Μη μας γράφετε… γράψτε μας

Αγαπητοί συντελεστές του 10%,

Καταρχήν συγχαρητήρια για τη δουλειά που κάνετε. Πιστεύω ότι προσφέρετε πολύτιμη ψυχολογική βοήθεια στο κοινό σας και επιπλέον έχετε εντοπίσει το πρόβλημα από τις ρίζες, δηλαδή εμάς τους ίδιους. Θέλω να πω ότι όλα ξεκινούν από το γεγονός ότι φοβόμαστε να "φανερωθούμε". Ακόμα και εγώ ο ίδιος που κάνω κριτική επί του θέματος, εξακολουθώ να κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου.

Η οικογένεια μου, και ιδιαίτερα η μητέρα μου που υπεραγαπώ, το αγνοούν ή τουλάχιστον ποτέ δεν έχω εκφράσει την "ομοφυλοφιλία" μου μπροστά τους. Θέλω να ξέρουν ποιος είμαι και τι όνειρα κάνω. Στο πανεπιστήμιο κάνω παρέα με συμφοιτητές-τριες μου, ίσως να το μυρίζονται, αλλά ποτέ δεν τους έχω αναφέρει τίποτα. Διαπιστώνω ένα κούμπωμα στη συμπεριφορά μου, αυτό το κούμπωμα μεταβιβάζεται ως επιφυλακτικότητα απέναντι στους ανθρώπους και τελικά καταλήγει ως φοβία. Είμαι ιδιαίτερα κοινωνικός άνθρωπος και δυστυχώς όλα τα παραπάνω με εμποδίζουν να κάνω πράγματα, να ζήσω καταστάσεις και τελικά μέσα από αυτά να καλυτερέψω τον εαυτό μου. Έχω εντοπίσει τον τρόπο που όλα αυτά θα γίνουν: να μιλήσω στη μητέρα μου, τον πατέρα μου και στα αδέλφια μου. Τότε σίγουρα θα νιώσω πολύ πιο δυνατός. Πώς, όμως, θα προχωρήσω στην κίνηση αυτή; Χρειάζεται να βιάσω τον εαυτό μου ψυχολογικά και να πολεμήσω ολομόναχος θεσμούς και πατροπαράδοτες αντιλήψεις. Μπορώ;

Είμαι σίγουρος ότι πολλοί νέοι αισθάνονται ακριβώς έτσι όπως εγώ. Τα σχετικά άρθρα σας διαφωτίζουν το συγκεκριμένο πρόβλημα των gay, αλλά σε καμία περίπτωση δε δημιουργούν τις συνθήκες για να "επαναστατήσουμε". Θα ήθελα να δω οργανωμένες ομάδες ανθρώπων που να μας πλησιάζουν με αξιοπρέπεια και σεβασμό και να μας προσφέρουν ψυχολογική συμπαράσταση μέσα από συζητήσεις και δραστηριότητες. Άνθρωποι που κύριο χαρακτηριστικό τους δε θα είναι τα μοβ μαλλιά και γενικά το κίβδηλο παιχνίδι της εκκεντρικότητας. Το επισημαίνω αυτό διότι λίγοι είναι οι άνθρωποι που αυτή την στιγμή μάχονται για τα δικαιώματα των gay στην Ελλάδα και αποτελούν σοβαρές, αξιοπρεπείς προσωπικότητες. Δεν απαιτώ πολλά όσο περίεργο και αν σας φαίνεται.

Σπύρος 20 χρονών

Αγαπητέ Σπύρο,

Απαιτείς τα αυτονόητα. Απαιτείς πράγματα που υπάρχουν στις περισσότερες χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Όπως πολύ σωστά επισημαίνεις, το 10% δεν είναι παρά μόνο μια αρχή, ένα βοήθημα για συνειδητοποίηση και ενδυνάμωση. Δεν μπορεί να καλύψει το κενό της συναισθηματικής υποστήριξης που παρέχεται από οργανωμένες ομάδες αυτοβοήθειας και αλληλοβοήθειας. Η Λεσβιακή Ομάδα Αθηνών εδώ και τέσσερα χρόνια παρέχει μια γενναία και πολύ χρήσιμη υπηρεσία σε γυναίκες που ξεκινούν τα πρώτα βήματα της αυτοαποδοχής. Για τους άντρες δεν υπάρχει ακόμα κάτι αντίστοιχο, αλλά ίσως να μην αργήσει τόσο πολύ.

