Αγαπημένες μου Νεραϊδούλες που δίνετε τα φώτα σας παρέχοντας ψυχολογική στήριξη σε εμάς τους ερωτοχτυπημένους ή και χτυπημένους γενικά!

Χρειάζομαι τα φώτα σας:  Είμαι ο Τάκης (33) και εδώ και 2,5 χρόνια είμαι σε σχέση με τον Β (27). Όταν πρωτογνωριστήκαμε χρώσταγε πολλά μαθήματα στην σχολή του και ήταν σε μια φάση αποδιοργάνωσης που φάνταζε όνειρο το να τελειώσει την σχολή του και να πάρει πτυχίο.

Εγώ από την άλλη έκανα μια δουλειά σε μια εταιρία τροφίμων (γνωστή) όπου μας κακομεταχειρίζονταν με όλη τη σημασία της λέξης και ήμασταν κακοπληρωμένοι και με φοβίες και ψυχολογικά.

Όταν πρωτοβγήκαμε ραντεβού σαν να σταμάτησε ο χρόνος! Ξέχασα το πόσο άσχημα πέρναγα στην δουλειά, δεν με ένοιαζε το πόσο άσχημα πέρναγα! Μου αρκούσε που ήξερα πως αμέσως μετά θα με περίμενε από κάτω ή θα πήγαινα εγώ να τον βρω!

Στο σεξ περνούσαμε τέλεια, συνέχεια και πολλές φορές. Αφού περάσαμε πολλά και σχεδόν συγκατοικώντας και περνώντας όμορφα (ειλικρινά τον υπερλατρεύω και με λατρεύει και εκείνος) με βοήθησε σε πάρα πολλά πράγματα, τον βοήθησα και εγώ και έτσι τελείωσε την σχολή του και εμένα με βοήθησε στο να πραγματοποιήσω ένα όνειρο ζωής που δίχως αρχικά την πίστη του σε εμένα και της δική του βοήθειας δεν θα το είχα καταφέρει ποτέ. Το τίμημα όμως για να πραγματοποιηθούν οι στόχοι μας και να εξελιχθούμε ως άνθρωποι ήταν να αραιώσουμε τις σεξουαλικές μας επαφές. Βασικά εγώ έφταιγα γιατί όποτε είχα άγχος δεν ήθελα επαφή και εκείνος έκανε υπομονή. Υπήρξαν φορές που είχαμε να το κάνουμε και 20 μέρες. Αποτέλεσμα όλου αυτού ήταν να βγούμε για έναν καφέ αρχές Δεκέμβρη (2018) και να μου πει απ’ έξω απ’ έξω ότι του έχει τελειώσει. Δεν μου το είπε ακριβώς αλλά μου λέει πως ό,τι χρειαστείς εγώ θα τρέξω, σε αγαπάω το ξέρεις αλλά δεν σου κάνει εντύπωση πως δεν έχουμε πάθος και ένταση ούτε στις συζητήσεις μας πια;

Εγώ δυστυχώς ΤΟΤΕ κατάλαβα ότι κάτι συμβαίνει αφού – όπως και μου παραδέχτηκε σε άλλη συζήτησή μας – έκανε λάθος που δεν μου μιλούσε. Αφού ταρακουνήθηκα αποφάσισα να μην χάνω στιγμή και να ασχοληθώ με το μωρό μου όπως και έγινε.

Σημειωτέων του ήρθε το χαρτί για τον Στρατό και παρουσιάζεται σε μακρινό νησί αρχές Φλεβάρη.  Έτσι λίγο πριν τις γιορτές ήρθε να μείνει μαζί μου για 9 μέρες. Ήταν αρρωστούλης και τον φρόντιζα. Όμως, τον ένιωθα απόμακρο. Τον ένοιωθα κάπως.. Τι έχεις αγάπη μου; Τίποτα βρε είμαι καλά! Μα σε νιώθω κάπως! Όχι είμαι μια χαρά απλώς είμαι άρρωστος!

