Η Γνώμη του 10%

Λέσβιες και Γ΄ Ράιχ

Παρότι «κοινωνικά ανώμαλες» οι λεσβίες δεν διώχθηκαν τόσο άγρια όσο οι γκέι άντρες από το ναζιστικό καθεστώς. Η ιστορία των λεσβιών κατά το Γ' Ράιχ.

μετάφραση Νανά Ράιμς

Παρόλο που η ομοφυλοφιλία μεταξύ αντρών συνιστούσε ανέκαθεν στη Γερμανία ποινικό αδίκημα, ο λεσβιασμός (ερωτικές πράξεις μεταξύ γυναικών) δεν υπήρξε ποτέ ποινικά κολάσιμος. Ο λόγος δεν είναι άλλος από τον δευτερεύοντα γενικά ρόλο των γυναικών στην κοινωνία και την πολιτεία. Αντίθετα από τους άντρες ομοφυλόφιλους, οι γυναίκες ομοφυλόφιλες δεν θεωρούνταν γενικά κοινωνική ή πολιτική απειλή. Ακόμη και μετά την άνοδο των Ναζί στην εξουσία το 1933, οι περισσότερες λεσβίες μπορούσαν να ζήσουν γενικά ήσυχη ζωή ανενόχλητες από την αστυνομία.

Henny Schermann

Αστυνομικές φωτογραφίες της Χέννυ Σέρμαν, μιας υπαλλήλου από τη Φρανκφούρτη. Το 1930 η αστυνομία συνέλαβε τη Χέννυ, η οποία ήταν Εβραία και λεσβία, και την έστειλε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Ράβενσμπρυκ, όπου σκοτώθηκε το 1942.

Παρόλο που το γερμανικό καθεστώς έθετε εμπόδια στις γυναίκες, οι λεσβίες αποτελούσαν μέρος του ευρύτερου κινήματος ομοφυλόφιλης χειραφέτησης που δρούσε στη Γερμανία από το 1890. Η γερμανική νομοθεσία απαγόρευε στις γυναίκες τη συμμετοχή σε πολιτικές οργανώσεις μέχρι το 1908. Αλλά και μετά την άρση αυτού του περιορισμού, οι γυναίκες αποθαρρύνονταν από την πολιτική δραστηριότητα, με αποτέλεσμα οι λεσβίες να στραφούν σε πιο ανεπίσημες συναντήσεις όπως μπαρ, κλαμπ κλπ. Η εξέλιξη αυτή συνέπεσε με μια ευρύτερη χαλάρωση των σεξουαλικών ηθών στη Γερμανία μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης έφερε μαζί της νέες κοινωνικές και πολιτικές ελευθερίες. Για τους περισσότερους γερμανούς ομοφυλόφιλους, άντρες και γυναίκες, η εποχή της Βαϊμάρης υπήρξε μια εποχή σχετικής «ανοιχτότητας».

Το Βερολίνο και άλλες γερμανικές πόλεις έγιναν κέντρα ομοφυλόφιλων. Στο Βερολίνο κλαμπ όπως το «Dorian Gray» και το «The Magic Flute Dance Palace» συνέβαλαν στο να δημιουργηθεί ένα λεσβιακό κοινωνικό δίκτυο, με αποτέλεσμα να είναι πολύ πιο εύκολο για τις λεσβίες που διέμεναν στα αστικά κέντρα της Γερμανίας να ζουν ανοιχτά – σε αντίθεση με εκείνες που ζούσαν στη γερμανική επαρχία. Επιπλέον, ο περιορισμός της λογοκρισίας βοήθησε στην ανάπτυξη της λεσβιακής λογοτεχνίας αλλά και στην κυκλοφορία λεσβιακών περιοδικών όπως τα «Frauenliebe» (Γυναικεία αγάπη) και «Die Freundin» (Η φιλενάδα).

Εννοείται πως η γερμανική παραδοσιακή και συντηρητική πολιτική επέκρινε αυτό το άνοιγμα των ομοφυλόφιλων. Η αναζωπύρωση του πολιτικού συντηρητισμού τα τελευταία χρόνια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης οδήγησε σε μια νέα σειρά κατασταλτικών μέτρων κατά των ομοφυλόφιλων. Το 1928, για παράδειγμα, η αστυνομία απαγόρευσε την κυκλοφορία του «Die Freundin» και άλλων λεσβιακών περιοδικών με βάσει το Νόμο πέρι Προστασίας των Νέων από Άσεμνες Εκδόσεις. Πολλοί συντηρητικοί πολιτικοί απαίτησαν την ψήφιση νόμων για την ποινικοποίηση της γυναικείας ομοφυλοφιλίας. Φυλλαδιογράφοι όπως ο Erhard Eberhard έγραψαν λιβέλους κατά ομοφυλόφιλων, φεμινιστριών, ρεπουμπλικανών και Εβραίων, δηλαδή ομάδων τις οποίες οι συντηρητικοί συχνά ενέπλεκαν σε συνωμοσίες με στόχο την καταστροφή της Γερμανίας. Συγκεκριμένα κατήγγειλαν το κίνημα για την απελευθέρωση των γυναικών, υποστηρίζοντας ότι αποτελούσε ένα μέσο για την αποπλάνηση των γερμανίδων προς την ομοφυλοφιλία.

