ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ ΣΥΝΔΕΣΗ

Το 10% ζει στην Αθήνα, αλλά του αρέσει να ταξιδεύει. Βάλτε μας στο κλίμα της πόλης σας, βάλτε μας στη ζωή σας, συνδεθείτε απευθείας στο letters@10percent.gr

100% Θεσσαλονίκη

του Φώτη Φωτιάδη

Γεια σας, ήρθα. Καλώς σας βρήκα. "Καλός πολίτης," ευχαριστώ και στα δικά σας.

Πίσω στη Σαλονίκη, επιτέλους. Με δικό μου σπίτι, με μια λαχανί κουζίνα και με δύο δωμάτια όλα δικά μου. Όχι, δεν μπορώ να πω, στάθηκα τυχερός στο σπίτι. Καλή τιμή, σε καλή περιοχή, όχι πολύ ευήλιο, ούτε ακριβώς ανατολικομεσημβρινό, αλλά δεν μπορείς να τα έχεις όλα δικά σου. Οι τιμές λέει έχουν εκτιναχθεί στα 350 με 400 ευρώ για δυαράκια στο κέντρο. Μέναμε εδώ μαζί με τον πρώην πριν με πάρει η μαμά πατρίδα, ήταν να πιάσουμε κι ένα σπιτάκι μαζί, τελικά το έπιασε μόνος του, εγώ πήρα το παλιό του. Α, ναι, χωρίσαμε κιόλας, δυο βδομάδες πριν απολυθώ.

Και κάπως τα έφερε η μοίρα και φύγαν και όλοι οι φίλοι μου. Επέστρεψαν στους τόπους καταγωγής τους ή πήγαν στην Αθήνα. Τι να σου κάνει μια φτωχομάνα, δεν μπορεί να θρέψει τα παιδιά της. Ανεργία. Οι ευκαιρίες είναι πιο πολλές κάτω, πιο πολλές δουλειές, είναι και το Μετρό μεγάλη ευκολία σου λέει. Ας είναι καλά το intercity και κάτι φωτογραφίες που έχω κολλημένες στην κουζίνα και τους βλέπω λίγο. Όσο γι' αυτούς που είναι εδώ, σαν να ψιλοπαντρεύτηκαν, σαν να δουλεύουν συνέχεια, σαν να μην έχουν και πολύ χρόνο, σαν η ζωή να τα έφερε κάπως. Α, ρε Μαφάλντα αθάνατη, πώς το έλεγες: "Με ποιο δικαίωμα η ζωή μπαίνει ανάμεσα στους ανθρώπους;" Ε, ένα τέτοιο πράμα.

Κάτι μου λέει πως γι' αυτήν την ανεργία που μιλάνε όλοι ίσως και να έχουν δίκιο. Στην παλιά μου τη δουλειά χάρηκαν όλοι πολύ που με είδαν, αλλά δεν υπάρχει θέση τώρα, πέρνα από Σεπτέμβρη, πολύ χαρήκαμε που σε είδαμε. Και έτσι πέρασα κι εγώ στο σχέδιο βου: αγγελίες. Πώς κυκλοφορούν κάποιοι πάντα με προφυλακτικά, ε, εγώ κουβαλάω πάντα μαζί μου το ένθετο Εργασία του Αγγελιοφόρου. Δε λέω, υπάρχουν δουλειές, αρκεί να έχεις PhD, proficiency, δεύτερη ξένη γλώσσα, προϋπηρεσία 5ετή τουλάχιστον, αυτοκίνητο, και να κάνεις και εξαιρετικές πίπες (παλιά αρκούσαν απλά οι πολύ καλές). Αν δεν τα έχεις αυτά, μία είναι η δουλεία: πωλητές. Εσωτερικοί, εξωτερικοί, στέλεχος πωλήσεων (ΑΕΙ, ΤΕΙ) όχι πλασιέ - ντήλερ. Κάπου κάπου σκέφτομαι πως κακώς έφαγα τα νιάτα μου με τα τριπλά ολοκληρώματα και κακώς σνόμπαρα την 4η δέσμη. Μάλλον όμως είναι λίγο αργά για δάκρυα Στέλλα ή όπως αλλιώς σε λένε. Κι έτσι είπα να περάσω στο σχέδιο γου: διαβάζω τα ζώδια ανελλιπώς, μπας και πάρω κουράγιο.

