Πλησιάζει το Φεστιβάλ Περηφάνιας της Αθήνας, μια μεγάλη γιορτή/διεκδίκηση/πορεία/παρέλαση (διαλέξτε ό,τι σας εκφράζει) για να γιορτάσουμε και να διεκδικήσουμε το δικαίωμα να είμαστε ο εαυτός μας, χωρίς εκπτώσεις.

Για πολύ κόσμο, όμως, δεν είναι μέρα περηφάνιας, αλλά μέρα ντροπής. Και θυμού.

«Στο πρώτο πράιντ που πήγα και σε είδα τόσο άνετο και περήφανο, σου θύμωσα!» μου εκμυστηρεύθηκε ένα από τα παιδιά της ομάδας αυτογνωσίας γκέι αντρών που οργανώνω. Δεν ήταν ο μόνος.

«Πέρασα από την απέναντι μεριά της Σταδίου "δήθεν τυχαία" και σας θαύμαζα από μακριά», μας είχε γράψει στο 10% πριν από μερικά χρόνια ένας αναγνώστης. Αυτά τα λιγοστά μέτρα που χώριζαν την Κοραή από την πλατεία Κλαυθμώνος θα μπορούσαν να ήταν ένας αβυσσαλέος γκρεμός για ανθρώπους που έχουν μεγαλώσει με ντροπή για το ότι γεννήθηκαν «λάθος». Κι αυτή την ντροπή, κακά τα ψέματα, όλες και όλοι μας την είχαμε ή την έχουμε ακόμη, σε διάφορους βαθμούς.

Πολλές και πολλοί από εμάς τους περήφανους γκέι, λεσβίες, τρανς και μπάι δώσαμε αγώνα, ματώσαμε και ξεπεράσαμε αυτή την ντροπή. Εμφανιζόμαστε με ευκολία στο πράιντ, στα μπαρ, σε εκδηλώσεις, στα τσατ. Και να μας πει κανείς αδερφή δεν χαμπαριάζουμε.

Δυστυχώς, πολύ συχνά ξεχνάμε πόσο φριχτά δύσκολο εξακολουθεί να είναι για κάποιους άλλους, που ακόμη ντρέπονται  – ντρέπονται τόσο πολύ, που θέλουν ν’ ανοίξει η γη να τους καταπιεί. Ντρέπονται –δηλαδή φοβούνται– να εμφανιστούν κάπου που θα φανεί ότι είναι γκέι.

Όχι μόνο ξεχνάμε ότι δυσκολεύονται – τους θυμώνουμε κιόλας. «Έλεος, γιατί ντρέπεσαι που είσαι αδερφή! Ξεκόλλα, τα πράγματα έχουν αλλάξει» τους κατακεραυνώνουμε. Όχι, δεν ισχύει.

Τα πράγματα έχουν αλλάξει για μας, που μέσα από τη δική μας δύσκολη πορεία και την καθημερινή προσπάθεια ξεφοβηθήκαμε και τώρα ζούμε πιο ελεύθερα. Κάποιοι άλλοι δεν έχουν καταφέρει να κατακτήσουν αυτή την ελευθερία – ακόμα. Κι είναι εντάξει.

Το να είσαι γκέι, λεσβία, τρανς, μπάι, κουβαλάει πολλή ντροπή – τόνους ολόκληρους. Ντροπή γι’ αυτό που είμαστε, για τους γονείς μας, ντροπή γι’ αυτό που ήμασταν κάποτε και ούτε να το σκεφτόμαστε δεν θέλουμε, ντροπή και περιφρόνηση για αυτούς/ές που ακόμα κρύβονται και δεν συμμετέχουν στους αγώνες μας, ντροπή για όσους από μας ακόμη φοβόμαστε και θυμώνουμε που κάποιοι άλλοι έχουν προχωρήσει.

Έχω βαθιά κατανόηση για τα παιδιά που στο πράιντ ενοχλούνται και θυμώνουν με όσους είναι άνετοι ως γκέι και λεσβίες. «Γιατί αυτοί κι όχι εγώ; Εγώ γιατί ακόμη φοβάμαι;» «Τι κάνω λάθος;» «Θα είναι ποτέ διαφορετικά τα πράγματα;»

Κι όσες/οι από εμάς ξεπεράσαμε την ντροπή μας και τώρα πια χεστήκαμε αν μας πει κανείς πούστη ή ανώμαλη, συχνά αρνούμαστε ότι κάποτε νιώθαμε κι εμείς ντροπή. Δεν θέλουμε να θυμόμαστε ότι κάποτε ήμασταν κι εμείς φοβισμένοι και κρυβόμασταν ή μουλώχναμε μες στην αυτοπεριφρόνηση.

Ο καθένας μας έχει τον ρυθμό του, τα δικά του βιώματα που καλείται να ξεπεράσει για να βγει στην αντίπερα όχθη και να πάψει να ντρέπεται. Το έχουμε κάνει αυτό το δύσκολο ταξίδι, ξέρουμε πώς είναι. Μπορούμε να θυμόμαστε το δικό μας οδυνηρό ταξίδι προτού τη λέμε ανελέητα σε όσες/ους ακόμα δυσκολεύονται;