Η Γνώμη του 10%

Όταν μου ανοίξουν το κεφάλι, θα φταίω εγώ

του Λύο Καλοβυρνά

581530 10151207943767298 1814544758 n

Παγκόσμια ημέρα coming out. Να πάψουμε δηλαδή να ντρεπόμαστε για το τι είμαστε. Την ίδια μέρα, εδώ, στην πόλη μας, ένας από εμάς τρώει γροθιές στη μούρη απλά και μόνο επειδή πήγε σε μια παράσταση. Από χρυσαυγίτες, με την πλήρη συνενοχή της αστυνομίας.

«Με περιτριγύρισαν 5 χρυσαυγίτες κ ένας αστυνόμος. Με ρωτάνε 'δημοσιογράφος είσαι;', απαντάω 'γράφω στη Lifo' ελπίζοντας να γλυτώσω σαματά. Το αντίθετο όμως. Με τραβάνε παράμερα, με φωνάζουν πούστη, αδερφάρα, μου τραβάνε τα μούσια, με φτύνουν στο πρόσωπο, με χτυπάνε στο στομάχι. Η αστυνομία είναι δίπλα. Τους φωνάζω 'με χτυπάνε, δεν θα κάνετε κάτι;' απάντηση 'δεν είδα κάτι. Απομακρυνθείτε παρακαλώ'. 3 αστέρια στο πέτο.»

Εγώ πού είμαι; Εμείς πού είμαστε;

Υπάρχει λύση; Σίγουρα δεν είναι εύκολη, απλά συσκευασμένη κι έτοιμη για συναρμολόγηση. Αλλά πρέπει να τη βρούμε. Αλλιώς είναι σαν να περιμένουμε να έρθει η σειρά μας.

«Καλά, εγώ δεν κινδυνεύω. Δεν πάω σε χαρακτηρισμένους χώρους. Δεν κυκλοφορώ σε επικίνδυνες γειτονιές». Τέτοιες άμυνες είναι πολύ ετοιμόρροπες πια. Δεν είναι πια το κράξιμο στο Γκάζι, το ξύλο στο Ζάππειο. Είναι οι γροθιές έξω από ένα θέατρο στο κέντρο της Αθήνας. Κι αν το αφήσουμε αυτό να περάσει έτσι, αύριο αυτό θα συμβαίνει στο Έβερεστ στο Σύνταγμα, στο Μαγκαζέ στην Αιόλου, στο σουπερμάρκετ που ψωνίζεις στην Ηλιούπολη, την ώρα που μπαίνεις στο αυτοκίνητό σου στου Παπάγου. Η βία που μας ασκείται –σ' εμάς τους γκέι, στους μετανάστες, σε όσους «διαφέρουμε» από την καθαρή φυλή των βρώμικων μυαλών– φουντώνει, δυναμώνει και νομιμοποιείται όσο δεν κάνουμε κάτι.
Είναι τραγικά αστείο να περιμένουμε από την αστυνομία να κάνει κάτι γι' αυτή τη βία, όταν η ίδια πρωτοστατεί σε πράξεις βίας εναντίον όσων διαφέρουν. Από μόνη της δεν έχει κανένα λόγο ή συμφέρον να αλλάξει μυαλά. Εμείς πρέπει να το απαιτήσουμε.

Ωραία λοιπόν, να κάνουμε κάτι. Για να μην είναι ο κολλητός μας, ο σύντροφός μας, εμείς οι ίδιοι αύριο με σκισμένα χείλη και μωλωπισμένα μάτια. Τι όμως; Να κατέβουμε στους δρόμους; Να κάνουμε λάικ; Να γράφουμε πύρινα άρθρα;
Δεν υπάρχουν έτοιμες λύσεις. Αλλά ας τις φτιάξουμε μαζί. Το κυριότερο: να μη νιώθουμε μόνοι και να μη δρούμε μόνοι. Ας μπούμε σε συλλογικότητες. Δεν χρειάζεται σώνει και καλά να μας εκφράζουν 100%. Δεν έχουμε την πολυτέλεια πια να βρούμε την ομάδα με την οποία συμφωνούμε σε όλα. Ας συμμαχήσουμε κι ας μας χωρίζουν θεωρητικά ή πολιτικά θέματα – είναι ψιλοπράγματα αυτά μπροστά στο ναζισμό που εξαπλώνεται παντού στη χώρα μας.

Δεν με θεωρώ αναρχικό. Δεν με θεωρώ ακροαριστερό, αναρχοκούηαρ, ανένταχτο ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλες ταμπέλες υπάρχουν. Όμως σ' αυτό τον αστικό πόλεμο που έχει ξεκινήσει χωρίς να κηρυχτεί επίσημα, αν δεν συστρατευτώ με όσους είναι σύμμαχοι ενάντια στον φασισμό, τότε ας κάτσω να περιμένω πότε θα 'ρθει η δική μου σειρά. Και θα φταίω εγώ!

  • Δημιουργήθηκε στις

Το περιεχόμενο αυτής της σελίδας του 10% χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές.
Άδεια Creative Commons

web+programming makebelieve

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 81 guests και κανένα μέλος