Είσαι γκέι και φαίνεσαι!

Ευρετήριο Άρθρου

Οι γκέι τον έχουν μεγαλύτερο;

gaydar-02Με βάση αυτά τα ευρήματα ίσως θα ήταν δελεαστικό να συμπεράνουμε ότι οι λεσβίες είναι εφ' όλης της ύλης αρρενωπές και ότι οι γκέι άντρες θηλυπρεπείς - το κλασικό αντίστροφο μοντέλο της ομοφυλοφιλίας που ευαγγελιζόταν ο Freud. Μόνο που η πραγματικότητα είναι πιο πολυσύνθετη. Υπάρχουν επίσης αποδείξεις ότι οι ομοφυλόφιλοι άντρες μπορεί να είναι ανδροπρεπείς και οι λεσβίες θηλυπρεπείς. Φαίνεται πως στατιστικά αληθεύει το στερεότυπο ότι οι λεσβίες θέλουν σχέσεις νωρίς και έχουν λιγότερο ενδιαφέρον για καθημερινό σεξ ή ότι οι γκέι άντρες έχουν περισσότερους σεξουαλικούς συντρόφους απ' ό,τι οι λεσβίες. Μια μελέτη που υποστηρίζει τη θεωρία της υπερ-αρρενωποτητας της ανδρικής ομοφυλοφιλίας αφορά το μεγέθος του πέους. Ένας ψυχολόγος-ερευνητής από το Οντάριο ονόματι Anthony Bogaert αναταξινόμησε τα δεδομένα του Kinsey Institute, στα οποία 5.000 άντρες απάντησαν σε λεπτομερείς ερωτήσεις σχετικά με τη σεξουαλική ζωή τους, συνήθειες, φαντασιώσεις, καθώς και το μέγεθος του οργάνου τους σε στύση. Τα πέη των γκέι αντρών ήταν παχύτερα (12,57 εκ. έναντι 12,19 εκ.) και μακρύτερα (16.05 εκ. έναντι 15,21 εκ.). Οι μετρήσεις, ας τονιστεί, είχαν γίνει από τους ίδιους τους συμμετέχοντες και βασίζονταν σε προσωπικές εκτιμήσεις, αλλά δεν υπάρχει κάνει κάποια μελέτη που να διερευνά το αν οι γκέι άντρες τείνουν να υπερβάλλουν όσον αφορά το μέγεθος του πέους τους. Με άλλα λόγια, ως έρευνα χωράει πολύ νερό.

«Αν τα παραπάνω αληθεύουν, αμφισβητείται το μοντέλο αντιστροφής», λέει ο Bogaert. Αντί να φανταζόμαστε το φύλο και τον προσανατολισμό σαν μια γραμμή, με τους στρέιτ άντρες στο ένα άκρο, τις στρέιτ γυναίκες στο άλλο και τους γκέι κάπου στη μέση, ίσως μία επίπεδη επιφάνεια είναι ένας πιο ακριβής τρόπος για την απεικόνιση όλων των πιθανοτήτων.

Η δουλειά του Bogaert έχει περιγελαστεί ως σύγχρονη φρενολογία. Προφανώς το να έχεις κάποιο χαρακτηριστικό, π.χ. τριχοφυΐα με φορά αντίστροφη του ρολογιού ή μακρύ παράμεσο, δεν σε κάνουν απαραίτητα γκέι ή στρέιτ. Αλλά οι ερευνητές τονίζουν ότι τα παραπάνω είναι στατιστικοί μέσοι όροι. Τα σωρευτικά ευρήματα ενισχύουν την άποψη που συνεχώς κερδίζει έδαφος στην επιστημονική κοινότητα: ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός, πιθανώς μαζί με τα χαρακτηριστικά που τυπικά συνδέουμε με την ομοφυλοφιλία, είναι βιολογικός.

«Είναι ο σεξουαλικός προσανατολισμός κάτι με το οποίο γεννιόμαστε ή κάτι που αποκτούμε μέσα από τα κοινωνικά βιώματα;» ρωτά ο J. Michael Bailey, ψυχολόγος του Northwestern University και απαντά: «Η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Είναι κάτι με το οποίο γεννιόμαστε».

Αν μπορούσα να πω στη μητέρα μου ότι οφείλεται σ' ένα γονίδιο, θα ήταν πολύ ευτυχισμένη.