Δε χρειάζεται να βιάσεις τον εαυτό σου ψυχολογικά και να πολεμήσεις ολομόναχος θεσμούς και πατροπαράδοτες αντιλήψεις, όπως λες. Από την άλλη, σε ορισμένους ανθρώπους, όπως κάποιους φίλους, είναι πιο εύκολο και ελάχιστα επικίνδυνο να ανοιχτείς ως ομοφυλόφιλος. Πιθανώς, μάλιστα, να εκπλαγείς από τη θετική τους στάση. Πολλές φορές κρίνουμε πολύ αυστηρότερα τον εαυτό μας εμείς οι ίδιοι, και η απόρριψη που φοβόμαστε ότι θα εισπράξουμε από τους άλλους δεν είναι παρά αντανάκλαση της απόρριψης που νιώθουμε εμείς οι ίδιοι μέσα μας για την ομοφυλοφιλία μας. Το 10% ακριβώς αυτό προσπαθεί να ανοίξει ως θέμα, ώστε να μπορούμε να κρίνουμε ο καθένας κατά περίπτωση πότε και σε ποια πλαίσια μας παίρνει να ζούμε ανοιχτά και να δείχνουμε χωρίς ενοχές και μυστικά τον πραγματικό μας εαυτό.

Hey guys!!! Diavaza ena arthro sas kai to theorisa superato! Sto telos exei tin aksiologisi me kako, metrio, kalo klp klp. Ithela na sas po oti epeidh merika sas arthra einai toso teleia kalo tha itan stin aksiologisi na yparxei k (p.x.) para poli kalo, teleio, super, apeiros teleio! Ksero go? :D

Πες μας κι άλλα, πες μας κι άλλα! Συνδρομητής, όμως, γράφτηκες;

Την έκανα την πατάτα και I told mama! Η καημένη έχει φρικάρει, κλαίει και δε μου μιλάει. Υπάρχει κανένα βιβλίο που θα μπορούσα να της δώσω να διαβάσει και να ηρεμήσει; Αυτή θα νομίζει ότι τα βράδια κυκλοφορώ με make-up και τακούνια! Η μητέρα μου δεν είναι καθόλου εύκολος άνθρωπος, το έχει πάρει πολύ στραβά και ακόμα κλαίγεται σε καθημερινή βάση. Έχει περάσει και στη δεύτερη φάση, όπως λέει ένα καλό βιβλίο, τη φάση του θυμού (την πήρα στο κινητό, ρώτησα που είναι και μου απάντησε "Στο διάολο είμαι!" Πώς δεν της είπα να δώσει χαιρετίσματα στους παρευρισκομένους…) Το καλό είναι ότι βρίσκομαι μόνιμα στο εξωτερικό και αυτό μου δίνει δύο βασικά πλεονεκτήματα, πρώτον ότι δεν τη βλέπω συνέχεια να χτυπιέται και δεύτερον ότι έχω μια δυνατή υποστήριξη από φίλους οικογενειακούς και μη, που μου συμπαραστέκονται.

Κίμων

Φίλε Κίμωνα,

παρότι γνωρίζουμε ελάχιστα για την οικογένειά σου, τις συγκεκριμένες συνθήκες και τη μητέρα σου, η αντίδρασή της είναι αρκετά αναμενόμενη. Βρίσκεται ακόμα στο πρώτο στάδιο του θυμού και του σοκ. Σχεδόν πάντα αυτό περνάει, ειδικά αν εσύ φανείς σταθερός. Το σημαντικότερο είναι να θυμάσαι ότι η μητέρα σου δεν έχει πρόβλημα με σένα ως άνθρωπο αλλά με τις ιδέες που έχει στο κεφάλι της για την ομοφυλοφιλία. Τις περισσότερες φορές οι γονείς σοκάρονται και φρικάρουν επειδή φοβούνται για το παιδί τους. Φοβούνται επειδή στην πράξη γνωρίζουν ελάχιστα για το τι σημαίνει να είσαι ομοφυλόφιλος, οπότε το μυαλό τους πάει στο κακό. Υπάρχουν τόσα πολλά στερεότυπα και είναι δύσκολο να τα αποτινάξουν μεμιάς. Σ' αυτό μπορείς να βοηθήσεις κι εσύ. Αν δουν ότι ο γιος τους παραμένει άντρας, ότι ζει καλά, κτλ,, σιγά-σιγά θα ηρεμήσουν. Οι περισσότεροι γονείς με τον καιρό χαλαρώνουν, εκτός αν είναι πολύ θρήσκοι, οπότε το θέμα περιπλέκεται από την ομοφοβία της Εκκλησίας.

