[Καθιερωμένο προφανές αστείο-χαιρετισμός σχετικό με τη λέξη «νεράιδα», χρησιμοποιήστε τη φαντασία σας.]

Σας είχα γράψει κι άλλες φορές υπό διάφορα ονόματα και χαίρομαι σας ξαναβλέπω (και Καλή μου, βγάλε το μοβ φιόγκο από τη Ντούντη σε παρακαλώ γιατί μου γυρίζει λίγο το άντερο, είναι επιεικώς gauche).

Ξέρετε τι έκταση κειμένου να περιμένετε. Αν δεν έχετε καφεδάκι (ή kir royale), τώρα είναι καλή στιγμή.

Που λέτε, είμαι πια δευτεροετής στη Θεσσαλονίκη. [θυελλώδη χειροκροτήματα]

Την προηγούμενη φορά που σας έγραψα δεν ήξερα πώς να γνωρίσω κόσμο εδώ και με έτρωγε το πουλί μου να βρω γκόμενο. Το βρίζουμε όλοι το ρόμεο αλλά τελικά, τη μέρα που αποφάσισα να το παρατήσω και να ακυρώσω το τελευταίο πρώτο ραντεβού σε μια μεγάλη σειρά αποτυχιών, γνωρίζω ένα αρκετά όμορφο παιδί που δεν έψαχνε απλά για σεξ, δεν ήταν ηλίθιος και οβερόλ ήταν μια χαρά αγόρι (IQ 300 έχει και πείτε με βλαμμένο αλλά μόνο με εμφάνιση και χωρίς μυαλό κανείς δε γά- οκει, μπορει να γ@μησαν αλλά κανείς δεν έκανε σωστή σχέση, εγω τουλαχιστο θα τον είχα κονιορτοποιήσει και θα τον έτρωγα με τα κουάκερ).

Η σχέση ξεκίνησε αμήχανα (κάθε τι που λεγαμε συνοδευόταν από 'αν ειμαστε μαζι μεχρι τοτε', ακομη και το αν θα παμε σινεμα την πέμπτη) και εγώ όντας ζεστός όπως πάντα, έκανα 5 μηνες να του ανοιχτω και να κανουμε περισσοτερα -- τον πρωτο καιρο ακομη και οι απλες αγκαλιες με απωθούσαν. Εν τέλει όμως κοντεύουμε ένα χρόνο μαζί και είναι ο μοναδικός άνθρωπος που του έχω ανοιχτεί σχεδόν εντελώς, και είμαστε πολυ ευτυχισμένοι. Ναι, Καλύτερη, εσύ θα πετάξεις τα ρύζια στη μούρη της πεθεράς, στο υπόσχομαι. [Αγόρια, μη σκατε με το ρόμεο. Ελλείψει άλλων επιλογών κι εμεις οι πιο νορμάλ εκεί μέσα κρυβόμαστε. Υπομονή. Μέχρι τότε να θυμάστε, κάνουμε   π α ν τ α    bookmark τα 'καλυτερα' βιντεο :D]

Σοβαρά όμως, το ζήτημα είναι πως ακόμη δεν εχω κανει φιλους. Και εννοώ καθόλου, που είναι λίγο ακόμη και για μένα.

Έχω γνωριστεί με τα περισσότερα άτομα από τη σχολή και, όπως και πέρυσι που σας έγραψα, απλά δεν γίνεται το κλικ, είμαστε από άλλους κόσμους. Και θέλω να μην παριστάνω κάποιον άλλο για να βρω παρέα, σιχαίνομαι την ιδέα, ειδικά επειδή πιάνει πάντα.

