Διάσημοι γκέι στην Ελλάδα; Μετά θάνατον!

Γνώμη

 

Εμπρός; Ποιος; Συγγνώμη, λάθος κάνατε...

του Ζαχαρία Μαυροειδή

 

Εντάξει. Μπορεί να μην έχουμε γκέι πρωθυπουργό, μπορεί να μην έχουμε γκέι δήμαρχο, θα μπορούσαμε τουλάχιστον να είχαμε έναν γκέι ηθοποιό ή μια λεσβία τραγουδίστρια. Δυστυχώς, οι διάσημοι γκέι δεν είναι ενδημικό φυτό.

«Μα έχουμε ένα σωρό, όλος ο κόσμος το ξέρει». Ισχύει. Αλλά όταν λέω «διάσημος γκέι», αναφέρομαι σε δημόσια πρόσωπα που να έχουν εμφανιστεί με τον σύντροφό τους, να έχουν χρησιμοποιήσει το δημόσιο πρόσωπό τους υπέρ των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων, να έχουν μιλήσει ανοιχτά για τη σεξουαλικότητά τους. Τέτοιοι δεν υπάρχουν στην Ελλάδα.

Οι διάσημοι έλληνες ομοφυλόφιλοι συνήθως χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Υπάρχουν αυτοί που επιλέγουν μια ζωή αγκαζέ με την ντουλάπα τους, που παντρεύονται για τα μάτια του κόσμου και δίνουν διαρκώς σικέ συνεντεύξεις για τους σικέ έρωτές τους. Αυτούς ας τους αφήσουμε στην τυραννία του κίτρινου τύπου.

Υπάρχει όμως και μία άλλη κατηγορία, πολύ ιδιάζουσα. Είναι οι γκέι και οι λεσβίες που ενώ είναι γνωστή η ομοφυλοφιλία τους, δεν απασχολεί ποτέ την επικαιρότητα. Επικρατεί, δηλαδή, μια άτυπη συμφωνία μεταξύ αυτών των ομοφυλόφιλων και των μίντια: είμαι ομοφυλόφιλος, δεν θα βγω να το διατυμπανίσω αλλά ούτε και θα κάνω γάμο βιτρίνας. Κι εσείς -τα μίντια- θα κάνετε τις πάπιες. Φυσικά, η άρρητη αυτή συμφωνία καταλύεται μετά θάνατον. Και τότε ο διάσημος ομοφυλόφιλος γίνεται θυσία στον βωμό της τηλεθέασης.

 

«Γιατί να το δηλώνουν; Δεν την καταλαβαίνω αυτή την γκετοποίηση. Οι στρέιτ γιατί δεν δηλώνουν ότι είναι στρέιτ;».

Κλασική άποψη ετεροφυλόφιλων που είναι φιλικοί προς τους ομοφυλόφιλους και επίσης κλασική άποψη ομοφυλόφιλων της δεύτερης κατηγορίας. Πίσω από αυτήν, όμως, κρύβεται η πιο βαθιά ριζωμένη ομοφοβία.

Οι ετεροφυλόφιλοι, διάσημοι και άσημοι, δεν χρειάζεται να δηλώσουν ότι είναι ετεροφυλόφιλοι γιατί, στην πραγματικότητα, το δηλώνουν διαρκώς. Το δηλώνουν όταν περπατούν χέρι χέρι με τους συντρόφους τους, όταν φιλιούνται στον δρόμο, όταν πηγαίνουν μαζί σε οικογενειακές συγκεντρώσεις και εταιρικά πάρτυ, όταν βάζουν τη φωτογραφία του αγαπημένου τους προσώπου στο γραφείο τους, όταν φοράνε τη βέρα τους, όταν ντύνονται με κοστούμι και γραβάτα, με φόρεμα και τακούνια. Η σεξουαλική τους επιλογή είναι κάτι παραπάνω από σαφής και δεν χρειάζεται να κάνουν τίποτα γι' αυτό. Είναι κάτι δεδομένο το οποίο εκφράζεται σε κάθε έκφανση της ζωής τους.

Με άλλα λόγια, είναι φυσικό να δηλώνεται η σεξουαλική σου ταυτότητα όταν τη ζεις ελεύθερα. Άρα, αν είσαι από τους ομοφυλόφιλους που αποφεύγουν με πάθος την γκετοποίηση αλλά, κατά τα άλλα, είσαι εντάξει με την ομοφυλοφιλία σου, αυτή θα ήταν δεδομένη, χωρίς να χρειαστεί να δηλώσεις τίποτα μπροστά στις κάμερες. Αν, για παράδειγμα, είσαι μια λεσβία τραγουδίστρια, δημόσιο πρόσωπο πάνω από τρεις δεκαετίες και έχεις αποδεχτεί την ομοφυλοφιλία σου, τότε κάποια στιγμή θα σε βλέπαμε με την κοπέλα σου, θα ξέραμε αν είσαι μόνη ή σε σχέση, αν είσαι ερωτευμένη. Το ότι δεν το βλέπουμε σημαίνει ή ότι είσαι τελείως ανέραστη ή ότι με κάποιο τρόπο το κρύβεις.

