του Λύο Καλοβυρνά

Μικρά, όταν κάναμε κάποια σοβαρή ζημιά, η μεγαλύτερη αγωνία μας ήταν η οργή των γονιών μας και η επικείμενη τιμωρία. Ακόμα κι όταν χτυπάγαμε, λιγότερο μας ένοιαζε ο πόνος και περισσότερο η κατσάδα που θ' ακούγαμε. Οπότε η πρώτη αντίδραση ήταν να βρούμε τρόπο ν' αποδείξουμε ότι δεν το σπάσαμε εμείς το βάζο.

Στα παιδάκια αυτή η στάση είναι κατανοητή – έως και χαριτωμένη. Στους μεγάλους, αντιθέτως, η αποποίηση της ευθύνης δείχνει όχι μόνο έλλειψη σοβαρότητας αλλά και μια στάση ζωής που είναι θεμελιωδώς επικίνδυνη για τους γύρω.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ανακοίνωσε, άλλη μια φορά, δια της πλαγίας οδού μέσω του φιλικά προσκείμενου Τύπου, ότι θα καταθέσει νομοσχέδιο σύμφωνου συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια. Γουάου! Τι προοδευτικότητα, τι κοινωνική ευθύνη! Κάθε άλλο! Η συγκεκριμένη κυβέρνηση δε δείχνει καμία απολύτως προοδευτικότητα ή κοινωνική ευθύνη, ακόμα κι αν ψηφίσει το κουτσουρεμένο σύμφωνο συμβίωσης – έμφαση στο «αν», διότι αυτό το παραμυθάκι το ακούμε κάθε τρεις μήνες από τότε που εξελέγη.

Μια κοινωνικά υπεύθυνη και προοδευτική κυβέρνηση δε θα περίμενε ν' ανακαλύψει η μαμά της ότι έσπασε το βάζο και τότε, με την τιμωρία να κρέμεται πάνω από το κεφάλι της, να παραδεχτεί το λάθος της και να πιάσει σκούπα και φαράσι.

Αυτό ακριβώς κάνει η συγκεκριμένη κυβέρνηση: Το Δικαστήριο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου έκανε παραδεκτές τις προσφυγές της Σύνθεσης και του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι (καθώς και τεσσάρων ζευγαριών, τριών και ενός αντίστοιχα) κατά του ανεκδιήγητου συμφώνου που ψήφισε η προηγούμενη, ακόμα πιο τρισάθλια κυβέρνηση.

Αν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ειλικρινά νοιαζόταν για τους γκέι πολίτες, την ισονομία και την κοινωνική δικαιοσύνη δε θα περίμενε να συρθεί με το ζόρι στην ψήφιση ενός νέου, δικαιότερου (αλλά λειψού) συμφώνου επειδή επίκειται η καταδίκη από το Στρασβούργο. Ούτε στην υπερασπιστική γραμμή της (όταν κλήθηκε από το Στρασβούργο να εξηγήσει γιατί το υπάρχον σύμφωνο αποκλείει τα ομόφυλα ζευγάρια) θα προέβαινε στους παιδιάστικους, νομικίστικους ισχυρισμούς ότι α) τα παιδάκια που μας κάρφωσαν δεν εξάντλησαν τα ένδικα μέσα στη χώρα μας και άρα κακώς κάνατε παραδεκτή την προσφυγή τους· β) μα εμείς το σύμφωνο συμβίωσης το ψηφίσαμε για να καλύψουμε τα καημένα τα μπάσταρδα που γεννιούνται εκτός γάμου, όχι για να προσφέρουμε κάλυψη σε ζευγάρια και ειδικά όχι για να προσφέρουμε δικαιοσύνη σε αυτούς, ξέρετε μωρέ, τους... ομοφυλόφιλους.

Είχα πιστέψει ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ νοιαζόταν με ειλικρίνεια για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Το πόσο αφελής και μαλάκας νιώθω τώρα δεν υπάρχει όργανο να το μετρήσει. Η πραγματική τραγωδία, ωστόσο, δεν είναι πόσο ανεύθυνη είναι αυτή η κυβέρνηση, στελεχωμένη όπως είναι από πολιτικάντηδες χωρίς ούτε ίχνος κοινωνικού οράματος. Η τραγωδία είναι ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως εναλλακτική λύση στο πολιτικό φάσμα – με μοναδική εξαίρεση κάτι μίνι κουπέ κόμματα τύπου «εγώ και η μικρή παρέα μου».

Κάποια στιγμή, το σύμφωνο συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια θα γίνει νόμος στην Ελλάδα. Είναι απολύτως βέβαιο. Δε θα έχει γίνει όμως χάρη στους σοβαρούς, υπεύθυνους και κοινωνικά ευαίσθητους πολιτικούς μας, αλλά επειδή ως κακομαθημένα κωλοπαιδάκια φοβούνται την τιμωρία της μαμάς απ' το Στρασβούργο για τα γυαλιά καρφιά που έχουν προξενήσει στη χώρα.