Έχω δοκιμάσει να συμμετέχω σε LGBT ομάδες και ήταν απογοητευτική εμπειρία, μηδενικό παρεΐστικο κλίμα, μόνο ακτιβισμός με μισή καρδιά από 2-3 ατομα σε καμια διαδηλωση που και που. Και ακομη και σε LGBT θέματα δε μου άρεσαν αυτά που άκουσα (οι περισσοτερες ομαδες ειναι στα μαχαιρια μεταξυ τους για ιδεολογικες διαφορες, και παρεπιπτοντως, το ότι νιώθω μια χαρά που είμαι αγόρι, με την ταμπέλα και όλα, δε με κάνει καλουπωμένο θύμα των φυλετικών ρόλων, θενκ γιου βερι ματς).

Από μόνος μου δεν είμαι ιδιαίτερα προσιτό άτομο εκτός σχέσης, και τώρα που δεν είμαι στην πόλη μου για να διατηρώ σχέσεις με τους ήδη γνωστούς μου φίλους, γίνομαι όλο και πιο κλειστός-- και ήδη έφερνα κάτι σε τεθωρακισμένο. Και το χειροτερο ειναι πως εχω βολευτεί λίγο με αυτό.

Όλος μου ο κοινωνικός περίγυρος είναι πια το αγόρι μου. Και ενώ τα πάμε υπέροχα και είναι ταυτόχρονα και κολλητός μου, δεν είναι υγιές να έχω μόνο αυτόν για παρέα. Ούτως ή άλλως, όσο κι αν θέλουμε κι οι δύο να είμαστε συνεχώς μαζί, ενίοτε κουράζει η τόση τριβή -- και ειναι λογικο, φυσικά.

Το δια ταύτα είναι πως τότε που ήρθα, έχω μετατραπεί από ένα αρκετά πολυπράγμον, ακριβές και δραστήριο άτομο σε ένα λαπά που κάθεται μόνος σε ένα ανάκατο σπίτι όλη μέρα και κάνει πράγματα αργά και λίγα.

Στο Λύκειο ασχολούμουν ημιεπαγγελματικά με τη μουσική, ήμουν συνεπέστατος στα μαθήματα και γυμναζόμουν, μεταξύ άλλων. Τώρα όχι μόνο έχω σχεδόν χάσει επαφή με τη μουσική μου και με τους πάλαι ποτέ κοιλιακούς μου (έχω μια αδυσώπητη μικρή-μικρή κοιλίτσα και πόνους στη μέση, αφού κάθομαι σαν ξεβρασμένη φάλαινα 24 ώρες τη μέρα), αλλά πια χάνω και μαθήματα εδώ κι εκεί γιατί απλά δε βγαίνω από το σπίτι για τίποτα. Κοινώς, σαπίζω. Και το μισώ. Αλλά δε σταματάει.

Από πάνω, υποψιάζομαι εδώ και χρόνια πως πάσχω από κάποια ήπια ψυχοπαθητικη διαταραχή, και το αγόρι μου μάλλον έχει κι αυτό κάποιας μορφής κατάθλιψη ή χρόνιο άγχος, οπότε έχω και τη δική του έγνοια (κι αυτός τη δική μου). Σκέφτομαι εδώ και μήνες να πάω στη συμβουλευτική του ΑΠΘ (για αρχή) για να δω τι εχουν να μου πουν, αλλά ποτέ δεν το οργανώνω (όπως και τιποτα αλλο). Και αυτό δε βοηθα την όλη κατάσταση, γιατί νιώθω που νιώθω χάλια που ζω έτσι, νιώθει κι αυτός χάλια μια στο τόσο για υπαρξιακά του, μπαίνουν και τα δικά μου στο παιχνίδι και γίνεται χάρμα.

Τελικά έχω μπει σε μια συνολική φθίνουσα τροχιά από την οποία ξέρω τι πρέπει να αλλάξω (να γραφτώ σε κάνα γυμναστήριο, να ξυπνάω νωρίτερα το πρωί, να διαβάζω περισσότερο και να γνωρίσω κόσμο από... κάπου, I guess, για αρχή), όμως νιώθω πως όλο το κουράγιο που είχα κάποτε έχει χαθεί. Πριν τις πανελλήνιες έκανα 3-4 έξτρα πράγματα, ήμουν καλός σε όλα και γεμάτος όρεξη, και τώρα που δεν κάνω βασικά τίποτα δε μπορώ να διαχειριστώ ούτε ένα Πολυτεχνείο και τα ψυχολογικά μου.

