Οι Δυο Νεράιδες

Είδα 18χρονες κοπέλες που παρακαλουν να τους έρθει περίοδος για να είναι ολοκληρωμένες γυναίκες.. Είδα παθητικούς πιο σοβαρούς απο ποτε και είδα και ενεργητικους πιο αδιάφορους απο κάθε άλλο... αλλά αυτό που είδα και σιχάθηκα τα μαγαζία εκει ήταν παιδια απο 18 και κάτω που φόραγαν γοβα, ριχτό και κρατούσαν τσαντάκι χωρίς όμως να είναι σαν τις φιλες τραβ ή τρανς.. ναλένε ότι είναι άντρες... Ναι οι καιροί αλλάζουν θα μου πει αλλά όχι ετσι απότομα!!!

είμαστε στο ίδιο φροντιστήριο. Έχω προσέξει πως κοιτάει καμία φορά και πως με σνομπάρει αρκετά! Π.χ: όλοι με χαιρετάνε και εκείνος δεν γυρνάει ούτε να δει ποιος είναι μόλις ακούσει το όνομα μου (σαν να πετρώνει). Επίσης όταν είμαστε στην ίδια παρέα και μιλάει και τον κοιτάω γελάει! Επίσης και στο σχολείο θυμάμαι μερικές φορές κοίταγε... Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Μήπως τίποτα, απλά εγώ έχω παραισθήσεις; Μπας και έχω πάρει λάθος μηνύματα;

γραφω αυτο το κειμενο ως παραπονο. Η ιστορια ειναι κλασικη: η μοναξια που δερνει το μεσο gay - και η μαλακια επισης. Ρωταω λοιπον: γιατι συμπεριφερομαστε για τον πουτσο ολοι μας? Πραγματικα κοιταμε μονο πως να ικανοποιησουμε το πουλι μας η το κωλο μας μονο? Ειναι δυνατον, να πηδιομαστε καθε βραδυ με αλλο ατομο, και παρολα αυτα και να μην βρισκουμε καποιον να κρατησουμε παραπανω επαφη, καθως και να μην νιωθουμε κορεσμο?

Πώς είναι δυνατόν να μου την πέφτει την ίδια στιγμή που συζητάει συνεχώς για γυναίκες αλλά έχει και τον πολύ καλό "φίλο" που λέγαμε; Εγώ θα χωρίσω τον κόσμο; Θες να είσαι "στρέητ" άνθρωπέ μου; Ας είσαι, είπα εγώ τίποτε; Θες να είσαι με τον "φίλο" σου; Ας είσαι! Αλλά από εμένα τι θέλεις και με βάζεις να ακούω μαλακίες που μού 'ρχεται να βάλω τα γέλια αν δεν ήθελα να βάλω τα κλάματα; Και στην τελική, ο ρόλος μου ποιος θα είναι, του αφρού πολυουρεθάνης που καλύπτει τέλεια όλα τα συναισθηματικά σου κενά;

Ειναι εδω και αρκετο καιρο που σκεφτομαι να χωρισω γιατι θελω να βρω κατι καλυτερο. Ομως σκεφτομαι οτι μπορει να μην ξαναβρω καποιον τοσο καλο που να κανει συνεχεια σχεδια για το μελλον μας (δηλαδη να σε υπολογιζει στην ζωη του). Απο την αλλη ομως σκεφτομαι οτι θα μπορουσα να βρω καποιον που να εχουμε κοινα ενδιαφεροντα και να κανουμε ατελειωτες ωρες σεξ. Αλλα μεχρι να τον βρω φοβαμαι την μοναξια που θα περασω μεχρι να βρω το καλητερο γιατι το εχω περασει και καθε βραδυ εκλαιγα για την μοιρα μου...

Ειναι ενας (μαλλον) στρειτ φιλος που δειχνει καποια σημαδια οτι ισως με γουσταρει. ξες ωρες ωρες τον πιανω να με χαζευει και τετοια. Το προβλημα ειναι: παλιοτερα απομακρυνθηκαμε καπως οταν εμαθε οτι μ'αρεσουν τα αγορια. θα μου πεις οτι προφανως ειναι στρειτ και κατα καποιο τροπο το ευχομαι κ γω, αλλα ωρες ωρες με φερνει σε δυσκολη θεση με αυτα που κανει. Θα'ταν περιεργο αμα του το'λεγα οτι με φερνει σε αμηχανια πιστευεις?

Ενώ όταν είμαστε μαζί, τα πάντα είναι ωραία και καλά, τις μέρες που δεν βρισκόμαστε είναι σαν να μην υπάρχω. Δεν κάνει ποτέ την κίνηση να με πάρει τηλέφωνο εκείνος πρώτος, ούτε βέβαια να στείλει μήνυμα, ενώ απαντά στα δικά μου με καθυστέρηση μισαώρου. Τα λόγια στο τηλέφωνο του τα βγάζω με το τσιγκέλι. Γενικότερα, νιώθω ότι μόνο αυτός λείπει σε εμένα και όχι το αντίστροφο. Και ερωτώ. Μήπως είμαι "μάλλον ερωτευμένος" χωρίς αντίκρισμα; 

δεν έχω καταφέρει να κάνω μία σχέση που να είναι πραγματική και να έχει τα κότσια να κρατήσει στο χρόνο. Θα μου πείτε βρε μαλακισμένο δεν είσαι και ο μόνος. Τόσα άτομα υπάρχουν που δεν έχουν καταφέρει να κάνουν μία σοβαρή σχέση, αλλά αγαπημένες μου νεράιδες έχω αρχίσει και δεν αντέχω τη μοναξιά. Έχω φτάσει 35 χρ. και νομίζω ότι δε θα καταφέρω ποτέ να έχω δίπλα μου ένα άτομο που να με αγαπάει γι' αυτό που είμαι και να μη με βλέπει σαν μία ξεπέτα.