Καλή μου Νεράιδα: Coming out...
Συμβουλές
Είτε ηθελημένα είτε με το ζόρι, είτε όμορφα είτε άσχημα, το coming out άλλες φορές πάει καλύτερα απ’ ό,τι νομίζαμε κι άλλες χιερότερα. Τρία νέα παιδιά περιγράφουν το πώς έζησαν την αποκάλυψη της ομοφυλοφιλίας τους στις επιστολές που έστειλαν στην Καλή Νεράιδα του 10%.
Κοινό μου,
Νομίζω ότι είναι καιρός να ασχοληθούμε με το πολύ σοβαρό θέμα του coming out, της ας το πούμε έτσι, γνωστοποίησης της ομοφυλοφιλίας μας (σας, δηλαδή) στο οικογενειακό και φιλικό μας (σας, δηλαδή) περιβάλλον.
Όπως έχει δείξει η μακρόχρονη εμπειρία μου, δεν υπάρχει συνταγή για το ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος και πότε είναι η καλύτερη στιγμή για να το κάνετε. Ποτέ δεν είναι πολύ νωρίς και ποτέ δεν είναι πολύ αργά. Από την άλλη τίποτε δεν είναι υποχρεωτικό. Αν το coming out πρόκειται να σας δημιουργήσει περισσότερα μακροπρόθεσμα προβλήματα απ’ ό,τι θα σας λύσει, μην το κάνετε.
Και αν αποφασίσετε να το κάνετε, δεν είναι αναγκαίο να πιάσετε όλο τον κόσμο από τα πέτα και να του φωνάζετε κατάμουτρα «είμαι καραπουστάρα του κερατά, το κατάλαβες ή να σ’ το ξαναπώ;».
Μπορείτε να το ανακοινώσετε επιλεκτικά σε άτομα που θα το καταλάβουν και που είναι σημαντικό για σας να το ξέρουν.
Στα τόσα περιστατικά που έχω υπόψη μου δεν υπάρχουν δύο περιπτώσεις όμοιες, η κάθε μια εξατομικεύεται. Διαβάστε τα παρακάτω γράμματα και θα δείτε πόσο μεγάλη είναι η ποικιλία καταστάσεων που μπορεί να αντιμετωπίσετε.
Αγαπητή μου Νεράιδα,
Είμαι 21 ετών φοιτητής στην επαρχία και πριν ένα μήνα έκανα coming out στους γονείς μου και στον αδελφό μου. Αυτό που περίμενα ήταν μία υπερβολικά δραματοποιημένη κατάσταση με απρόβλεπτα αποτελέσματα.
Τελικά η ανταπόκριση τους ήταν τόσο θετική και τόσο υποστηρικτική που έμεινα άναυδος. Ο πατέρας μου έδωσε συγχαρητήρια για το θάρρος και την ακεραιότητα του χαρακτήρα μου, η μητέρα μου συγκινήθηκε και είπε ότι το μικρό της έγινε άντρας και ο αδελφός μου (5 χρόνια μεγαλύτερος) με αγκάλιασε και μου είπε θες να πάμε να νοικιάσουμε τώρα μια ταινία γιατί βαριέμαι!
Εγώ έφαγα τόση καταπίεση επιβεβλημένη από τον ίδιο μου τον εαυτό και τόση πειθαρχία ώστε να μην αποκαλυφθώ και φθάνουμε στο απροχώρητο, στα 21 μου που είμαι μέσα στην κατάθλιψη, έχω απομονωθεί, έχω χάσει κιλά, τίποτα δεν με ευχαριστεί, δεν θέλω ούτε σχέση. Απλά να είμαι μόνος μου να μην ανοίγομαι σε κανέναν.
Αυτό που πάντα με τρόμαζε από τότε που ανακάλυψα την ομοερωτική φύση μου ήταν να καταλήξω γέρος μόνος και κανένας να μην με θυμάται, φοβόμουν ότι εάν αποκαλυφθώ θα χάσω τα πάντα. Θα έχανα την οικογένεια μου, τους φίλους μου. Θα ήμουν ένας μοναχικός που δεν θα τον αγαπούσε κανείς.
