Μια από τις πιο κοινές φράσεις που βγαίνουν από χείλη γκέι αντρών και γυναικών όταν τίθεται θέμα να πούνε στους γονείς τους ότι είναι γκέι, είναι: «Τους αγαπάω, δεν μπορώ να τους το πω, θα τους πληγώσω / θα τους καταστρέψω».

 
του Λύο Καλοβυρνά

Στο όνομα της αγάπης που νιώθουμε για τους γονείς μας, λοιπόν, επιλέγουμε να στραμπουλίξουμε τη δική μας ζωή προκειμένου να «μην τους πληγώσουμε». Καλά δεν κάνουμε; Στο κάτω κάτω, αγάπη σημαίνει να προστατεύεις αυτούς που αγαπάς.

Συμφωνώ. Αγάπη όντως σημαίνει να προστατεύεις αυτούς που αγαπάς. Μόνο που η αγάπη είναι αμφίδρομη. Αν μόνο εγώ αγαπώ και προστατεύω τον άλλον, κι εκείνος λέει ότι μ' αγαπά αλλά δεν με προστατεύει ή μου κάνει κακό, τότε δεν είναι αγάπη, είναι κάτι άρρωστο και καταστροφικό.

Αγάπη προς τους γονείς μας και αγάπη από τους γονείς μας. Να τους αγαπάμε και να τους προστατεύουμε, αλλά να μας αγαπούν και να μας προστατεύουν κι αυτοί. Στην πράξη, όχι στα λόγια. Στα δύσκολα, όχι μόνο στις χαρές.

Πολλοί γκέι άντρες και γυναίκες δεν το αποκαλύπτουμε στους γονείς μας για να μην τους στενοχωρήσουμε. Ρωτώ, λοιπόν, αν η μαμά μας είχε σοβαρό καρκίνο, θα θέλαμε να μη μας πει τίποτα, ώστε να μη μας στενοχωρήσει; Θα θέλαμε να μας το κρύψει και να το ζήσει μόνη της, για να είμαστε εμείς καλά; Σίγουρα δεν είναι μια ευχάριστη πληροφορία. Καλύτερα να μην τη μαθαίναμε ποτέ. Θα μας επιβαρύνει, θα μας στεναχωρήσει. Γιατί, λοιπόν, δεν μας προστατεύει; Γιατί είναι τόσο εγωίστρια που μας λέει το πρόβλημά της;

Ακριβώς το ίδιο ισχύει με το να τους πούμε εμείς ότι είμαστε γκέι. Μοιραζόμαστε τη ζωή μας, τα ωραία και τα άσχημα, δεν πάμε επίτηδες να τους στενοχωρήσουμε, όπως ούτε η μαμά μας ή ο μπαμπάς μας δεν πάνε επίτηδες να μας στενοχωρήσουν αν μας αποκαλύψουν ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας.

Τους γονείς μας δεν τους επιλέγουμε. Ούτε κι αυτοί επιλέγουν εμάς. Αναγκαστικά τους ανεχόμαστε και μας ανέχονται. Όπως είναι και όπως είμαστε. Και αν είμαστε γκέι, είναι κι αυτό κομμάτι του ποιοι είμαστε. Με το να τους πούμε ότι είμαστε γκέι δεν τους κάνουμε εμείς κακό. Οι ίδιοι κάνουν κακό στον εαυτό τους, λόγω των αντιλήψεών τους. Εκτός αν πιστεύουμε κι εμείς οι ίδιοι ότι το να είμαστε γκέι είναι κάτι κακό και άρρωστο, οπότε έχουμε σοβαρό πρόβλημα, άσχετα από τους γονείς μας.

Πρόσφατα ένας αμερικάνος παππούς έστειλε ένα γράμμα στην κόρη του, που δείχνει εύγλωττα τι σημαίνει πραγματική αγάπη σε μια οικογένεια. Η κόρη του έδιωξε τον γιο της από το σπίτι, όταν της αποκάλυψε ότι είναι γκέι. Ο παππούς εξοργίστηκε μαζί της και της έστειλε γράμμα:

«Κριστίν μου,
Με απογοήτευσες σαν κόρη. Λες ότι έχουμε «μια ντροπή» στην οικογένειά μας. Έχεις δίκιο, μόνο που έκανες λάθος ως προς το ποιος είναι αυτή η ντροπή. Το να πετάξεις τον Τσαντ στον δρόμο απλά και μόνο επειδή σου αποκάλυψε ότι είναι γκέι είναι η μοναδική φρίκη σε όλη αυτή την ιστορία. Το ν' απαρνηθεί ένας γονιός το παιδί του – αυτό είναι το μόνο που είναι «ανώμαλο»!

Τον τελευταίο καιρό μόνο ένα έξυπνο πράγμα σ' άκουσα να λες: ότι «δεν μεγάλωσες τον γιο σου για να σου βγει γκέι». Φυσικά και δεν τον έκανες εσύ γκέι. Έτσι γεννήθηκε. Δεν το επέλεξε. Όπως δεν επέλεξε να γεννηθεί αριστερόχειρας.

Εσύ, αντιθέτως, επέλεξες συνειδητά να είσαι άκαρδη, στενόμυαλη και οπισθοδρομική. Αφού λοιπόν φαίνεται να συμφωνείς με τους γονείς που απορρίπτουν τα παιδιά τους, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να κόψω παρτίδες μαζί σου.

Τώρα πια έχω έναν καταπληκτικό (fabulous, όπως λένε οι γκέι) εγγονό να μεγαλώσω και δεν προλαβαίνω ν' ασχοληθώ με τη σκύλα που έχω για κόρη.

Αν ξαναβρείς την ανθρωπιά σου πάρε μας τηλέφωνο.

Ο μπαμπάς σου».

Μπορεί να υπάρχουν σοβαροί λόγοι να μην το πούμε στους γονείς μας, αλλά το να μην τους στενοχωρήσουμε δεν είναι ένας από αυτούς.