ΑΓΡΥΠΝΟΙ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Παιχνίδια στα σκοτεινά

το 10% ψωνίζει στα πάρκα της Αθήνας

του Δημήτρη Τσαμπρούνη

Σε όλες τις μεγάλες πόλεις του κόσμου κοντά στο κέντρο τους και συνήθως στα πιο όμορφα πάρκα συναντιούνται οι άντρες που κάνουν έρωτα με άντρες. Στην Αθήνα, οι άντρες ερωτεύονται στο Ζάππειο και το Πεδίο του Άρεως: παντρεμένοι με παιδιά, πρωτόβγαλτοι, μπαρόβιοι, πιτσιρικάδες, μεσήλικες, μοδάτοι, φρικιά. Το πάρκο δεν κάνει διακρίσεις…

Ο αέρας είναι απαλός, η βραδιά μυρίζει άνοιξη. Αφήνω πίσω μου τη βουή της Λεωφόρου Αμαλίας. Κατευθύνομαι προς το Ζάππειο. Είναι Πάσχα. Απρίλης. Είμαι φοιτητής, «έξω». Εκεί, «έξω», ανακάλυψα ότι λατρεύω το βραδινό περπάτημα και την Αθήνα. Περπατάω στην πόλη που έχω αγαπήσει. Είμαι 18 χρονών και το σεξ είναι έμμονη ιδέα, αλλά ιδέα μόνο. Κάνω περίεργες σκέψεις, που διώχνω ή ξεκαθαρίζω με το περπάτημα. Περπατάω μπροστά από το φωτισμένο κτίριο του Ζαππείου. Στέκομαι στο σιντριβάνι και χαζεύω. Γύρω μου βήματα. Γρήγορα, ακανόνιστα. Σταματούν, αλλάζουν κατεύθυνση. Τι γίνεται εδώ; Μάλλον πρεζόνια, να φύγω καλύτερα.

Άξαφνα το κύμα που νιώθεις, όταν σε αργοπλησιάζει το σώμα ενός άλλου ανθρώπου, χωρίς να σε αγγίξει. «Καλησπέρα». Έχω πάθει ήδη συγκοπή. Ακούω μέσα μου φωνές… «Μη μιλάς με αγνώστους»... Προλαβαίνω να φύγω; Πωπω ωραίο αγόρι…. «Κα…λησπέρα. Σάκης, εσένα;», μου προτείνει το χέρι του. «Ε, έχει σημασία;». Κουβέντες. Αν είμαι μόνος, αν ψάχνω παρέα. Μου κρατάει ακόμη το χέρι. Σφιχτά. Και με κοιτάει ίσα στα μάτια. Το παντελόνι μου θα σπάσει. Τρέμω ολόκληρος. Κάνει μια κίνηση να μου χαϊδέψει με τη χερούκλα του τα μαλλιά μου. Κι εγώ φεύγω, τρέχω, εξαφανίζομαι. Παίρνω ταξί, να φύγω, να εξαφανιστώ, Θεέ μου, πού ήρθα;

Το μυαλό μου έχει κολλήσει. Παίζει Ζάππειο ώρες ατέλειωτες. Ένα κτίριο μυρωδιές, ένα σιντριβάνι ανάσες, Σάκης, χέρι. Είμαι 18 χρονών. Φοιτητής. Μου αρέσει το περπάτημα. Και τα αγόρια.

Είχα την πρώτη μου ομοφυλόφιλη εμπειρία σ' ένα πάρκο της Αθήνας. Χρόνια αργότερα ξέρω πια ότι σε όλον τον κόσμο, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, τα πάρκα και οι δημόσιες τουαλέτες αποτελούν τόπους συνάντησης αντρών που γουστάρουν άντρες. Ειδικά παλαιότερα, που δεν υπήρχε η κουλτούρα των μπαρ, ούτε βέβαια το διαδίκτυο, τα πάρκα ήταν ο κατεξοχήν τόπος συνάντησης ομοφυλόφιλων αντρών. Η σημερινή σχετική απελευθέρωση της ομοφυλοφιλίας και η ανάπτυξη μιας έντονης γκέι ζωής σε πολλές πόλεις όχι μόνο δεν ελάττωσε τους επισκέπτες στα πάρκα, αλλά τουναντίον τα «θεσμοθέτησε» ως μία έκφραση της ομοφυλόφιλης σεξουαλικής κουλτούρας.