Θα μου πείτε «Α καλά εσύ είσαι βουρ για κομποστοποίηση, τι μας τα γράφεις εμάς και δακρύζουμε με τα πάθη σου ακούγοντας Βάγκνερ, σάτυρε, και λερώνουμε τα σατέν μαντηλάκια τσάμπα;» (Τουλάχιστον εσύ, Καλή, που έχεις κλάση, την Καλύτερη την αγαπώ εξίσου αλλά ένας θεός ξέρει σε τι τρώγλη βόσκει).

Thing is, ξέρω λίγο-πολύ τι πάει στραβά αλλά δεν είμαι σίγουρος πώς να το αλλάξω, συν οτι πολύ απλά δε βρίσκω το κουράγιο πια. Μπορώ κάλλιστα αύριο να σηκωθώ να διαβάσω 10 ώρες, να γραφτώ σε δυο δραστηριότητες και να πάρω να κλείσω μια συνεδρία στη συμβουλευτική. Όμως φαντάζει άθλος. Και τελικά η μέρα θα φύγει όπως οι άλλες.

Πώς βγαίνω από το βούρκο; Χρειάζομαι ψυχολόγο ή γερό ξύλο; (Ήρθα κατ'ευθειαν σε σας για να φαω επιτόπου και το ξυλο, το βλεπω ήδη να ρχεται) :P

Πέρα από την πλάκα, δεν είναι τα ψυχολογικά που μου φταίνε. Ακόμη κι αν έχω δίκιο περί διαταραχής, δεν ειναι κατι που επηρεάζει την καθημερινότητα. Η μαλακία που με δέρνει είναι καθαρά δικό μου πρόβλημα.

Λέω εγώ λοιπόν, ως νεαρός μάλαξ, πως αν μπει με το καλό το νέο εξάμηνο (γιατι αντι να διαβαζω καθομαι και σας γραφω τρίτομα γράμματα) θα δραστηριοποιηθώ, new semester - new me και τα συναφή, αλλά ξέρω πως δε μπορώ να μου έχω εμπιστοσύνη όπως παλιά. Πάλι στο ίδιο λούκι θα πέσω.

Εσείς, που έχει περάσει όλη η βασανισμένη νεολαία από τα γλυκά χεράκια σας, τι θα με συμβουλεύατε; Πού να βρω φίλους χωρίς να πρέπει να κάνω πρακτικά οντισιόν, και χωρίς να μπω σφήνα σε μια ακατάλληλη παρέα μέχρι να γνωρίσω κόσμο, κάτι που με φθειρει πολύ; (Προτιμώ μια μικρή παρέα σε ένα καλό καφέ ή για ένα ποτάκι το βράδυ, ή για ένα τουρνουά LoL στην τελική, και σε καμία περίπτωση 400 μεθυσμένα ατομα σε πάρτυ ή κλαμπ).

Πώς αρχίσω να κάνω περισσότερα και να νιώθω καλά, αντί να μην κάνω απολύτως τίποτα και να νιώθω πιο κουρασμένος από ότι πριν;

(ΥΓ: Δεν ειμαι σιγουρος πώς και αν γινεται καν κάτι τέτοιο μέσα από τη στήλη, αλλά θα ενδιαφερόμουν να γνωριστώ με κάποια από τα παιδιά που επίσης σας γράφουν πως ψάχνουν για φίλους εδώ στη Θεσσαλονίκη. Πείτε τους πως είμαι σχετικά εντάξει τύπος και δε βαράω πολύ, θα ξετρελαθούν σίγουρα.)

