Γνώμη

Παντού υπάρχει ένας (λεσβιακός) μύθος

της Χριστίνας Νεοφωτίστου

Η Φύση έφτιαξε τις λεσβίες για να καυλώνουν τον αντρικό πληθυσμό. Μετά μπαίνουμε πάλι στη συσκευασία μας μέχρι την επόμενη φορά που θέλουν να ξεκαυλώσουν.

Άσχημη μέρα στη δουλειά. Ένας πελάτης μου μιλά επί 20 λεπτά για το project του. Ωστόσο, ζήτημα αν πήρε το βλέμμα του από το βυζί μου για πέντε δευτερόλεπτα. Βέβαια, το ότι δεν εκτιμώ αυτόν τον ευγενικό τρόπο με τον οποίο δείχνει την εκτίμησή του στην προσωπικότητά μου οφείλεται στο ότι, ως λεσβία, έχω κάτι διαφορετικό από τις άλλες γυναίκες. Οι γυναίκες – στρέιτ και γκέι – οφείλουμε να θεωρούμε το ατένισμα του βυζιού υπέροχο κομπλιμέντο και επιβεβαίωση της επαγγελματικής μας αξίας. Και αν τυχαίνει να μη σ’αρέσει η γεμάτη νόημα βλεμματική επαφή με το μπούστο σου, αυτό φυσικά μεταφράζεται ως «ε αφού μισείς τους άντρες». Δεν θες να δεχτείς την προσοχή τους που σ’ τη χαρίζουν απλόχερα. Και στο κάτω-κάτω χάρη σου κάνουνε, τς τς τς αχάριστη πια!

Είμαι πτώμα, παίρνω ταξί. Είναι γεμάτο και κάθομαι μπροστά. Η μάξι φούστα που φοράω πρέπει να ενδιαφέρει ιδιαίτερα τον ταξιτζή, γιατί την καρφώνει με τα μάτια συχνά-πυκνά. Δεν νομίζω ότι θέλει να μιλήσει για τάσεις και για μόδα... Με το που αφήνει τον τελευταίο πελάτη και μένω μόνη μαζί του, αρχίζει την ψιλοκουβέντα.

«Κορίτσι μου όμορφο, πώς σε λένε;»
«Κάπως, του λέω ξερά.»
«Ξέρεις, έχεις πολύ όμορφα μάτια.» (Από πού τα ψωνίζεις τα κλισέ, χαρά μου;)
«Αλήθεια; Μόνο άντρες μου το λένε. Οι γκόμενές μου προσέχουν πρώτα τον κώλο μου.»
«Αα, κατάλαβα» λέει, χωρίς να προσέξει καν τι είπα. «Και για πες μου, είσαι καυλιάρα;»
«Πάρα πολύ καυλιάρα, χύνω 98 φορές τη μέρα.»
«Τι πάει να πεί "οι γκόμενές σου"»; Εντάξει, πήρε μπρος επιτέλους.
«Πάει να πει ότι είμαι λεσβία, ομοφυλόφιλη γυναίκα, πλακομούνα». Μου τελείωναν τα συνώνυμα.
«Όλα αυτά μαζί;»
«Αμέ!»
«Και δεν σου λείπει ο πούτσος;»
«Εσένα σου λείπει;»
Παγωμένη σιωπή.
«Και πώς θα γίνει να τη βρούμε, ρε κοπελιά;»

Δεν θα τη βρούμε. Αυτό είναι το νόημα του να είσαι λεσβία. Δεν θέλεις να τη βρείς με άντρες, δεν το νιώθεις, βρε παιδί μου. Και όχι, δε φταίει ότι δεν έχεις βρεί τον κατάλληλο άντρα, τον επιβήτορα, τον απίστευτο γαμιά, που θα σε βάλει στον «σωστό δρόμο».

Και όχι, δεν μας αρέσει να πηδάμε άντρες με δονητές, σταματήστε να το ζητάτε. Κάντε το με την κοπέλα σας. Όχι, δεν θέλουμε να μας βλέπει ένας άντρας να το κάνουμε, ούτε ονειρευόμαστε στα κρυφά να γίνουμε οι δυο ερωτικές σκλάβες του που θα τον υπηρετούν μέχρι να χύσει. Όχι, δεν το παίζει η μία «άντρας» και η άλλη «γυναίκα» στη σχέση. Είμαστε γυναίκες και το χαιρόμαστε. Όχι, δεν είμαστε ανέραστες, ούτε άσχημες, ούτε ανοργασμικές. Και όχι, δεν μισούμε τους άντρες.

Τέτοια ωραία ακούς σε καθημερινή βάση. Άνθρωποι που είτε από άγνοια είτε από ομοφοβία θεωρούν τον λεσβιακό έρωτα ανώμαλο, αμαρτωλό, σιχαμένο, απειλή για την κοινωνία και την ανδρική κυριαρχία ή κάτι που υπάρχει για να καυλώνει τον ανδρικό πληθυσμό. Άνθρωποι που θεωρούν οτι ως λεσβία οφείλω να περνάω απαίσια, ότι (πρέπει να) είμαι μόνη και δυστυχισμένη, αλλά ταυτόχρονα ότι η ζωή μου περιστρέφεται μονάχα γύρω από το μουνί μου και το σεξ, ότι όλη η ύπαρξή μου μπορεί να συμπυκνωθεί σε μια λεσβιακή τσόντα (γραμμένη από άντρες για άντρες).

Στο δημοτικό μου άρεσε ένα αγόρι. Όχι, δεν έπαιζα με αυτοκινητάκια. Ούτε ποδόσφαιρο. Στο γυμνάσιο, μου άρεσαν ο κολλητός κι η κολλητή μου. Δεν χρειάστηκε να αποφασίσω σ’ αυτό το δίλημμα γιατί τα έφτιαξαν μεταξύ τους. Χάρηκα που τα βρήκανε και δεν είπα τίποτα σε κανέναν. Αλλά είχα αρχίσει να νιώθω οτι κανείς δεν θα με καταλάβει ποτέ...

Στα 20 αναρωτιόμουν αν ποτέ θα έβρισκα τα δικά μου κλισέ: την «αδελφή ψυχή» και την «πραγματική ευτυχία» που όλοι και όλες ψάχνουμε εις μάτην, γενικώς και αδιαλείπτως, και ιδίως στα 20.

Και τότε γνώρισα τη Μαρία. Όχι, δεν κάναμε καυτό σεξ με γιγάντιους δονητές, ούτε τα βυζιά μας φούσκωσαν ξαφνικά με σιλικόνη. Όμως το καμπανάκι χτύπησε και για τις δυο μας σηματοδοτώντας πως κάτι όμορφο αρχίζει. Είμαστε έξι χρόνια μαζί και συνεχίζουμε. Συνεχίζουμε να μαθαίνει η μια το σώμα της άλλης, τις παιδικές μας αναμνήσεις, τις ιδιοτροπίες και τις ευαισθησίες μας... Οι γονείς της μας καταλαβαίνουν και το δέχονται, οι δικοί μου το παλεύουν ακόμη. Οι φίλοι και συνομήλικοι το βρίσκουν τελείως φυσιολογικό. Και εντωμεταξύ μεγαλώνουμε μαζί  και ζούμε μαζί τις χαρές και τις λύπες, τις ήττες και τις νίκες, την τρυφερότητα και την καύλα. Όχι, δεν θα τη βρούμε όπως θέλουν άλλοι. Ανήκουμε η μία στην άλλη. Ανήκουμε στον εαυτό μας.