Είναι Αύγουστος, ένας Αύγουστος μιας άλλης χρονιάς και περπατάω στο Παρίσι. Το φως δεν έχει πέσει ακόμη, ωστόσο το πάρκο Les Tuileries είναι άδειο. Σχεδόν. Μπροστά μου στα τριάντα μέτρα βλέπω ένα παγκάκι. Δυο αγόρια. Κάθονται. Αντικριστά. Σε απόσταση πενήντα πόντων μεταξύ τους. Το ένα ελευθερώνει τη σάρκα που πνίγεται στο παντελόνι του. Το άλλο σκύβει προς αυτό το σημείο για λίγες στιγμές. Ανασηκώνεται. Για να σκύψει ο άλλος. Κι όλα αυτά με φόντο το Σηκουάνα. Πλησιάζω. Το ένα αγόρι δείχνει ενοχλημένο. Το άλλο χαμογελάει έναν ποταμό αθωότητας με ανοιχτό παντελόνι και με φόντο το Σηκουάνα. Οι σκιές μας μπλέκονται ενώ νυχτώνει. Και είναι πάντα Αύγουστος…

Όλοι οι γκέι οδηγοί αναγράφουν τις περιοχές όπου γίνεται ψωνιστήρι απανταχού της γης. Οι πληροφορίες είναι πολύ συχνά χρήσιμες. Κάποιες περιοχές είναι επικίνδυνες και ειδικά όταν είσαι τουρίστας, μια πληροφορία μπορεί να σε προστατεύσει από δυσάρεστες εκπλήξεις. Δυστυχώς υπάρχουν αρκετές αναφορές και για τα αθηναϊκά πάρκα. Κυρίως για ληστείες, πολύ σπάνια για δολοφονίες. Και ακριβώς επειδή ο γκέι κόσμος πηγαίνει και θα εξακολουθήσει να πηγαίνει στα πάρκα, χρειάζεται η συμβολή της αστυνομίας για να μας προστατεύει, πράγμα που έχει προχωρήσει σαν τακτική σε πολλές πόλεις με οργανωμένη γκέι κοινότητα. Η αστυνομία προστατεύει τους χώρους αυτούς από εγκληματικά στοιχεία που θέλουν να την «πέσουν» σε «αδερφές».

Δυστυχώς εδώ γίνεται πολλές φορές το αντίθετο. Η αστυνομία μαζεύει άντρες όχι μόνο αν τους πιάσει επάνω στην πράξη αλλά και για «προληπτικούς λόγους», προκειμένου δηλαδή να μην προβούν σε «προσβολή της δημοσίας αιδούς». Τώρα τι προσβάλλεται δύο η ώρα τα χαράματα πίσω από τις φυλλωσιές στα τρίσβαθα ενός πάρκου, είναι άλλο ερώτημα.

Καύτρες τσιγάρων ροδίζουν σε καυτά χείλια. Πεδίον Άρεως, προχωρημένη νύχτα. Έχω σταμπάρει ένα κούκλο. Τον ακολουθώ. Δε μου δίνει σημασία. Τον χάνω και μετά από κάμποσες βόλτες τον ξαναβρίσκω. Θα φρικάρω. Τον έχει διπλαρώσει ένα "πουρό". Θα φάω τον αναπτήρα μου αν εξαφανιστεί μαζί του. Μιλάνε ώρα. Εγώ από δίπλα. Πωπώ διαπραγμάτευση… Ουφ, ο υπερήλιξ φεύγει, τη γλίτωσα τη δυσπεψία. Πλησιάζω το τεκνό. Του χαμογελάω: «τι σου 'λεγε το μωρό;» Γελάει. «Ήθελε να πάω μαζί του. Θα μου χάριζε μπότες Harley Davidson». «Γενναία προσφορά». «Ναι, αλλά όχι αρκετή». «Με δυό κάμελ για μετά συμβιβάζεσαι;» έχω πάντα την αμηχανία της πρώτης φοράς, την αγωνία της απόρριψης… «Μόνο άφιλτρα». «Δημήτρης». «Σοφοκλής». Χαρήκαμε όλοι.

Πολύ σπάνια έρχονται άτομα στα πάρκα για ψωνιστήρι επί πληρωμή. Ούτε νέα αγόρια που θέλουν να προσφέρουν το κορμί τους, αλλά ούτε και υποψήφιοι πελάτες. Γι' αυτό και μου έκανε εντύπωση η σκηνή αυτή που νόμιζα ότι παιζόταν με τον ηλικιωμένο και τον Σοφοκλή. Το «επί πληρωμή» έχει άλλους τόπους συναλλαγής, υπαίθριους και μη, όχι το Πεδίο, ούτε το Ζάππειο.

