Λατρεμενες μου νεραιδομπουρμπουληθρες,

Με λενε Ερμη και ειμαι 17 χρονων. Μεγαλωσα και μενω στην επαρχια αλλα, ευτυχως, καθολου μακρια από την Αθηνα. Διανυω την τελευταια μου σχολικη χρονια η οποια αργησε, αλλα επιτελους εφτασε. Παρολους τους «μπελαδες» που συνεπαγεται η ζωη στην επαρχια, εχω καταφερει να αποδεχτω τον εαυτο μου από παααρα πολύ νωρις και να ζω, επισης από πολύ νωρις, σαν ενας κοινος gay εφηβος. Δεν κρυφτηκα ποτε πισω από το δαχτυλο μου.Παντα εκανα αυτά που ηθελα, ντυνομουν όπως ηθελα, μιλουσα όπως ηθελα, εκανα παρεα με οποιους ηθελα και ημουν αυτος που ηθελα χωρις να φοβαμαι κανεναν.Ειμαι αυτος που ειμαι και σε οποιον αρεσω.

Το γεγονος ότι ζουσα ετσι από αρκετα μικρη ηλικια με βοηθησε πολύ να αντιμετωπισω στην συνεχεια τα κακεντρεχη σχολια πολλων τραγικων βλαχαντερων μεχρι και σημερα.Περσυ εκανα τον πρωτο gay φιλο.Απο τοτε (δλδ ένα χρονο περιπου μετα) εχω κανει παααρα πολλες γνωριμιες και φιλους μεσα από την gay κοινοτητα.Εμαθα τα gay spots στην Αθηνα, βγηκα, εμαθα και δεν ελλειψαν ουτε τα φλερτς. Οι κολλητοι και οι πολύ καλοι μου φιλοι ξερουν για εμενα. Και δεν το μετανιωνω που εκανα coming out στους φιλους μου.

Όπως ειπα και πιο πανω λοιπον, φετος πηγαινω 3η λυκειου και θα δωσω πανελληνιες. Από μικρος ημουν παιδι που δυσκολα εβρησκε κατι να του αρεσει. Από όταν θυμαμαι τον εαυτο μου ξεκινουσα δραστηριοτητες και στο πρωτο διμηνο τα παρατουσα. Ετσι γινεται και φετος.Εχω στο μυαλο μου καποιες σχολες αλλα δεν πεταω και την σκουφια μου. Αυτό που αγαπαω και ζω για να κανω είναι ο χορος! Το ζω, βγαινει από την ψυχη μου και εκτονωνομαι. Από την άλλη μερια της ιστοριας μου πανεμορφες νεραιδες μου, βρισκονται οι γονεις μου. Δεν ξερουν για εμενα. Ευτυχως δηλαδη γιατι με τα μυαλα που κουβαλανε (ειδικα ο πατερας μου) με εβλεπα στον δρομο σε κανενα παγκακι τα βραδια. Ανθρωποι με αρκετα αναχρονιστηκες αντιληψεις που ερχονται σε κοντρα με τις δικες μου, απολυτα φιλελευθερες, αντιληψεις.

Τα τελευταια 2 χρονια ειμαστε συνεχως τσακωμενοι γιατι δεν τα βρισκουμε πουθενα. Και πιστευω ότι είναι φυσιολογικο όταν ενας προοδευτικος gay εφηβος ζει στο ιδιο σπιτι με ανθρωπους οι οποιοι πιστευουν ότι π.χ. οι gay είναι ανωμαλοι και παραποιουν την ομαλη ροη της φυσης. Ας συνδεσουμε λοιπον όλα τα παραπανω για να βγαλετε και εσεις μια ακρη.

Οι επιλογες που κανω, οι αντιληψεις μου, τα θελω μου ερχονται σε πληρη αντιθεση με των γονιων μου οι οποιοι είναι ικανοποιημενοι μετα από μια συζητηση ΜΟΝΟ όταν κανω αυτό που μου λενε. Γιατι προφασιζομενοι τις εμπειριες τους και την ηλικια τους, μου λενε συνεχως ότι ξερουν καλυτερα. Δεν αμφισβητω την εμπειρια τους σε καμια περιπτωση. Αλλα ξερω κι εγω το καλο μου. Και ισως το ξερω καλυτερα αφου ξερω καλυτερα τι ειμαι. Ενώ εκεινοι όχι. Υπαρχουν λοιπον πραγματα που θελω να κανω τα οποια σε καμια περιπτωση οι γονεις μου δεν εγκρινουν. Εν μερη καταλαβαινω ότι ειμαι ακομα ανηλικος για να κανω τελειως αυτονομα της δικες μου επιλογες και από την άλλη καθησυχαζομαι γιατι ο πατερας μου συνεχως μου λεει το κλασικο « αφου ενηλικιωθεις μπορεις να κανεις ό,τι θελεις». Αρα στην ουσια μου λεει (χωρις να ξερει βεβαια) ότι οσο ειμαι ανηλικος πρεπει να συζηταμε για τις επιλογες μου και μολις ενηλικιωθω να πατησω μονος μου στα ποδια μου.

