Ενω απο νωρις ειχα καταλαβει οτι μου αρεσουν οι αντρες δεν ειχα ποτε δοκιμασει να προχωρησω με καποιον γιατι σα ρομαντικο παιδι περιμενα τον πριγκιπα με το ασπρο αλογο.

Αυτο συνεβη στα 22 μου τελικα με ενα παιδι λιγο μικροτερο μου το οποιο γνωριζα μονο φατσικα. Απο το πρωτο ποουκ στο φμπ ενιωσα κατι διαφορετικο μεσα μου και απο τη πρωτη φορα που συναντηθηκαμε ηξερα μεσα μου οτι ηταν αυτος που εψαχνα. Με κυνηγησε πολυ και εδειχνε οτι με ηθελε τρελα εζησα το αγχος του πρωτου ραντεβου του πρωτου φιλιου της πρωτης φορας και ομως περνουσα τοσο ομορφα. Τον ερωτευτηκα σα τρελος εκανα οτι μπορουσα για να ειναι ευτυχισμενος, ζουμε στην επαρχια και φοβομουν να κανω κατι μαζι του αλλα ενιωθα τοσο πολυ μεσα μου οτι αυτος ειναι που το ρισκαρα. Μου ειπε ''σαγαπω'' αλλα δε δεχτηκε ποτε οτι ειχαμε σχεση.

Μεχρι που επρεπε να φυγει σε αλλη πολη οπου σπουδαζε και τονισε οτι δεν ηθελε τη σχεση απο αποσταση.Παρολα αυτα συνεχισαμε να μιλαμε καθε μερα τυπου ''μωρο μου,ψυχη μου'' κτλ. Εγω τον λατρευα κυριολεκτικα αυτος ομως μια μερα με πηρε τηλεφωνο και με ανοιχτη ακροαση μου ειπε απλα ''εχω σχεση'' μπροστα στον αλλο...

Εχασα τη γη κατω απο τα ποδια μου και η ζωη μου ηταν πολυ ασχημη για πολλους μηνες.Δε πιστευα οτι πεταξε ολα αυτα που ζησαμε ετσι απλα οτι φερθηκε τοσο ασχημα σε μενα που του εδωσα τα παντα.Για μηνες με βασανιζαν οι σκεψεις αυτες.Μεχρι που εντελως τυχαια το καλοκαιρι τον βρηκα μπροστα μου. Κανονισαμε να βρεθουμε να μιλησουμε.Ζητησε συγνωμη ειπε οτι εκανε ενα λαθος οτι με σκεφτονταν οτι δεν ηθελε να τελειωσουμε ετσι οτι ειχε χωρισει...

Το καναμε 2 φορες μεχρι που σε 4-5 μερες μου ανακοινωσε οτι τα ξαναβρηκε με τον αλλο....

Τον αγαπω αλλα δε μπορω να δικαιολογησω τιποτα πλεον ουτε να ασχοληθω παραπανω..Το θεμα ειναι, πως εμπιστευεσαι αλλον τωρα? Πως ξαναδοκιμαζεις? Γιατι να εχει φερθει τοσο σκατενια και ομως να κανει τη ζωη του και να περναει καλα χωρις καποια συνεπεια απο τη στιγμη που εμενα με εχει ξεφτιλισει?Με εχει πληγωσει ανεπανορθωτα? Φταιει οτι ηταν μικρος, οτι ηταν διδυμος η οτι ηταν μαλακας?
Νικος

 

