Φτου & Βγαίνω

Φτου & βγήκα για το παιδί μου

για την αντιγραφή: Λύο Καλοβυρνάς

Σαν παιδιά, όταν πονάμε συνήθως τρέχουμε στη μαμά να μας φιλήσει για να γίνουμε καλά. Σαν μεγάλοι, όταν αγωνιούμε μήπως η μαμά μας πάψει να μας αγαπά επειδή είμαστε ομοφυλόφιλοι σε ποιον να τρέξουμε;

"Σας λέω την ιστορία μου για να βοηθήσω άλλους γονείς να αποδεχτούν τα παιδιά τους αλλά και για τα παιδιά να καταλάβουν πόσο δύσκολο είναι για τους γονείς να μάθουν κάτι τέτοιο για το παιδί τους." Μαρία, 50

Σε αυτό το Φτου & βγαίνω η μητέρα μιας λεσβίας διηγείται το πώς αντιμετώπισε την ομοφυλοφιλία της κόρης της. Την ιστορία τη δανειστήκαμε και την αποδώσαμε στα ελληνικά επειδή ανταποκρίνεται τόσο πολύ στην ελληνική πραγματικότητα. Κι εμάς μια μανούλα μας έκανε και γνωρίζουμε από πρώτο χέρι ότι λίγο πολύ οι ιστορίες όλων μας είναι ίδιες.

Η κόρη μου η Άννα πάντα μου μίλαγε για τη ζωή της. Τελευταία όμως δε μου μιλούσε, αν και έβλεπα ότι κάτι τη βασάνιζε. Την καλόπιασα λοιπόν, και άρχισε να μου λέει για μια καινούργια φίλη φίλης, που είναι λεσβία και τι καλή κοπέλα που είναι, τι έξυπνη τι πλάκα που έχει κτλ. Προσπάθησα να μην εκνευριστώ, από μικρό παιδί ενθουσιαζόταν εύκολα και κολλούσε με διάφορους που γνώριζε. Όμως, μετά από μερικές μέρες μου ξαναείπε για τη συμφοιτήτριά της, τη λεσβία, που θα έκανε πάρτι και θα ήταν κι άλλος κόσμος. Της είπα να προσέχει. Μ' ενοχλούσε να αρχίσει παρέες με ανώμαλους, αλλά είπα να μην το πω γιατί η Άννα είναι πνεύμα αντιλογίας και θα είχε χειρότερα αποτελέσματα αν της πήγαινα κόντρα.

Τη μέρα μετά το πάρτι την ψαρεύω και μου λέει ότι γνώρισε πολύ κόσμο και είναι καλά παιδιά. "Τι παιδιά; Κανονικά;" τη ρωτάω. Μου ρίχνει ένα βλέμμα σαν να φοβάται κάτι, δεν ξέρω τι να σκεφτώ κι εγώ. "Κανονικά, βέβαια", μου λέει. "Εννοώ είναι λεσβίες;" τη ρωτάω. "Όχι όλες, αλλά τι πειράζει και να είναι;" μου λέει κι αρχίζει φιλοσοφίες ότι δεν πειράζει ποιον αγαπάμε, όλοι είμαστε ίσοι και άλλα τέτοια. Δε λέω τίποτα, αλλά μου μπαίνουν ψύλλοι στ' αυτιά. Πιάνω τον άντρα μου και του λέω ότι φοβάμαι πως η κόρη μας νομίζει ότι είναι λεσβία. Τον πιάνουν τα γέλια. "Σιγά μην είναι λεσβία η κόρη μας. Μια χαρά κοπέλα είναι. Φάση θα περνάει, όπως πέρασε και τότε με την κιθάρα". Συμφωνώ. Η Άννα παθιάζεται με διάφορα και μετά βαριέται.

Δεν περνάει πολύς καιρός και η Άννα μου το φέρνει απ' έξω-απ' έξω για μια φίλη της που νομίζει ότι της αρέσουν οι γυναίκες, αλλά δεν είναι σίγουρη και σκέφτεται να δοκιμάσει. Εκεί πια τα χάνω, της λέω να προσέχει. "Τι να προσέχω, μαμά;" μου λέει και δεν ξέρω τι να της απαντήσω, όμως φοβάμαι πολύ για την κόρη μου. "Φάση θα περνάει η φίλη σου, πολλές κοπέλες μπερδεύονται και θεωρούν ότι είναι ερωτευμένες με την καλύτερή τους φίλη" της λέω, αλλά η Άννα δε με κοιτάει στα μάτια και ξέρω ότι άλλα σκέφτεται. Αυτά για τη φίλη της δεν τα πολυπιστεύω. Τι να κάνω; Με πιάνει απελπισία!