Κάθε βράδυ και ενώ αυτός κοιμόταν, για έναν ανεξήγητο λόγο εγώ έκλαιγα κρυφά! Είχα χρόνια να κλάψω έτσι. Δεν υπήρχε κάποιος λόγος απλώς έκλαιγα. Ίσως που φεύγει φαντάρος και θα κάνω να τον δω καιρό.. ίσως γιατί προαισθανόμουν κάτι… Μια μέρα λοιπόν μου ζητάει το κινητό του και όπως πάω να του το δώσω βλέπω δυο gay εφαρμογές: Παθαίνω κοκομπλόκο.

-Τι είναι αυτό; Τι συμβαίνει;

-Όχι τίποτα.

Εντάξει λέω αλλά αν θες να ψαχτείς πες το μου να ξέρω. Με ενδιαφέρει να ξέρω και όχι να γίνει οτιδήποτε κρυφά: αυτό το είχαμε πει από την αρχή της σχέσης μας. Ξάφνου λοιπόν την άλλη μέρα κάναμε ένα σεξ από τα καλύτερά μας! Τύφλα να έχουν οι πρώτοι μήνες γνωριμίας!!

Λίγο μετά την αλλαγή της πρωτοχρονιάς ξημερώματα τον παίρνει τηλέφωνο ένα άγνωστο νούμερο. Του λέω σήκωσέ το βρε θα θέλει κανείς να σου ευχηθεί για καλή χρονιά! ΟΧΙ, ΟΧΙ! Δεν το ξέρω το νούμερο! Εκεί λοιπόν την ψιλιάστηκα:

-Πες μου τι συμβαίνει! Δεν είναι κακό να καυλάντισες με κάποιον πες μου.

Και μου λέει: -ΝΑΙ, το διάστημα που ήμουν σπίτι σου καυλάντιζα με κάποιον, εκείνος μου πρότεινε να συναντηθούμε αλλά εγώ του είπα πως έχω σχέση

Έγινα κομμάτια.

-Δεν κάναμε τίποτα και ορίστε το μήνυμα που του έστειλα ότι δεν γουστάρω και σβήνω το προφίλ μου και τις εφαρμογές.

-Τώρα έπρεπε να συμβεί αυτό; Τώρα που φεύγεις;

-Ξέρεις επειδή είμαι μικρότερος αισθάνομαι ότι μου λείπουν κάποιες εμπειρίες.

Όμως δες πότε έκανα το προφίλ, δεν συναντηθήκαμε ποτέ.

Μετά μιλήσαμε και τα βρήκαμε. Μου είπε πως αμέσως μετά το σεξ που κάναμε ξαναενεργοποιήθηκε το πάθος του. Η αλήθεια είναι πως είμαστε καλύτερα από ποτέ! Κάνουμε σεξ σαν τις πρώτες φορές, μιλάμε σαν τις πρώτες φορές. Είμαστε τέλεια!

Όμως εγώ τι να κάνω; Ποια είναι η θέση μου; Να τον περιμένω; Αυτός ορκίζεται πως θέλει μόνο εμένα στην ζωή του και πως θα είναι πιστός (τον πιστεύω δεν λέω) αυτές τις μέρες μου απέδειξε και με το παραπάνω τις προθέσεις του.

Επίσης υπάρχει η πιθανότητα όταν ξαναέρθει Αθήνα μετά το φανταρικό του και δεν βρει δουλειά εδώ (θα ψάξει αρκετά πρώτα) να πάει εξωτερικό για να συνεχίσει τις σπουδές του. Θα πρέπει λοιπόν να τον περιμένω άλλα 2 χρόνια. Σαφώς θα είναι εδώ όλο το καλοκαίρι και τις γιορτές.

