Η γνώμη του 10%

Όταν η σκάφη είναι σκάφη και δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε γιατί είναι σκάφη...

του Λύο Καλοβυρνά

Πρόσφατα είδα ένα γκέι θεατρικό έργο στην Αθήνα που διαφέρει από τα συνηθισμένα. Η βασική του διαφορά είναι ότι δεν απολογείται καθόλου. Τι εννοώ; Πολλά γκέι, «γκέι» ή «γκέι ενδιαφέροντος» έργα (βρείτε μόνες σας τη διαφορά) σε κάποιο σημείο, στην αρχή, στη μέση ή στο τέλος, νιώθουν την ανάγκη να εξηγήσουν γιατί οι χαρακτήρες είναι γκέι, πώς έγιναν γκέι, γιατί είναι έτσι ως γκέι, γιατί δεν είναι αλλιώς ως γκέι... τέλος πάντων, με κάποιο τρόπο ανάγουν σε θέμα την ομοφυλοφιλία, σαν να πρέπει να εξηγηθεί (ή και να δικαιολογηθεί)

Το συγκεκριμένο έργο ξεκινά θεωρώντας ότι οι πρωταγωνιστές είναι γκέι, τελεία και παύλα, ας παρακολουθήσουμε λοιπόν τη ζωή τους. Ο καναπές είναι καναπές, ο τοίχος τοίχος, ας μην ασχοληθούμε με την ύπαρξή τους.

Το έργο που δεν απολογείται καθόλου είναι  το The Lisbon Traviata του μεγάλου δραματουργού Terrence McNallly. Μιλάει για τέσσερις γκέι άντρες και τους έρωτές τους, με κοινό παρονομαστή την αγάπη ή αδιαφορία τους για τη Μαρία Κάλλας και την όπερα.

Ο Μέντυ (Φαίδων Καστρής) είναι ένας camp ανέραστος γκέι που ζει σαν να παίζει σε όπερα, ο Στήβεν (Λάζαρος Γεωργακόπουλος) κι ο Μάικ (Βασίλης Μπισμπίκης) είναι ζευγάρι με σχέση 8 χρόνων στα πρόθυρα διάλυσης, ενώ ο Πωλ (Λευτέρης Βασιλάκης) είναι ο νέος εραστής του Μάικ.

Ο ΜακΝάλλυ έχει ένα χιούμορ καταιγιστικό και δηλητηριώδες – οι Absolutely Fabulous μένουν μετεξεταστέες! Οι κακίες για τις μεγάλες ντίβες της όπερας («μωρέ μια ελληνίδα σοπράνο τραγουδούσε, αυτή με το τριχωτό στήθος»), εναλλάσσονται με βιτριολικές παρατηρήσεις για όλους («Ο Μπομπ είναι υστερικιά. Τώρα νομίζει ότι έχει AIDS. Μα κολλάς AIDS βλέποντας επαναλήψεις της Δυναστείας;»).

Παρότι κωμωδία, η Τραβιάτα της Λισσαβώνας πάει πολύ βαθύτερα. Ο φόβος της μοναξιάς, η απεγνωσμένη ανάγκη για σχέση, ζευγάρια που κάνουν ανεφάρμοστες συμφωνίες, έρωτες που γεννιούνται, πεθαίνουν ή φυτοζωούν, με φόντο τη μεγαλύτερη από τη ζωή μουσική της Μαρίας... συνθέτουν ένα έργο που μας αφορά όλους.

Ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής Λάζαρος Γεωργακόπουλος είπε σε συνέντευξή του ότι δεν είναι γκέι έργο αλλά «έργο με γκέι ήρωες, που μιλάει για τον άνθρωπο, τη μοναξιά, το μύθο, την ανάγκη υποκατάστατων ζωής». Δεν θ' ανοίξω την αδιέξοδη συζήτηση για το τι είναι γκέι έργο (ή γυναικείο έργο, εδώ που τα λέμε), αλλά πιο γκέι έργο απ' την Τραβιάτα της Λισσαβόνας είναι μόνο οι γκέι τσόντες.

Σίγουρα είναι ένα θεατρικό που ενώ μιλάει για πανανθρώπινα θέματα, το κάνει με μια καθαρή γκέι γλώσσα που φυσικά βοηθά τους γκέι θεατές να ταυτιστούν περισσότερο.

Η Τραβιάτα της Λισσαβώνας είναι ένα έργο με κλασική, mainstream σκηνοθεσία, και αν εξαιρέσω την αψεγάδιαστη αλλά παλιομοδίτικη ηθοποιία των δύο μεγαλύτερων ηθοποιών και τους ατυχείς αγγλισμούς στη μετάφραση, πρόκειται για μια εξαιρετική παράσταση που δεν πρέπει να χάσετε, όχι μόνο για το βάθος και την ειλικρίνειά της αλλά και για τις άπαιχτες ατάκες!

Προσοχή σε κάποιους ηλίθιους θεατές που σε ορισμένες σκηνές χαχανίζουν αμήχανα λες και βλέπουν φολκλόρ έθιμα της Άνω Λαπωνίας.

Θέατρο Αλκμήνη (Ακης Δαβής), μέχρι 30 Μαΐου.

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ: Πέμπτη ως Κυριακή 21.00

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ : 20 ευρω, φοιτητικό 15