«Τρανσέξουαλ, η πιο αδικημένη μειονότητα»

Της ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ

(Ελευθεροτυπία, 25/8/08)

Ο Γιώργος και η Στρέλλα δεν είναι ένα συνηθισμένο ζευγάρι. Αυτός, μόλις αποφυλακίστηκε, ύστερα από 15 χρόνια εγκλεισμού για φόνο. Εκείνη είναι μια όμορφη νεαρή πόρνη, τρανσέξουαλ.

Γνωρίστηκαν σε ένα φτηνό ξενοδοχείο στην Ομόνοια. Το παράξενο, περιθωριακό ζευγάρι και η ιστορία τους είναι το σενάριο της νέας ταινίας του Πάνου Χ. Κούτρα, «Στρέλλα». Μετά την κάλτ, διανθισμένη με γκέι χιούμορ, σουρρεαλιστική κωμωδία, επιστημονικής φαντασίας «Επίθεση του γιγαντιαίου μουσακά» και την «Αληθινή ζωή», επιστρέφει με την τρίτη μεγάλου μήκους ταινίας του, που θα τη δούμε τον χειμώνα.

Η ιστορία της «Στρέλλας» μοιάζει απίθανη. Κι όμως δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα, υποστηρίζει ο σκηνοθέτης. Και εξηγεί πως, για να κάνει την ταινία, γύρισε σε μέρη που συχνάζουν τρανσέξουαλ και μπήκε για τα καλά στον κόσμο τους.

Για χρηματοδότηση, ούτε λόγος. Είναι μία, εκατό τοις εκατό ανεξάρτητη παραγωγή. Δεν είναι λίγοι όσοι, διαβάζοντας το σενάριο, το θεώρησαν ακραίο. Το παραδέχεται και ο ίδιος ότι είναι σκανδαλιστικό. Ούτε το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου όπου υπέβαλε το σενάριό του δύο φορές, το ενέκρινε, ούτε καμιά εταιρεία παραγωγής συγκινήθηκε. «Είναι η πιο δύσκολη ταινία που έχω κάνει. Δεν χρησιμοποίησα επαγγελματίες ηθοποιούς, ούτε σταρ, και αφορά μια κοινωνική μερίδα δυσανάγνωστη στο ευρύ κοινό. Είναι μια queer ταινία. Η κουλτούρα της είναι gay, lesbian, transexual», μας λέει. Βέβαια, η «Στρέλλα», με πρωταγωνίστρια μια πραγματική τρανσέξουαλ, έχει ήδη εξασφαλίσει διανομή από τη Γαλλία.

Η ιστορία ακούγεται λίγο σαν ανέκδοτο για τον μέσο θεατή. Ενας άντρας, που μόλις αποφυλακίστηκε ερωτεύεται μία τρανσέξουαλ...

«Οπως το πάρει κανείς. Εμένα μου φαινόταν ανέκδοτο ο Χριστόδουλος, που έλεγε ανέκδοτα. Για πολλούς είναι μια φυσιολογική ιστορία. Και οι τρανσέξουαλ κάνουν σχέσεις».

Την πρωταγωνίστρια πώς τη βρήκατε;

«Εψαχνα ένα χρόνο. Με βοήθησε πολύ η Μπέτυ, που είναι φίλη μου και παίζει και στην ταινία. Με πήγε σε διάφορα μέρη και σύχναζα σε στέκια τους. Τελικά έβαλα αγγελία. Ξεκίνησα να κάνω κάστινγκ με ηθοποιούς. Ο ρόλος θα μπορούσε να ερμηνευτεί και από άντρες και από γυναίκες. Ηθελα όμως να αποφύγω μια performance. Η ταινία πάντως είναι fiction, δεν ασχολείται απαραίτητα με τα θέματα του τρανσεξουαλισμού ή του περιθωρίου».

Μιας και γνωρίσατε καλά αυτόν τον κόσμο, ποια είναι τα συμπεράσματά σας;

«Είναι από τις πιο αδικημένες μειονότητες, γιατί είναι μειονότητα μέσα στη μειονότητα, καταδικαστέα απ' όλους, ακόμα κι από γκέι και μεταναστάτες... Η κουλτούρα των τρανσέξουαλ είναι όμως δυνατή κι ας μην ταιριάζει στην υποκριτική Ελλάδα των μεσημεριανών τηλεοπτικών εκπομπών».

Πιστεύετε ότι είναι πλέον εύκολο για κάποιον να ξεπεράσει τα ταμπού και να ερωτευτεί τρανσέξουαλ;

«Συμβαίνει συνέχεια. Οι γκέι έχουν διεκδικήσει μεγάλο μέρος των δικαιωμάτων τους. Για τους τρανσέξουαλ όμως είναι δύσκολο. Ποτέ δεν θα ακούσεις έναν άντρα να παραδέχεται ότι έχει σύντροφο μια τρανσέξουαλ. Για αυτό πολλές αλλάζουν φύλο για να ενσωματωθούν στη φαινομενική νορμαλιτέ και να μπορέσουν να ζήσουν ανοιχτά σε μία σχέση».