Τον αγαπώ, είμαι ερωτευμένος, δεν θέλω να τον χάσω. Τα αισθήματα είναι αμοιβαία. Αλλά αυτό το ότι θα είμαστε στην ουσία χωριστά 2 χρόνια θα λειτουργήσει; Τι λέτε από την εμπειρία σας γλυκούλες μου; (έχουμε περάσει πολλά μαζί όχι μόνο εύκολα και είμαστε δεμένοι).

Χρειάζομαι την στήριξή σας και σας ζητώ συγγνώμη για το μακροσκελές κείμενο. Ειλικρινά πιστεύω στην βοήθειά σας και είμαι σίγουρος ότι θα μου προτείνετε κάτι ορθολογιστικό. Δεν θέλω να τον χάσω. Το ίδιο μου λέει και αυτός.

ΥΓ: Επειδή ίσως για τους επόμενους 9 μήνες χρειαστώ ψυχολογική στήριξη και μιας και δεν έχω πάει ποτέ, μπορείτε να μου προτείνετε gayfriendlyψυχολόγο (όχι Σύμβουλο  ψυχικής  υγείας)

 

Αχ, τι ωραία που τα λες, σαν Άρλεκιν ένα πράγμα! Ο άντρας μου πάει στον πόλεμο, ερήμωσε το σπιτικό μας κλπ. Το διάβασα και στην Μπριζίτ, ξετρελάθηκε! Μου λέει, έλα να φτιάξουμε κουλουράκια να τους στείλουμε! Πολύ πονόψυχη η Μπριζίτ, χρυσή κοπέλα. Από τότε που γνωριστήκαμε, κώλος και βρακί. Αλλά έχει μια βίδα με τα κουλουράκια. Σήμερα το πρωί φτιάξαμε δύο ταψιά για το πρωινό του Εμμανουέλ. Ακόμη δεν κρυώσανε, άντε να φτιάξουμε τα δικά σας. Ε, της είπα, κάνε λίγο κράττει cherie, ακόμη βγάζω ζυμάρια από τα πανακρίβου δαχτυλίδια μου που φοράω ΚΑΙ όταν ζυμώνω. Τώρα πίνουμε τσάι και μετά έχουμε να κάνουμε νύχια. Μου έφερε ένα μανό από το Παρίσι, τι να σου λέω! Μούρλια!

Τι "ποια Μπριζίτ;" καλέ;!! Η Μπριζίτ του Εμμανουέλ, hello-o, η Macron, με υποσημειώσεις θα μιλάμε; Τέλος πάντων, θα μου πεις, "εμένα καίγεται το σπίτι μου, χέστηκα για την Μπριζίτ". Όοοοχι δεν είναι έτσι, ποτέ δεν "χεζόμαστε" για τους φίλους μας. Αλλά ναι, ας έρθουμε στο θέμα μας, γιατί σε τρώει η αγωνία καημένο παιδί.

Ο χωρισμός! Είναι πικρός ο χωρισμός, αλλά είναι πικρότερα τα ψέματα. Και δεν θα σου πω ψέματα, ο χωρισμός μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω. Έχω ήδη μια υποψία, μου το επισήμανε και η Μπριζίτ αυτό, ότι προϋπάρχουν προβλήματα που εσύ μεν λες ότι ξεπεράστηκαν και "όλα καλά", αλλά δεν ξέρουμε τι λέει και τι νοιώθει η άλλη πλευρά. Μπορεί όντως να ξεπεράστηκαν, μπορεί απλώς να κάνει υπομονή μέχρι να φύγει, δεν ξέρω, δεν απαντώ. Σκέφτομαι. Και όπως είπε ο Ντεκάρτ, "σκέφτομαι, άρα υπάρχω", αλλά δεν μας ενδιαφέρει ο Ντεκάρτ αυτή τη στιγμή, οπότε επανέρχομαι στον χωρισμό.

Μπορεί εσύ να αποφασίσεις να τον περιμένεις, αλλά καμία δεν ξέρει αν τελικά θα αντέξεις ή αν εκείνος μπορεί/ενδιαφέρεται να αντέξει. Ή ακόμη και αν ενδιαφέρεται, μία θεά ξέρει τι μπορεί να του τύχει στον δρόμο (στην σκοπιά, στην υπηρεσία, στην έξοδο, στις τουαλέτες, λέω τώρα!) και να αλλάξει γνώμη.

