Ειδήσεις

Γιατί η Σώτη είναι μια αθεράπευτη Κνίτισσα

του Αλεξανδρου Παπαδόπουλου

εικόνες Calupso larah
 
soti knitissaΗ Σώτη Τριανταφύλλου δεν εκπροσωπεί απλά ένα ιδίωμα ομοφοβίας, Οι απόψεις εκφράζουν μια πολύ πιο αντιδραστική στάση απέναντι στο παρόν. Πρόκεται για μια μορφή φοβίας απέναντι στο καινούριο, το αλλόκοτο και το διαφορετικό – αυτό δηλαδή που δεν οικείο. Παλιότερα θυμάμαι τη ίδια συγγραφέα να βρίσκει απαράδεκτο το ''μηχανικό'' σεξ των γκέι στα πάρκα. Η παραβατική σεξουαλικότητα έπρεπε να χωράει στις συμβάσεις των άρλεκιν – στους μύθους κανονικότητας ή αντι-κανικότητας μιας άλλης πολιτισμική βίβλου. Σήμερα επικρίνει τους γκέι ακριβώς επειδή θέλουν να χωρέσουν τη διαφορετικότητα τους στους κανόνες του άρλεκιν – επειδή θέλουν δηλαδή να παντρευτούν.
 
Γράφω αυτό το ποστ για να δείξω πως και στις δυο περιπτώσεις ο λόγος της αποκρυσταλλώνει αυτό που λέμε κνιτισμό – δηλαδή τη δογματική και κοντόθωρη προσκόλληση σε δόγματα και τύπους. Ένας συνδυασμός πολιτισμικής καθυστέρησης και ακαμψίας που αυτοπαρουσιάζεται ως σοσιαλιστική ή προοδευτική σκέψη.
 
Πρόσφατα έδωσε μια συνέντευξη στο φίλτατο Θοδωρή Αντωνόπουλο ακριβώς πάνω στο θέμα του ''γάμου των ομοφυλόφιλων'' Θέλω να σταθώ σε δυο σημεία της κουβέντας της. Λέει λοιπόν:''Όλοι μαζί θέλουν να γίνουμε ίδιοι κατοικίδια ζώα! Η διαφορά εκλαμβάνεται ως ανησυχητική. Και η ισότητα έχει παρεξηγηθεί – να μην επαναλαμβάνομαι... Για να γίνει ένας κόσμος χρειάζεται ποικιλία – σε μορφές σεξουαλικότητας, τρόπους συμπεριφοράς, θεσμούς, τρόπους του σχετίζεσθαι...''
 
Αυτό που αγνοείται κραυγαλέα σε αυτή τη διατύπωση είναι ότι ο γάμος των ομοφυλόφιλων δεν αποσκοπεί στην εξομοίωση ανθρώπινων συμπεριφορών, αλλά αντίθετα στη διαρκή διαφοροποίηση τους. Στην ουσία η εικόνα του ''παντρέματος'' δυο ομόφυλων διαφοροποιεί και σαμποτάρει τη ομοιόμορφη έννοια του γάμου, αλλοιώνει τη πλέον σχηματική αντίληψη για τη πιο θεμελιώδη μορφή κοινωνικής συλλογικότητας. Με άλλα λόγια, δίνει μια θεσμική αναγνώριση στην πολυμορφία της σημασίας ''οικογένεια''.
 
Αυτό δεν είναι παρά ένα πρώτο βήμα: μακάρι στο μέλλον ''οικογένεια'' να οριοθετηθεί θεσμικά πέραν της μυθολογίας του ζευγαρώματος. Πολλές από τις υπάρχουσες οικογένειες –αν όχι η πλειοψηφία– δεν ανταποκρίνονται στο σχήμα -- μαμάς μπαμπάς και παιδιά. Παρά τις φήμες η μικροαστική κουλτούρα είναι γεμάτη από τεθλασμένα κοινόβια: παιδιά μονογονεϊκών οικογενειων –μια μαμά και μια θεία– ένας παππούς και ένας μεγάλος αδερφός. Ακόμη και στα πιο παραδιοσιακά σχήματα, η μαμά και ο μπαμπάς δεν είναι απαραίτητα "ήρωες του άρλεκιν", αλλά δυο ακτινοβόλοι φίλοι, που μπορεί να ζούν ή να μην ζούν στο ίδιο σπίτι.
 
Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι γάμος των γκέι, αλλά η  αναζήτηση μιας νέας συνείδησης για την έννοια του γάμου και της οικογένειας: Αυτό που θέλουμε είναι ένα θεσμό που να μπορεί να υποστηρίξει εναλλακτικές μορφές νυκοκοιριών – να στηρίξει σχέσεις που βασίζονται στην έμπνευση και όχι στη σύμβαση, νέες μορφές αλληλεγγύης, ερωτικότητας και πολιτσμού. Ποια πολιτική θα μπορούσε να συμμαχήσει με αυτή τη συνείδηση: Σίγουρα όχι αυτή που έχει στο μυαλό της η Σωτη Τριανταφύλλου, το ΚΚΕ ή ο σοσιαλ-φιλελευθερισμός. Σε κάθε περίπτωση, ο γάμος των ομοφυλόφιλων δίνει μια ώθηση προς αυτήν την κατεύθυνση – την κατάργηση δηλαδή της μονολιθικής έννοιας "γάμος", "φύλο", "οικογένεια", την καταστροφή –η έστω αλλοίωση– ενός σκληροπυρηνικού δόγματος για τις ανθρώπινες σχέσεις, το οποίο έχει υπάρξει ταυτόχρονα κομμουνιστικό και δεξιό.
 
Σε άλλο σημείο της κουβέντας, λέει η συγγραφέας "ενώ η κρίση απειλεί να εκθεμελιώσει την οικονομία, κυβέρνηση και πολίτες ξεμαλλιάζονται για τον γκέι γάμο, δηλαδή για ένα ζήτημα του εποικοδομήματος. Αυτό κι αν είναι αποπροσανατολισμός και ψευτοδιχασμός''.

 Είναι μια βαθύτατα άστοχη ατάκα ακριβώς επειδή προδίδει μια ελιτίστικη τυφλότητα απέναντι στο παρόν. Στο σημερινό ιστορικό και κοινωνικό περιβάλλον, η μοναδική μορφή κοινωνικής πρόνοιας που έχει απομείνει είναι η οικογένεια (και οι φίλοι). Οι σχέσεις των ανθρώπων συνιστούν πια άξονες πολιτικής μέριμνας. Καθώς το κράτος πρόνοιας κατεδαφίζεται, η έννοια ''οικογένεια''' έρχεται ξανά στο προσκήνιο ως πολιτικό υποκείμενο. Η προσωπική ζωή μεταμορφώνεται σε ένα από τα ύψιστα πολιτικά επίδικα της εποχής μας. Ο διαχωρισμός της πολιτικής και καθημερινότητας είναι πια παρελθόν: η διάκριση που κάνει ο λόγος της Τριανταφύλλου ανάμεσα στο ιδιωτικό και το δημόσιο –την οικογένεια και την πολιτική, την οικονομία και τη ψυχολογία– παραπέμπει ακριβώς στο παλιό συντηρητικό κόσμο του ΚΚΕ και της λαϊκής δεξιάς. Η στεγανή διάκριση των φυλετικών ρόλων -- η μαμά στο σπίτι, ο μπαμπάς στην πολιτική – η ευπρέπεια του καλού αγωνιστή – όλο αυτό το ψυχο-διανοητικό σύμπλεγμα αποτελεί την πεμπτουσία εκείνου ακριβώς του ιδεολογικού φαντάσματος που η Σωτη Τριανταφύλλου προσπαθεί εναγωνίως να αποδομήσει. Ο λόγος της όμως τελικά συμμετέχει τη σήψη της σταλινική αριστεράς , αναπαράγει και ενισχύει το ''μικροαστικό'' κέλυφος της μεταπολίτευσης. Η Σώτη Τριανταφύλλου είναι μια αθεράπευτη κνίτισσα.

Πηγή: Post Nubila

 

 

  • Δημιουργήθηκε στις

Το περιεχόμενο αυτής της σελίδας του 10% χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές.
Άδεια Creative Commons

web+programming makebelieve

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 99 guests και κανένα μέλος