Με την τυπική Ελληνική συμπεριφορά γκέι αγοριού κρύφτηκα στο καβούκι μου και έγινα αυτό που φοβόμουν πιο πολύ. Καθώς βυθιζόμουν στην κατάθλιψη αποκόπηκα σιγά σιγά από τους φίλους μου με την πρόφαση ότι σπουδάζουν σε άλλες πόλεις, μετά έχασα κάθε επαφή με τους γονείς μου και κατά κάποιο τρόπο ήθελα να τους μισήσω ώστε να μην τους αγαπώ πια και να μην με ενδιαφέρει η γνώμη τους. Τους απομάκρυνα από την ζωή μου και δήθεν ζούσα την ζωή μου μακριά από το σπίτι μου που τόσο υπέφερα.
Τελικά ούτε στην επαρχία είχα υγιή κοινωνική ζωή, έπεσα με τα μούτρα στο διάβασμα μέχρι που γνώρισα τον Αντρέα. Στο Αστικό δίκαιο ήρθε και κάθισε δίπλα μου. Δεν ξέρω εάν πιστεύεις στον Έρωτα της πρώτης ματιάς αλλά ο Αντρέας τάραξε τον κόσμο μου. Μου ζήτησε κάτι σημειώσεις και έτσι γνωριστήκαμε. Με είχε προσέξει ότι είμαι φυτό και επίτηδες με προσέγγισε μέσω του μαθήματος. Έλεγε ότι χρειάζεται βοήθεια να το περάσει γιατί έχει κοπεί πολλές φορές. Λοιπόν έξι μέρες πριν δώσουμε το μάθημα ένα κρύο απόγευμα του Φεβρουαρίου του 2005 ενώ κάναμε επανάληψη στο εμπράγματο δίκαιο, ακούγαμε ροκ ξαφνικά μου πετάει τα γυαλιά και τα υπόλοιπα μπορείτε να τα φαντασθείτε. Περάσαμε και το μάθημα αλλά τα προβλήματα άρχισαν αργότερα.
Στην αρχή το μυστικό γεννά μυστήριο και ενδιαφέρον, μετά γίνεται αίσθηση ασφάλειας όμως στο τέλος γίνεται βαρεμάρα και καταπίεση. Πάλι άρχισα να πέφτω, πάλι ένιωθα το αδιέξοδο. Γιατί να είμαι πάντα στην σκιά. Γιατί να μην μπορώ να μοιραστώ την χαρά μου. Άρχισα πάλι να κλείνομαι στον εαυτό μου και είχε ως αποτέλεσμα να χάσω τον Αντρέα και να μην με ενδιαφέρει.
Ασχολήθηκα και με το internet αλλά η κατάσταση εκεί μέσα με έκανε να μελαγχολήσω περισσότερο. Φυσικά και δεν ασχολήθηκα παραπάνω από 2 μέρες. Τελικά έμεινα τελείως μόνος με την ψεύτικη ασφάλεια μου, το μυστικό μου.
Η κατάθλιψη προχώρησε τόσο πολύ που φθάνουμε στο σήμερα όπου επηρέασε την επίδοση μου στις εξετάσεις ώστε να μην περάσω τα περισσότερα μαθήματα. Εκεί κατέρρευσα.
Όλη αυτή η πίεση που ένιωθα από τον ίδιο τον εαυτό μου με παρακίνησε να προχωρήσω στο επόμενο βήμα. Αποκαλύφθηκα και πήρα την ζωή μου πίσω. Εκ του αποτελέσματος κατάλαβα ότι υποτίμησα την οικογένεια μου και τους έβαλα μία ταμπέλα που δεν άξιζαν. Όλοι είμαστε θύματα και θύτες για ότι μας συμβαίνει. Ο φόβος του ρατσισμού και της απόρριψης ξεκινούσε από τον δικό μου ομοφοβικό χαρακτήρα. Όσο ομοφοβικοί είμαστε εμείς τόσο ομοφοβικοί θα είναι και οι άλλοι απέναντι μας.
Δεν μπορείτε να φαντασθείτε την ικανοποίηση της αποκάλυψης, πόσο λυτρωτική είναι. Αν και σήμερα δεν έχω σχέση, έχω την ικανοποίηση ότι αντιμετώπισα τον χειρότερο εφιάλτη μου. Νιώθω ξανά την ζεστασιά στην καρδιά μου και ξέρω πως έχω τους καλύτερους γονείς του κόσμου. Είμαι ήρεμος και γαλήνιος ξανά αλλά πάνω από όλα είμαι ελεύθερος. Τώρα που νιώθω την αποδοχή της οικογένειας μου σταμάτησαν όλα αυτά τα αυτοκαταστροφικά συναισθήματα, τα συναισθήματα ότι δεν είμαι φυσιολογικός, ότι είμαι αποτυχία. Τώρα συμφιλιώθηκα με τον ομοερωτισμό μου και η αυτοεκτίμησή μου είναι στα ύψη.