Τι σας αφορά πιο πολύ ως σκηνοθέτη, ένα στόρι απίθανο ή ένα θέμα που αφορά το ευρύ κοινό;

«Δεν ξέρω τι είναι εύκολο για το κοινό, γιατί δεν ξέρω ποιο είναι αυτό το κοινό. Εγώ κάνω αυτό που με εμπνέει και αγαπώ. Κινούμαι πάνω-κάτω στα ίδια θέματα. Αυτή είναι η κουλτούρα μου, γιατί είμαι γκέι. Οι ταινίες μου σχετίζονται με αυτό και έχουν πάει σε gay και lesbian φεστιβάλ. Το θέμα είναι γιατί ζω στην Ελλάδα. Μάλλον επειδή υπάρχουν και άλλοι σαν εμένα. Δεν ισχύει μόνο το τρίπτυχο "πατρίδα-θρησκεία-οικογένεια", υπάρχουν και άλλα πράγματα. Μέσα σε αυτά υπάρχω και εγώ. Αισθάνομαι βέβαια αρκετά μόνος στην Ελλάδα. Και ως δημιουργός. Ξέρω ότι έχω κάνει περίεργες ταινίες. Αλλά επειδή ο κινηματογράφος είναι μια εξοντωτική δουλειά και κάθε ταινία ένα έργο ζωής, αν είναι να ασχοληθείς με αυτό, ας το κάνεις για έναν λόγο αληθινό. Εγώ τουλάχιστον δεν θα έμπαινα στον κόπο για κάτι που δεν με αφορά».

«Είναι θέμα αυτοσεβασμού να παραδέχεσαι πως είσαι γκέι»

Πιστεύετε ότι η κοινωνία μας δεν είναι πια τόσο συντηρητική; Ηδη έγιναν γάμοι ομοφυλοφίλων στην Τήλο...

«Η κοινωνία πάντα είναι έτοιμη να δεχτεί κάτι που την πάει μπροστά. Η Ελλάδα όμως είναι παγιδευμένη στη χριστιανική ηθική. Ας αποφασίσουμε τέλος πάντων αν θέλουμε να ακολουθήσουμε την Ευρώπη ή όχι».

Εσείς είστε από τα ιδρυτικά μέλη της Ομοφυλοφιλικής και Λεσβιακής Κοινότητας και έχετε ακτιβιστική δράση...

«Ο ακτιβισμός είναι βαριά κουβέντα. Διεκδικώ τα δικαιώματά μου».

Και το κάνετε μέσα από το σινεμά;

«Και μέσα από την καθημερινή μου ζωή με το να λέω ανοιχτά ότι είμαι γκέι. Είναι θλιβερό που γνωστοί ομοφυλόφιλοι δεν υπερασπίζονται την ταυτότητά τους. Ετσι, οι έφηβοι γκέι δεν θα αποκτήσουν ποτέ ένα πρότυπο.

»Μεγάλο ποσοστό αυτοκτονιών είναι γκέι έφηβοι της επαρχίας που ανακαλύπτουν την ομοφυλοφυλία αλλά δεν μπορούν να την εκφράσουν».

Δεν είναι λίγο τολμηρό που το παραδέχεστε ανοιχτά;

«Τολμηρό γιατί; Είναι το πιο νορμάλ πράγμα της ζωής μου γιατί αυτό είμαι. Είναι σαν να μου λες ότι ενώ είμαι κοντός, πρέπει να πω ότι είμαι ψηλός. Είναι θέμα αυτοσεβασμού το να το παραδέχεσαι. Σέβομαι όταν κάποιος δεν θέλει να το πει, αλλά τον θεωρώ δειλό. Στο Λονδίνο, σκάνδαλο είναι να μην παραδέχεσαι ότι είσαι γκέι. Εδώ κάνουμε ότι δεν ακούμε. Ακούμε για πυρκαγιές, για ανθρώπους της κυβέρνησης που πέφτουν από τα μπαλκόνια, και από την άλλη θεωρούμε σκάνδαλο δύο ανθρώπους που αγαπιούνται».

* Παίζουν: Γιάννης Κοκιασμένος, Μίνα Ορφανού, Μπέτυ Βακαλίδου, Μίνως Θεοχάρης, Αργύρης Καββίδας. Το σενάριο υπογράφει ο σκηνοθέτης με τον Παναγιώτη Ευαγγελίδη. Την παραγωγή έχει κάνει ο ίδιος με την Ελένη Κοσσυφίδου. Τη φωτογραφία επιμελείται η Ολυμπία Μυτιληναίου, το μοντάζ ο Γιάννης Χαλκιαδάκης και τη μουσική ο Μιχάλης Δέλτα. *

Πηγή: enet.gr (1 και 2)