Είναι γνωστό ότι πολλά από αυτά τα προσφάτως ανακαλυφθέντα «γκέι» στοιχεία και χαρακτηριστικά μορφοποιούνται ήδη στο εμβρυακό στάδιο, κι έτσι οι ερευνητές τείνουν να συγκλίνουν στο πότε εμφανίζεται η ομοφυλοφιλία και ποια μπορεί να είναι τα πιθανά αίτιά της. Πιστεύουν ότι η ομοφυλοφιλία ίσως είναι το αποτέλεσμα κάποιας αντίδρασης μεταξύ της εγκύου μητέρας και του εμβρύου της. Ένας υποθετικός μηχανισμός εστιάζει στις ορμόνες και το πώς αυτές επηρεάζουν τον σχηματισμό του φύλου. Τίποτα δεν είναι βέβαιο ακόμη, αλλά ο κατάλογος των «υπόπτων» περιλαμβάνει μικρόβια, γονίδια, μητρικό άγχος, και ακόμα και αλλεργίες· ενδέχεται η μητέρα να παθαίνει κάποια ανοσολογική αντίδραση στις ορμόνες του εμβρύου.

Ανοσία στους στρέιτ

Η ανοσολογική αντίδραση είναι η ανερχόμενη θεωρία. Γνωρίζουμε από έρευνες ότι ο δευτερότοκος γιος έχει 33% περισσότερες πιθανότητες από τον πρώτο γιο να είναι γκέι, ο τρίτος έχει 33% περισσότερες από τον δεύτερο, κ.ο.κ., σαν να υπάρχει κάποιου είδους «μητρικής μνήμης», με τρόπο παρόμοιο με εκείνον που τα αντισώματα είναι οι μνήμες κάποιας μόλυνσης. Οι ερευνητές προσπάθησαν να διαπιστώσουν αν η σειρά γέννησης έχει ως αποτέλεσμα οι γονείς να συμπεριφέρονται διαφορετικά σε κάθε παιδί, με αποτέλεσμα να επηρεαστεί η σεξουαλικότητά τους· για τον λόγο αυτό μελέτησαν αγόρια που δεν ανατράφηκαν από τις βιολογικές τους οικογένειες ή που ήταν πρωτότοκα αλλά μεγάλωσαν σαν να ήταν τα μικρότερα. Σε κάθε συνδυασμό, τα αποτελέσματα ήταν τα ίδια: Αυτό που είχε σημασία ήταν μόνο πόσα αγόρια είχαν προηγηθεί στη μήτρα της μητέρας πριν από το συγκεκριμένο άτομο.

Βιολογία = αρρώστια;

Κάποιες από αυτές τις έρευνες ίσως αποδεδειχθούν σημαντικές· άλλες στο τέλος θα αποδοθούν σε απλές συμπτώσεις. Το σημαντικό, ωστόσο, είναι ότι όλες αυτές οι έρευνες περί βιολογικών αιτιών της ομοφυλοφιλίας έχουν φέρει τους γκέι ακτιβιστές σε ένα από τα σημαντικότερα σταυροδρόμια από το 1973, όταν η Αμερικανική Ψυχιατρική Ένωση αποχαρακτήρισε την ομοφυλοφιλία ως ασθένεια. Αν ο σεξουαλικός προσανατολισμός είναι βιολογικός και ανακαλύψουμε ότι καθορίζεται στη μήτρα, δεν θα έρθει ένα μέλλον όταν οι γκέι θα μπορούν να αποφευχθούν; Πρόσφατα, ο R. Albert Mohler Jr., πρόεδρος ενός θεολογικού σεμιναρίου νότιων βαπτιστών στο Κεντάκυ και επιφανής ευαγγελιστής, υποστήριξε ακριβώς αυτό: «Θέλουμε να κατανοήσουμε γιατί κάποιοι άνθρωποι δίνουν αγώνα εναντίον αυτής της συγκεκριμένης αμαρτίας. Αν υπάρχει ένας τρόπος να τους βοηθήσουμε στον αγώνα τους, πρέπει να είμαστε ανοιχτοί, με τον ίδιο τρόπο που θα βοηθούσαμε τους αλκοολικούς να αντιμετωπίσουν τον πειρασμό τους».

