Καλησπέρα, καλησπερα...

Ειμαι ένα αγόρι στα 22 μου χρόνια. Ομοφυλόφιλος. Όποιος ζει ίσως σε μια ζωή μου δεν την έζησε ως τώρα έτσι όπως θα ήθελε αυτός. Χιλιοειπωμένες κουβέντες από παιδιά που ίσως ζουν αυτό που ζω και εγω, στο ψεύτικο τούτο κόσμο...

Ζω λοιπόν στην επαρχία, μένω με τους δικούς μου στο σπίτι, Άνεργος, φοίτησα στην Αθήνα 2 χρόνια.

Στη πόλη δεν εχω φίλιες καλες. Έχω μονο ''φίλες'' οι οποιες δεν γνωρίζουν τιποτα για μενα, ουτε και υποψιάζονται νομίζω. Πιο πολύ τις εχω για να βγαίνουμε τα βράδια και να χαζολογάμε. Και όταν βγαίνουμε δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον από κανέναν άντρα για φλερτ,αλλα ουτε εγω μπορω να φλερτάρω, διοτι δεν θελω να καταλάβουν κατι (Η κοινωνία με τα γνωστά ταμπού της)..

Γενικά στη πολη πλεον δεν αντιμετωπίζω σοβαρο πρόβλημα ρατσισμού,όταν ημουν στο σχολειό υπήρχε λιγο...πιο πολύ για την παρέα με κορίτσια..τωρα δεν αντιμετωπίζω,παρολα αυτά πισω από την πλάτη μου ισως να λέγονται πράγματα.

Το μονο ευχάριστο είναι ενας πολύ καλος μου φιλος. Ο οποίος μένει στην Αθηνα. Ξερει για μενα τα παντα,όπως ξερω και εγω για κεινον. Η επικοινωνία μας είναι σταθερή σχεδόν καθημερινή. Τον συναντώ στη Αθήνα περιπου κάθε μηνα. Παρολο που θα ηθελα περισσότερο. Μου εχει πει πολλες φορες ότι θελει να κατέβει ως την πολη μου, αλλα την τελευταία φορα που ηρθε, σχολιάστηκε από τον πατερα μου και από τις ''φιλες'' μου,ότι ''μάλλον αυτος είναι γυναικωτός!''..και ετσι δεν θελω να έρχεται εδώ...παρολο που τον αγαπω αρκετά..

Ετσι λοιπον ξυπνώ και κοιμάμαι κάθε μερα,θελω πολύ να βρω μια δουλειά στην Αθηνα..πιστευω ότι μονο αυτό θα με εσωζε, αν ισως έπαιρνα καλα χρήματα θα νοικιαζα κατι εκει.. μακριά από ολους και από όλα, μακρια από συγγενείς, γνωστούς.. να μη με θυμαται και να μην θυμάμαι κανεναν...αυτή είναι η ζωη που δεν εχω ζησει..

Ζηλεύω τους ανεξάρτητους...αυτους που δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν...

Ααα, εχω και πλούσια σεξουαλική ζωη...εχω κάνει σεξ.. μια φορά.. στην Αθήνα με δικαιολογία ότι παω να δω τον φιλο μου. Τον ειχα συναντήσει 2 φορες..ηταν καλό παιδί και μου άρεσε..ετσι και εγινε..(βέβαια μετα διαλύθηκε)

Σκεφτομαι το ενδεχόμενο καποια στιγμη να μιλήσω στη μάνα μου η τον αδερφό μου...δε ξερω..

Λοιπόν μπορείτε νεραιδουλες μου,να κάνετε ένα μαγικό και για μενα..αν όχι μαγικο,την γνώμη σας που θα ήθελα πολύ να ακούσω..

Νικόλας

 

Λοιπόν, μαγικό δεν προλαβαίνω αυτή τη στιγμή, γιατί πήρε μαζεμένα τα ρεπά της η μαγείρισσα του πύργου, και με το ένα χέρι γράφω, με το άλλο καθαρίζω φασολάκια.

