Ένας φυσιολογικός, διαφορετικός γκέι
Φτου & βγαίνω
του Δημήτρη Αγγελίδη
Αν έχετε κουραστεί από τις καρικατούρες των γκέι που μας σερβίρουν, γνωρίστε τον Κίμωνα Αντωνέλο και πείτε αντίο στα στερεότυπά σας.
Ηλικία: 31. Επάγγελμα: τεταρτοετής φοιτητής Αρχιτεκτονικής στο Πολυτεχνείο. Πρώτο πτυχίο: πολιτικός μηχανικός. Δραστηριότητες: Ποδηλασία στην Αθήνα, εθελοντής στο Athens Pride, μέλος της Επιτροπής του Athens Pride 2007. Αγαπημένες συνήθειες: βόλτα και κολατσιό στο βουνό, να μοιράζει προσκλήσεις για ποδηλατοπορείες διαμαρτυρίας, να μοιράζει φυλλάδια για το Pride. Άλλα: σκουλαρίκι, κούρεμα με διακριτικό μοχόκ, γλυκό χαμόγελο, πονηρό βλέμμα. Σεξουαλικός προσανατολισμός: γκέι. Το κρύβει; Όχι. Το φωνάζει; Όχι πια.
Από μικρός κοιτούσα τα αγόρια. Έβλεπα ταινίες και αντί να προσέχω την πρωταγωνίστρια, πρόσεχα τον πρωταγωνιστή. Δεν είναι τόσο ότι γούσταρα πούτσους – το έβλεπα κυρίως συναισθηματικά. Το ζήτημα ήταν ότι οι φίλοι και το περιβάλλον μου ήταν όλοι στρέιτ. Μπορεί από νωρίς στην εφηβεία να έκανα κάποια υποτυπώδη σεξουαλικά παιχνίδια με αγόρια, αλλά εκείνοι πέρασαν μετά στη φάση πειραματισμού με γυναίκες, σε αντίθεση με μένα. Είχα λοιπόν την περιέργεια να δω αν υπάρχουν άλλοι όπως εγώ. Ουσιαστικά οι μόνοι γκέι που είχα δει ήταν καρικατούρες στο σινεμά και το θέατρο, κάτι σαν τον Καραγκιόζη που κάνει τους άλλους να γελούν. «Μαλάκα», σκεφτόμουν, «είναι δυνατόν να είμαι εγώ έτσι; Τι είναι στραβό σε μένα;»
Η πρώτη φορά που είδα κάποιον γκέι που δεν ενέπιπτε σ’ αυτό το στερεότυπο ήταν σε μια εφημερίδα, πρέπει να ήμουν δεκαπέντε χρονών. Είχε ένα άρθρο του Γρηγόρη Βαλλιανάτου και κάτω από τη φωτογραφία έγραφαν ότι ήταν πρόεδρος της Ελληνικής Ομοφυλοφιλικής Κοινότητας – μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Δεν θυμάμαι πια τι έλεγε, θυμάμαι όμως ότι μιλούσε πολύ σοβαρά. Έκοψα τη φωτογραφία και το άρθρο και τα κράτησα στο ντουλάπι όπου κλείδωνα τα προσωπικά αντικείμενα, μαζί με μια δυο γκέι τσόντες που είχα βρει το θάρρος να αγοράσω από την Ομόνοια. Αργότερα, στο ίδιο ντουλάπι προστέθηκαν τα φλαϊεράκια που μάζευα από το Φάκτορι, το πρώτο μέρος όπου είδα από κοντά γκέι και θαμπώθηκα τόσο που νόμιζα ότι είμαι στον παράδεισο.