Ελπίζω να βοηθήσει η ιστορία μου αγαπημένη Νεράιδα!!!!!!!!!!!!
με αγάπη και σεβασμό Νίκος
Αγαπητέ Νίκο,
Η επιστολή σου όχι μόνο δίνει θάρρος και κουράγιο σε πολλούς άλλους γκέι άντρες και γυναίκες αλλά δείχνει και πώς οι ίδιοι οι γκέι και οι λεσβίες πολλές φορές γινόμαστε οι χειρότεροι εχθροί μας. Εύγε για το θάρρος σου να διεκδικήσεις το δικαίωμα στη ζωή και την ευτυχία!
φιλικά
Η εντυπωσιασμένη Καλή Νεράιδα
Κούκλα νεράιδα γεια σου,
Με λένε Νίκο, είμαι 17 ετών, σου είχα ξαναγράψει στο παρελθόν για το συνηθισμένο πρόβλημα που έχουν οι ομοφυλόφιλοι με τους γονείς τους.
Για να πάρεις μια εικόνα με προοπτική, θα σου διηγηθώ σε συντομία την ζωή μου, γεννήθηκα και ζω στην Κύπρο (όπου η ομοφυλοφιλική ζωή δεν έχει πολλές διαφορές με την Ελληνική), από μικρός έπαιζα με τις άλλες μου φίλες τις γειτονίας με τις κούκλες τους, οι γονείς μου λογικά από τότε θα έπρεπε να πάρουν το νόημα (το πήραν είμαι σίγουρος), μεγαλώνοντας στα 14 μου ο μόνος τρόπος διαφυγής ήταν τα όνειρα μου, κλεινόμουνα στο δωμάτιο μου και για να επιζήσω και να μην πέσω από το μπαλκόνι, φανταζόμουνα ότι ήμουν κοπέλα και ότι είχα μια φυσιολογική ζωή, στα 15-16 μου όμως η αδερφή μου, που είναι μεγαλύτερη (38 και είναι παντρεμένη) σαν καθόμασταν μια μέρα σε ένα καφέ, με ρώτησε πολύ διακριτικά «ίσως μια μέρα, θα υπήρχε πιθανότητα, λέμε τώρα! να γινόσουνα ομοφυλόφιλος ;» χωρίς κανένα εμπόδιο, δεν ξέρω πως τα μου βγήκε αφού μέχρι τότε, δεν είχα ιδιαιτέρα στενούς φίλους και γενικότερα δεν μιλούσα πολύ, δεν ξεστόμισα σε κανένα οτιδήποτε για εμένα τις σεξουαλικές μου προτιμήσεις, που μέχρι τότε ήταν όλα ένα σκούρο συννεφάκι. Η αδερφή μου με βοήθησε να ξεπεράσω τους φόβους μου, να αγαπήσω τον Νίκο και όχι την εικονική «Κατερίνα» στο μυαλό μου.
Από εκείνη την στιγμή εγώ το μόνο που έκανα ήταν να βελτιώνομαι σαν άνθρωπος, να αγαπάω τον εαυτό μου με όλες μου τις ιδιαιτερότητες και να ελπίζω για το καλύτερο αύριο. Οι φίλοι μου που απέκτησα σιγά σιγά από τότε επειδή ένιωθα καλύτερα με τον εαυτό μου, όχι μόνο δεν είχαν πρόβλημα μαζί μου, αλλα με αγάπησαν περισσότερο από την στιγμή που τους είπα για εμενα.
Οι γονείς τώρα, πίστευα ότι όταν θα τελείωνα τις σπουδές μου, θα ήμουν πιο ισορροπημένος και γενικότερα θα στεκόμουνα στα πόδια μου, θα τους μιλούσα για έμενα έτοιμος για κάθε ακραία αντίδραση.
Πριν από ενάμιση μίνα, η κολλητή μου που είναι λεσβία και μένει με την single mother της που είναι 100% άρρωστα αφοσιωμένη πάνω της, σε σημείο που δεν περιγράφετε, άφησε το ημερολόγιο της πάνω στο κρεβάτι της και πήγε διήμερο σε άλλη πόλη. Η μητέρα της ανίδεη για τις προτιμήσεις της, ΦΡΙΚΑΡΕ, και επειδή ήξερε ότι ήμουν gay, με κατηγόρησε εμένα. Της απαγόρευσε κάθε επαφή μαζί μου, εμείς βρεθόμασταν κανονικά, είναι σαν αδερφή μου, μόνο που δεν το ήξερε ο δράκος. Μετά από μερικές εβδομάδες, η κολλητή μου άφησε τον υπολογιστή της ανοικτό, και ένα παράθυρο του msn που συνομιλούσαμε και συνεννοούμασταν ότι θα έρθει σπίτι μου. Ο δράκος το είδε, και ήρθε και αυτός.