Μόνο που μιλάνε μόνο για τα αισθηματικά. "Την εβδομάδα που έρχεται θα υπάρξουν εντάσεις στη σχέση σας." Ποια σχέση κύριε, Λεφάκη μου; Με δουλεύετε; Βγείτε μια βόλτα έξω να δείτε τι παίζει και μετά μου μιλάτε για σχέση. Πώς είναι έτσι αυτή η νέα γενιά, τόσο plastic fantastic, τόσο dressed for success, τόσο super idol; Τι να πω. Όποτε μπαίνω σε gay μαγαζί στο κέντρο εύχομαι να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Πού πάω χωρίς ολική αποτρίχωση, χωρίς μοϊκάνικο μαλλί, χωρίς σκουλαρίκι στο φρύδι; Είδα και απόειδα και ξεκίνησα τους κοιλιακούς. Αλλά, όλα και όλα, δεν ξυρίζω τα αποτέτοια μου. Μια φορά το έκανα όταν ήμουν 17 και ξυνόμουν μια βδομάδα. Τα είχε δει όλα τότε η μάνα μου!

Και τώρα όμως ανησυχεί για μένα, πότε επιτέλους θα αποκατασταθώ. Πρέπει να το πήρε απόφαση όμως η γυναίκα. Δεν τα κρατάει τα προικιά μου. Κάτι σεμέν και κάτι εμπριμέ σεντόνια που μου είχε κρατημένα, ε, μου τα έδωσε για το σπιτάκι μου. Τα δέχτηκα ο δόλιος, δε θέλω να την πληγώσω. Πώς να της πω πως τα λαχούρια δεν είναι πλέον στη μόδα; Όπως δέχομαι και τα περίφημα δέματα με τα ΚΤΕΛ. Όχι, κάναμε προόδους και σε αυτό το θέμα, δεν μπορώ να πω. Της έχω πει πως δεν θέλω να μου στέλνει φαγητά και έτσι αντί να μου μαγειρεύει χυλοπίτες, μου τις στέλνει στη συσκευασία. Α, την τελευταία φορά μου έστειλε και μια κονσέρβα ανανά. Ότι καταλάβατε κατάλαβα.

Καταλάβατε τι θέλω να πω; Τελευταία νιώθω λίγο σαν το kinder έκπληξη - κανείς δεν το περιμένει αλλά όλοι έχουν μεγάλες προσδοκίες από αυτό. Ίσως φταίει ο στρατός, κάθε αρχή και δύσκολη σου λέει. Κάνε υπομονή, περίοδος προσαρμογής είναι, όλα θα μπούνε σε μια σειρά. Πιθανότατα, δίκιο θα έχετε όλοι, δεν μπορεί. Το είπαν και οι Placebo:

Hold your breath and count to ten
Fall apart then start again
Start again
Start again

100% Νέα Υόρκη

του Ligurinus Ligurinus

Έχουμε ένα σκύλο που τον λέμε Ρεξ, αν και το όνομα δεν αρέσει σε κανέναν εκτός από τη γιαγιά μου, η οποία πριν από τον πόλεμο είχε ένα ηρωικό τσοπανόσκυλο με το ίδιο όνομα. Ο τωρινός Ρεξ είναι ένα γλυκό μικρό poodle, ελαφρώς μεταχειρισμένο, με καμία προφανή γενναιότητα ή βασιλική φλέβα. Μάλιστα δεν ακούει πλέον. Αφού η γιαγιά δεν βλέπει, όταν τυχαίνει να βρεθεί με τον Ρεξ είναι κάθε φορά σαν τη μαγική συνάντηση του τυφλού Richard Pryor και του κούφου Gene Wilder σ' εκείνη την ταινία του 80, όπου και οι δυο χαίρονται τρελά που βρέθηκαν και μετά αποφασίζουν εντελώς στο έτσι να οδηγήσουν ένα τεράστιο φορτηγό ανάμεσα σε διάφορους ανυποψίαστους που κουβαλάνε βιτρίνες.

Εγώ πάντως το σκυλί ήθελα να το βγάλω Χάμφρεϋ γιατί από τότε μου άρεσε ο Humphrey Bogart, αλλά συνέχεια μου λέγαν "κάνε της το χατίρι της γιαγιούλας - πόσα χρόνια θα ζήσει;" Μέχρι που 15 χρόνια αργότερα το πήρα απόφαση ότι το σκυλί θα παραμείνει Ρεξ για τον επόμενο αιώνα και έφυγα από το σπίτι και άφησα το Σικάγο και ήρθα στο Μανχάταν να σπουδάσω και να πιάσω δουλειά σε μια μεγάλη νομική εταιρεία όπου με ξεζουμίζουν κανονικά με άγριο, καπιταλιστικό μπρίο.

Αλλά τα σαββατοκύριακα πετάω το κουκούλι μου και γίνομαι χρυσαλίδα. Όχι αναγκαστικά με φτερά και τέτοια εύθυμα. Αυτό που εννοώ είναι ότι βρίσκω τον εαυτό μου. Βγαίνω με τις μοντέλες φίλες μου, τα ωραία αγόρια που στα 26 τους ακόμα αμφιταλαντεύονται, δοκιμάζουμε τα καινούργια εστιατόρια και μπαρ, ψωνίζουμε John Varvatos και Prada αλλά και διάφορα φτηνά χαζά από το Η&Μ, αποφεύγουμε τις ουσίες - παρεμπιπτόντως τώρα τελευταία οι ναργιλέδες με ερσάτζ καπνό με γεύση πάσσιον φρουτ έχουν γίνει πολύ της μόδας - και γενικώς περνάμε καλά μέχρι νεωτέρας.