Άρης

Μπορείς χρυσό μου να μην μου χαλάς την οικογενειακή ηρεμία; Αυτό με τον φιόγκο της Ντούντη, τι το ήθελες; Το διάβασε το παιδί (όποτε απαντάω γράμματα κάνει βόλτα πάνω στο πληκτρολόγιο) και έχει πλαντάξει στο κλάμα. «Δεν θέλω ξανά φιόγκο μαμάαα, ούτε μωβ, ούτε πουά, ούτε δαντέλα Βρυξελλών!! Δεν θα με κοροϊδεύει εμένα το κάθε βλαμμένο» λέει το χρυσούλι μου και δεν δέχεται ούτε το Louis Vuiton περιλαίμιο, croc με πλατινένια αγκράφα που το έραψε ο ίδιος ο Vuiton ιδιοχείρως μια βδομάδα πριν πεθάνει, Θεός σχωρέστον. Μιλάμε για συλλεκτικό κομμάτι, πιάνει πάνω από 1,2 εκατομμύρια στα Christies έτσι και (ξεμείνω και θελήσω να) το πουλήσω Είχαμε πάει με το παιδί στο Παρίσι ειδικά για να του πάρει μέτρα!

Αχ, τι μου θύμισες τώρα, σαμπάνιες στου Maxime, μακαρόν στα Champs Elysees στο Laduree, Rigoletto στην Όπερα, fist fucking με δύο μαύρους στις Halles, ένα αξέχαστο weekend! Εννοείται ότι την μικρή την είχα παρκάρει στο Λούβρο με γατόφωνο ξεναγό και μετά είχε να μου γράψει έκθεση ιδεών «πώς τα πέρασα σήμερα στο Μουσείο». Και τι έκανε η κόρη ΜΟΥ; Δεν το βάζει ανθρώπου νους! Αντί να γράψει έκθεση, ζωγράφισε από μνήμης και σε χρόνο dt 126 επιλεγμένους πίνακες του Λούβρου που τους είχε δει επί τροχάδην! Μιλάμε για καταπληκτική επιτυχία, τέτοια κόρη έχω δεν είναι αυτό το θέμα μας όμως.

Λοιπόν στο θέμα μας/σου, το οποίο επεξεργάστηκα ενδελεχώς, διαμπερώς και εξ αδιαιρέτου. Θέλεις να βρεις φίλους και καλή παρέα, δεκτόν και κατανοητόν. Δεν θέλεις να κουνήσεις τον κώλο σου, απαράδεκτον και ακατανόητον. Εκτός αν!

Εκτός αν σου κάνω μια οντισιόν στη μουσική που λες ότι ξέρεις, γιατί μου λείπει μουσικός να μου παίζει λίγο Μπαχ στο μεσημεριανό. Ααααν σε βρω της αρεσκείας μου (αυστηρώς στην μουσική, στα άλλα δεν υπάρχει περίπτωση) και συμφωνήσει και η Ντούντη, θα σε προσλάβω στον πύργο, οπότε...

Οπότε ως Καλή και ως Νεράιδα θα σου στείλω το αλάνθαστο «κιτ φιλίας» (υπάρχει και «κιτ γκόμενου», αλλά δεν μου ζήτησες κάτι τέτοιο), με απλές οδηγίες χρήσεως, just add water και να! Φίλοι με το κιλό. Δεν θα χρειάζεται να γνωρίσεις κόσμο, να μιλήσεις μαζί τους, να τους τεστάρεις, να μπεις, να βγεις, να παίρνεις τηλέφωνα, να χάσεις τον χρόνο σου βρε παιδί.

Αααααν όμως δεν μου κάνεις (δίνω μεγάλη έμφαση τον Μπάχ, το ξαναλέω!), τότε δυστυχώς για σένα, θα πρέπει να κάνεις όλα τα παραπάνω, συν να φας τα μούτρα σου μερικές φορές, να σκυλοβαρεθείς, να αλλάξεις παρέες, να νταραβεριστείς με κόσμο διότι, ως γνωστόν, άμα δεν έχεις μέσον Νεράιδα, πρέπει να σπάσεις τα αυγά για να φας ομελέτα!