Έξω από το σπίτι μου με το αυτοκίνητο, να τσιρίζει και να ωρύεται «ΜΑΖΕΨΤΕ ΤΟΝ ΠΟΥΣΤΗ ΤΟΝ ΓΙΟ ΣΑΣ ΜΟΥ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΕ ΤΗΝ ΚΟΡΗΗΗΗΗ ΑΑΑΑΑ», να την ακούει η μανά μου και να της κόβονται τα πόδια, να την φέρνει μέσα στο σπίτι για να μην την ακούσουν οι γείτονες, η ειρήνη να το σκάει από το παράθυρο και μέσα σε 5 λεπτά να βρίσκεται σπίτι. Εγώ, αυτή, η μάνα μου και πατέρας μου, να καθόμαστε στο σαλονάκι, αυτή να φωνάζει τους γονείς μου «ΕΙΝΑΙ ΚΥΚΛΩΜΑΤΑ, ΕΙΝΑΙ ΣΠΙΡΕΣ, ΚΑΝΟΥΝ ΟΡΓΙΑ, ΠΑΝΕ ΣΕ ΚΛΑΜΠ ΠΟΥΣΤΙΔΩΝ ΚΑΙ ΒΓΑΖΟΥΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥΣ, ΦΙΛΙΟΥΝΤΑΙ ΑΓΟΡΙΑ ΜΕ ΑΓΟΡΙΑ ΚΑΙ ΚΟΠΕΛΕΣ ΜΕ ΚΟΠΕΛΕΣ, ΣΥΓΝΩΜΗ ΚΙΟΛΑΣ ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΣΑΣ ΑΝΟΙΞΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ», η μανά μου με το στόμα ορθάνοικτο να καταριέται την μύρα της και να κάνει 100χμ το δευτερόλεπτο περά δοθε περά δόθε το σαλονάκι, ο πατέρας μου σε κωματώδες κατάσταση δάκρια και ολοκόκκινος βουλιαγμένος στον καναπέ, και εγώ στη μέση να της φωνάζω να φύγει.
Έφυγε, μείναμε τρεις, προσπάθησα να τους εξηγήσω για πρώτη φορά στην ζωή μου ειλικρινές τη μου συμβαίνει, ποιος πραγματικά είναι ο γιος τους, τους εξήγησα ότι αυτά που λέει η κυρία είναι μέχρι ένα σημείο αλήθεια αλλά υπερβάλει, ξεκίνησα κάπος «..από τον καιρό που ξεκίνησα να θυμάμαι τον εαυτό μου», αλλά μάταια, ο πατέρας μου να συνεχίζει να κλαίει ολοκόκκινος και να λέει του εαυτού του. «ΤΟΝ ΧΑΣΑΜΕ, ΜΑΣ ΕΦΥΓΕ, ΜΑΣ ΕΚΛΕΙΣΕ ΤΟ ΣΠΙΤΙ, - να προσπαθώ να τον αγκαλιάσω να του δείξω ότι εγώ είμαι ακόμα εδώ και ότι δεν άλλαξε και τίποτα, αλλά αυτός να με σπρώχνει μακριά του- , ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΩ ΕΓΩ ΟΤΑΝ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ ΕΣΥ ΘΑ ΣΤΕΚΕΣΑΙ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ, ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ ΘΑ ΜΑΣ ΚΟΡΟΙΔΕΥΟΥΝ ΟΛΟΙ». Η μάνα μου στο 10πλάσιο υστερικό πάνω κάτω τα ίδια, μην σας κουράζω κιόλας..
Επειδή δεν είχα αρκετή δύναμη, δεν περίμενα τέτοια αντίδραση, δεν περίμενα τόση απόρριψη από το ίδιο μου το αίμα, για να ηρεμήσω τα πράγματα, επειδή δεν είχα ξαναδεί ποτέ μου τον πατέρα μου τόσο χάλια, είναι και 67 ετών, είπα να τους πω το ψέμα που ήθελαν να ακούσουν, ότι ήταν μια εφηβική εμπειρία, ότι δεν έκανα τίποτα με κανένα αγόρι, ήταν απλή περιέργεια και όλα αυτά τα σαχλά….
