Φτου & Βγαίνω

Φτου και δεν βγήκαν!

του Λύο Καλοβυρνά

Καλά, εμείς βγήκαμε νωρίς. Πώς να φερθούμε, όμως, σε γνωστούς και φίλους που κρύβουν τη σεξουαλικότητά τους χειρότερα κι από τα ελλείμματα της ελληνικής οικονομίας;

Η φίλη μου με παρακαλά για χιλιοστή φορά να γνωρίσω τον κουμπάρο της. Για χιλιοστή φορά της εξηγώ ότι δεν είμαι χημικό δοκιμαστήριο ομοφυλοφιλικών τάσεων. «Μα πώς, εσύ θα καταλάβεις αν είναι γκέι ή όχι!» επιμένει.

Της κάνω το χατίρι να πάω το βράδυ που έχει καλέσει τον κουμπάρο για φαγητό, όχι γιατί γουστάρω να γνωρίσω τον ενδεχομένως καταπιεσμένο κουμπάρο της αλλά γιατί γουστάρω την τέλεια παστουρμαδόπιτα Καισαρείας που φτιάχνει. Τελικά, δε χρειάζεται πτυχίο ψυχολόγου για να διαπιστώσω τις σεξουαλικές προτιμήσεις του κουμπάρου. Με το καλησπέρα, εκείνος με ζυγίζει με τα μάτια όπως ζυγίζουμε όλοι μας, έστω και αστραπιαία, μια νέα γνωριμία για να την κατατάξουμε σε μια από τις κατηγορίες ερωτικού ενδιαφέροντος: «καύλα!», «δε θα με χάλαγε», «μόνο στην ανάγκη», «ούτε με σφαίρες».

Η φίλη μου συνεχώς μου ρίχνει ερωτηματικές ματιές για να επιβεβαιώσω ή να διαψεύσω τις υποψίες της. Εγώ την αφήνω σε αναμμένα κάρβουνα, μέχρι που τελικά με τραβάει από το μανίκι στην κουζίνα, τάχα μου για να τη βοηθήσω. «Μολόγα, αλλιώς την παστουρμαδόπιτα θα τη φάω όλη εγώ!» με απειλεί. Της εξηγώ λοιπόν ότι όρκο δεν παίρνω αν το παιδί είναι ομοφυλόφιλος αλλά τις τάσεις του τις έχει. «Ωραία, κάν’ τον να εκδηλωθεί, λοιπόν.» Μάταια της εξηγώ ότι δεν είμαι τιρμπουσόν εμφιαλωμένων ομοφυλόφιλων. «Μα θα του κάνει καλό να αποδεχτεί επιτέλους τη φύση του!» επιμένει. Κι εκεί αναρωτιέμαι: πόσο δικαίωμα έχουμε, για το περίφημο καλό των άλλων, να εκπωματίσουμε την καταπιεσμένη ομοφυλοφιλία τους;

Την επομένη πιάνω το φιλαράκι μου, το Νίκο, και ρωτάω τη γνώμη του. «Φυσικά έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους που είναι ξεκάθαρα γκέι αλλά δεν το παραδέχονται ούτε στον εαυτό τους. Εγώ τι κάνω; Τους δείχνω πολύ ξεκάθαρα ότι είμαι ανοιχτός να μου το πούνε. Τους δίνω να καταλάβουν, έμμεσα ή άμεσα ότι είμαι κι εγώ γκέι, μπας και λυθούν τα μάγια. Όμως ο άλλος δε θέλει πάντα να ανοιχτεί, για δικούς του λόγους, τους οποίους σέβομαι.»

«Μα δε θα του κάνει καλό να το παραδεχτεί;» ρωτάω, αντηχώντας τη φιλενάδα μου.

«Δεν είναι μόνο θέμα πόσο έτοιμο είναι το περιβάλλον σου να σε δεχτεί, αλλά κατά πόσο είσαι εσύ έτοιμος να αποδεχτείς κάτι τέτοιο οριστικά και αμετάκλητα» λέει ο Νίκος και με πείθει απόλυτα. Τον ρωτάω πώς θα αντιμετώπιζε ένα φίλο που καταπιέζει τη φύση του.

«Θα του έδινα το χρόνο του· σε καμία περίπτωση δε θα τον πίεζα. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι καταδικασμένοι στην αυτογνωσία. Και λέω "καταδικασμένοι", γιατί στην αυτογνωσία φτάνεις μέσα από τον πόνο, την απώλεια, αλλιώς όλοι θα είχαν αυτογνωσία – αυτό δεν είναι άλλωστε και το προπατορικό αμάρτημα, ο πόνος της γνώσης;»

Εκείνη την ώρα μπαίνει στο γραφείο η φίλη μου, η Μαρία, και τη ρωτώ αν της έχουν τύχει παρόμοιες περιπτώσεις και πώς τις έχει αντιμετωπίσει.

«Φυσικά και έχω γνωρίσει ‘καταπιεσμένους ομοφυλόφιλους’. Μ’ ενοχλεί λιγάκι, γιατί αν γνωριζόμαστε σχετικά καλά και έχουμε οικειότητα σε όλα τα άλλα εκτός απ’ αυτό, είναι κάτι που με κρατά μονίμως σε απόσταση. Τα μυστικά γίνονται εμπόδιο στη σχέση. Αν είναι φίλος, θέλω να μπορώ να σταθώ δίπλα του. Να μοιραστώ τις χαρές του, τις σκέψεις του, τα προβλήματά του.»