Αχ, τι μου θύμισες τώρα, τι μου θύμισες τώρα: την καταπληκτική omelette norvegienne που φάγαμε στο Emmas Drommekjokken στο Tromso της Νορβηγίας, που είχαμε πάει με την Ντούντη φέτος τα Χριστούγεννα για να δούμε το Βόρειο Σέλας και για να αερίσω λιγάκι τις πανάκριβες γούνες μου, που με την υπερθέρμανση του πλανήτη δεν με βλέπω να τις ξαναβάζω στην Ελλάδα. Περιττό να διευκρινίσω ότι έχω κληρονομήσει ολόκληρη την συλλογή της Marlene Dietrich, με την οποία, για να μαθαίνετε μικρούλια μου, κάναμε μαζί σόου το 1953 στο Sahara Hotel στο Las Vegas. 

Φιλιά

 

Άρη μου,

Αν το ένα δέκατο της ώρας που περνάς γράφοντας σεντόνια (πολύ ωραία γραμμένα, πάντως) το περνούσες κάνοντας κάτι για να σε βοηθήσεις, τώρα θα ήσουν πολύ καλύτερα.

Δύο είναι τα θεματάκια σου, απ’ ό,τι διαβάζω: κάτι σε πιθανό ψυχολογικό πατατράκ και κάτι σε έλλειψη ανθρώπων στη ζωή σου. Εννοείται ότι τα δύο αυτά συνδέονται άμεσα. Χρειαζόμαστε ανθρώπους στη ζωή μας, δεν είμαστε κατσαρίδες (που κι αυτές τα πάρτι τους τα κάνουν). Δεν είναι πολυτέλεια οι φίλοι, είναι απολύτως αναγκαίο οξυγόνο για να ζούμε ομαλά. Χωρίς ανθρώπους να μοιραζόμαστε την καθημερινότητά μας, τις σκέψεις μας, τη μαλακία που μας δέρνει, κάτι μέσα μας χαλάει – ενίοτε χαλάει τόσο σοβαρά, που παθαίνουμε χοντρή ζημιά.

Οπότε ναι, πήγαινε στη συμβουλευτική του πανεπιστημίου. Χτες κιόλας. Και ταυτόχρονα ψάξε να φτιάξεις παρέες. Πώς;

Αφού οι LGBT ακτιβιστικές ομάδες της Θεσσαλονίκης μαλακίζονται χοντρά και δεν μπορείς να βρεις ανθρώπους για παρέα εκεί (αν και είμαι βέβαιη ότι θα υπάρχουν και ενδιαφέροντα παιδιά μεταξύ τους), θα τους βρεις αλλού: από ομάδες στο facebook, από μπαρ, από εκδηλώσεις και δραστηριότητες που θα οργανώσεις εσύ! Τι γουστάρετε με τον φίλο σου; Να μαζεύεστε και να παίζετε τάβλι ή τίτσου; Να βλέπετε ταινίες με πολλά αίματα και ζόμπια; Να πλέκετε κακόγουστα κασκόλ; Φτιάξε αντίστοιχη ομάδα στο facebook ή βάλτε αγγελία στο 10% και ψάξτε άλλα παιζάκια που σέλουν να παίξουνε μαζί σας. Γίνεται!

Στην Αθήνα το 10% έτσι οργάνωσε τα μαθήματα χορών, τις εκδρομές, την ομάδα αυτοάμυνας κτλ κτλ. Γίνεται! we promise!

Επειδή αυτό που ονομάζεις «ήπια ψυχοπαθητικη διαταραχή» δεν είναι αστείο, μην αφήνεσαι. Αν δεις ότι δυσκολεύεσαι και δεν ξεκολλάς, ξαναγράψε μας. Αν στη συμβουλευτική του πανεπιστημίου δεν βρεις αυτό που χρειάζεσαι, ξαναγράψε μας να σου συστήσουμε καλούς επαγγελματίες ψυχικής υγείας που να ξέρουν από καλή ομοφυλοφιλία.