Ναι, το ξερω αυτό και το εχω προγραμματισει κιολας. Μολις περασω θα φυγω από το σπιτι και θα νοικιασω Αθηνα. Εχω στο μυαλο μου να κανω δυο δουλειες, μια πρωι και μια απογευμα, για να εξασφαλιζω και το ενοικιο αλλα και τις δικες μου αναγκες ετσι ώστε να απεξαρτητοποιηθω πληρως.Την βραδυνη την εχω βρει κιολας. Εχω μια προταση για να χορευω σε ένα κλαμπ στο κεντρο. Στους δικους μου δεν το ειπα ποτε. Γιατι ξερω ότι θα πουν όχι. Θα τους το πω το καλοκαιρι αφου ενηλικιωθω ετσι ώστε να μην μπορουν να μου πουν «όχι δεν θα το κανεις».

Το ερωτημα μου το οποιο χαθηκε μεσα στην ροη της ιστοριας μου είναι το εξης: Ζω σε ένα σπιτι με γονεις που δεν μπορω να επικοινωνησω ουτε στο ελαχιστο. Δεν γουσταρουν αυτά που θελω να κανω και ειμαστε συνεχεια σε κοντρα. Το να κανω υπομονη όμως μεχρι τα 18 για να κανω μετα «ο,τι γουσταρω» χωρις την αδεια τους δεν είναι λιγο βλακεια? Δηλαδη δεν υπαρχει κατι που μπορω να κανω ώστε ακομα και μετα την ενηλικιωση να κρατησουμε επαφη? Γιατι αν συνεχισουμε όπως τωρα με βλεπω να φευγω από το σπιτι μετα το σχολειο και να κοβω κάθε επαφη. Αν χρειαστει θα το κανω. Απλα δεν ξερω αν εχω εξαντλησει ολες τις πιθανες μεθοδους να δεχτουν αυτά που θελω αρα και αυτό που ειμαι. Και πιστευω ότι ο μονος τροπος είναι το coming out. Γιατι με αυτόν τον τροπο θα καταλαβουν, επιτελους, αυτό που πραγματικα ειμαι και θα κρινουν με βαση αυτό και όχι κατι άλλο. Αλλα ειμαι σχεδον σιγουρος ότι θα εχει ασχημη καταληξη το θεμα. Δινω και πανελληνιες και θα αποπρωσανατολιστω εντελως σε αυτή την περιπτωση.

Νεραιδες, I need your advices desperately (για να το πω και στα γαλλικα )

Χαχαχαχαχα!!!Σας αγαπω και περιμενω βοηθεια!!!

Ερμής

 

Καλά, δεν χρειάζεται να τα κάνεις όλα μαζί ταυτόχρονα. Δώσε πρώτα τις εξετάσεις και μετά τους πετάς την βόμβα, αν το κρίνεις απαραίτητο. Το ανάποδο μπορεί να κάνει τη ζωή στο σπίτι κόλαση και να πάνε οι εξετάσεις τελείως χάλια άνευ λόγου και αιτίας. Κάνεις που κάνεις υπομονή τόσο καιρό, κάνε λιγάκι ακόμη.

Κουράγιο!

 

 

Ερμάκο μου,

Μια χαρά σε κόβω! Έχεις καταφέρει να πλάσεις τη ζωή σου όσο καλύτερα γίνεται, λαμβάνοντας υπόψη σου τους περιορισμούς της ηλικίας και της οικογένειας. Μπράβο!

Αφού λοιπόν δεν καταπιέζεσαι τόσο φριχτά, στη θέση σου θα έκανα λίγη ακόμα υπομονή μέχρι να τελειώσει κι αυτή η χρονιά, να δώσεις εξετάσεις (που απαιτούν πολλή ενέργεια και συγκέντρωση, χωρίς περισπασμούς από καβγάδες, coming out, γκομενιλίκια και άλλους μπελάδες) και ύστερα ασχολείσαι με όλα τα υπόλοιπα.

Κάποια στιγμή –μετά τις εξετάσεις– θα κάνεις coming out στους γονείς σου. Μπορεί να το πάρουν χάλια στην αρχή, αλλά σιγά σιγά να μαλακώσουν ή να κάνουν το κλασικό που κάνουν πολλοί Έλληνες γονείς: να προσποιούνται ότι δεν τους είπες τίποτα και όλα είναι όπως πριν. Αυτό που θέλω να σου πω είναι να μην προκαταβάλεις την αντίδρασή τους. Με το πέρασμα του χρόνου μπορεί να αλλάξει από αρχικό σοκ και συντριβή σε σχετική ανοχή. Ή όχι. Εσύ θα ζήσεις τη ζωή σου σύμφωνα με τις δικές σου αρχές και θέλω, όπως πολύ καλά προγραμματίζεις. Μετά μπορείς να κάνεις προσπάθειες για «επανένωση» όπως λες, αλλά χωρίς να υποχωρήσεις στο βασικό σου αίτημα: να ζεις όπως γουστάρεις εσύ.

Όμως μια συμβουλή: η ανεξαρτητοποίησή σου μπορεί να πάρει λίγο περισσότερο χρόνο απ' ό,τι σχεδιάζεις. Γι' αυτό μην κάψεις όλες τις γέφυρές σου αμέσως, για να μη βρεθείς στον δρόμο.

Πολλά φιλάκια