Athens Pride Festival 2005

Ημερολόγιο Καταστρώματος

του Θοδωρή Αντωνόπουλου

Η πλατεία ήταν γεμάτη. Χαρούμενη. Αποφασισμένη. Ένα τεράστιο πολύχρωμο πανό έμπαινε στην κεφαλή και μια πρωτόγνωρη παρέλαση-διαδήλωση απογείωνε την Athens Pride 2005. Η φυσική μου θέση θα ήταν στην πρώτη γραμμή, όμως η δουλειά μου με ήθελε με μια κάμερα στο χέρι.

Η πορεία ανεβαίνει τη Σταδίου με κατεύθυνση Σύνταγμα. Την ίδια διαδρομή ακολούθησε και η τελευταία γκέι διαδήλωση που θυμάμαι, παραμονές εκλογών του 1985. Τότε ήμασταν καμιά εικοσαριά νοματαίοι. Σήμερα ξεπερνάμε τους τετρακόσιους. Εκατομμύρια άλλοι μας βλέπουν στις οθόνες τους, εδώ και έξω. Στις ειδήσεις των 8:00 θα είμαστε το γεγονός με τη μεγαλύτερη τηλεθέαση (1,5 εκ. ζευγάρια μάτια «μάς» έδωσε η AGB). Αυτό από μόνο του γράφει ιστορία.

Θυμάμαι τις πρώτες ανοικτές Pride της Αθήνας που στήναμε με την Πάολα και τα άλλα τα παιδιά του «Κράξιμο» στο λόφο του Στρέφη και το Πεδίο του Άρεως τη δεκαετία του ’90. Τότε που, όπως και τώρα, έλειπαν επαγγελματισμός και επαρκή κεφάλαια, αλλά περίσσευαν ο δυναμισμός, η θέληση και το μεράκι. Που έρχονταν περισσότεροι «στρέιτ» παρά «γκέι», αλλά όλοι διασκέδαζαν εξίσου. Που τις άδειες σχεδόν τις εκβιάζαμε και την περιφρούρηση αναλάμβανε ατύπως το… λόμπι των Εξαρχείων.

Άλλες εποχές βέβαια τότε. Σήμερα πια διαθέτουμε μια οιωνεί γκέι κοινότητα. Ένα υποτυπώδες αλλά δραστήριο έπειτα από χρόνια κίνημα. Έχουμε γκέι «χωριό», γκέι Internet, «γκέι μπίζνες», ακόμη και «γκέι TV», όπως μας κατηγορούν. Και όμως σε κάποια πράγματα δείχνουμε πιο συντηρητικοί, τόσο ως κοινωνία όσο και ως γκέι.

Φτάνουμε στη Βουλή. Δίπλα μου είναι ο καναδός σκηνοθέτης Bruce La Bruce, που μου λέει συγκινημένος πόσο η σημερινή πορεία του θυμίζει τις πρώτες που γίνονταν στην Αμερική, τις έντονα πολιτικές. Τριάντα έξι χρόνια μετά το Stonewall, ο θεσμός της Gay Pride σε Αμερική και Δ. Ευρώπη έχει δεχθεί πολλές κριτικές. Τα αιτήματα έχουν παραμεριστεί (ή, μερικώς έστω, ικανοποιηθεί). Κυριαρχούν πλέον η εμπορευματοποίηση, ο στείρος εντυπωσιασμός.

Τα πράγματα όμως διαφέρουν σε χώρες όπως η Ελλάδα, όπου «απελευθερωθήκαμε» ολίγον άγαρμπα και με αρκετή διαφορά φάσης. Εδώ δεν φτάσαμε ακόμα στη «μετα-gay» εποχή, που ήδη βιώνουν σε πολλές χώρες έξω. Μια τέτοια μέρα ήταν και παραμένει αφορμή για προβολή και διεκδικήσεις. Και ήταν η συσσωρευμένη οργή για μια σειρά γεγονότα (υποκρισία Πολιτείας, αστυνομικές επιδρομές σε μπαρ και πάρκα, «φιλί» ΕΣΡ, δηλώσεις Χριστόδουλου, επιθέσεις από Κούγιες και μερίδα των ΜΜΕ κ.λπ.) που κατέβασε τον κόσμο στους δρόμους. Γι’ αυτό πήγαν περίπατο η γκρίνια και η μιζέρια, γι’ αυτό οι διάφορες Κασσάνδρες διαψεύστηκαν.

«Ντροπή/Ντροπή/Σε κάθε σεξιστή!», φωνάζει το πολύχρωμο πλήθος καθώς κατεβαίνει πια την Πανεπιστημίου. Πριν από δέκα-δεκαπέντε χρόνια θα ήμασταν «οι φίλοι μας και εμείς», σήμερα ήμασταν «εμείς και οι φίλοι μας». Και, τηρουμένων των αναλογιών, ναι, ήμασταν πολλοί. Το μήνυμα έφτασε στους παραλήπτες του και αυτή τη φορά δύσκολα θα το αγνοήσουν. Πόσο μάλλον όταν υπάρξει συνέχεια.

Οι ανοικτές Pride αναβίωσαν στην Ελλάδα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Τα δύσκολα, βέβαια, τώρα αρχίζουν. Απαιτείται όραμα, οργάνωση, άνοιγμα προς τα έξω και εξεύρεση μιας κοινής γλώσσας. Η αρχή έγινε. Θα τη δικαιώσουμε;