Η Γνώμη του 10%

Κάνε την επιλογή να φωνάξεις

Η λύτρωση δεν έρχεται από το «Ποτέ Ξανά», το οποίο αντιλαμβάνομαι σαν φαντεζί ευχολόγιο. Την μου προσφέρουν απλόχερα οι συνάνθρωποι που είναι «Πάντα Εκεί».

της Έλενας Διαμαντοπούλου

campsΣκελετωμένα κορμιά, ομαδικοί τάφοι, ξεκληρισμένες οικογένειες, η έκπτωση του ανθρώπινου πλάσματος στο τίποτα. Οι λέξεις που έχουμε δημιουργήσει δεν είχαν ποτέ σκοπό να περιγράψουν αυτή τη φρίκη και γι' αυτό, 68 χρόνια μετά, συνεχίζουν να παραμένουν λειψές. Όχι όμως και ατελέσφορος ο κόπος μας να ανοίξουμε τις βαριές ξύλινες πόρτες και να αφήσουμε τα τρομακτικά φαντάσματα του παρελθόντος να μας κατακλύσουν.

Σαν σήμερα ο Σοβιετικός Κόκκινος στρατός απελευθερώνει ένα από τα μεγαλύτερα εργοστάσια εξόντωσης ανθρώπων, το στρατόπεδο συγκέντρωσης Άουσβιτς-Μπικερνάου. Μέσα σε εκείνα τα συρματοπλέγματα εξοντώθηκαν περίπου 1,1 εκατομμύρια άνθρωποι. Τουφεκισμός, λιμοκτονία, θάλαμοι αερίων... μέθοδοι κατακρεούργησης της ανθρώπινης ύπαρξης.

Προτιμώ τη λέξη εργοστάσια γιατί σημαίνει παραγωγή. Σκοπός των χώρων εκείνων δεν ήταν μόνο ο αφανισμός των «υπανθρώπων» αλλά πολύ περισσότερο: η μαζική παραγωγή φόβου και μίσους. Ο «άνθρωπος» θριάμβευσε, όπως άλλωστε κάνει κάθε φορά που του δίνεται παρόμοια ευκαιρία, με τρόπο φυσικό περιμάζεψε τα μαλλιά των νεκρών, έφτιαξε σαπούνια με το λίπος των ανθρώπινων σωμάτων, στείρωσε και αφαίμαξε κάποιες χιλιάδες μη ανθρώπους.

Γιατί; Γιατί δεκάδες γενοκτονίες συνέβησαν από τότε; Γιατί καθημερινά άνθρωποι, που κάνουν το ταξίδι προς την ελπίδα, βρίσκονται βυθισμένοι στα βαθιά νερά του ρατσισμού; Γιατί κάποια παιδιά θεωρούνται διαφορετικά από κάποια άλλα και επομένως δικαιολογημένα αποδέκτες βίας; Γιατί ο φόβος και το μίσος είναι η τροφή που παραγεμίζει τα στομάχια μας για μια ακόμα φορά; Πόσο μακριά βρισκόμαστε απ' αυτό που σήμερα τιτλοφορούμε «Ποτέ Ξανά»;

Θλίβομαι όταν ακούω πως αυτός είναι ο κύκλος της ανθρώπινης ιστορίας. Πρέπει λοιπόν να πιστέψουμε πως η γραμμή της ιστορικής συνέχειας θα έχει και κάποια μαύρα σημεία, που αργότερα, όταν θα εκπολιτιστούμε και πάλι, θα βαφτίσουμε «Ημέρες μνήμης»;

Από που αντλούμε το δικαίωμα αυτό να ορίζουμε a priori πως η βαναυσότητα είναι κάτι που περπατάει μαζί μας και στην πορεία αυτή θα μας δίνει το ελεύθερο να επαναπροσδιορίζουμε τη λέξη άνθρωπος βάσει συγκυριών;

Αντιστέκομαι σ' αυτό. Δεν είμαι ιδεαλίστρια ούτε και γνωρίζω πολλά από πολιτική θεωρία. Έχω πλήρη αίσθηση της φρίκης μέσα στην οποία ζω. Η λύτρωση για μένα δεν έρχεται από το «Ποτέ Ξανά», το οποίο αντιλαμβάνομαι περισσότερο σαν φαντεζί ευχολόγιο. Τη λύτρωση μου προσφέρουν απλόχερα οι συνάνθρωποί μου που, ορμώμενοι ενδεχομένως από διαφορετικά πιστεύω και με μεταξύ τους διαφωνίες, καταδικάζουν τη στραβή μας ρότα και είναι «Πάντα Εκεί». Τελικά αυτό που μ' αλαφρώνει είναι τα γρανάζια των μυαλών που ακόμα γυρνούν, τα στόματα που βρίσκουν λύσεις.

Tώρα πρέπει με τα δικά μας χέρια να ξεκολλήσουμε την άσφαλτο κομμάτι κομμάτι. Εμείς με τα δικά μας χέρια πρέπει να σταματήσουμε να κόβουμε τα κλαδιά και να στρώσουμε χώμα ξανά. Εμείς πρέπει να πιστέψουμε πως κάτι θα φυτρώσει εκεί. Ας γίνει αυτή η μέρα ημέρα έμπνευσης για όλες και όλους μας: να μη σταματάμε να σκεφτόμαστε, να προβληματιζόμαστε, να αντιδράμε, να μη σιωπούμε. Στη σιωπή ανθοφορεί ο φόβος. Κάνε την επιλογή να φωνάξεις.

  • Δημιουργήθηκε στις

Το περιεχόμενο αυτής της σελίδας του 10% χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές.
Άδεια Creative Commons

web+programming makebelieve

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 191 guests και κανένα μέλος