Τσα!

Καθένας και το σκιάχτρο του

του Σπύρου Δερβενιώτη

Ο μπαμπάς της μάνας ρέιβερ και του πρώτου cross dresser μπάτσου αναγγέλει τα γεννητούρια της λεσβίας Batwoman.

H είδηση συζητιέται στην εγχώρια κόμικ κοινότητα: έκδοση της αμερικάνικης εταιρείας DC με την Batwoman λεσβία! Ευτυχώς η συζήτηση δεν έχει ίχνος fanboiσμού (fanboy: ανθυγιεινά κολλημένος με τα κόμικς έφηβος σπυριάρης) αλλά έχει εστιάσει στα ζητήματα ουσίας: Ανάγκη της εποχής ή κόλπο του μάρκετινγκ; Ειλικρινής προοδευτισμός ή στόχευση σε επίζηλο «μερίδιο αγοράς»;

Και παραπέρα, παίζει ρόλο ο σεξουαλικός προσανατολισμός του σεναριογράφου, κι αν ναι, πώς; Μπορεί ένας straight να αποδώσει την gay ψυχοσύνθεση; Κι αν υποθέσουμε ότι μόνο ένας gay μπορεί να το κάνει αυτό καλά, μήπως κατ’ αναλογία πρέπει να προσλάβουμε εξωγήινο για να γράφει τον σούπερμαν; Αν ο/η συγγραφέας είναι gay/bi γλιτώνει τη ρετσινιά του οπορτουνιστή άσχετου; Ή αντίθετα φορτώνεται τη ρετσινιά του οπορτουνιστή gay pride σταυροφόρου; Και στην τελική, gay-ξεgay, δεν είναι αρκούντως υποτιμητική η ύπαρξη της «θηλυκής βερσιόν» του οποιουδήποτε ήρωα;

Απαντήσεις δεν υπάρχουν, το debate συνεχίζεται. Και όπως πάντα στα ζητήματα έργων τέχνης με controversial θεματολογία, το πραγματικό κίνητρο του δημιουργού μόνο να το μαντεύει μπορεί κανείς. Κι όταν κοπάζει η σκόνη της συζήτησης, ξεπροβάλλει ένα υποτιμημένο κέρδος: η θεματολογία δεν είναι πια controversial. Ένα ιδιότυπο δεδικασμένο έχει επιτευχθεί. Ναι, η μπατγούμαν είναι λεσβία, και ναι, αυτό παρουσιάζεται σε ένα μέσο που «επηρεάζει τα παιδιά μας» χωρίς να καταστραφεί ο πλανήτης. Άρα την επόμενη φορά δεν θα ξανασυζητάμε για το αν μπορεί να υπάρξει mainstream gay χαρακτήρας. Θα μπορούμε συνεπώς και να σχολιάζουμε αν είναι κόλπο του μάρκετινγκ όπως ο θάνατος του Σούπερμαν, χωρίς να κατηγορηθούμε για gay bashing.

Ως δημιουργός κόμικ χαίρομαι για τέτοιες εξελίξεις. Αλλά ζηλεύω κιόλας. Ζηλεύω γιατί ως δημιουργός cross dresser χαρακτήρα για καραmainstream ένθετο εφημερίδας που μπαίνει σε πάρα πολλά σπίτια, το μόνο debate που κατόρθωσα να δημιουργήσω είναι να με αποκαλέσουν κάποιοι ρατσιστή: ο εν λόγω παρενδυσίας, μπάτσος στο επάγγελμα, έδειχνε αξιοσημείωτο ζήλο στο βασανισμό Αλβανών και κατηγορήθηκα ως ρατσιστής επειδή έφτιαξα έναν ρατσιστή ήρωα. Σαν να λέμε ότι ο Στέφεν Κινγκ θα έμπαινε φυλακή ως serial killer.

Θα ήθελα να βγάλω ένα αισιόδοξο συμπέρασμα από αυτή μου την εμπειρία: ότι το κοινό δεν αντιδρά στην ύπαρξη του gay χαρακτήρα, είναι όμως εξαιρετικά ευαίσθητο σε υποψία ρατσισμού. Ελλείψει άλλων στοιχείων στην ελληνική κοινωνία που να δικαιολογούν αυτό το συμπέρασμα, θα διαλέξω τη ρεαλιστική εκδοχή: ότι κάθε διαφορετική υποομάδα κοινού έχει τα δικά της σκιάχτρα, για τα οποία θα κάνει τις δικές της δίκες προθέσεων. Κι αν κρίνω από τη μισαλλοδοξία που αποδεδειγμένα ενδημεί στον «προοδευτικό χώρο» (απόδειξη ο κατακερματισμός του), φτάνω στο συμπέρασμα ότι ο υπερβολικός αντιρατσισμός κάπου συναντάται με την ομοφοβία: και στις δύο περιπτώσεις, αυτό που με υπερβάλλοντα ζήλο «κράζεις», είναι συνήθως το προς εξορκισμόν φάντασμα που εν τέλει μέσα σου κατοικεί.