Από τότε είναι λες και έχουμε ένα τεράστιο ροζ ελέφαντα πάνω στο τραπέζι αλλά κανείς δεν μιλάει για εκείνον. Υποκρίνονται ότι όλα είναι εντάξει, υποκρίνομαι κ' εγώ.. Μου δίνουν την εντύπωση ότι απλά θέλουν να ακούν ψέματα και να είναι απόντες στην ζωή μου επειδή δεν θέλουν να τους κοροϊδεύουν την εκκλησία μια φορά τον χρόνο το Πάσχα. Και στην τελική, εγώ ποιος είμαι για να διαφωνήσω;
Αυτά πάνω κάτω είναι όλα νεράιδά μου, βρίσκομαι σε μια πολύ περίεργη κατάσταση, είμαι τόσο θυμωμένος μαζί τους, γιατί ναι μεν τους ήρθε πάρα πολύ ξαφνικό και με τον λάθος τρόπο, αλλά τώρα πια ξέρουν, και δεν είμαι και κανένας πολύ βαρύς άντρας με μάγκικο στιλάκι, fashion design θα πάω και το δωμάτιο μου είναι βαμένο κόκκινο – μωβ – φούξια.
Αυτά, σ' ευχαριστώ για τον χρόνο σου νεράιδά μου, θα ήθελα να ακούσω την αλάνθαστη γνώμη σου περί τις υπόθεσης μου.
Πολλά, πολλά φιλία.
Νίκος.
Αγαπητέ Νίκο γεια,
Καταλαβαίνω την κατάσταση στο σπίτι. Σίγουρα ήταν εξαιρετικά δυσάρεστη για όλους σας και όλοι θα θέλατε να μην είχε συμβεί κάτι τέτοιο (ο καθένας για τελείως διαφορετικούς λόγους). Ίσως να είναι όλα πολύ φρέσκα, ίσως να είσαι πολύ μπλεγμένος συναισθηματικά, αλλά αν θέλεις να τα δεις ψυχρά σκέψου πως ό,τι έγινε, έγινε και δεν αλλάζει. Το να καθόμαστε εκ των υστέρων να συζητάμε το 'αν' , το ΄μήπως' και το 'γιατί' δεν θα αλλάξει τίποτε.
Δες όμως τη θετική πλευρά του πράγματος. Τα χειρότερα έχουν περάσει. Τώρα πια το ξέρουν, έχει γίνει μια καινούργια αρχή στη σχέση σας, όποια και αν είναι αυτή, και από δω και πέρα πορεύεσαι με άλλα δεδομένα. Ίσως μάλιστα αν ηρεμήσουν λιγάκι να καταλάβουν ότι και πέρσι το Πάσχα που στεκόσουν δίπλα τους στην εκκλησία, πάλι "πούστης" ήσουν, και η μόνη διαφορά ήταν ότι δεν το ήξεραν. Παρ' όλα αυτά, όλα ήταν μέλι-γάλα.
Ίσως από την άλλη να μην ηρεμήσουν, ούτε να έχουν την ευρύτητα πνεύματος για να κάνουν τέτοιες σκέψεις. Η απόφασή τους να είναι απόντες στη ζωή σου είναι δική τους, δεν μπορείς να την αλλάξεις, αλλά είναι προτιμότερη από το να είναι παρόντες και εσύ να πρέπει να παίζεις θέατρο μια ζωή.
Άφησε τα πράγματα να πάρουν τον δρόμο τους, άσ’ τους να το επεξεργαστούν όσο μπορούν και δες τι θα κάνεις στη ζωή σου όταν φύγεις από το σπίτι τους. Προσπάθησε να μην εξαρτάσαι ψυχολογικά από την επιβράβευσή τους όσον αφορά τη ζωή σου και τις προτιμήσεις και τις επιλογές σου. Δεν θα την έχεις και θα είσαι δυστυχισμένος αν την περιμένεις. Δες τι θέλεις εσύ και ακολούθησέ το. Μπορεί να σου πάρει χρόνια να το καταφέρεις, αλλά αξίζει τον κόπο.
Η αισιόδοξη Καλή Νεράιδα
Γειά σου καλή μου νεράιδα,
Πόσο χαίρομαι που υπάρχεις. Είσαι η πιο έγκυρη και όμορφη νεράιδα,η πρώτη,η ορίτζιναλ-στα είπα και στο pride-μη σταματήσεις ever!!