Δυστυχώς, η κοινωνία μας έχει κολλήσει σε ψευτοεπιχειρήματα τύπου «Δεν μας πειράζει να το ξέρουμε, αρκεί να μη γίνεται αντικείμενο συζήτησης» και «Ας κάνουν ό,τι θέλουν στην κρεβατοκάμαρά τους, αρκεί να μην προκαλούν». «Προκαλούν» σ' αυτή την περίπτωση σημαίνει βέβαια «ζουν ανοιχτά ως ομοφυλόφιλοι», δηλαδή φυσιολογικά.

Το χειρότερο είναι ότι και οι στρέιτ και οι γκέι αισθανόμαστε εξίσου άνετα σε αυτό το επίπεδο ανεκτικότητας. Αισθανόμαστε άουτ και εντάξει με τη σεξουαλικότητά μας, αν έχουμε τρεις γκέι φίλους και τα Σάββατα βγαίνουμε στα γκέι μπαρ. Θεωρούμε ότι ζούμε έξω από την ντουλάπα. Κάνουμε ό,τι θέλουμε στην ιδιωτική μας ζωή και είμαστε, υποτίθεται, ανοιχτά ομοφυλόφιλοι αλλά, φευ, στο σπίτι μας ή στο γκέι μπαρ, χωρίς να προκαλούμε.

Αν έχεις μεγαλώσει κρύβοντάς την ερωτική σου ζωή, εύκολα θεωρείς κάποια πράγματα δεδομένα. Η προσπάθεια απόκρυψης έχει γίνει δεύτερη φύση. Δεν καταλαβαίνεις ότι κάνεις κάτι ιδιαίτερο, ότι περιορίζεις την έκφραση του χαρακτήρα σου διαρκώς, σε καθημερινή βάση. Δεν καταλαβαίνεις ότι δεν επέλεξες να μην κρατάς τον/τη σύντροφό σου από το χέρι στον δρόμο αλλά ότι το «έμαθες», όπως έμαθες και τόσους άλλους τρόπους καταπίεσης. Κι αυτό ισχύει για όλους τους ομοφυλόφιλους, διάσημους και άσημους.

 

Στην τελική, γιατί χρειαζόμαστε διάσημους έλληνες γκέι; Καλός δεν είναι κι ο Έλτον Τζον;

Χρειαζόμαστε έναν διάσημο έλληνα γκέι να αγορεύει στην βουλή ή να διασχίζει το κόκκινο χαλί των κοσμικών εκδηλώσεων με τον/τη σύντροφό του; Δυστυχώς, ναι. Χρειαζόμαστε τους διάσημους ομοφυλόφιλους, γιατί αυτοί μπορούν πιο αποτελεσματικά από οποιονδήποτε να σπάσουν την υποκρισία του «κάνε ό,τι θες στο κρεβάτι σου αρκεί να μη γίνεται θέμα στην υπόλοιπη ζωή σου».

Η ελληνική κοινωνία έχει ανάγκη να δει ένα δημόσιο πρόσωπο, το οποίο αγαπά και εκτιμά, μαζί με τον ομόφυλο σύντροφό του ώστε να έρθει αντιμέτωπη με τις φοβίες της. Οι έλληνες ομοφυλόφιλοι έχουν ανάγκη να δουν ένα ζευγάρι διάσημων ομοφυλόφιλων να μιλάει δημόσια για την σχέση τους για να μπορέσουν να κάνουν το ίδιο στον κοινωνικό τους κύκλο.

Αλλά ας μην τα περιμένουμε όλα από τους διάσημους. Τηρουμένων των αναλογιών, ο κάθε ομοφυλόφιλος που αρνείται με πάθος να «γκετοποιηθεί» έχει το δικό του μερίδιο ευθύνης για τη θέση της ομοφυλοφιλίας στη χώρα μας.

Λένε ότι κάθε κοινωνία έχει τους πολιτικούς που της αξίζουν. Νομίζω ότι το ίδιο ισχύει και για τους ομοφυλόφιλους. Κάθε κοινωνία έχει τους (διάσημους) ομοφυλόφιλους που της αξίζουν. Να μας χαιρόμαστε!