Αυτός είναι ένας από τους λόγους που οι γκέι είναι αρνητικοί σε τέτοιες «ανακαλύψεις». Στα τέλη του προηγούμενου χρόνου, η Martina Navratilova ενώθηκε με τους ακτιβιστές της φιλοζωικής PETA ενάντια σε ένα πείραμα που αποσκοπούσε να κάνει κάποια πρόβατα γκέι (το πείραμα απέτυχε, όμως ένα άλλο πείραμα κατάφερε επιτυχώς να κάνει νυφίτσες ομοφυλόφιλες, ενώ επίσης έχει αλλαχτεί με επιτυχία ο σεξουαλικός προσανατολισμός στις μύγες των φρούτων). Τα ηλεκτρονικά γραμματοκιβώτια των ερευνητών γέμισαν με 20.000 εξαγριωμένα μέιλ που σύγκριναν το έργο τους με τη ναζιστική ευγονική.

«Σε τέτοιες έρευνες υπάρχουν θετικά στοιχεία, αλλά περισσότερα είναι τα αρνητικά», λέει ο Matt Foreman, διευθύνων σύμβουλος του National Gay and Lesbian Task Force. «Βάζω στοίχημα τη ζωή μου ότι αν ποτέ βρεθεί θεραπεία, επίσημα ή ανεπίσημα, η θρησκευόμενη δεξιά δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να παρέμβει γενετικά ή προγεννητικά. Όσοι πιστεύουν ότι δεν διατρέχουμε τέτοιο κίνδυνο ζουν εκτός πραγματικότητας».

Η απειλή της ομοφυλοφιλίας – και οι σωτήρες

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που οι γκέι πολίτες θεωρούνταν απειλή της εθνικής ασφάλειας ή που η πλειοψηφία των ανθρώπων ζούσε με τρόμο μήπως γνωρίσει έναν «τοιούτο», αφού σπάνια έβλεπε δημόσιες εικόνες μας. Ήταν συνηθισμένη τακτική, και μάλιστα άκρως πετυχημένη, οι κατηγορούμενοι σε υποθέσεις δολοφονίας να κερδίζουν τη δίκη με τον ισχυρισμό ότι σκότωσαν από αυτοάμυνα ενάντια σε έναν ομοφυλόφιλο που τους την έπεφτε. Οι ένορκοι με προθυμία δέχονταν ότι η βία εναντίον των ψυχοπαθών ομοφυλόφιλων όχι μόνο ήταν πρέπουσα αλλά και συγχωρητέα. Εκείνη την εποχή πολλοί ψυχίατροι «θεράπευαν» την ομοφυλοφιλία με ηλεκτροσόκ, απομόνωση ή επεμβάσεις στρέβλωσης του νου, τις επονομαζόμενες θεραπείες αποστροφής, μια πρακτική που ήταν διάσημη ως και τα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα, όταν ένας σπυριάρης ψυχίατρος με έβαλε να κοιτάζω στρέιτ τσοντοπεριοδικά για να με θεραπεύσει..

Τα θεμέλια για την αλλαγή μπήκαν τη δεκαετία του '50, όταν η Evelyn Hooker, ψυχολόγος του UCLA, προσεγγίστηκε από έναν γκέι πρώην φοιτητή της, ο οποίος είχε παρατηρήσει πως όλες οι έρευνες για τους ομοφυλόφιλους αφορούσαν άντρες και γυναίκες σε φυλακές ή ιδρύματα, με αποτέλεσμα να ενισχύεται η πεποίθηση ότι οι ομοφυλόφιλοι είναι όλοι ανώμαλοι. Πρότεινε στην ψυχολόγο να μελετήσει άντρες σαν κι αυτόν. Η Hooker το έκανε για τις επόμενες δυο δεκαετίες, αποδεικνύοντας ότι κανένα από τα γνωστά ψυχολογικά τεστ δεν μπορούσε να εντοπίσει ένα υγιές γκέι άτομο κι ότι δεν υπήρχε καμία κλινική παθολογία στον σεξουαλικό προσανατολισμό. Αναγκαστικά οι έρευνες εκείνη την εποχή έδιναν έμφαση στο να αποδείξουν πόσο συνηθισμένοι είναι οι γκέι άντρες και γυναίκες: ολόιδιοι σε όλα τα ερωτηματολόγια προσωπικότητας, εξίσου καλοί σε όλες τις δουλειές, καλοί γονείς, καθόλου επικίνδυνοι ως γείτονες και πάει λέγοντας. Χάρη στα ευρήματα της Hooker και τις τιτάνιες προσπάθειες των ακτιβιστών, η Αμερικανική Ψυχιατρική Ένωση αναθεώρησε τις θέσεις της για τους ομοφυλόφιλους το 1973.

