Το ημερολόγιο μας λεσβίκας

Αφού βροντοφώναξε μπροστά σε όλα τα μέλη της οικογένειας ότι είναι καραλεσβία του κερατά, περίμενε της συνέπειες. Καμιά τρύπα δεν άνοιξε, η γη δεν την κατάπιε, το ταβάνι δεν έπεσε και κανείς δεν έμεινε στον τόπο.

Αγαπητό μου ημερολόγιο!

Μετά τα όσα ξεστόμισα στο τραπέζι η μαμά μου μας έβαλε στην τάξη. «Λοιπόν αφού τα είπαμε, τώρα θα κλείσετε όλοι το στοματάκι σας, λεσβίες και μη, και θα φάμε σαν οικογένεια. Κατάλαβες Αντωνάκη; Εσύ Μαρίνα;». Μάαααααλιστα!

Το τραπέζι τελείωσε κι όλοι εξαφανίστηκαν. Έμεινα εγώ κι η μαμά. «Ηρέμησε, δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου. Με τα χρόνια έμαθα ότι αυτό που είναι είναι και δεν αλλάζει. Γι’ αυτό ζήσε τη ζωή σου όπως νομίζεις εσύ. Ο μπαμπάς θέλει λίγο χρόνο. Αλήθεια, δεν σου αρέσουν καθόλου τα αγόρια; Παράξενο μου φαίνεται».

«Δεν ξέρω, ίσως λίγο από μακριά. Μια φορά ξέρεις, είχα μια ψιλοϊστορία μ’ ένα αγόρι. Θυμάμαι πως χρειάστηκε να πλύνει κάτι ρούχα του σπίτι μου. Όταν έβγαλα το παντελόνι από τον κάδο ήταν δύο μέτρα το κάθε μπατζάκι, άχαρο, ασήκωτο, άκομψο, είπα πως δεν θέλω να ξαναδώ τέτοιο πράγμα στο πλυντήριο και στη ζωή μου!».

«Καλά παιδί μου, πόσο ύψος είχε αυτό το παιδί, ο Φασούλας ήταν; Τέλος πάντων».

Έμεινα κάποιες μέρες, και το κλίμα ανάμεσα στον πατέρα μου κι εμένα ήταν «γκρίζες ζώνες». Οι υπόλοιποι ήταν μια χαρά, σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Είχε πάει καλύτερα απ’ ό,τι περίμενα. Δυο μέρες πριν φύγω, ήρθε ο μπαμπάς μου φουριόζος: «Μαρίνα παιδί μου, θέλω να μιλήσουμε». Μάαααλιστα.

«Άκου κορίτσι μου, από τότε που γεννήθηκες ανέχτηκα με χαρά κάθε παλαβομάρα σου. Το ότι δεν έφαγες ποτέ κρέας γιατί τα ζωάκια ήταν φίλοι σου, το ότι κουβαλούσες όλους τους φίλους σου σπίτι, το ότι έπαιζες μπάλα αντί με κούκλες, το ότι μετά από τρεις γιους αντί να έχω ένα ροδαλό κοριτσάκι με κοτσιδάκια είχα τον Τσε Γκεβάρα, γεμάτο λάσπες και κοπριές. Και τώρα αυτό. Τέλος πάντων ό,τι είπαμε είπαμε, αλλά θέλω μια χάρη. Θέλω να μου δώσεις μια ευκαιρία, μου το υπόσχεσαι; Θέλω να σου γνωρίσω κάποιον. Νομίζω ότι ταιριάζετε πολύ, είναι εξαιρετικό παιδί και μένει στην Αθήνα. Τον γνώρισα...»

«Μου κάνεις προξενιό;»

«Όχι, σου γνωρίζω κάποιον. Κι εμένα τη μαμά σου κάποιος μου τη γνώρισε. Λοιπόν;»

«Εντάξει μπαμπά, αλλά μην περιμένεις και τίποτα».

Για πότε στήθηκε το πάρτυ ούτε που το καταλάβαμε. Ντυθήκαμε, στολιστήκαμε και περιμέναμε το γαμπρό.

«Μην κάνεις έτσι παιδί μου, δεν θα σου φέρει και λεπρό να τον φιλήσεις».

«Μαρίνα να σου γνωρίσω τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, δικηγόρο από την Αθήνα».

«Χαίρω πολύ, βασίλισσα της Αγγλίας». Στην αρχή δεν τον γνώρισα, φορούσε κοστούμι, βλέπεις, και είχε πάρει πολύ αντρικό ύφος. Μόλις όμως άνοιξε το στοματάκι, τη θυμήθηκα τη λούγκρα. Δεν θα τον ξεχνούσα ποτέ! Λίγους μήνες πριν, σ’ ένα γκέι-πάρτυ πήγε να μας φάει τη θέση στο πάρκιν. Ήμουν με τις κολλητές μου βγήκαμε από το αμάξι και παραλίγο να πιαστούμε στα χέρια. Κι αυτός ήταν με κάτι αδελφάρες, Τούς είπαμε πουστάρες και μας είπαν πλακομουνούδες. Ο μαλάκας μου θέλει και προξενιά!

«Χαίρω πολύ Μαρίνα».

H φωνή έτρεμε, σίγουρα με γνώρισε. Τον ευνούχιζα άνετα και χωρίς αναισθητικό. Α, ρε πατέρα κορόιδο που σε πιάσανε...

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...