10%
προηγούμενα τεύχη | σύνδεσμοι | οδηγός πόλης | INFO in english  
  περιεχόμενα τεύχους    
 
 

Γνώμη

Ο Έρωτας στην επαρχία

του Desiderius

Το ν’ αποδεχτείς τον εαυτό σου είναι το πρώτο βήμα για να ζήσεις μια πλήρη, φυσιολογική ζωή ως γκέι νέος άντρας. Δυστυχώς όμως δεν είναι αρκετό: Εκτός από σένα, πρέπει να θέλουν να ζήσουν μια φυσιολογική γκέι ζωή και οι υπόλοιποι!

Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια επαρχιακή πόλη της Ελλάδας. Από τα 18 μου σπουδάζω σε μιαν άλλη, εξίσου... επαρχιακή. Ξέρω λοιπόν πολύ καλά τις δυσκολίες του να είσαι ομοφυλόφιλος και να ενηλικιώνεσαι, να ερωτεύεσαι, να ζεις, εξόριστος στην περιφέρεια της ωραίας μας χώρας.

Συντηρητικές αντιλήψεις, μυστικά που δεν μένουν κρυμμένα, μάτια που σε παρακολουθούν παντού, κουτσομπολιό. Δεν θα εξιστορήσω το πώς κατόρθωσα να τα βρω με τον εαυτό μου σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Μπορεί να άργησα, μα αποδέχτηκα το ποιος είμαι – κι αυτό είναι το πρώτο βήμα για να ζήσεις μια πλήρη, φυσιολογική ζωή ως γκέι νέος άντρας. Δυστυχώς όμως δεν είναι αρκετό: Εκτός από σένα, πρέπει να θέλουν να ζήσουν μια φυσιολογική γκέι ζωή και οι υπόλοιποι!

Το μεγαλύτερο εμπόδιο που πρέπει να πολεμήσει ένας νεαρός ομοφυλόφιλος είναι βέβαια ο εαυτός του. Η δυσκολία να συμφιλιωθούμε με την ιδιαιτερότητά μας είναι νομίζω ο σημαντικότερος λόγος που πολλοί από μας δειλιάζουμε να νιώσουμε άνετα στην παρέα, να κάνουμε μια νέα γνωριμία, να γευτούμε τον έρωτα· με άλλα λόγια: να ζήσουμε ελεύθερα την γκέι ταυτότητά μας.

Τι εννοώ: Γεμάτη ζωή δεν νοείται για έναν νέο χωρίς φλερτ, πόθο και έρωτα. Όμως στην επαρχία είναι δυο φορές δύσκολο να βρεις γκέι ανθρώπους, κάθε ηλικίας, που να έχουν αρκετό θάρρος να ζήσουν τη ζωή που επιθυμούν. Δυστυχώς πάρα πολλοί αδυνατούν να ξεπεράσουν τη συντηρητική ατμόσφαιρα που τους τύλιξε από τη γεννοφάσκια τους. Παραμένουν κλειστοί κι επιφυλακτικοί· τρέμουν μήπως κάποιο μάτι τους πιάσει με ύποπτη παρέα, κάποιο στόμα διαδώσει κάτι γι’ αυτούς. Καταλαβαίνω βέβαια ότι σε ένα σκληρό περιβάλλον πρέπει κι εσύ να έχεις σκληρές άμυνες. Όμως εγώ μιλώ για την υπερβολή: να είσαι τόσο φοβισμένος που να φτάνεις να ζεις μοναστικό βίο, μα και να συμπεριφέρεσαι τόσο επιφυλακτικά που να προσβάλλεις όσους γνωρίζεις...

Παράδειγμα Νο 1: Στις μεγαλουπόλεις το γυμναστήριο είναι ιδανικό μέρος για γνωριμίες. Στο δικό μου γυμναστήριο είναι οι γκέι γνωριμίες είναι επιστημονική φαντασία... Όχι σπάνια πετυχαίνω συμπαθητικά αγόρια που κάτι μου λέει πως έχουν τις ίδιες προτιμήσεις με μένα. Μ’ αρέσει, πάντα με διακριτικότητα βέβαια, να ρίχνω καμιά ματιά με νόημα με την ελπίδα να κάνω μια καινούρια γνωριμία. Ούτε μία προσπάθειά μου δεν είχε αποτέλεσμα: Όλοι στη δική μου ματιά απαντούν με βλέμμα δήθεν αδιάφορο, μα που συνήθως προδίδει την αμηχανία και την ντροπή τους.

Παράδειγμα Νο 2: Ένα βράδυ πέτυχα στο τσατ κάποιον στην ίδια πόλη με μένα – σπάνιο πράγμα. Μιλήσαμε αρκετή ώρα, περί ανέμων και υδάτων. Θεώρησα αυτονόητο πως αφού δείχναμε να τα βρίσκουμε ότι θα γνωριζόμασταν κι από κοντά. Όμως στην πρότασή απάντησε ότι φοβόταν τι θα υποθέσουν γι’ αυτόν, αν τον δουν έξω με κάποιον τόσα χρόνια μικρότερο. Βρίσκομαι στα είκοσι τέσσερα. Εκείνος ήταν τριάντα τριών...

Παράδειγμα Νο 3: Βαγγέλης, 19. Με τον Βαγγέλη γνωριστήκαμε μέσω gaydar. Του έστειλα μήνυμα γιατί η φυσιογνωμία του (εκτός από γλυκούλα) μου φαινόταν γνωστή. Πράγματι, όταν συνομιλήσαμε στο MSN αποδειχθήκαμε συμφοιτητές, από διαφορετικά έτη. Του είπα ότι όσες φορές τον είχα πετύχει από κοντά, μου είχε φανεί ότι μπορεί να είναι κι αυτός γκέι. Αυτή η υποψία, ότι μπορεί να του φαίνεται λίγο, τον σόκαρε. Τον καθησύχασα, λέγοντας με ειλικρίνεια ότι δεν είναι θηλυπρεπής (λες κι είναι ντροπή), απλώς εγώ έχω κοφτερό μάτι στο θέμα αυτό και έστειλα βέβαια και δική μου φωτογραφία. Για τις επόμενες λίγες μέρες τα λέγαμε πού και πού στο MSN· μάλιστα μπορώ να πω τα βρίσκαμε στην κουβέντα. Φυσικά του πρότεινα συνάντηση. Και πάλι, όχι απαραίτητα για κάτι παραπάνω από μια φιλική γνωριμία. Απάντησε αόριστα. Ώσπου, από ένα σημείο και μετά, έπαψε να εμφανίζεται στο MSN. Προφανώς με είχε μπλοκάρει, χωρίς κάποια εξήγηση. Φαντάζομαι, θεωρούσε πολύ ριψοκίνδυνο να γνωριστεί και να ανοιχτεί με έναν από τους εξακόσιους-εφτακόσιους συμφοιτητές του. Λίγο καιρό μετά τον πέτυχα στο δρόμο. Δεν με χαιρέτησε καν.

Τέτοιες περιπτώσεις με γεμίζουν απογοήτευση για τα χρόνια που περνάω στη συντηρητική επαρχία, μα και θλίψη για όσα νέα παιδιά εμποδίζονται από όλα αυτά τα στεγανά να ζήσουν τη ζωή τους. Εκτός αυτού όμως, μου αποδεικνύουν ξανά και ξανά κάτι ακόμα: πόσο σημαντικό είναι να συμφιλιώνεσαι με τον εαυτό σου και να ξεπερνάς τα εμπόδια που ο ίδιος στήνεις μπροστά σου.