Γνώμη

Ανάσες

της Άννας

Για να καταλαβαίνουμε την πόλη σαν δική μας, πρέπει να αφήνουμε σε αυτή τα υλικά μας σημάδια.

Δεν έμεινα εγώ χωρίς δουλειά, έμεινε η δουλειά χωρίς τον εαυτό της.

Η δουλειά μου ήταν η διανομή του 10%, τότε που ήταν ακόμη έντυπο. Μοίρασα το 10% από το τρίτο τεύχος ως το τελευταίο. Είχα δηλαδή αναλάβει να το πηγαίνω στα σημεία διανομής. Εξάρχεια, Γκάζι/Ψυρρή, Κολωνάκι, Διάσπαρτα. Και να το στέλνω στην επαρχία. Θεσσαλονίκη, Λαμία, Βόλος, Πάτρα, Σύρος, Μύκονος, Κέρκυρα…

Κάθε δύο μήνες ξεκινούσα από την αρχή ένα ταξίδι μέσα στην πόλη. Μια διαδρομή με το αμάξι και με σταθμούς τα μαγαζιά της πόλης, τα gay και λεσβιακά, τα gay friendly και μερικά σκόρπια.

Η διανομή μού έμοιαζε με ιεροτελεστία. Σταμάτα, ξεκίνα, βγάλε περιοδικά (πόσες στοίβες αφήνουμε εδώ;), πάρε ανάσα, “γεια σας, έχω φέρει το καινούριο τεύχος του 10%, “ευχαριστώ, αντίο.”, σημείωσε στη λίστα ΟΚ. Και πάλι από την αρχή.

Σε κάθε μαγαζί η ανάσα ήταν διαφορετική. Με τον καιρό είχα μάθει ποια μαγαζιά θα το καλοδέχονταν, ποια θα ήταν αδιάφορα, ποια θα ήταν ακόμα και κάπως εχθρικά. Αυτά καμιά φορά τα έβγαζα από τη λίστα, αν και ο Λύο πάντα επέμενε να το πηγαίνουμε παντού. Αλλά εγώ από τη μία φοβόμουν μήπως το πετάνε και από την άλλη ένοιωθα ότι δεν τους αξίζει να το έχουν. Κάποιες ανάσες ήταν οι αγαπημένες μου. Είχαν την αγωνία της προσμονής. Ο Απόηχος ήταν σίγουρα το αγαπημένο μου μαγαζί.

Ήταν όμορφο αυτό το ταξίδι. Μία γρήγορη και συμπυκνωμένη ματιά της πόλης, που είναι και δική μας, που γίνεται δική μας κάθε φορά που ζούμε έξω από τα όρια του κανονικού, κάθε φορά που δεν το αφήνουμε να μας καταπιεί αλλά αντιθέτως του βγάζουμε τη γλώσσα. Δενόμουν με την πόλη σε κάθε τέτοια διαδρομή. Την αγαπούσα από την αρχή.

Το άγχος της υποχρέωσης βέβαια φόρτωνε τη ζωή μου. Τεύχη του περιοδικού γέμιζαν σχεδόν ασταμάτητα το αυτοκίνητο, αγωνιώντας και τα ίδια να πάρουν τη θέση τους μέσα στα μαγαζιά/σημεία διανομής. Και υπήρχε συχνά εκνευρισμός όταν θα διαλέγαμε (με τη φίλη μου και συνεργάτιδα στη διανομή) λάθος μέρα να κάνουμε τη διανομή και θα μέναμε κολλημένες στην κίνηση, όταν θα κάναμε λάθος κύκλους, όταν οι ανάσες κρατούσαν λίγο παραπάνω και τα αυτοκίνητα κόρναραν από πίσω μας, απαιτώντας να ανοίξουμε τον δρόμο.

Σήμερα, με την απόσταση του χρόνου να μας χωρίζει και να ορίζει αλλιώς τα πράγματα, σκέφτομαι όλες αυτές τις μικρές στιγμές που επαναληπτικά μοιράστηκα με ανθρώπους και τις νοσταλγώ. Ήταν μικρές και λακωνικές σχέσεις που εξαντλούνταν σε λίγες κουβέντες:

“Γεια σου Ιφιγένεια/Δαμιανέ/Μπέτυ… είμαι η Άννα από το 10%. Σου έστειλα τα περιοδικά. Θα πας να τα πάρεις;”
“Ναι ωραία. Ευχαριστώ πολύ.”

Και μετά από δύο μήνες ξανά…

Αλλά είναι η ειρωνεία της τύχης αυτή που με αναστατώνει πιο πολύ καμιά φορά. Και αυτό το λέω γιατί στη Θεσσαλονίκη στέλναμε τα περιοδικά πάντα με μια φορτωτική εταιρία που είναι στην Αγίας Άννης. Ήταν κάπως παράνομο για αυτούς, γιατί δεν βγάζαμε δελτίο αποστολής τιμολόγιο κτλ. Παρόλα αυτά μας εξυπηρετούσαν πάντα. Πού και πού ρώταγαν τι έχουν μέσα αυτές οι κούτες, αν είναι εμπόρευμα. Εμείς τους λέγαμε ότι είναι ένα περιοδικό που μοιράζεται δωρεάν και η συζήτηση έληγε εκεί.

Όταν πήγα να στείλω το τελευταίο τεύχος, μου ζήτησαν ένα περιοδικό, έτσι από περιέργεια. Τους έδωσα. Φοβάμαι μη νομίζουν ότι δεν ξαναπήγα επειδή φοβήθηκα και δεν άντεξα την έκθεση. Μήπως νομίζουν ότι δεν θα ξανατολμούσα να πάω τώρα που ήξεραν ότι ήταν ένα περιοδικό για τις αδερφές και τις λεσβίες.

Εγώ πάντως ελπίζω ακόμα σε μια επόμενη έντυπη έκδοση του περιοδικού, όχι μόνο για να το ξανακουβαλήσει Αθήνα-Θεσσαλονίκη η φορτωτική της Αγίας Άννης, αλλά γιατί για να καταλαβαίνουμε την πόλη σαν δική μας, πρέπει να αφήνουμε σε αυτή τα υλικά μας σημάδια. Και το 10% ήταν ένα από αυτά.