Editorial

Ομοφοβία: μας κάνει αόρατους

του Λύο Καλοβυρνά

«Ως gay που θέλω να έχω ίσα δικαιώματα με τους υπόλοιπους, είμαι εναντίον κάθε ενέργειας που μας γκετοποιεί, συνεπώς και κατά των gay parade και των gay οργανώσεων, που ικανοποιούν την φιλαυτία μερικών. Είμαστε gay, έχουμε τα ίδια δικαιώματα με όλους και δεν χρειαζόμαστε "παρελάσεις"... Έχουμε το τσαγανό να υπερασπιστούμε αυτό που είμαστε, κάθε μέρα στο γραφείο, στην παρέα, στους δρόμους; Όσο για την επιτυχία των... 300 ατόμων, 4πλάσιος αριθμός gay είναι στα μπαρ κάθε βράδυ...»

Μάρκος, 32

Έχουμε στ' αλήθεια τα ίδια δικαιώματα; Την τελευταία φορά που κοίταξα, είδα να μας λείπουν κάτι ψιλοδικαιωματάκια όσον αφορά την ίση μεταχείριση απέναντι στο νόμο (πολιτικοί γάμοι, λογοκρισία από το ΕΣΡ, κ.λπ.). Αλλά και στην καθημερινότητα, δεν θυμάμαι να μπορώ να αγκαλιάσω τον φίλο μου σ' ένα εστιατόριο.

Όμως για να καταφέρουμε να ζήσουμε αληθινά ενταγμένοι στην κοινωνία (και όχι κρυμμένοι, τη μέρα στρέιτ και γκέι μόνο στα μπαρ και τα πάρκα), χρειάζεται να διεκδικήσουμε αυτά τα «ίδια δικαιώματα». Πώς όμως να τα διεκδικήσεις τα ρημάδια όταν δεν φαίνεσαι πουθενά (παρά μόνο ως καρικατούρα σε βλακώδεις εκπομπές;)

Εκεί στοχεύει ένα gay pride. Να φανούμε. Να δείξουμε ότι υπάρχουμε, ότι δεν είμαστε τα τέρατα που νομίζουν. Όλα τα ηλίθια στερεότυπα και οι διακρίσεις συνεχίζουν ακριβώς επειδή εμείς οι ίδιοι με τη σιωπή μας και το κρύψιμό μας συντελούμε σε αυτά. Εάν ο κύριος Τάσος στη δουλειά ή η ψιλικατζού δουν εκατό gay pride (αλλά και τους γκέι του κύκλου τους να λένε «από δω ο σύντροφός μου», όπως κάθε στρέιτ ζευγάρι), κάποια στιγμή απλώς θα πάψουν να το θεωρούν ανεπίτρεπτο ή φριχτό. Ή και να το θεωρούν, θα πάψουν να το κάνουν θέμα. Θα βαρεθούν. Και θα συνηθίσουν. Θα πάψουμε να είμαστε εξωτικά (και μιαρά) πουλιά. Όπως έχει συμβεί στη Μύκονο. Ούτε εκεί μας αποδέχονται όλοι. Αλλά μας ανέχονται. Και κάνουν τουμπεκί.

Το θέμα, λοιπόν, είναι να γίνουμε ορατοί. Αυτός είναι ο στόχος του gay pride. Στο Παρίσι, το Λονδίνο και αλλού, τα pride είναι πλέον φαντασμαγορικά πάρτι, περισσότερο εορτασμός των κατακτημένων δικαιωμάτων, ίσως και απλή αφορμή για τζερτζελέ. Ωστόσο, σε πόλεις όπως το Βελιγράδι, όπου πρόπερσι έπεσε ξύλο και πέρσι ακυρώθηκε, τη Βαρσοβία και την Ιερουσαλήμ, όπου οι δήμαρχοι το απαγόρευσαν, μια τέτοια εκδήλωση μόνο πάρτι δεν είναι. Είναι διεκδίκηση ισονομίας. Είναι μια βροντερή δήλωση: υπάρχουμε και αρνούμαστε να κρυβόμαστε επειδή εσείς έχετε πρόβλημα. Καλά θα κάνετε να μας συνηθίσετε.

Πράγματι, υπάρχουν γκέι άντρες και γυναίκες που έχουν τσαγανό να υπερασπίζονται αυτό που είναι κάθε μέρα. Οι περισσότεροι, όμως, δεν τολμούν, κυρίως από εσωτερικευμένη καταπίεση – από ντροπή γι' αυτό που είναι. Μόνο που αυτή την εσωτερικευμένη ομοφοβία τη μεταμφιέζουν σε στάσεις τύπου: «Νιώθω εντάξει που είμαι gay, αλλά γιατί να το δείχνω και να προκαλώ;» Τόσο εντάξει νιώθουν, που πολλοί ούτε στα gay bar δεν τολμούν να πάνε. Ή και να πάνε, φοβούνται μήπως τους πάρει κάνα μάτι να περιφέρονται στην αμαρτωλή γειτονιά… Α! και για να είναι στα μπαρ τόσοι gay, κάποιοι έχουν κατέβει στους δρόμους και έχουν δώσει αγώνες.