Πριν 3,5 χρόνια αναγκάστηκα να κάνω come out στους δικούς μου, υπήρξαν κάποιοι συγγενείς καλοθελητές και τους τα ξέρασαν. Όπως και να 'χει, δε το πήραν καλά, μάλλον το πήραν πολύ άσχημα, για δύο χρόνια με έβριζαν, με προσέβαλαν, μου κοψαν τη χρηματοδότηση και γενικά ήμασταν πολύ στην τσίτα, ένιωθα ένα μηδενικό, ένα απόβλητο, ένα κουτσουράκι αποκομμένο, κλπ, Βασιλάκης Καίλας.
Φτάσαμε οι σχέσεις μας να είναι πάγος, αλλά απ'τη μια άρχισαν να γερνάνε, απ'την άλλη είμαι κι όμορφο και με έχουν καμάρι,σαν πριν δεν γίναμε, αλλά ξαναμιλάμε.
Το ζήτημα είναι πως πλέον λες και έγινε ένα μαγικό και με θεωρούν πάλι στρέιτ!! Και συνεχίζουν να μιλάνε απαξιωτικά για τους ομοφυλόφιλους,πολύ άσχημα, ότι είναι ανωμαλία, και λοιπά χαριτωμένα (μιλάμε για hardcore επίπεδα, εδώ στα λέω light), αλλά εμείς είμαστε νορμάλ και τι δουλειά έχουμε εμείς μ'αυτά.
Τι έγινε??!! Το ξεχάσανε?? Εμβόλιο είναι το come out και χρειάζεται αναμνηστική δόση? Αν δε θέλουν να με χάσουν δε θα μπορούσαν να είναι πιο διακριτικοί έστω μπροστά μου?? Με πληγώνει όλο αυτό. Να τους το υπενθυμίσω?? Δε θέλω να ξαναπεράσω τα ίδια. Πόσα ανοίγματα να αντέξω η γυναίκα!!
Τι με συμβουλεύεις πάνσοφη??
Agosta
Ταλαιπωρημένο μου παιδί,
Δυστυχώς οι γονείς σου βρίσκονται ακόμη στην φάση της άρνησης. Και νομίζω ότι η μόνη λύση είναι να τους το πεις στα ίσια ακόμη μια φορά και καλύτερα ήρεμα, όχι πάνω σε καυγά. Χρειάζονται ενημέρωση λογισμικού.
Σε περίπτωση που έχεις λύσει το βιοποριστικό σου πρόβλημα και μπορείς να ζήσεις μόνη σου, μπορείς να είσαι πολύ πιο αποφασιστική και αμετακίνητη. Διαφορετικά πρέπει να είσαι πιο διπλωματική. Αλλά και στις δύο περιπτώσεις πρέπει να πεις ξεκάθαρα ότι αυτή η κατάσταση είναι απαράδεκτη και ότι σε ενοχλεί ιδιαίτερα να σε προσβάλουν για κάτι για το οποίο δεν ευθύνεσαι εσύ και που έτσι και αλλιώς δεν μπορεί να αλλάξει.
Αν είσαι οικονομικά ανεξάρτητη μπορείς να περάσεις και στον εκβιασμό: "Αν ενδιαφέρεστε να με βλέπετε, κόψτε τις μαλακίες με το μαχαίρι. Διαφορετικά, γεια σας. Εγώ σας ενημέρωσα, εσείς αποφασίζετε
Να θυμάσαι ότι το πόσο θα σε σέβονται (ή θα σε φοβούνται) στο μέλλον έχει άμεση συνάρτηση με το πόσο θα τους τραβήξεις τα γκέμια. Αν κάθεσαι και τα ακούς χωρίς να αντιδράς θα σε έχουν για τελείως μαλάκα. Επί του προκειμένου εσύ αποφασίζεις. Θυμίσου και το "θέλει και άγιος φοβέρα". Ισχύει και για τους γονείς, τους οποίους αν τους αφήσεις ανεξέλεγκτους σε θεωρούν κτήμα τους.
Το αν οι γονείς σου γερνάνε ή όχι και αν στο εγγύς μέλλον θα σε χρειαστούν, είναι κάτι που θα πρέπει να απασχολεί περισσότερο εκείνους παρά εσένα. Δεν έχει κανένα νόημα να νοιάζεσαι για ανθρώπους που σε προσβάλουν και σε φτύνουν κατάμουτρα.
Η αποφασιστική Καλή Νεράιδα.
