Στους 5 δρόμους

ΣΟΥΡΤΟΥΚΕΥΟΥΜΕ

Όταν ακούω τον Frank Sinatra να τραγουδά για τη Νέα Υόρκη, εγώ ονειρεύομαι το Παρίσι, αλλά πάλι στην Αθήνα καταλήγω.

της Ελένης Δελημπαλταδάκη (eleni@10percent.gr)

"Να πέσω υπό τη σκιά της Ακρόπολης ή της Αψίδας του Θριάμβου στο Παρίσι;" αναρωτήθηκα τρεκλίζοντας από το ουίσκι. Το Παρίσι το λατρεύω κι όταν ο υποψήφιος εραστής μου μού ζήτησε να φύγουμε - βάζω στοίχημα ότι το ουίσκι ήταν μπόμπα - με την πρώτη πρωινή πτήση για το Pont Neuf Hotel στο Saint Germain de Pres, σκορπίστηκα σε πολύχρωμα κομματάκια στο πάτωμα, όπως η Amelie.

Η πτήση αναχώρησε στις 06:50. Χωρίς εμάς. Μεσολάβησε μια στάση στο ρετιρέ του, στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου: "Ο Παρθενώνας είναι σοκαριστικά κοντά μου. Η Αθήνα μού επιδεικνύει τη σαγήνη της. Θα ήμουν ανόητη να την σνομπάρω.” Θα πέσω τώρα," σκέφτηκα. Στην αγκαλιά του, όχι απ' το βράχο.

Άνοιξα τα μάτια μου κι ο ήλιος έδυε πλέον το επόμενο βράδυ. Η ακτινοβολία του Μνημείου, αλλά και η ενέργεια από την εκτόξευση της αδρεναλίνης μου, άνοιξαν αυτόματα την πόρτα για την Αθήνα.

Η Διονυσίου Αρεοπαγίτου ενδείκνυται για μια τετ-α-τετ βόλτα. Παρόλα αυτά εγώ την περπάτησα μόνη γιατί πάσχω από αγοραφοβία όταν πρόκειται για δημόσιες εκφράσεις "έρωτα." Ακολούθησέ με, λοιπόν, χωρίς να νιώθω την ανάσα σου στ' αυτί μου και μόλις φτάσεις στο τέλος της, στην Λ. Αμαλίας, κάνε δεξιά για το μικρό γαλλικό bistrot Duende για ένα γρήγορο δείπνο. Γιατί θα σου αρέσει; Επειδή είναι αυθεντικό με θαμώνες καλλιτέχνες, που μοιάζουν... αληθινοί, και με ανάλογο απροσποίητο κλίμα. Χαμηλή μουσική, βαβούρα, πολυκοσμία και δυο-τρία πειραγμένα κρεατικά πιάτα -καθόλου γαλλικά αυτά- σε καλές τιμές για να χορτάσουν την πείνα σου.

Αναζητώ πλέον αλκοολικές μπουρμπουλήθρες και γενικώς παιχνιδιάρα ατμόσφαιρα. Περπατώ μέχρι του Ψυρρή - επιτέλους απεξαρτηθείτε απ' το του-του σας! Βγαίνουμε στου Ψυρρή για clubbing γιατί είναι πιο οικονομικά, αλλά, κυρίως, γιατί ο κόσμος που γεμίζει τα μαγαζιά είναι καλός και όσος πρέπει για να ανέβει ο παλμός της νύχτας στο σημείο που η καθημερινότητα της ύπαρξής μας καταρρέει.

Μπαίνουμε στο Vibe. Ο Γρηγόρης Σαρμουκάσογλου παίζει ψαγμένους μαύρους ρυθμούς σε μια αληθινή playland. Ροζ χρώματα, μπαλόνια, όλοι χορεύουν, οι σερβιτόροι ωραίοι, αλλά δύσκολοι, κοριτσάκια κολλημένα στα decks χαζεύουν τον Γρηγόρη κι αυτή η ψηλή ξανθιά στο bar δίνει το show της και καλά θα κάνετε να το δώσετε κι εσείς. Ο χώρος σιγοντάρει και τον αυθορμητισμό και... τον παραλογισμό.

Ξανά στο δρόμο. Τώρα που ο καιρός έφτιαξε, η γειτονιά αναδεικνύει τον τσιγγάνικο χαρακτήρα της. Στη Μιαούλη υπάρχει συνωστισμός, αλλά η μετακίνηση των πληθυσμών δειλή. Λίγοι όρθιοι έξω από το Bee αναζητούν τον κάποτε δυναμικό παλμό του και λίγο πιο κάτω οι καθιστοί της Ψύρρας και του απέναντι ουζερί που το όνομα του πάντα μου διαφεύγει, σαν ορκισμένοι αντίπαλοι του trendy και του "φοιτητικού" αράγματος, δεν θα αλλάξουν θέσεις. Το πραγματικό νομαδικό νταραβέρι ξεκινάει από το Aspro, που το καλοκαίρι κάνει uplifting στην πέραση του, παρόλο που η wine list του (αρχικά δημιουργήθηκε από το μεγάλο sommelier Δημήτρη Λιτίνα) το έχει καθιερώσει σε all season επιλογή αυτών που γνωρίζουν.

