10%
προηγούμενα τεύχη | σύνδεσμοι | οδηγός πόλης | INFO in english  
  περιεχόμενα τεύχους    
 
 

Αφιέρωμα: πίστη και ομοφυλοφιλία

Όπως στρώσεις, έτσι θα κοιμηθείς

του Κώστα Χριστοδουλάκη

Η Θρησκεία επιτίθεται, η Πολιτεία νίπτει τας χείρας. Οι γκέι τι κάνουν;

Η ομοφυλοφιλία πάντοτε ήταν το «κόκκινο πανί» για τη Εκκλησία. Για λόγους που μόνον οι ερευνητές μπορούν να υποθέσουν, από την αρχή της ιστορίας της η Εκκλησία δια στόματος φωτισμένων αγίων, θεολόγων, κληρικών δεν έπαψε να βάλλει κατά «της των Σοδόμων αμαρτίας».

Με την πάροδο των αιώνων, ο πολιτικός ρόλος της Εκκλησίας υποβαθμίστηκε. Ο μάγος του χωριού, ο οποίος έδωσε τη θέση του στον ιερέα, τον αρχιεπίσκοπο, τον Πάπα, δεν ήταν πια απαραίτητος για την κοινωνία. Οι νόμοι ήρθαν να τον αντικαταστήσουν. Είναι απαραίτητος μόνον σε μια ομάδα οπαδών που έχουν κάθε δικαίωμα να υπακούουν στις προσταγές του, αλλά μέχρις εκεί. Οι υπόλοιποι δεν έχουν καμία διάθεση να ασχολούνται μαζί του, να ακούν τις θεόπνευστες απόψεις του, πολύ δε περισσότερο να βλέπουν τις ζωές τους να καθορίζονται από αυτές, αδυνατώντας να αντιδράσουν.

Σε λίγες, πολιτισμικά προοδευμένες χώρες αυτό το αυτονόητο δικαίωμα είναι νομοθετικά κατοχυρωμένο. Όμως σε πολλές υπανάπτυκτες χώρες της Αφρικής, της Λατινικής Αμερικής, στις ΗΠΑ, την Πολωνία και την Ελλάδα του 2007 η Εκκλησία εξακολουθεί να πιστεύει ότι έχει έναν πολύ μεγαλύτερο ρόλο να παίξει: αυτόν του αυτόκλητου θεματοφύλακα της ηθικής ολόκληρης της κοινωνίας. Το χειρότερο είναι ότι η επιθετική αυτή στάση της Εκκλησίας δεν συναντά αντίδραση, γιατί το απόλυτα χειραγωγημένο «ποίμνιο» (δηλαδή το κοπάδι, στα αρχαία ελληνικά) θεωρεί ότι ως αντιπρόσωπος του Θεού επί της γης, δικαιούται να φέρεται έτσι, για το καλό της κοινωνίας.

Έτσι λοιπόν, άσχετα με το αν κάποιος Έλληνας πιστεύει ή δεν πιστεύει στην Ορθοδοξία, υπόκειται στην ηθική δικαιοδοσία και τον άκαμπτο ηθικό έλεγχο της Χριστοδουλικής Εκκλησίας, η οποία έχει γνώμη επί παντός επιστητού, ακόμη και όταν δεν ερωτάται, και προσπαθεί επίμονα να επηρεάσει την κοινή γνώμη.

Πρόσφατα για παράδειγμα (17/5/07) η Ιερά Σύνοδος εναντιώθηκε στην Εθνική Επιτροπή Βιοηθικής σχετικά με την έκτρωση σε περιστατικά σοβαρής βλάβης του εμβρύου (π.χ. σύνδρομο Down, μεσογειακή αναιμία), αναγκάζοντας τον πρόεδρό της καθηγητή Βιολογίας κ. Μανιάτη να δηλώσει το αυτονόητο: «Oι δύο φορείς βλέπουν από διαφορετική σκοπιά τα πράγματα. Η Εθνική Επιτροπή απευθύνεται σε όλους τους πολίτες, ενώ η Εκκλησία στους πιστούς της».

Το ίδιο προφανώς ισχύει και για το θέμα της ομοφυλοφιλίας καθώς και για το αστικό σύμφωνο συμβίωσης ατόμων του ίδιου φύλου. Το ότι η Εκκλησία έχει αντίθετη άποψη και στα δύο δεν θα έπρεπε να έχει περισσότερη βαρύτητα ή να επηρεάσει τον νομοθέτη περισσότερο από την όποια γνώμη της ΓΣΕΕ, η οποιουδήποτε άλλου δημόσιου φορέα επί του ίδιου θέματος. Η γνώμη της για τους οπαδούς της και μόνον. Αυτοί ας μην κάνουν εκτρώσεις και ας μην έχουν ομοφυλόφιλες σχέσεις.

Κι όμως, τα δύο μεγάλα κόμματα, Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, φοβούμενα τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει στις ψήφους τους η εναντίωσή τους με την Εκκλησία, δέχονται τις παρεμβάσεις της και φροντίζουν να μη συγκρούονται μαζί της σε θέματα «ηθικής τάξεως» των πολιτών, στα οποία της έχουν αποδώσει την παντογνωσία και παραχωρήσει το laissez faire.

Εκ παραλλήλου τα δύο μεγάλα κόμματα αποφεύγουν να πάρουν θέση σε επίμαχα ζητήματα όπως το αστικό σύμφωνο συμβίωσης ατόμων του ίδιου φύλου, γιατί, όπως ισχυρίζονται «δεν είναι ακόμη ώριμη ελληνική κοινωνία», αφήνοντας την Εκκλησία να κάνει όση αρνητική προπαγάνδα της αρέσει. Ο πραγματικός λόγος, όπως όλοι ξέρουμε είναι η διαφαινόμενη και πολιτικώς επώδυνη σύγκρουση με την Εκκλησία. Τα αντι-Σημιτικά συλλαλητήρια για τις ταυτότητες είναι μόλις λίγα χρόνια πίσω.

Αυτά η Πολιτεία και οι πολιτικάντηδες. Εμείς οι ομοφυλόφιλοι πολίτες, όσοι τέλος πάντων βρισκόμαστε έξω από το «κοπάδι», τι κάνουμε; Μένουμε παθητικοί παρατηρητές; Περιμένουμε έναν φωτισμένο πολιτικό ηγέτη που θα λύσει τα προβλήματά μας, ελπίζοντας στην καλή του θέληση; Κλαίμε τη μοίρα μας; Συμβιβαζόμαστε; Αγανακτούμε; Συμμετέχουμε σε ομοφυλόφιλα κινήματα, οργανώσεις, εκδηλώσεις (π.χ. Gay Pride); Ασκούμε πίεση στους πολιτικούς, διαμαρτυρόμαστε, γινόμαστε δυσάρεστοι; Ή πάμε για μπάνιο στα Λιμανάκια, καφέ στην Αιόλου, ψωνιστήρι στο Gaydar και «δε βαριέσαι»;

Για ό,τι κάνουμε δρέπουμε τους ανάλογους καρπούς.