Εντιτόριαλ

Όχι άλλα δάκρυα

του Λύο Καλοβυρνά

Θα θέλαμε πολύ να είχαμε ένα ευρώ για κάθε ήμεϊλ και τηλεφώνημα αναστάτωσης, διαμαρτυρίας, στεναχώριας, λύπης ή ενθάρρυνσης που λάβαμε στη Σύνθεση αφότου ανακοινώσαμε την αναστολή της κυκλοφορίας του 10%. Δεν θα μαζεύονταν αρκετά για την επανακυκλοφορία του, αλλά σίγουρα θα βοηθούσαν.

Όσοι/ες μας έγραψαν για να εκφράσουν τη λύπη τους που διακόπηκε το 10% το εννοούν. Όπως όλοι και όλες που τα τελευταία τρία χρόνια πρόσφεραν βοήθεια το εννοούν. Κι εγώ το εννοώ ότι θέλω να μάθω ταϊλανδέζικα. Αλλά δεν κάνω κάτι γι’ αυτό. Οι προθέσεις μας μπορεί είναι ειλικρινείς και γνήσιες, αλλά ο δρόμος από την πρόθεση μέχρι την πράξη είναι μακρύς και κακοτράχαλος, με πολλά μπαρ κι ωραίες θέες, δουλειές κι υποχρεώσεις καθ’ οδόν. Το αποτέλεσμα; Ελάχιστοι από τους «εθελοντές» που προσφέρθηκαν να μας βοηθήσουν το έκαναν τελικά, παρά τον αρχικό ενθουσιασμό.

Ωστόσο, αυτοί οι ελάχιστοι που όχι μόνο υποσχέθηκαν αλλά και έπραξαν μετράνε για χιλιάδες. Γι’ αυτά τα παιδιά, που δεν αρκούνται σ’ ένα «τι-κρίμα-που-σταμάτησε-το- αξιόλογο-περιοδικό-σας-κλαψ» αλλά βοηθάνε όπως και όσο μπορούν, γι’ αυτά τα παιδιά συνεχίζουμε την προσπάθεια. Για την Αμαλία, τη Λήδα και τον Θέμη, τον Δημήτρη και τον Θοδωρή, τη Δήμητρα και τον Αποστόλη, που δεν τους φτάνει απλώς να λυπούνται. Για τους συνδρομητές/ριες που δεν ζήτησαν τα χρήματά τους πίσω, αλλά συμφώνησαν να τα χρησιμοποιήσουμε για τα ενημερωτικά φυλλάδια που βγάζουμε.

Αυτό το διαδικτυακό 17ο τεύχος του 10% βγαίνει χωρίς ούτε ένα ευρώ. Χάρη στην εντελώς εθελοντική εργασία όλων των συντελεστών. Και πάλι καταφέραμε να συλλέξουμε 23 άρθρα. Δυστυχώς, ο Μανώλης Καλαποθιωτάκης μπήκε στο ψυγείο μέχρι να βρούμε χρήματα να πληρώσουμε τον σκιτσογράφο μας – αλλά το διαδικτυακό αδερφάκι του έντυπου 10% δεν είναι τόσο φτωχό όσο ίσως νομίζουν κάποιοι. Οι επισκέπτριες/ες στην ιστοσελίδα μας ξεπερνάτε τους 500 κάθε μέρα, ακόμα και το δίμηνο που δεν ανανεώνονταν οι σελίδες.

Δεν ήταν εύκολη απόφαση να σταματήσουμε το 10%. Ο λόγος που δεν το ανακοινώσαμε στο περασμένο τεύχος ήταν επειδή μέχρι τελευταία στιγμή κάναμε απεγνωσμένες προσπάθειες να βρούμε χρήματα για να συνεχίσουμε. Δυστυχώς, το Κέντρου Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων, το υπεύθυνο όργανο για το HIV/AIDS στην Ελλάδα το οποίο μας είχε χρηματοδοτήσει στο παρελθόν, ασχολείται με πολύ σημαντικότερα θέματα όπως οι παρανυχίδες του προέδρου του και η εμφάνιση μουχρίτσας στο Κολωνάκι. Ποιο HIV; Ποιοι γκέι; Ποια ενημέρωση πληθυσμού; Καλέ, μη μας χαλάτε το προεδριλίκι με τέτοια νταουνιάρικα θέματα. Εντάξει, αυξήθηκαν πάλι τα κρούσματα φέτος. Θα μας τα ζαλίσουν λίγο τα κανάλια μια-δυο μέρες γύρω στην 1η Δεκεμβρίου κι ύστερα θα το ξεχάσουν. Εδώ το ξεχνάμε εμείς, που είναι κι η δουλειά μας.

Ενδεχομένως αποτύχαμε ως ομάδα να κάνουμε το 10% βιώσιμο, χωρίς τα λεφτά του πλούσιου αλλά αδιάφορου μπαμπά-κράτους. Δεκτή η κατηγορία. Μοναδική υπεράσπισή μας: πρώτον κάναμε ό,τι μπορούσαμε ως εθελοντές, με παράλληλες βιοποριστικές δουλειές όλοι μας, και δεύτερον, δεν πλημμυρίσαμε από υποστήριξη από τους άλλους γκέι και λεσβίες, ούτε από τις επιχειρήσεις που ζουν από γκέι και λεσβίες – με μερικές φωτεινές εξαιρέσεις.

Αλλά δεν το βάζουμε κάτω! Κι ελπίζουμε ούτε κι εσείς. Αν δεν σας φτάνει μονάχα ένα κομμάτι ουρανός, αν πιστεύετε ότι τον δικαιούστε όλο, βοηθήστε μας να τον διεκδικήσουμε.