Αγαπητέ τραυματία πολέμου,
Για ηρέμησε πρώτα και χαλάρωσε μπας και θυμηθείς κάτι που μάλλον σου διαφεύγει: Σου το είχε πει ότι "δεν ήθελε σχέση από απόσταση". Η απόσταση όντως είναι πολύ κακός σύμβουλος για μια σχέση. Όπως έχω πει δεκάδες φορές, μόνον αν πρόκειται για έναν σύντομο χωρισμό λόγων μηνών, με δεδομένη την επιστροφή θα μπορούσε μια σχέση να αντέξει την απόσταση. Διαφορετικά οι σχέσεις διαλύονται και πολύ καλά κάνουν. Κάθε άνθρωπος χρειάζεται έναν φίλο/γκόμενο δίπλα του, να μοιράζεται την καθημερινότητα, να κάνει σεξ, να τον αγκαλιάζει όταν το έχει ανάγκη. Μπορεί να έχει έναν χρυσό και άγιο φίλο σε άλλη πόλη, άλλη ήπειρο, να τον εκτιμά, να τον αγαπά, να περνάει υπέροχα μαζί του (όταν είναι μαζί), αλλά ΔΕΝ είναι δυνατόν να έχει πραγματική, ουσιαστική, δεσμευτική "σχέση" με αυτόν.

Οπότε το ότι ο φίλος σου βρήκε γκόμενο εκεί που ζούσε μου φαίνεται τελείως φυσικό και αναμενόμενο και ΔΕΝ σημαίνει ούτε ότι σε πέταξε στα σκουπίδια, ούτε σε πρόδωσε, ούτε ότι ξέχασε τις στιγμές που είχατε περάσει μαζί. Απλώς ακολούθησε την καρδιά του, τις συναισθηματικές ανάγκες του, τις καύλες του αν θέλεις, πράγματα που εσύ πια από την απόσταση δεν μπορούσες να καλύψεις.

Το πως χειρίζονται οι άνθρωποι έναν χωρισμό είναι θέμα μεγάλης κουβέντας. Δεν υπάρχουν προδιαγραφές. Όπως του βγαίνει του καθενός, αν και πολλές φορές μπορεί να μετανιώσει μετά από καιρό για το πόσο σκληρός, απότομος, κάθετος (ή και το αντίθετο!) ήταν στον άνθρωπο που κατά βάση αγαπούσε και ίσως να αγαπάει ακόμη (όχι ερωτικά, αλλά φιλικά) και τον εκτιμά.

Οπότε, αν θέλεις την νεραϊδένια μου γνώμη, δεν φταίει ότι είναι μαλάκας, ούτε δίδυμος, ούτε μικρός. Απλά έτσι είναι η ζωή. Και εσύ στην θέση του πιθανόν να έκανες τα ίδια ή και χειρότερα. Μην τον κατηγορείς, προσπάθησε να κρατήσεις τις καλές στιγμές που περάσατε, που απ' ό,τι μου λες θα πρέπει να ήταν αρκετές, και ξεκόλλα. Γύρνα σελίδα και πήγαινε παρακάτω.

Φιλικά

 

Νικολή μου,
«περιμενα τον πριγκιπα με το ασπρο αλογο» γράφεις. Εννοείται ότι όποιος και να 'μπαινε στη ζωή σου, αποκλείεται α) να ήταν πρίγκιπας, β) να είχε άλογο (άσπρο ή άλλου χρώματος) γ) να απογοητευτείς οικτρά! Όχι επειδή σου φταίει ο άλλος, αλλά επειδή εσύ έχεις 5838739 προσδοκίες!

Αυτό έλειπε να σου κάτσει εσένα ο μίστερ τέλειος από τα 22 σου! Εμείς δηλαδή που περιμέναμε μέχρι τα 30 τι κάναμε, κατουρήσαμε στο πηγάδι; Στα διάλα!

Φυσικά προχωράς στον επόμενο, δείχνοντας εμπιστοσύνη, γιατί αν κρατάς συνέχεια πισινές, σε σένα θα κάνεις κακό, από την ξινίλα και την πίκρα που θα σε τρώει μέσα σου. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι όπως τον περιγράφεις (άσε που αυτή είναι η δική σου εκδοχή, αυτός μπορεί να τα έχει ζήσει πολύ διαφορετικά).

«Με εχει πληγωσει ανεπανορθωτα?» ρωτάς. Σου απαντάω λοιπόν: μόνο αν σου αρέσει να ζεις μες στο μελόδραμα και την αυτολύπηση και τα κωλοζώδια! Για σοβαρέψου!