Οι έρευνες για τον σεξουαλικό προσανατολισμό έπεσαν σε νάρκη μέχρι το 1991, όταν ο Simon Levay έκανε την πρώτη μελέτη για τη βιολογική μοναδικότητα της ομοφυλοφιλίας. Ήταν ερευνητής στο Salk Institute της Καλιφόρνιας, όταν ο εραστής του αρρώστησε από AIDS. Αποσύρθηκε για ένα χρόνο ώστε να τον φροντίσει, αλλά τελικά ο εραστής του πέθανε. Επιστρέφοντας στη δουλειά, ο LeVay αποφάσισε να επικεντρωθεί σε γκέι θέματα. «Όπως πολλοί γκέι που έχουν επηρεαστεί άμεσα από την επιδημία, έτσι κι εγώ ένιωσα την επιθυμία να κάνω κάτι σχετικότερο με την ταυτότητα μου ως γκέι άντρα», λέει ο LeVay. «Κάποιοι έχουν πει ότι είχα βαλθεί ν' αποδείξω ότι δεν ήταν δικό μου λάθος που είμαι γκέι. Διαφωνώ κάθετα. Στην περίπτωση μου, αφού η νευρολογία ήταν η δουλειά μου, ήταν απλώς ο δρόμος που μπορούσα να πάρω».

Κατά ειρωνικό τρόπο το AIDS άνοιξε τον δρόμο για τον LeVay. Πριν από την επιδημία τα πτώματα που ήταν διαθέσιμα για βιοψία συνοδεύονταν με ανεπαρκή προσωπικά δεδομένα πέρα από την ηλικία και τα αίτια θανάτου. Αλλά επειδή το AIDS ήταν ακόμα κυρίως μια γκέι ασθένεια, ο LeVay ήταν σε θέση να κάνει για πρώτη φορά αναλυτικές νευροανατομικές μελέτες σε σορούς γκέι αντρών.

Ο LeVay αποφάσισε να κάνει την πρώτη αναλυτική σύγκριση του υποθάλαμου του εγκεφάλου, μιας μικρής περιοχής στη βάση του εγκεφάλου η οποία είναι υπεύθυνη για τη ρύθμιση πολλών λειτουργιών, συμπεριλαμβανομένης της πίεσης του αίματος, της θερμοκρασίας του σώματος, της πείνας, καθώς και του κύκλου ύπνου. Ο υποθάλαμος, επειδή κατακλύζεται από ορμόνες περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο μέρος του εγκέφαλου, βοηθά επίσης στον έλεγχο των συναισθημάτων και της λίμπιντο, όπως τόνισε ο LeVay στο βιβλίο του The Sexual Brain.

Ο LeVay υποπτεύθηκε ότι ίσως το μυστικό του σεξουαλικού προσανατολισμού να κρύβεται στον υποθάλαμο. Ήταν ήδη γνωστό ότι σε (κατά τεκμήριο στρέιτ) άντρες, μια ομάδα κυττάρων στον υποθάλαμο που λέγεται INAH3 είναι δυο φορές μεγαλύτερη από την αντίστοιχη ομάδα κυττάρων στις (κατά τεκμήριο στρέιτ) γυναίκες. Αυτή η διαφορά μάλλον προκαλείται κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης του εμβρύου, όταν οι αρσενικές ορμόνες αρχίζουν να επιδρούν στα αρσενικά έμβρυα και τα δυο φύλα παίρνουν διαφορετικές βιολογικές διαδρομές. Ο Levay σχεδίασε μια μελέτη για να δει αν υπήρχαν διαφορές στο μέγεθος στον εγκέφαλο των γκέι αντρών. Τα αποτελέσματα ήταν εκπληκτικά και απρόσμενα. Στους γκέι άντρες, η περιοχή INAH3 έχει όμοιο μέγεθος με αυτή των στρέιτ γυναικών.

Αυτή η ανακάλυψη αμφισβήτησε πολλά από αυτά που πίστευαν οι επιστήμονες. «Ο εγκέφαλος θεωρούταν σταθερά παγιωμένος», λέει ο Roger Gorski, νευροβιολόγος στο UCLA που ερευνά τη σεξουαλική διαφοροποίηση. «Διαμορφώνεται ως αρσενικός ή θηλυκός, τελεία και παύλα. Να όμως που οι μελέτες του Simon έδειξαν ότι υπάρχουν ενδιάμεσες καταστάσεις».

Το περιεχόμενο αυτής της σελίδας του 10% χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές.
Άδεια Creative Commons

web+programming makebelieve

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 69 guests και κανένα μέλος