Το σημαντικότερο είναι εσύ να παραμείνεις ήρεμος και σταθερός, να μην υποκύψεις στους συναισθηματικούς εκβιασμούς στους οποίους καταφεύγουν συνήθως οι γονείς ("θα πεθάνω", "εμένα δε με σκέφτηκες;" "τι έκανα λάθος;"), τα μούτρα, τα κλάματα, τις φωνές, τις απειλές κτλ. Αν εσύ φανείς υποχωρητικός, θα βρει πάτημα και θα συνεχίσει τους εκβιασμούς ή τα μούτρα. Στήριξέ τη με τον τρόπό που κρίνεις καλύτερο και σηκώνει η σχέση σας, χωρίς όμως να την αφήσεις να σε πάρει από κάτω.

Τώρα, όσον αφορά το να της δώσεις κάτι να διαβάσει, δεν υπάρχει τίποτα στα ελληνικά αυτή τη στιγμή, αν και εμείς ετοιμάζουμε ένα φυλλάδιο. Ούτως ή άλλως, όμως είναι απίθανο η μητέρα σου να θέλει να διαβάσει κάτι αμέσως. Ίσως τη βοηθήσει το Φτου & βγαίνω αυτού του τεύχους.

Κύριοι,

λόγω επαγγελματικής ενασχόλησης, βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον το άρθρο του συνεργάτη σας Δ. Τσαμπρούνη (σε επιστημονική επιμέλεια Ν. Θεοδωρίδη) "Σςςς! Η Βουλή κοιμάται!" για την εφαρμογή της αρχής της ίσης μεταχείρισης στην Ελλάδα. Το άρθρο είναι εξαιρετικά επίκαιρο αν σκεφτεί κανείς ότι η (μη) έγκαιρη και ορθή εφαρμογή του κοινοτικού δικαίου ταλανίζει τη χώρα μας ήδη από την προεκλογική περίοδο, καθώς άλλη μια κοινοτική οδηγία (1999/70/ΕΚ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ της 28ης Ιουνίου 1999 σχετικά με τη συμφωνία πλαίσιο για την εργασία ορισμένου χρόνου […] δεν εφαρμόσθηκε όπως έπρεπε στο ζήτημα των συμβασιούχων και της μετατροπής των συμβάσεων εργασίας τους σε συμβάσεις αόριστου χρόνου.

Το ζήτημα που τίθεται σε κάθε περίπτωση είναι το εξής: η Κοινοτική Οδηγία κατισχύει οιασδήποτε διάταξης εθνικής νομοθεσίας, ακόμη και αυτού τούτου του εθνικού Συντάγματος; Από την απάντηση που θα δοθεί στο ερώτημα αυτό, θα κριθούν πολλά για τον εκσυγχρονισμό του εσωτερικού δικαίου. Ήδη, η σχετική νομολογία φαίνεται να βρίσκει μια "ενδιάμεση" λύση. […]

Σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία,

ΣΤΕΛΙΟΣ Α. ΜΑΥΡΙΔΗΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ, LL.M. cand.PhD

Αγαπητέ φίλε!

Σε ευχαριστούμε για την παρέμβασή σου. Όσον αφορά τις οδηγίες στις οποίες αναφερθήκαμε, δεν τίθεται θέμα αν η ευρωπαϊκή νομοθεσία είναι υπέρτερη του Συντάγματος. Πρόκειται για μια ειλημμένη υποχρέωση της χώρας μας. Μάλιστα η Επιτροπή παρακολουθεί την ενσωμάτωση των οδηγιών ήδη μας παρέπεμψε στο Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων για τη μη έγκαιρη ενσωμάτωση της οδηγίας. Το ίδιο θα πράξει εάν θεωρήσει ότι ο ελληνικός νόμος δεν καλύπτει το ελάχιστο που έχει τεθεί από τις οδηγίες αυτές, όπως ισχύει και για όλες τις οδηγίες.