Γνώμη

Get Ready!..

Κάποιοι από εμάς δεν θα είναι ποτέ «έτοιμοι». Οι υπόλοιποι, τι φταίμε;

του Θοδωρή Αντωνόπουλου

«Στο τέλος θα κερδίσουμε, γιατί ένας κόσμος που αγνοεί έναν άλλο κόσμο δεν μπορεί να κρατήσει πολύ». Subcommadante Marcos

«Οι κοινωνικές συνθήκες δεν είναι ώριμες για τη νομική αναγνώριση της συμβίωσης των ομοφυλοφίλων… Κάθε ρύθμιση ωριμάζει πρώτα στην κοινωνία προτού συζητηθεί ως νόμος». Έτσι απαξιωτικά απάντησε ο υπουργός Δικαιοσύνης Αναστάσιος Παπαληγούρας στη σχετική ερώτηση του προέδρου του Συνασπισμού Αλέκου Αλαβάνου (Δεκέμβριος 2005). Πολλές χιλιάδες Έλληνες πολίτες περίμεναν να ακούσουν κάτι διαφορετικό. Δυστυχώς, θα παραμείνουμε από τις ελάχιστες ευρωπαϊκές χώρες που αρνούμαστε οποιαδήποτε σχετική ρύθμιση. Ευτυχώς που κ. υπουργός εκτίμησε τουλάχιστον ότι «οι κοινωνικές συνθήκες είναι οπωσδήποτε ωριμότερες για να ρυθμιστεί νομοθετικά η ελεύθερη ένωση ή συμβίωση μεταξύ ετερόφυλων προσώπων». Κάτι δηλαδή που η κοινωνία έχει αποδεχθεί στην πράξη εδώ και τρεις τουλάχιστον δεκαετίες!

Κανένας βέβαια δεν περίμενε από τη σημερινή κυβέρνηση να κάνει την «ιστορική υπέρβαση» προχωρώντας στη νομοθετική εξίσωση των ομοφυλόφιλων με τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια. Φαντάζεστε να υλοποιούσε ο Κώστας Καραμανλής κάτι που το ΠΑΣΟΚ απέφευγε επί είκοσι ολόκληρα χρόνια; Την έξαλλη αντίδραση της «βαθιάς Δεξιάς»; Τα μούτρα του Χριστόδουλου; Εκείνο όμως που εξοργίζει είναι η ευκολία με την οποία οι εκάστοτε κυβερνώντες αποδίδουν τη δική τους έλλειψη πολιτικού σθένους στη «μη ετοιμότητα» της ελληνικής κοινωνίας (την οποία, ωστόσο, θεωρούν πανέτοιμη να δεχτεί ακόμα μεγαλύτερη ακρίβεια, ανεργία, λιτότητα, καταστολή, πολιτιστική ένδεια, περιβαλλοντική υποβάθμιση...).

Κουραφέξαλα! Κάποιο τμήμα της κοινωνίας μας δεν δέχτηκε ποτέ ούτε καν τον πολιτικό γάμο μεταξύ ετεροφυλόφιλων. Που όμως θεσμοθετήθηκε το 1983 δίχως να προκαλέσει τις «σεισμικές» αντιδράσεις που εύχονταν οι πολέμιοί του. Διότι ένα άλλο μεγάλο τμήμα της αποδείχθηκε αρκετά ώριμο και επειδή υπήρξε η πολιτική βούληση να εφαρμοστεί το μέτρο. Η γιαγιά του κολλητού μου δύσκολα θα έστελνε καρυδόπιτα στον καλό του εγγονού της. Η μητέρα του το έκανε, κι ας  είναι μια συνηθισμένη νοικοκυρά. Διότι υπάρχουν πλέον πολλά ερεθίσματα που τη βοηθούν να αποδεχτεί, σιωπηρά έστω, μια τέτοια σχέση. Και σίγουρα θα επικροτούσε μια κάποια αναγνώρισή της, άσχετα αν η ίδια δεν θα το πρότεινε ποτέ.

Οι Έλληνες που είναι υποψιασμένοι για μια σειρά «τζιζ» θέματα – στρέιτ και γκέι συμβίωση, αποποινικοποίηση κάνναβης, χωρισμός Εκκλησίας-κράτους κ.ά. – είναι πλέον αρκετοί. Τους συναντάς και στους πιο απίθανους χώρους. Αργά αλλά σταθερά η κοινωνία εξελίσσεται, τα ήθη αλλάζουν. Ο κόσμος έχει γίνει πολύ μικρός – και πολύ γρήγορος.  Γινόμαστε μάρτυρες πολλών διαφορετικών μοντέλων συγκρότησης μιας οικογένειας, μιας κοινότητας, ενός τρόπου ζωής. Ένας πολιτικός υποτίθεται πως οφείλει όχι μόνο να ακολουθεί την εποχή του αλλά να βλέπει και παραπέρα. Να προωθεί ιδέες, να ανοίγει θέματα. Να παίρνει ρίσκα, να αναλαμβάνει ευθύνες. Αλλιώς, ποιος ο ρόλος του; Η πολιτική ατολμία και υστεροβουλία είναι που τροφοδοτούν την αφασία, την υποκρισία, την αυθαιρεσία και κατ’ επέκταση το ρατσισμό. Στην τελική, κάποιοι από εμάς δεν θα είναι ποτέ «έτοιμοι» για οτιδήποτε καινούργιο ή διαφορετικό. Και λοιπόν; Οι υπόλοιποι, τι φταίμε;