Αφιέρωμα: HIV/AIDS

Γνώμη: Ζαβολιές και απολαύσεις

του Παναγιώτη Ευαγγελίδη

Πένθος για χαμένες ηδονές, παιδική ζαβολιά ή νέες αξίες και απολαύσεις; Το προφυλακτικό, η χρήση του ή η αποφυγή του γεννά σκέψεις. Ή σκοτούρες.

Δεν θυμάμαι πότε πρωτόβαλα προφυλακτικό. Καμιά φορά το χρησιμοποιούσαν άλλοι μαζί μου, παντρεμένοι συνήθως, που φοβόντουσαν μήπως αρπάξουν καμιά βλεννόρροια. Μετά, μεγαλύτερος πια, έχοντας ζήσει όλη τη σεξουαλική τρέλα της δεκαετίας του ’70, έπρεπε ξαφνικά να το χρησιμοποιώ. Έπρεπε να το θέλω κι εγώ και να μου το υπενθυμίζω κάθε φορά, να αγωνίζομαι και να λέω το ίδιο ποίημα στον εαυτό μου, αυτό για την αναγκαιότητα της χρήσης του. Όσο περνούσε ο καιρός μου το υπενθύμιζαν όλο και πιο πολύ και οι άλλοι.

Από την αρχή του HIV είχα ταχθεί στον αγώνα της πρόληψης κι αυτό με υποχρέωνε να την τηρώ και ο ίδιος. Κάθε ζαβολιά ήταν και ένα μικρό πλήγμα στην αυτοεκτίμησή μου.

Δεν ήταν το ίδιο με το προφυλακτικό. Δεν είναι το ίδιο. Να πω ψέματα; Πέρασε πολύς καιρός και εξάσκηση για να μου γίνει δεύτερη φύση, μια φύση που μπορώ να απαρνηθώ όμως χωρίς καμιά προσπάθεια. Για να με παρηγορήσω σκεφτόμουν κάποιες παράπλευρες ωφέλειες… Ότι ήταν όλα πιο «καθαρά», ότι πολύ συχνά καθυστερούσε την εκσπερμάτωση επ’ αόριστον. Η ιδέα ότι με γλίτωνε από μια πιθανή μόλυνση ήταν αυτονόητη βέβαια αλλά αυτή δεν με παρηγορούσε· με τα χρόνια όμως έγινε η πιο δυνατή. Σήμερα το σκέφτομαι με ανακούφιση ακόμα και για μικρότερης σημασίας αφροδίσια νοσήματα, που μέσα στα χρόνια είχα βαρεθεί να γιατρεύω με ενέσεις και χάπια κάθε τρεις και λίγο, στα χρόνια του ’70 και μέχρι κάποια στιγμή του ’80.

Δεν αισθανόμουν την επαφή με τα τοιχώματα του πρωκτού, η ηδονή δεν ήταν απόλυτη. Τώρα η σχετική αποκέντρωση της άμεσης επαφής με κεντρώνει περισσότερο στον άλλον, ψάχνω άλλα μέρη του ενώ είμαι μέσα του. Ή μήπως ποιώ την ανάγκην φιλοτιμίαν;

Όπως και να ’χει το πράγμα δεν μπορούμε να τα ’χουμε όλα, όπως λένε. Αυτός ο κοινός τόπος είναι από τις μεγαλύτερες σοφίες. Το σχετικό είναι η άλλη όψη του απόλυτου, κι αυτό το έμαθα με το προφυλακτικό. Το προφυλακτικό είναι λίγο όπως είναι η ταπεινότητα σε σχέση με την αλαζονεία, αυτό που η ωριμότητα είναι σε σχέση με τη νιότη. Και η απόφαση, η συναίνεση κάποιες φορές για τη μη χρησιμοποίησή του είναι μια παιδική ζαβολιά, αυτή που κάθε ενήλικας μπορεί να επιτρέψει στον εαυτό του με γνώση των συνεπειών και ευθύνη. Σήμερα, τις πιο πολλές φορές νιώθω ότι το να βάζω προφυλακτικό είναι καλύτερο απ’ το να μη φοράω. Η ειρήνη που μου εξασφαλίζει δεν εξαγοράζεται με την ηδονή που θα πρόσθετε η αφαίρεσή του.

Είναι ένα συμβόλαιο ανάμεσα σε δύο ενήλικες, και η ωριμότητα έχει ανυποψίαστες χαρές. Ένα αρχικό πένθος χαμένων ηδονών και τελειότητας αίσθησης, αντικαταστάθηκε από ένα τελετουργικό που από μόνο του είναι νέες αξίες και απολαύσεις, πιο σύνθετη επικοινωνία και παιχνίδι και παράβαση. Ουφ!