Μέχρι τα 18, το ζούσα όλο αυτό ως επιθυμία, δεν είχα κάνει τίποτα πιο ολοκληρωμένο πέρα από τα παιχνίδια με συνομήλικους. Θα πω τώρα κάτι μπανάλ που θα ’χεις ακούσει εκατό φορές, αλλά το αισθάνομαι. Η ομοφυλοφιλία δεν είναι επιλογή. Είτε οφείλεται στα γονίδιά σου είτε στον τρόπο που μεγάλωσες, κάποια στιγμή που αρχίζεις να καταλαβαίνεις τον εαυτό σου, συνειδητοποιείς είτε ότι το ’χεις είτε ότι δεν το ’χεις. Από κει και πέρα, έχεις την επιλογή να το αποδεχτείς και να το ζήσεις ή να το καταπιέσεις και να είσαι δυστυχισμένος. Εγώ λοιπόν το είχα και η απόφασή μου ήταν να πραγματοποιήσω την επιθυμία μου.
Πρώτα όμως έπρεπε να το πω στη μητέρα μου – δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν ήθελα το βάρος ενός τέτοιου μυστικού. Βρεθήκαμε λοιπόν ένα βράδυ οι δυο μας και μιλούσαμε για τα προσωπικά μας. Στην οικογένειά μου πάντα μιλούσαμε, οι γονείς μου και ο αδελφός μου είναι πολύ ανοιχτοί, σε αντίθεση με μένα που ήμουν κάπως πιο κλειστός και νομίζω ότι σ’ αυτό συνέβαλλε το γεγονός ότι για καιρό κρατούσα την ομοφυλοφιλία μυστική.
Τέλος πάντων, ήμασταν οι δυο μας με την μητέρα μου στην κουζίνα, το θυμάμαι σαν να είναι χθες, και της είπα: «Μαμά, υπάρχει κάτι που δεν έχω πει σε κανέναν ποτέ και θα ήθελα να σας το πω, αλλά φοβάμαι ότι θα στενοχωρηθείτε». Μου λέει: «Εντάξει, Κίμωνα, αν προτιμάς, μπορώ να σου συστήσω κάποιο ψυχολόγο να μιλήσεις, πάντως κι εμείς ίσως να μην αντιδράσουμε τόσο αρνητικά όσο φαντάζεσαι». Της το είπα λοιπόν και μου είπε: «Εμείς σε αγαπάμε όπως είσαι. Σημασία έχει να είσαι εσύ ευτυχισμένος».
Λίγο μετά είχα την πρώτη μου εμπειρία και όταν έφυγα για Erasmus ένα χρόνο στο Λονδίνο, του έδωσα και κατάλαβε. Δεν είναι ότι έξω δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, διότι και στο Λονδίνο γνώρισα ανθρώπους που τους είχαν διώξει από το σπίτι, ενώ στην επαρχία παίζει πολύ το στρέιτ, πατρίς, θρησκεία, οικογένεια. Γενικά όμως στις μεγάλες πόλεις είναι πολύ ελεύθερα τα πράγματα. Στην Μπριζ, μια πολύ μικρή πόλη κοντά στις Βρυξέλλες, είχα γνωρίσει έναν Αμερικάνο που μου άρεσε πολύ και κρατιόμασταν χέρι χέρι σε όλη την ξενάγηση από το πρωί μέχρι το βράδυ και φιλιόμασταν μπροστά σ’ όλο τον κόσμο.
Από την άλλη, στην Ελλάδα έχω συναντήσει περισσότερο κόσμο που θέλει σχέση ή το βλέπει κάπως πιο τρυφερά ή δεν τον ενδιαφέρει ντε και καλά το σεξ από το πρώτο βράδυ, κάτι που μου πηγαίνει περισσότερο. Μπορεί να ανήκω σε μια μειοψηφία των γκέι, αλλά, τέλος πάντων, αυτό που ήθελα το βρήκα περισσότερο εδώ.
