Το ημερολόγιο μιας λεσβίκας!

Η λεσβίκα επέστρεψε δριμύτερη στην καταγραφή της πραγματικότητα της μετά από ένα ευχάριστο (;) διάλειμμα όπου η inner voice ξεσάλωσε! Καλή κι η γιόγκα και ο διαλογισμός αλλά χρειάζεται και λίγη προσωπική ζωή!

Αγαπητό μου ημερολόγιο!

Η αλήθεια είναι ότι είχα καιρό να γράψω κάτι, αλλά από τότε που είδα το όνειρο με την inner voice να κρατάει χαρτί και στυλό περιγράφοντας τη ζωή μου αποφάσισα να μην αφήνω κενά στην καταγραφή των γεγονότων.

Η γιόγκα φυσικά είναι η μεγάλη μου αδυναμία. Δεν χάνω μάθημα ούτε με σφαίρες. Κοιμάμαι καλύτερα, ξυπνάω καλύτερα, νιώθω γεμάτη ενέργεια, νευριάζω λιγότερο! Σεξ έχω λίγο καιρό να κάνω αλλά δεν με νοιάζει ΚΑΘΟΛΟΥ! Καλά, όχι εντελώς αλλά στο 80%. Δεν είναι και λίγο! Και το καλύτερο, η inner voice τσιρίζει μέσα στο αυτί μου όλο και λιγότερο.

Για τις φίλες μου δεν θα μιλήσω. Αρνούμαι να αναφερθώ σε ανώριμες προσωπικότητες που δεν έχουν εξισορροπήσει τις ενέργειες τους. “Μίλησε ο Δαλάι Μαρίνα”. (Είπαμε όλο και λιγότερο, όχι εντελώς!) Όσο για την απόπειρα σχέσης που έκανα το καλοκαίρι, περσινά ξινά σταφύλια. Καρφάκι δεν μου καίγεται. Εξάλλου δεν ταιριάζαμε έτσι κι αλλιώς.

Κατά τα άλλα στη γιόγκα έχω κάνει καινούργιες και πολύ ενδιαφέρουσες γνωριμίες. Μια εξ αυτών έχει γίνει λίγο φίλη μου, μιλάμε στο τηλέφωνο, έχει έρθει και στο ιατρείο μου με τη γάτα της για εμβόλια. Πολύ ωραίος τύπος και πολύ όμορφη ομολογώ αλλά πρώτον η σχέση μας δεν έχει τίποτα ερωτικό και δεύτερον είναι στρέιτ κι εγώ το τελευταίο πράγμα που θα έκανα θα ήταν να μπλέξω με στρέιτ. Γιατί ΕΓΩ το σύνδρομο της επόμενης μέρας που η στρέιτ έχει βγάλει τα μάτια της μαζί σου και το πρωί ουρλιάζει τι δουλειά έχω εδώ πέρα αρνούμαι να το ζήσω. Άσε που δεν θέλω να μοιράζω και φυλλάδιο οδηγιών με τίτλο τα πάντα γύρω από το λεσβιακό σεξ, γιατί όσο να ’ναι η στρέιτ έχει μάθει αλλιώς το θέμα. Η Χρύσα βέβαια επιμένει ότι δεν είναι όλες οι περιπτώσεις έτσι, αλλά μου φτάνει να είναι οι μισές. Φυσικά ως γνωστόν στη ζωή τις μεγάλες δηλώσεις καλούμαστε πάντα να τις αποδείξουμε.

Αποφασίσαμε ως παρέα να συσφίξουμε τις σχέσεις μας και να πάμε μια εκδρομή στο εξοχικό του Κωνσταντίνου. Είχαμε καιρό να κουλάρουμε λίγο στη φύση. Έπρεπε όμως να ακυρώσω ένα ραντεβού για φαγητό μ’ αυτή τη φίλη μου, από γιόγκα, κάτι που με ανακούφιζε κάπως γιατί η αλήθεια είναι πως ένιωθα λίγο άβολα. Πριν προλάβω να βρω κάτι για να το ακυρώσω με πήρε τηλέφωνο και με ρώτησε πού θα πηγαίναμε. Κι εκεί άρχισε το πάρτυ!

