του Λύο Καλοβυρνά

Τέτοια εποχή κάθε χρόνο συναντώ αρκετούς γκέι που περιφρονούν το επικείμενο γκέι πράιντ: «Δεν έχουμε λόγο να νιώθουμε περήφανοι που είμαστε γκέι», «Μα γιατί γκετοποιούμαστε μόνοι μας;», «Εγώ είμαι άνθρωπος / ελεύθερη ψυχή» κ.ο.κ.

Κανείς δεν είναι μόνο «άνθρωπος / ελεύθερη ψυχή» και άλλες τέτοιες εύηχες αλλά γενικόλογες υπεκφυγές. Ανήκουμε, θέλοντας ή μη, σε μια καταπιεζόμενη κοινωνική ομάδα. Το πρόβλημα είναι ότι, όπως πολλοί καταπιεσμένοι, αρκετοί γκέι άντρες και γυναίκες δεν έχουμε συνείδηση ότι καταπιεζόμαστε. Όπως οι μουσουλμάνες που φορούν την μπούργκα τους «από επιλογή» και νιώθουν εντάξει μ' αυτό, έτσι κι εμείς πιστεύουμε ότι τα πράγματα είναι καλά έτσι όπως είναι• ότι έτσι ορίζει η φύση και/ή η κοινωνία. Άπειροι γκέι πιστεύουν ότι είναι αδύνατο να υπάρξει υγιής, μακροχρόνια σχέση μεταξύ δύο αντρών. Υπερβολικά πόσες λεσβίες πιστεύουν βαθιά μέσα τους ότι είναι ανώμαλες. Έχουν ενσωματώσει την καταπίεση (εσωτερίκευση) και τη θεωρούν φυσική. Δεν αμφισβητούν την καταπιεστική τάξη πραγμάτων με την οποία μεγάλωσαν. Βολεύονται στο κλουβάκι τους και το διακοσμούν κιόλας.

Πράγματι, δεν έχουμε λόγο να νιώθουμε περήφανοι που είμαστε γκέι. Έχουμε όμως κάθε λόγο να νιώθουμε περήφανοι που νιώθουμε εντάξει επειδή είμαστε γκέι. Το ταξίδι από την εσωτερικευμένη καταπίεση προς την ελευθερία (κινήσεων, πράξεων, επιλογών, ζωής, σκέψης), απαιτεί το χτίσιμο ενός νέου εαυτού, μιας καινούργιας αυτοεικόνας που θα διαφέρει από τa αρνητικά στερεότυπα εικόνα με τα οποία μας γαλούχησαν. Αυτό είναι ένα ταξίδι περηφάνιας, καθώς μέχρι τώρα δεν είχαμε κανένα λόγο να είμαστε περήφανοι ως γκέι. Αντιθέτως, ντρεπόμασταν, κρυβόμασταν, τρέμαμε μη μαθευτεί, φοβόμασταν τα αρνητικά σχόλια, τη λεκτική ή και τη σωματική βία, τη ντροπή του να είσαι πούστης. Και μου λέτε μετά ότι δεν έχει νόημα το να βγεις έξω να φωνάξεις ότι παύεις να ντρέπεσαι;

Η εσωτερικευμένη καταπίεση είναι πολύ ύπουλη ασθένεια, η οποία δεν περνάει εύκολα. Χρειάζεται συνειδητοποίηση πάνω στην καταπίεση, δηλαδή να κατανοήσουμε ότι είμαστε πολίτες δεύτερης κατηγορίας, ότι γίνονται διακρίσεις σε βάρος μας στη δουλειά, στην εκπαίδευση, στους νόμους. Κι αυτό είναι τρομαχτικό για πολλούς, γι' αυτό προτιμούν να ζουν στο ροζ συννεφάκι τους και να πιστεύουν ότι είναι απλά «άνθρωποι». Βαυκαλίζονται ότι αν δεν ταράξουν τη βάρκα, δε θα τους συμβεί τίποτα κακό.

Η συνειδητοποίηση της καταπίεσής μας περνά απαραίτητα μέσα από την αναγνώριση και άλλων καταπιέσεων. Τα δικά μας δικαιώματα καταπιέζονται επειδή στερούνται δικαιώματα και ισοπολιτεία και οι γυναίκες, τα άτομα με αναπηρίες, οι μετανάστες.

Τα ρατσιστικά εγκλήματα που συμβαίνουν αυτό τον καιρό στη χώρα μας εναντίον των μεταναστών είναι η πιο εύκολη και φυσιολογική ανθρώπινη αντίδραση: απειλούμαι (ή νιώθω ότι απειλούμαι), φοβάμαι, ψάχνω μια εύκολη και απλή λύση, έναν βολικό υπαίτιο για το πρόβλημά μου. Οι ξένοι σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας ήταν ο εύκολος αποδιοπομπαίος τράγος: μας βολεύει να πιστεύουμε ότι αυτοί φταίνε για όλα, διότι αν φταίει κάποιος και τον διώξουμε ή τον σκοτώσουμε, τότε όλα θα είναι εντάξει.

Πολλές γκέι γυναίκες και άντρες συμμερίζονται αυτή τη βολική, απλοϊκή σε βαθμό ηλιθιότητας και βαθιά εγκληματική «λογική», διότι τους υπόσχεται εύκολες λύσεις σε περίπλοκα προβλήματα. Ξεχνάμε εμείς οι γκέι, όμως, ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι αλληλένδετα. Οι μόνες χώρες που οι γκέι έχουν πραγματικά δικαιώματα είναι οι χώρες που σέβονται και τις άλλες καταπιεζόμενες κοινωνικές ομάδες. Αν σήμερα πλακώνουμε στο ξύλο ανθρώπους (μετανάστες), αύριο εύκολα θα πλακώνουμε στο ξύλο άλλους ανθρώπους (αδερφές). Η λογική της βίας παραμένει η ίδια: απλοϊκές λύσεις σε σύνθετα προβλήματα.

Κι εμείς οι γκέι καθόμαστε ατάραχοι στα σαλονάκια μας, επειδή το έγκλημα που συμβαίνει δε μας αφορά. «Πρώτα ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές, αλλά δεν αντέδρασα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής. Μετά ήρθαν να πάρουν τους συνδικαλιστές, αλλά δεν αντέδρασα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής. Μετά ήρθαν για τους Εβραίους, αλλά δεν αντέδρασα γιατί δεν ήμουν Εβραίος. Μετά ήρθαν να πάρουν εμένα, αλλά δεν είχε απομείνει κανείς για ν' αντιδράσει». (Martin Niemöller, Γερμανός πάστορας, 1892-1984). Πρέπει να κινδυνέψει το δικό μας κλουβί για να ξυπνήσουμε;

Η ελληνική τραγωδία είναι ότι οι κομμουνιστές και οι συνδικαλιστές είναι μέρος του προβλήματος και από τις χείριστες αντιδραστικές δυνάμεις που κρατούν αυτή τη χώρα πίσω. Αυτό δε σημαίνει, όμως, ότι θα βγαίνουμε να τους πλακώνουμε στο ξύλο.

Υ.Γ. Μετά από καίρια επισήμανση αναγνώστη, να επισημάνω ότι λέγοντας "κομμουνιστές" εννοώ τα απολιθώματα του ΚΚΕ, ενώ αναφερόμενος στους "συνδικαλιστές", εννοώ τους εργατοπατέρες-κομματόσκυλα και όχι σύσσωμα σε όσες/όσους συνδικαλίζονται για την προάσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων τους.