Τώρα είμαι σε μια ανοιχτή σχέση, εδώ και δυόμισι χρόνια. Ανοιχτή, με την έννοια ότι κάνει ο καθένας ό,τι θέλει με άλλους, δεν ρωτάει, δεν ρωτάω, και προσπαθούμε να μη λέμε ψέματα, αν και δεν το πετυχαίνουμε πάντα. Αισθάνομαι να με καταπιέζει το «μόνο μαζί μου και με κανέναν άλλο». Αν τύχει και δημιουργηθεί ερωτική διάθεση με κάποιον άλλον, δεν θα πιεστώ να πω όχι. Από την άλλη, δεν το αποζητώ κιόλας. Δεν θα βγω πεινασμένος να ψάξω. Είμαι γενικά κάπως ολιγαρκής στο σεξ, δεν με νοιάζει να το κάνω κάθε μέρα, με αρκετά λιγότερο από αυτό είμαι ευχαριστημένος.
Όταν γύρισα μετά από τρία χρόνια στις Βρυξέλλες, ήθελα να το λέω παντού, να το τρίψω, αν θέλεις, στη μούρη των ανθρώπων. Ένας φίλος των γονιών μου που με ξέρει από μικρό παιδί μού είπε κάποτε σ’ έναν γάμο: «Άντε και στα δικά σου» και του είπα: «Ξέρετε, κύριε Νίκο, εγώ δεν πρόκειται να παντρευτώ γιατί είμαι ομοφυλόφιλος». Αιφνιδιάστηκε. Γρήγορα όμως συνειδητοποίησα ότι τη στάση μου κάποιοι την ερμήνευαν ως διάθεση αυτοπροβολής και την έχω κάπως μεταβάλει. Σήμερα θα το έλεγα στον κύριο Νίκο αν το είχε φέρει η κουβέντα να μιλήσουμε πραγματικά για προσωπικά θέματα, όπως λόγου χάρη όταν το φέρει η κουβέντα, λέω ότι χρησιμοποιώ συστηματικά το ποδήλατο για τις μετακινήσεις μου στην Αθήνα.
Ίσως έρχομαι σε αντίθεση με ένα ισχυρό ρεύμα στην γκέι και τη στρέιτ κουλτούρα, αλλά θεωρώ σημαντικό στοιχείο του ποιος είμαι ότι δεν πιστεύω στον καταναλωτισμό και φροντίζω να μη σπαταλώ μεγάλο μέρος από τα χρήματα και τη σκέψη μου σε υλικά αγαθά. Πιστεύω ότι αν καταφέρεις να καλύψεις τις βασικές ανάγκες σου, δεν έχει νόημα να συνεχίζεις να εστιάζεις στον προσπορισμό ακόμη περισσότερων υλικών αγαθών. Σε μεγάλο βαθμό η ικανοποίηση εξαρτάται από τις προσδοκίες που έχεις – αν μειώσεις τις προσδοκίες σου για υλικές απολαύσεις, μπορείς να νιώσεις ικανοποιημένος και με λιγότερα και να μάθεις να παίρνεις ευχαρίστηση από πράγματα όπως μια βόλτα και κολατσιό στο βουνό, την ενασχόληση με τα βιβλία, την τέχνη ή τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Πιστεύω σε θεσμούς όπως το Πράιντ, όπως πιστεύω ότι πρέπει να γίνουν και ποδηλατόδρομοι στην Αθήνα και συμμετέχω στις ποδηλατοπορείες διαμαρτυρίας του www.podilates.gr. Δεν μπορείς να απαιτήσεις κάτι μόνος σου, χρειάζεται μια συλλογικότητα. Το Πράιντ βοηθά να ξεπεραστεί η αμηχανία που υπάρχει ανάμεσα στους γκέι και τους στρέιτ, που πιστεύω ότι ευθύνεται για πολλά ψυχολογικά προβλήματα και κόμπλεξ. Το Πράιντ μας κάνει ορατούς στις πραγματικές διαστάσεις μας, έτσι ώστε να γίνει αντιληπτό ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι κάτι μη φυσιολογικό. Αν στην Ελλάδα οι περισσότεροι είναι μελαχρινοί, το να είσαι κοκκινομάλλης δεν είναι μη φυσιολογικό, απλά διαφορετικό. Αν αυτό γίνει κοινός νους, θα μπορώ κι εγώ να λέω στον κύριο Νίκο ότι είμαι ομοφυλόφιλος χωρίς να τον σοκάρω.