Όμως θα σου πω την γνώμη μου: Η επαρχία για τους γκέι είναι χάλια (για να μην πω τίποτε χειρότερο). Εντελώς χάλια. Καταλαβαίνω όλες τις δυσκολίες που έχεις και πάλι καλά που έχεις και 2-3 φίλες για στοιχειώδη παρέα. Μόνον αν φύγεις και πας στην Αθήνα έχεις κάποια πιθανότητα να ζήσεις την ζωή σου όπως την ονειρεύεσαι, και πάλι μην φανταστείς ότι θα πας στον "γκέι Παράδεισο". Και εκεί θα συναντήσεις δυσκολίες επικοινωνίας, δεν θα βρίσκεις εύκολα γκόμενο, θα μένει μακριά, θα έχει πολλή δουλειά. Τελικά ίσως αυτό που βρίσκει κανείς ευκολότερα στην Αθήνα είναι το ανώνυμο σεξ, αν πας στα κατάλληλα μέρη, αλλά δεν έχω καταλάβει ότι αυτό ψάχνεις...

Από την άλλη έτσι όπως είναι τώρα η οικονομική κατάσταση, ούτε η δουλειά στη Αθήνα είναι εύκολη υπόθεση, και αν προσθέσει κανείς το ενοίκιο που θα πρέπει να πληρώνεις, τα πέρα δώθε κλπ., τα πράγματα είναι ακόμη πιο μπερδεμένα. Αν όμως θέλεις να το παλέψεις, θα πρέπει να δεις πώς μπορείς να οργανωθείς. Από την επαρχία δεν γίνεται να βρεις δουλειά στην Αθήνα. Έχεις κάποιες άκρες; Μπορείς να συγκατοικήσεις με κάποιον/κάποια; Μϊλησε με τον φίλο σου αν έχει καμία ιδέα.

Φιλικά

 

Νικόλα μου,
Πόσο καιρό θα φυτοζωείς; Πόσο καιρό θα πετσοκόβεις τη ζωή σου, κάνοντας μια ζωή χειρότερη κι από ζόμπι;

Ναι, είναι λύση να πας στην Αθήνα. Ούτε εκεί είναι τέλεια τα πράγματα, αλλά μπορείς να τα κάνεις ΕΣΥ τέλεια για σένα! Να δικτυωθείς με τις γκέι οργανώσεις, τα μπαρ, τις εκδηλώσεις, να βρεις φίλους που σε ξέρουν πραγματικά και σε αγαπούν ακριβώς όπως είσαι.

Ναι, να πας στην Αθήνα. Τώρα κιόλας. Κατεβάζοντας όλα τα άλλα στάνταρ, για το πού θα μείνεις κτλ. Βρίσκοντας ακόμα και κακοπληρωμένη δουλειά, αρκεί βέβαια να βγάζεις αρκετά για να τρως φυσικά. Δες αν μπορείς να πείσεις τους δικούς σου να σε στηρίξουν να φτιάξεις τη ζωή σου στην Αθήνα. Ή και στη Θεσσαλονίκη είναι μια χαρά.

Αν όμως δεν γίνεται αυτό; Αν δεν μπορείς να πας στην Αθήνα ούτε καν συγκατοικώντας με άλλους τρεις και τρώγοντας μόνο φακές; Θα μείνεις στην επαρχία προς το παρόν. Αλλά έτσι όπως ζεις τώρα; Είναι ζωή αυτό;

Αν δεν γίνεται να φύγεις και πρέπει να μείνεις στην πόλη σου, τουλάχιστον κάνε εκεί την επανάσταση. Πες το στις φίλες σου, πες το στους γονείς σου. Τι έχεις να χάσεις στο κάτω κάτω; Το τίποτα που ζεις τώρα!

Όρμα!