Πήγαν, που λέτε, τώρα τελευταία χιλιάδες γκέι στην Καλιφόρνια, στη Μασαχουσέτη και σε άλλους τέτοιους νοικοκυρεμένους τόπους και παντρευτήκανε. Χιλιάδες οι αιτήσεις. Μιλιούνια τα ζευγαράκια. Νέοι, γέροι. Ούτε στον άγιο Παντελεήμονα τέτοιο traffic. Και παντρεύτηκαν και τώρα κάνουν μούντζα-χαλάστρα στον Μπους, ο οποίος και καλά δεν τα μπορεί κάτι τέτοια επειδή του θίγουν το ρεπουμπλικανισμό του και γενεές διαπλεκόμενων πατατέμπορων που τον στηρίζουν.

Δηλαδή μπορώ εγώ αύριο να πάρω τον Αλεξέι, με τον οποίο τα έχω έντεκα μήνες και να του πω, λέμε τώρα, "αρκετά με ατίμασες, καρντάση - το έχεις δει το γάμος αλα ελληνικά; Κάτσε τώρα να δεις." Και να το πω στη μάνα μου που θα χαρεί, στον πατέρα μου που θα πάθει ανακοπή και θα τον τρέχουμε, στις πολύ cοοl θειες μου που θα πούνε ότι πάντα το ξέρανε ότι θα καταλήξω μ' ένα καλό παιδί, κι εγώ θα δηλώσω έκπληκτος και συγκινημένος, και θα ντύσω τον Αλεξέι, πρώην hockey player όντα, νυφούλα και θα τον πάρω με παπά και με κουμπάρο.

Είναι τελικά σπουδαίο πράγμα η πρόοδος. Και διερωτώμαι εγώ - εδώ τουλάχιστον έχουμε φτάσει να ανησυχούμε για το ποια λουστρινάκια θα φορέσουμε τη μεγάλη μέρα, και για το αν οφείλουμε να καλέσουμε τους πιο νερόβραστους από τους συνεργάτες μας (ναι, οφείλουμε).

Εκεί, τι; Άντε, παιδιά μου. Ξεσηκωθείτε. Αφήστε τους λευκούς γάμους και πιάστε τα βουνά (ή τα νησιά). Είμαστε υπέροχος λαός οι Έλληνες και οι Ελληνίδες. Άσε που είμαστε και πολύ ωραία τεκνά και ζούμε (ζείτε, κωλόπαιδα) στην ωραιότερη χώρα του κόσμου.

Το έχουμε συζητήσει με τον Αλεξέι το περί γάμου. Αν και είμαστε τρελά μονογαμικοί τύποι, μάλλον είναι κάπως νωρίς. Αλλά θα δείξει. Αυτό όμως που ξέρω - όταν γυρίσω στην Ελλάδα, που θα γυρίσω κάποια στιγμή - θα έρθω με τον δικό μου. Και σε όποιον αρέσουμε. Και όσα κανίς και γιαγιάδες, πολύτιμα και αξιαγάπητα μεν ετεροχρονισμένα δε, δεν μας βλέπουν τι να γίνει; Εμείς εκεί θα είμαστε.

100% Ημαθία

του Λάανδρου

Καλησπέρα από τον ηλιοανθισμένο κάμπο της Ημαθίας, οι ευωδιές της να σας αγγίξουν τα νωχελικά σας ρουθούνια για ένα απάνθισμα αισθήσεων και παραισθήσεων από μεθυστικά essence. Σας αναζητώ με ενδιαφέρον για τα επόμενα τεύχη απενοχοποίησης, αν και σε λίγο διάστημα θα στέλνω ανταπόκριση από Σαντορίνη. Σας εύχομαι ο καινοτόμος τρόπος έκδοσης του περιοδικού 10% να συνεχίσει πολύχρωμος, μοιραίος και φυσικά ακαριαίος για όλες τις απερχόμενες καιρικές συνθήκες. Σε λίγο θα μας βγάλει μέσα από ομιχλώδη τοπία. Χαιρετισμούς από την ανθισμένη ροδακινιά, άντε και με τον πρώτο δυνατό άνεμο να σκορπίσω τους ανθούς μου σε όλα τα "νυσταγμένα αγόρια." Δέχομαι και παραγγελίες για ένα "κλαδί" ροδακινιάς. Εύχομαι πολλούς και μεθυστικούς έρωτες κάτω από τις ροδακινιές σας!