς το σύντροφό μας μ’ ένα φιλάκι μέσα στο τρόλεϊ, όπως μπορεί οποιοσδήποτε στρέιτ!

Από τις κοινωνικές προεκτάσεις του ομοφυλοφιλικού έρωτα πηγάζει ακριβώς η ανάγκη για ειδικά μπαρ, ταινίες, περιοδικά κτλ. Στόχος δεν είναι η απομόνωση από την υπόλοιπη κοινωνία (σε ελάχιστες περιπτώσεις συμβαίνει αυτό), αλλά η δημιουργία ενός ασφαλούς περιβάλλον, όπου οι ομοφυλόφιλοι θα μπορούν να εξερευνήσουν τον εαυτό τους, να φλερτάρουν άφοβα, να αποτινάξουν τις ενοχές, να ανακαλύψουν την αλήθεια τους και να δώσουν τον δικό τους ορισμό στο ποιοι είναι, αντιπαλεύοντας τον κοινωνικό ορισμό μας, που μας θέλει όλους κραγμένους, άρρωστους, ταλαντούχους ή απλώς καταδικασμένους στη δυστυχία και τη μοναξιά.

Όσον αφορά το ηθικό δίδαγμα που στηλιτεύει ο Μιχάλης Ρέππας, έχει δίκιο ότι η στρατευμένη τέχνη με το βολικά πακεταρισμένο ηθικό δίδαγμα είναι κατά κανόνα αντιαισθητική. Ωστόσο, αυτό δεν αναιρεί το πασιφανές γεγονός ότι οι ταινίες, όπως και κάθε τέχνη, περνούν μηνύματα, ηθελημένα ή όχι. Ένας καλλιτέχνης μπορεί να δηλώνει ότι δεν τον απασχολεί το μήνυμα που περνάει το έργο του, αλλά όχι να αρνείται ότι υπάρχει μήνυμα. Σε μια κοινωνία όπου ο έρωτας δύο αντρών θα ήταν κάτι φυσικό, μια ταινία όπως το «Οξυγόνο» δεν θα είχε τις ίδιες κοινωνικές προεκτάσεις όπως αυτές που έχει σήμερα.

Όσον αφορά τη συνέντευξη του Θ. Πάγκαλου, πιστεύουμε ότι δεν χρειάζεται να συμφωνούμε σε όλα με τους συμμάχους μας – δεν μας περισσεύουν δα οι συμμαχίες για να τις σνομπάρουμε.

Η συντακτική ομάδα

Αγαπητοί εκδότες,

με λένε Μαίρη και είμαι μια λεσβία φοιτήτρια στη Θεσσαλονίκη. Καταρχήν θα ήθελα να σας συγχαρώ για το καταπληκτικό περιοδικό που βγάζετε και την προσπάθεια που κάνετε να αναδείξετε το gay κίνημα στην Ελλάδα. Θα ήθελα όμως να κάνω μερικές επισημάνσεις-προτάσεις. Πρώτον νομίζω ότι έχετε λίγα θέματα για λεσβίες σε σχέση με τους gay άντρες. Δεύτερον θα μπορούσε το περιοδικό να έχει και σεξουαλικές ιστορίες, δηλ. να τα συνδυάζει όλα αφού τέτοια περιοδικά δεν υπάρχουν στην οπισθοδρομική Ελλάδα. Αυτές τις επισημάνσεις θα ήθελα να κάνω προκείμενου το αγαπημένο περιοδικό μας να γίνεται όλο και καλύτερο.

Φιλικά, Μαίρη

Αγαπητή Μαίρη,

Πράγματι, η ύλη για τις λεσβίες είναι λιγότερη, αλλά συγκριτικά με άλλα γκέι περιοδικά του εξωτερικού νομίζουμε ότι διατηρούμε μια καλή αναλογία. Εξάλλου, πολλά από τα άρθρα μας αφορούν γενικά την ομοφυλοφιλία και όχι μόνο τους άντρες. Επίσης, για να υπάρχουν άρθρα για λεσβίες, πρέπει να υπάρχουν και λεσβίες που θα τα γράφουν!

Όσον αφορά τις σεξουαλικές ιστορίες, δεν τις θεωρούμε πρωτεύουσα ανάγκη. Άλλωστε, τέτοιες ιστορίες βρίσκει κανείς εύκολα στο Διαδίκτυο.

Η συντακτική ομάδα

Agoria kai Koritsia tou 10% sas stelno afto to minima gia na sas dwso mia efxi kai katara. AN POTE KREMASTITE STA PERIPTERA MI GINETE AFTERSHAVE. Opos iste iste mia xara.To sizitisa kai me filous kai i apantisi itan i idia. To 10% einai safos kalitero kai pianei kalitera ton palmo. Makria apo toulia kai pozes giati sas vlepo (an ginete aftershave) na agorazoume oloi to silektiko tefxos #0 kai meta to xaos.

p.s. Mi valete pote toulia dixtia kai ftera strou8okamilou se gomenous giati meta de 8a borite na na lete oti sas enoxlei i eikona FIFI tou Parava...grrr

Αγαπητέ φίλε,

Προσωπικά δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα τούλια και τα φτερά – αλλά μόνο σε βραδινές εξόδους μια-δυο φορές το χρόνο. Την υπόλοιπη χρονιά, είμαστε αλλεργικοί σε στερεότυπα. Πάντως, όσα περισσότερα γκέι περιοδικά κυκλοφορούν, τόσο πιο καλά, γιατί επιτέλους γινόμαστε πιο ορατοί.

Η συντακτική ομάδα