Τα πάρκα είναι πολυσυλλεκτικά. Μαζεύουν όλες τις φυλές των αντρών που γουστάρουν άντρες. Από παντρεμένους με παιδιά που θέλουν να ξεσκάσουν λίγο (γυναίκα, πάω να περπατήσω να ξεσκάσω λίγο…), πρωτόβγαλτους, μπαρόβιους, πιτσιρικάδες, μεσήλικες, μοδάτους, φρικιά. Όλων των τάξεων και μορφωτικών επιπέδων. Το πάρκο δεν κάνει διακρίσεις… Α, και προσοχή, ειδικά στο Πεδίον συχνάζουν και ανυποψίαστοι, οι οποίοι έχουν βγει για λίγο τρεξιματάκι. ΟΚ, δεν είναι τυφλοί οι άνθρωποι, ξέρουν τι παίζει, απλά για αυτούς το πάρκο εξυπηρετεί διαφορετικά τις σωματικές ανάγκες τους. Οι ώρες λειτουργίας είναι καθ' όλον το 24ωρον και το έτος. Η αίσθησή μου είναι ότι στην Αθήνα τα πάρκα έχουν πιο έντονη ζωή τις πολύ προχωρημένες νυχτερινές ώρες. Έτσι στις 4 τα χαράματα είναι πιο πιθανό να πέσετε σε μποτιλιάρισμα, απ' ό,τι στις 12 τα μεσάνυχτα.

Σε αυτά τα πάρκα συναντιούνται άντρες εκεί από τότε που δημιουργήθηκαν. Τις μεγάλες τους δόξες τις έζησαν στα τέλη της δεκαετίας του '70 και στις αρχές του '80. Η κίνηση έχει πέσει αρκετά από το 1990 περίπου. Κάτι η εγκληματικότητα που λέγαμε, κάτι η αστυνομία που δουλεύει προς τη λάθος κατεύθυνση, κάτι το διαδίκτυο, από την άλλη ο φόβος για αρρώστιες και η λανθασμένη πληροφόρηση, αλλά και η διαβόητη «ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων», της οποίας θύμα έπεσε όλο το πάρκο γύρω από τους στύλους του Ολυμπίου Διός, είχαν σαν αποτέλεσμα να μειωθεί αισθητά η κίνηση, αν και τα τελευταία χρόνια παρατηρείται νέα αύξηση της κίνησης.

…Δεν αντέχω άλλο, μιας βδομάδας παπούτσι το 'χω λιώσει στο περπάτημα. Χώρισα με τον καλό μου, από βλακεία δική μου. Και τρέχω πάλι να βρω παρηγοριά στα πάρκα… Μα κατάρα μου 'χει ρίξει; Το άστρο μου φταίει; Δεν με κοιτάει άνθρωπος. Στέκομαι δίπλα σε κάποιον και φεύγει πανικόβλητος. Πάω να μιλήσω και κοιτούν με αποστροφή. Ξεκινάω παιχνίδι στα πιο σκοτεινά μέρη και με παρατούν στη μέση με δυσφορία. Ανθρωποδιώκτη έχω;

Οι κώδικες του πάρκου… Τόσα χρόνια, ανάθεμα κι αν έχω καταλάβει πώς λειτουργούνε. Βλέπεις αγόρια να τρέχουν πάνω κάτω πάνω κάτω και να μην πλησιάζουν κανέναν και ούτε βέβαια ν' αφήνουν να τους πλησιάσει κάποιος. Άλλους να στέκονται ώωωρες ακίνητοι. Βρε αγάπη μου, η στάση του τρόλεϊ είναι πιο κάτω… Από τα λίγα που έχω καταλάβει είναι τα εξής: Αν σταθείς δίπλα στο αντικείμενο του πόθου σου κι εκείνο δεν φύγει ή αν το ακολουθείς κι εκείνο σταματήσει, έχεις σοβαρές πιθανότητες να περάσεις κάποιες ωραίες στιγμές. Πιθανότητα σχέσης ή φιλίας μικρή, αλλά υπαρκτή. Γνωρίζω ανθρώπους που συναντήθηκαν στο πάρκο και είναι μαζί 9 χρόνια.

Τώρα, στα πιο σκοτεινά σημεία των πάρκων οι κώδικες είναι πιο απλοί: Όποιος περιπλανάται εδώ, ανάμεσα στα δέντρα, θέλει κάτι και το θέλει τώρα. Οι σχέσεις που επισυνάπτονται εδώ προσφέρουν έντονες στιγμιαίες συγκινήσεις, χωρίς συναισθηματικές περιπλοκές. Χωρίς πάντως να αποκλείονται οι εξαιρέσεις, όπως η τελευταία μου σχέση, που ξεκίνησε από μια τέτοια φάση στα θεοσκότεινα και εξελίχτηκε σε έρωτα. Αυτό είναι και το συναρπαστικό με εμάς τους γκέι. Οι κώδικες – και όχι μόνο στο πάρκο – δεν είναι μονοσήμαντοι. Το να πηγαίνεις σε ένα μέρος όπου συνήθως κανείς πάει για μια σύντομη γνωριμία δεν σημαίνει καθόλου ότι δεν μπορείς να βρεις τον πρίγκιπα του παραμυθιού. Όπως δεν σημαίνει τίποτε αν σήμερα δεν «σου 'κατσε» κανείς. Περίεργα όντα οι άντρες γαρ…