«Πώς το αντιμετωπίζω; Συνήθως πετάω κάποιες σπόντες, ότι έχω ένα φίλο γκέι, ότι περνάμε τέλεια μαζί, κτλ. Γενικά, προσπαθώ να του δώσω να καταλάβει ότι δεν έχω πρόβλημα και να δημιουργήσω τις κατάλληλες συνθήκες για να μου το πει, ίσως φέρνοντάς το απέξω απέξω. Πάντως, μου έχει τύχει να κάνω κι ευθέως την ερώτηση. Στα 24, είχα ένα πολύ καλό φίλο που δεν τον έβλεπα ποτέ με κοπέλες. Όποτε προσπαθούσε να κάνει σχέση κρατούσε πολύ λίγο, είχε φίλες όχι φίλους. Διέφερε πάρα πολύ από όλους τους άντρες φίλους μου. Ένα βράδυ μιλούσαμε για το πόσο καιρό έχουμε να κάνουμε σχέση, για τα παράπονα που έχουμε από το άλλο φύλο και στην ψύχρα τον ρώτησα εάν είναι βέβαιος για τον σεξουαλικό του προσανατολισμό. Χαμογέλασε αινιγματικά και μου είπε όχι, δεν είναι σίγουρος. Δεν το ξανασυζητήσαμε. Μετά έφυγε για μεταπτυχιακά έξω και χαθήκαμε τελείως. Ελπίζω πηγαίνοντας στην Αγγλία να βρήκε το δρόμο του. Άκη, αν διαβάζεις αυτό το άρθρο, πάρε με τηλέφωνο!»

Παίρνω τηλέφωνο και το φίλο μου, το Δημήτρη, για να μου πει κι εκείνος αν έχει τέτοιες εμπειρίες.

«Ου, ξέρω τέτοιους!» λέει ο Δημήτρης, γελώντας. «Κάποιοι επιτέλους το κατάλαβαν, κάποιοι όχι. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι μια ξαδέρφη μου, που ήδη στα 12-13, έλεγες ποιο είναι αυτό το αγοράκι, έπαιζε μόνο μπάλα, την ενδιέφεραν τα αυτοκίνητα. Περνά δύσκολα, ζει σ’ ένα χωριό της Αττικής, σε μια πάρα πολύ συντηρητική οικογένεια. Είναι λεπτό το ζήτημα. Ξέρω ότι κι εμένα αν κάποιος στα δεκαοχτώ μου μού έλεγε "αγαπούλα μου, χώνεψέ το: είσαι πουστάκι" θα φρίκαρα. Της έχω δώσει το τηλέφωνό μου να βρεθούμε αν κατέβει Αθήνα. Θα ήθελα να της μιλήσω "τυχαία" για μένα, μήπως κι έτσι ανοιχτεί. Την έχω έγνοια, γιατί ξέρω πώς είναι να αισθάνεσαι έτσι σ’ αυτή την ηλικία και να μην έχεις κανέναν να σε στηρίξει. Αλλά πώς να τη βοηθήσω; Νύξη πάντως δεν έχω κάνει ποτέ, ούτε θα κάνω. Είμαι ιδεολογικά αντίθετος. Θεωρώ σωστό να βγαίνω εγώ έξω με τη σεξουαλική μου ταυτότητα και αν ο άλλος μπορεί να πάρει κάτι από αυτό, έχει καλώς.»

Σωπαίνουμε για λίγο κι εγώ συλλογίζομαι αυτά που άκουσα. Σκόρπιες φράσεις μου έχουν κολλήσει στο μυαλό σαν φωτεινές επιγραφές που δείχνουν το δρόμο: « T α μυστικά γίνονται εμπόδιο στη σχέση…», «πώς να βοηθήσω;», «δίνω εγώ το παράδειγμα…», «στην αυτογνωσία φτάνεις μέσα από τον πόνο...».

«Για το καλό μιας νεαρής λεσβίας, τι συμβουλή μου δίνεις;» με ρωτά ξαφνικά ο Δημήτρης βγάζοντάς με από τις σκέψεις μου.

Συμβουλή; Βαριά η ευθύνη! Η κάθε σχέση που δημιουργούμε είναι μοναδική. Το πόση αλήθεια αντέχει μια σχέση δεν είναι προβλέψιμο. Όπως δεν είναι προβλέψιμο πόση ειπωμένη αλήθεια αντέχει. Όταν ετοιμαζόμαστε να εκμαιεύσουμε ένα τόσο σημαντικό μυστικό, ας συλλογιστούμε επίσης αν είμαστε έτοιμοι εμείς οι ίδιοι να αποκαλύψουμε κάτι για εμάς, να εμβαθύνουμε τη σχέση. Ή μήπως είναι από απλή περιέργεια που θέλουμε να μάθουμε;

Ας μην είμαστε τόσο βέβαιοι ποιο είναι το καλό του άλλου. Μερικές φορές με το καλό του άλλου εκφράζουμε δικά μας απωθημένα.