Τώρα θα μου πεις "γιατί μου τα λες αυτά Νεράιδα μου, θέλεις να φαρμακωθώ;". Όχι, δεν το θέλουμε, σ' αυτό συμφωνεί και η Μπριζίτ, αλλά πρέπει να έχεις το μυαλό σου και τα μάτια σου ανοιχτά για παν ενδεχόμενο. Και στο "παν ενδεχόμενο" μπαίνει και το να σου γυαλίσει εσένα κάποιος άλλος. Αυτό που το πας; Βγάλε λίγο συναίσθημα και βάλε λίγη λογική στην εξίσωση για να δεις τα πράγματα πιο αντικειμενικά, χωρίς πολλά ροζ συννεφάκια. Διότι, όπως είπε και ο Σπινόζα "ελεύθερος άνθρωπος είναι αυτός που κατευθύνεται από την λογική"! ΟΚ, ξέρω, χέστηκες για τον Σπινόζα, δεν μας ενδιαφέρει ούτε αυτός, αλλά έχει δίκιο, είτε μας αρέσει είτε όχι.

Για να τελειώνουμε, γιατί περιμένει και το μανικιούρ και πρέπει να γυρίσει στο σπίτι της η φίλη μου, προσπάθησέ το, αλλά μην το δένεις και ψιλό μαντήλι ότι όλα θα πάνε όπως τα ονειρεύεσαι. Πολλά πράγματα στη ζωή δεν πάνε όπως τα ονειρευόμαστε και καλύτερα να είμαστε ψυχολογικά προετοιμασμένες, για να μην πηδήξουμε από την Ακρόπολη, ή από την Tour Eiffel, που λέει η Μπριζίτ! 'Άλλαξε διεύθυνση το εστιατόριο του πύργου και έχει γίνει πολύ σικ και πανακρίβου, δεν δέχονται γιαπωνέζικα γκρουπ, τέλος, μοριακή κουζίνα, με αφρούς και τέτοια τρελά, κανονίσαμε να πάμε παρέα να δοκιμάσουμε όλα τα πιάτα! Τον Εμμανουέλ θα δούμε αν θα τον πάρουμε μαζί, γιατί εσχάτως μας πρήζει 24/7 με τα gilets jaunes, τα κίτρινα γιλέκα. Ψύχωση. Τι πράγμα κι αυτό!

Σε χαιρετούμε!

Εγώ και η Μπριζίτ!

 

Ελπίζω να γράφεις περισσότερο απ’ όσο μιλάς, αλλιώς λυπάμαι το αγόρι σου, θα του ’χεις πάρει τ’ αυτιά. Στο ζουμί (που βράζεις) τώρα: οι σχέσεις εξ αποστάσεως είναι σαν ξεραμένο προχτεσινό τοστ: το τρως αν πεινάς πάρα πολύ και δεν έχει τίποτ’ άλλο να φας. Είναι δύσκολο να διατηρηθούν, γιατί λείπει το καθημερινό τάισμα της σχέσης: οι αγκαλιές, οι κοινές ασχολίες, το μαζί.

Απ’ την άλλη, υπάρχουν ζευγάρια που τα έχουν καταφέρει και έχουν παραμείνει μαζί ενώ είναι μακριά, μέχρι να καταφέρουν να ξανασμίξουν στον ίδιο τόπο. Σπάνια λειτουργεί αυτό αν παράλληλα πρέπει να είναι και μονογαμικά. Αυτό λέει η πείρα μου.

Τώρα τι να κάνεις εσύ; Δεν ξέρω, ό,τι σε φωτίσει η καρδιά σου, το πουλί σου και όποιο άλλο όργανο σου νοιάζεται ν’ ασχοληθεί.