«Δεν θα μπορέσω να έρθω, πρέπει να ξυπνήσω νωρίς γιατί θα πάω μια εκδρομή με κάτι φίλους!»

«Αλήθεια; Άντε ρε, που;».

«Στο εξοχικό ενός φίλου, στην Αράχοβα». Μας έφαγαν και τα χάι μέρη.

«Μμμ, κρίμα…»

«Θα σου έλεγα να έρθεις, αλλά…».

«Αλήθεια, μπορώ να έρθω, πολύ ευχαρίστως, θα ήθελα πολύ να πάω μια εκδρομή…»

Μπίνγκο! Ξέρεις θα είναι οι φίλοι μου όλοι οι οποίοι, οι οποίοι είναι λίγο γκέι ως πολύ, κι εδώ που τα λέμε κι εγώ το πάω λίγο το γράμμα, ως πολύ δηλαδή, σκέτος ταχυδρόμος». Μετά το outing στο μπαμπά μου κάτι τέτοια μου φαινόταν απλά πραγματάκια πια.

«Α, οκ, κανένα πρόβλημα, αν δηλαδή δεν υπάρχει από σένα εγώ είμαι μια χαρά. Είναι ωραίοι τύποι οι γκέι».

Ας θεωρήσουμε ότι ήταν ένα μικρό δείγμα αμηχανίας αυτό το σχόλιο κι όχι μια στερεοτυπική έκφραση…

«Σκάσε πια, σαν συντάκτρια του 10% κάνεις, μια χαρά το πήρε η γυναίκα, πολύ άνετη» είπε η πολιτικά ορθή inner voice.

Βρήκα μια δικαιολογία και της έκλεισα το τηλέφωνο και πήρα τα κορίτσια και τον Κωνσταντίνο, όλοι μου είπαν να το πάρεις το κορίτσι, εννοώντας φυσικά κάτι παραπάνω. Η Χρύσα ως ειδήμων στο θέμα στρέιτ, ούτε κι αυτή ξέρει με πόσες έχει πάει, άρχισε και τις συμβουλές, δεν θα κάνεις τίποτα, θα είσαι ασάλευτη θα τα κάνει όλα αυτή, θα σου την πέσει μόνη της κτλ, κτλ. Είπαμε να πάμε μια εκδρομή, να χαλαρώσουμε, να κάνω βόλτα με το σκυλί μου, να παίξουμε play station, χαρτιά, ταμπού, να λέμε μαλακίες χωρίς λογοκρισία και ξαφνικά θα είχαμε έναν ξένο άνθρωπο ανάμεσα μας που ναι μεν είναι κουλ με τους γκέι αλλά το κουλ, από την κουλαξιόν δεν απέχουν και πολύ. Η αιτία θα είμαι εγώ και κανένας δεν διαμαρτύρεται, να πει όχι, μην τη φέρεις, παράτα μας. Ο Νεκτάριος μάλιστα μου είπε ότι θα κοιμόμουν μαζί της γιατί όλα τα δωμάτια ήταν πιασμένα από τα ζευγάρια και όλα έχουν διπλά κρεβάτια και αναγκαστικά θα κοιμόμασταν αγκαλίτσα. Αυτό ήταν, θα της έλεγα ότι δεν υπάρχει δωμάτιο και θα έπρεπε να κοιμηθούμε μαζί όποτε δεν γίνεται κτλ,κτλ. ΕΓΩ ΜΕ ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΣΤΡΈΙΤ ΔΕΝ ΚΟΙΜΑΜΑΙ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΚΡΕΒΑΤΙ. Και μετά την πήρα τηλέφωνο και της το είπα.

Σιγά το πρόβλημα, εμένα δεν με νοιάζει και σκέφτηκα και κάτι άλλο, αν θέλεις να έρθω από το σπίτι σου το βράδυ της Παρασκευής και να φύγουμε μαζί το πρωί για να μην τρέχω από τα χαράματα . Τι λες;

Λέω να πω τα κάλαντα! Τι να πω. «Μήπως είσαι αλλεργική στις γάτες και στους σκύλους γιατί έχω απ’ όλα στο σπίτι’.

«Τι λες παιδάκι μου γάτα έχω το ξέχασες; Πολύ ωραία και θα φάμε και μαζί, θα μαγειρέψω εγώ!»

Μάαααλιστα.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