Το πάρε-δώσε φτάνει σε οργασμό στον πεζόδρομο έξω από το Άστρον, γωνία με τον πάντα ροκ Αριστοφάνη. Όσο μικρός είναι αυτός ο δρόμος τόσο γουστάρει ο κόσμος να στριμώχνεται - όρθιοι ή καθιστοί ή χύμα στο πεζοδρόμιο. Μαζεύουν τα πόδια τους ανά 10 λεπτά μην τα πατήσει το ταξί που κάποιος άξεστος ή άσχετος (ο δεύτερος συγχωρείται, ο πρώτος όχι) του ζήτησε να τον αφήσει στην εκκλησία. Η τέλεια βαβούρα. "Ζουζουνίσματα" λόγω Άνοιξης.

Ένα ποτό, εμφιαλωμένο κατά προτίμηση, και μετά στη super άφιξη της σεζόν, στο club Playback όπου οι gay ψυχές του Pierros δε χρειάζονται guest dj για να στήσουν party.

Δυνατά decibel, αμάνικα, streetwear, αλλά και τακούνια. Μάθαμε μάλιστα, ότι θα παραμείνει και το καλοκαίρι ανοιχτό για όσους δεν πλεύσουν προς Μύκονο. Φοβερή μουσική και ολοζώντανο πλήθος - το ιδανικό μέρος για να ψωνίσεις και να ψωνιστείς. Το κέφι εγγυημένο κι εγώ χορεύω σαν τρελή - μου συμβαίνει συχνά, τι να κάνω; πείτε μου στο eleni@10percent.gr - κι οι δυο κολλητοί μου με κοιτάνε σαν να έπαθα κρίση επιληψίας. "Πού θα πάμε τώρα;" Ένα σαρκαστικό χαμογελάκι γεμάτο υπονοούμενα που ξέρω ότι θα με νικήσει και μετά ονόματα στη σειρά που χτυπούν καμπανάκια. Σας παραθέτω αυτολεξεί τα επιχειρήματα που μου έθεσαν για να με τραβήξουν στο Γκάζι:

• Blue Train: Ο κόσμος εδώ έχει όρεξη για φλερτ, η μουσική είναι απλά mainstream και από πάνω είναι το club

• Kazarma με στυλάτο κόσμο για σένα που 'σαι σνομπ και pop ή house ακούσματα για να χτυπηθείς άφοβα. Κι αν δεν το ξέρεις, είναι ανοιχτό απ' το πρωί για καφεδάκι αραχτό. Το καλοκαίρι βγάζει τραπεζάκια έξω. Υπάρχει καταλληλότερο μέρος για ένα-δυο ποτά πριν χτυπηθείς σε κάποια πίστα;

• Almodobar: Αισθητική... αλμοδοβαρική, λατρεμένη funk και jazz από τα decks και κόσμος όχι μόνο gay.

• Sodade: Γιατί παίζει την καλύτερη dance μουσική από τα gay clubs της Αθήνας κι αν δεν αντέξεις υπάρχει και το pop stage. Τέσσερα χρόνια επιτυχίας κι ακόμα γεμίζει μέχρι εκεί που δεν παίρνει, κυρίως με νεαρούς. Α, και που 'σαι, στη μία πίστα παίζει ξένες επιτυχίες, στην άλλη ελληνικά, αν σου 'ρθει μια τάση για Τσαλίκη.

• Tapas Bar: Για να τσιμπήσουμε στα γρήγορα ένα ισπανικό μεζέ-tapas με το υπέροχο martini με μέντα και κακάο του Τάσου στους καναπέδες της αυλής.

• So Bar So Food: Γιατί το γυναικείο κοινό του πουσάρει το κέφι στα ύψη. Άσε που μπορεί να βρεις εκεί και τη χθεσινοβραδινή σου κατάκτηση ("Ποιος κατέκτησε ποιον..." αναρωτιέμαι).
• Cone: Μικρό, αλλά παίζει και ελληνικά, που ξέρω ότι μετά τις 3 τα αποζητάς.

• Play: Ό,τι πιο δυνατό έχει η Αθήνα για χορό - γεμάτο αγόρια που τα θέλεις όλα τώρα. Αφέσου στην progressive mainstream και house μέχρι να σε βρει το πρωί.

Πήγε τέσσερις κι είμαι πανευτυχής! Χτυπάει το κινητό. Δυο κολλητοί που άφησα σύξυλους νωρίτερα κλαίγονται: "Πάλι δεν έχουμε σπίτι να γυρίσουμε μαζί!" Τα κλειδιά του σπιτιού μου, ξεχάστε τα! Αν έχετε όμως 20 ευρώ, σας προτείνω:

• το περίφημο Kissos Hotel στην Πλατεία Κουμουνδούρου που άλλαξε το όνομα του σε X-Dream Classic και τη διακόσμηση του ερεθιστικά τολμηρά,

• το λιτό και λίγο 80's Attiki Evans Hotel στη Χαριλάου Τρικούπη,

• και την ευνόητη επιλογή, Mari Hotel στη Ζωοδόχου Πηγής.

Υ.Γ. Αν υποφέρετε από υπογλυκαιμία και βρεθείτε στη γειτονιά πριν ο ήλιος δύσει, βουτήξτε στη μελωμένη ζάχαρη του παραδοσιακού ζαχαροπλαστείου "Σερμπέτια".