Με την άνοδο των Ναζί στην εξουσία το 1933, αυτή η συντηρητική αντίδραση αντικαταστάθηκε από πραγματική κρατική καταστολή. Οι ναζιστές δεν πίστευαν μόνο ότι οι γυναίκες ήταν κατώτερες από τους άντρες αλλά και ότι από τη φύση τους εξαρτιώνται από αυτούς. Ως εκ τούτου, οι λεσβίες δεν αποτελούσαν τόσο μεγάλη απειλή όσο οι γκέι άντρες. Οι ναζιστές θεωρούσαν τις γυναίκες παθητικά αντικείμενα, ιδίως σεξουαλικά, και υποχείρια των αντρών, ικανά μόνο για να συμμετέχουν και να βοηθούν στη ζωή των αντρών. Πολλοί ναζιστές επίσης ανησυχούσαν μήπως η υπερβολική κοινωνική συνάθροιση γυναικών μπέρδευε τις σχέσεις τους, δυσκολεύοντας να ξεχωρίσει κανείς τις «αληθινές» λεσβίες.

Τελικά, οι Ναζιστές καταδίκασαν το λεσβιασμό ως πολιτικό και κοινωνικό πρόβλημα καθώς οι λεσβίες υπονόμευαν τον πρωταρχικό ρόλο που πρέπει να έχει μια γυναίκα στην γερμανική κοινωνία, το να γίνει δηλαδή μητέρα όσο περισσότερων Άριων μωρών. Κάθε γυναίκα, ανεξάρτητα από τη σεξουαλικότητά της, έπρεπε να υπηρετήσει το ναζιστικό κράτος ως σύζυγος και μητέρα.

Οι λεσβίες διώκονταν αλλά όχι τόσο άγρια όσο οι ομοφυλόφιλοι άντρες. Λίγο μετά την άνοδο του Χίτλερ, η αστυνομία εισέβαλε συστηματικά σε λεσβιακά στέκια, μπαρ και κλαμπ, με αποτέλεσμα οι λεσβίες να συναντιούνται στα κρυφά. Οι ναζιστές δημιούργησαν ένα κλίμα φόβου ενθαρρύνοντας τις καταγγελίες προς την αστυνομία κατά λεσβιών. Πολλές λεσβίες διέκοψαν τις σχέσεις τους με τους κύκλους τους, ενώ άλλες μετακόμισαν σε άλλες πόλεις, όπου θα ζούσαν ως άγνωστες μεταξύ αγνώστων. Άλλες αναζήτησαν την ασφάλεια συνάπτοντας σχέσεις βιτρίνας με φίλους τους άντρες ομοφυλόφιλους.

Ενώ η αστυνομία θεωρούσε τις λεσβίες «κοινωνικά ανώμαλες» –δηλαδή ανθρώπους που δεν ταίριαζαν στα ναζιστικά πρότυπα και άρα μπορούσαν να συλληφθούν και να σταλούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης– λίγες φυλακίστηκαν λόγω μόνο της σεξουαλικότητάς τους. Χαρακτηριστικό δε ότι οι ναζιστές δεν χαρακτήριζαν τις λεσβίες ως ομοφυλόφιλες κρατούμενες και μόνο οι άντρες ομοφυλόφιλοι κρατούμενοι έπρεπε να φορούν το ροζ τρίγωνο. Αν και οι συλλήψεις λεσβιών ήταν σχετικά σπάνιες, η απειλή της σύλληψης καθιστούσε τη ζωή ως ανοιχτή λεσβία επικίνδυνη.

Οι λεσβίες, εξάλλου, υπέστησαν διακρίσεις λόγω της πολιτικής των Ναζί προς τη γυναίκα εν γένει. Δεδομένου ότι οι Ναζί πίστευαν ότι οι γυναίκες χρησίμευαν αποκλειστικά ως σύζυγοι και μητέρες, τις απέκλειαν από οποιαδήποτε δυνατότητα σοβαρής καριέρας. Παραδόξως, με τον πόλεμο αυξήθηκαν οι θέσεις εργασίας των γυναικών, αν και ήταν πολύ πιο χαμηλά αμοιβόμενες από εκείνες των αντρών. Οι χαμηλοί μισθοί προορίζονταν για τις λεσβίες, καθώς ήταν κυρίως αυτές που δούλευαν αφού δεν είχαν στήριξη από σύζυγο.

Οι οικονομικές δυσκολίες σε συνδιασμό με τις αυξανόμενες κοινωνικές πιέσεις και τον φόβο της σύλληψης έκαναν τις ζωές των λεσβιών δύσκολες, παρόλο που οι σεξουαλικές πράξεις μεταξύ γυναικών συνέχιζαν να μην είναι παράνομες στη ναζιστική Γερμανία.

Αν και πολλές λεσβίες αντιμετώπισαν δυσκολίες κατά τη διάρκεια του Τρίτου Ράιχ, οι Ναζί δεν τις διώκαν συστηματικά. Αυτές δε που προθυμοποιούνταν να είναι «διακριτικές» και αφανείς, παντρεύονταν ομοφυλόφιλους φίλους τους ή με οποιοδήποτε τρόπο ήταν σύμφωνες με τις προσδοκίες της κοινωνίας, τις περισσότερες φορές αφήνονταν ήσυχες και παρέμεναν ζωντανές.

Πηγή: Holocaust Encyclopedia

  • Δημιουργήθηκε στις

Το περιεχόμενο αυτής της σελίδας του 10% χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές.
Άδεια Creative Commons

web+programming makebelieve

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 53 guests και κανένα μέλος