Αγαπητές Νεράιδες καλησπέρα σας,

Στο θέμα μας. Διάβασα εξοργισμένος το γράμμα του απελπισμένου μαθητή με τον καθηγητή του. Θα ήθελα να απευθυνθώ λίγο, εάν μου επιτρέπετε, στον φίλο μας. Κυρίως λόγω εμπειρίας επειδή και εμένα κάποια στιγμή στη ζωή μου μου τέθηκε αντίστοιχο ερώτημα.

Εγώ κατά τύχη ήμουν μεγαλύτερος και πολύ λιγότερο φοβισμένος και πιο συνειδητοποιημένος. Ήμουν φαντάρος και κάποιος άλλος φαντάρος, κλασσική περίπτωση κάγκουρα, από τη μονάδα μου με ρώτησε μπροστά σε κόσμο:
- Ρε συ αφού εσείς οι αδερφές δε γεννάτε παιδιά πως αναπαράγεστε?
Φυσικά σε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο του απάντηση που ξεστόμισα (χωρίς να το σκεφτώ καθόλου) ήταν:
- Και που ξέρω εγώ ρε μαλάκα ρώτα τον πατέρα σου. Αυτός ξέρει.

Εννοείται ότι επικράτησε σιγή, αυτός κατάπιε κρεμάστρα, και ο εν λόγω κάγκουρας έγινε ο περίγελος της μονάδας για τουλάχιστον μία εβδομάδα.

Στο μικρό μας φίλο λοιπόν θα του πρότεινα την επόμενη φορά που ο καθηγητής του κάνει την ερώτηση της Βλαχοπούλου (ω ναι φιλαράκο μου ο καθηγητής σου κρύβει μία Ρένα Βλαχοπούλου μέσα του. Αυτή έθεσε το καίριο ερώτημα πρώτη και ακολούθησε η Ντένη Μαρκορά) να του δώσει την παραπάνω απάντηση με πιο κόσμιο τρόπο, δλδ χωρίς το μαλάκα και στο δεύτερο πληθυντικό. Εάν μετά από αυτό έχει το θάρρος/θράσος/κουράγιο να σου απαντήσει μπορείς να του πεις να σταματήσει να κάνει τη Βλαχοπούλου. Αυτός είναι αρκετά μεγάλος για να ξέρει από πού έχει ξεσηκώσει την ατάκα. Ό,τι και να σου κάνει μετά να ξέρεις έχεις νικήσει.

Φυσικά αυτό σαν συμβουλή εγώ θα το εφάρμοζα γενικότερα. Σε λένε «πούστη». Ρώτα τους αμέσως τι ζόρι τραβάνε και άν θέλουν να τους ρίξεις ένα πούτσο. Πες τους ότι δε θα τους κάνεις τη χάρη. Έχε υπόψη σου ότι ο σεβασμός κερδίζεται δεν αποδίδεται χωρίς μάχη.

Ο φόβος είναι κάτι που όλοι το αισθάνονται και το μυρίζουν και κατά συνέπεια κάνουν επίθεση. Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση, ακόμη και ας φάμε τα μούτρα μας. Γινόμαστε πιο δυνατοί για την επόμενη φορά.

Πολλά φιλιά και σόρρυ αν σας κούρασα. Βγήκα από τα ρούχα μου (και χωρίς να το ευχαριστηθώ στο τέλος) με το γράμμα του φίλου μας.

Ζουπερ Queer

Αγαπητέ φίλε,

Σε ευχαριστώ για το γράμμα και για τις σκέψεις σου. Σίγουρα υπάρχουν πολλές απαντήσεις - τάπες που μπορεί να δώσει κανείς σε μια τέτοια συζήτηση, αλλά αυτό από μόνο του δεν είναι αρκετό. Πρέπει να μπορεί να τις υποστηρίξει και παρακάτω. Αν ο άλλος του την βγει άσχημα ή τον κράξει, έχει τα κότσια (ο γκέι) αν αντεπιτεθεί; Ή θα βρεθεί μπλεγμένος σε μια κατάσταση που θα του είναι πιο δυσάρεστη από την πρώτη; Επειδή λοιπόν δεν ξέρω ποιος είναι αυτός που καλούμαι να συμβουλέψω, τι χαρακτήρα έχει, πόσο συνειδητοποιημένος είναι, πόσο συγκρουσιακός είναι σαν προσωπικότητα, δυσκολεύομαι να δώσω τόσο ξεκάθαρες οδηγίες τύπου «πες του αυτή την ατάκα».

Τέλος, δεν ξέρω για την Βλαχοπούλου, αλλά για την «Ντένη Μαρκορά» που κατά καιρούς ξεστόμιζε διάφορα ομοφοβικά σχόλια, μην ξεχνάς ότι από πίσω της υπήρχε ένας γκέι σεναριογράφος!! Όσο θλιβερό και οδυνηρό και να ακούγεται αυτό...

Χαιρετώ,

 

 

Ζούπερ Κουίρ μου,

Καλά τα λες, αλλά για να φτάσεις να τα λες αυτά, έχεις κάνει μια προεργασία με τον εαυτό σου. Οι συμβουλές σου δεν είναι λυσάρι που μπορούν να ξεπατικώσουν όλοι οι άλλοι και να το εφαρμόσουν, δυστυχώς. Εγώ μπορώ να ταπώσω τον κάθε μαλάκα με τη δηλητηριώδη γλώσσα μου, αλλά το παιδί που μας έγραψε για τον καθηγητή του δεν νιώθει απαραίτητα τόσο μεγάλη αυτοπεποίθηση.

Και κάτι ακόμα: μερικές φορές η καλύτερη άμυνα είναι η τακτική υποχώρηση. Δεν θα δώσουμε όλες τις μάχες στη ζωή μας. Μπροστά σ' έναν καθηγητή (που έχει εξουσία πάνω μας και μπορεί να μας χαντακώσει) δεν θέλουμε ν' ανοίξουμε πόλεμο επί του προσωπικού. Και χωρίς συμμάχους.