Ένα βράδυ δείχνει η τηλεόραση μια ταινία μ' έναν ομοφυλόφιλο που πεθαίνει από AIDS κι ο άντρας μου λέει για τα χάλια τους. Από το πουθενά η Άννα γίνεται έξω φρενών, τον ρωτάει γιατί γελάει και στα καλά του καθουμένου ανάβει απίστευτος καυγάς. "Δεν είναι αυτοί ανώμαλοι" να φωνάζει εκείνη, "εσύ είσαι συντηρητικός". Έγινε το σώσε. Τσακωνόμαστε όπως όλες οι οικογένειες, αλλά αυτός ο καυγάς δεν ήταν απλώς για το αν θα βάλει σκουλαρίκι στον αφαλό. Με τα πολλά της λέει "κι αν νομίζεις ότι είσαι από δαύτους τους ανώμαλους να σηκωθείς να φύγεις απ' το σπίτι μου!" Η Άννα φεύγει, δε γύρισε όλη νύχτα, το κινητό της το είχε συνέχεια κλειστό. Κόντεψα να τρελαθώ!

Όταν ήρθε την επόμενη μέρα την έπιασα με το ζόρι να μιλήσουμε. "Τι τρέχει;" τη ρωτάω. "Τίποτα" μου λέει. Μου κρατάει μούτρα. Σπαράζει η καρδιά μου να βλέπω την κορούλα μου ξενυχτισμένη, είμαι βέβαιη ότι όλο το βράδυ έκλαιγε. "Άσ' τον πατέρα σου, οι δυο μας μιλάμε" της λέω. Δε μου μιλάει. "Νομίζεις ότι σου αρέσουν οι γυναίκες;" τη ρωτάω κι η καρδιά μου πάει να σπάσει. "Δεν το νομίζω, μαμά. Το ξέρω."

Το τελευταίο πράγμα που περίμενα στη ζωή μου ήταν ν' ακούσω το παιδί μου να μου λέει "είμαι λεσβία". Η Άννα μας είναι ψηλή, λεπτή, πολύ θηλυκή, με μακριά μαλλιά. Δε μοιάζει με λεσβία! Από τα 14 ήθελε να φορέσει μακιγιάζ, την άφησα, θυμάμαι κι εγώ τι είχα τραβήξει με τον κέρβερο τον πατέρα μου, άλλωστε όλες οι φίλες της φορούσαν μακιγιάζ. Της άρεσαν τ' αγόρια. Και είχε πιάσει και φίλο στη Γ' Λυκείου. Δε μου το είχε πει, αλλά εγώ το ήξερα, τους έβλεπα πώς κοιτάζονταν όταν νόμιζαν πως δεν τους βλέπω. Και ξάφνου στα 21 της να μου πει ότι είναι λεσβία; Τι έπαθε; Γιατί να της συμβεί τέτοιο πράγμα; Την ώρα που μου το 'πε δεν είπα τίποτα. Κλείστηκα στο μπάνιο και έκλαψα. Νόμιζα ότι μας είχε βρει φοβερή συμφορά. Δεν είχα καμία επαφή ποτέ με λεσβίες ή ομοφυλόφιλους και ξάφνου η κόρη μου ήταν μια από δαύτες. Το θεωρούσα ανώμαλο, η ιδέα με αρρώσταινε, αλλά αν με ρωτούσες δεν ήξερα να πω τι ακριβώς μ' ενοχλούσε. Πάνω απ' όλα φοβόμουνα μήπως πάθει κάτι το παιδί μου.

Βγήκα και της είπα ότι πρέπει να πάμε σε γιατρό και να δούμε τι μπορεί να γίνει για να της περάσει. Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε. Ούρλιαζε, φώναζε, έκλαιγε. "Δεν είναι αρρώστια για να μου περάσει!" είπε στο τέλος και ξανάφυγε.

Τελικά είναι αρρώστια; Εγώ έτσι ήξερα. Αλλά ποιον να ρωτήσω; Με τον άντρα μου δεν τολμούσα να μιλήσω, τα μπάλωσα ότι τάχα μου ήταν σε μια φίλη της. Δυο μέρες έκανε να γυρίσει ή να μας πάρει τηλέφωνο, μου 'ρθε να τρελαθώ! Φοβόμουν για την Άννα. Θα έχανα το κοριτσάκι μου! Ντρεπόμουν να μιλήσω σε άνθρωπο, ποιον να ρωτούσα; Λίγες μέρες μετά την έπιασα και της είπα ότι είναι παιδί μου και ό,τι κι αν της συμβαίνει αυτό δε θ' αλλάξει ποτέ. Την έπιασαν τα κλάματα, κλάψαμε παρέα και σιγά-σιγά μου ανοίχτηκε. Μου είπε ότι από πάρα πολύ καιρό νόμιζε ότι της άρεσαν τα κορίτσια ερωτικά, αλλά φοβόταν να το παραδεχτεί γιατί νόμιζε πως είναι κακό πράγμα και φοβόταν μη σταματήσουμε να την αγαπάμε. Στο σχολείο είχε κάνει κάτι με την Κατερίνα (πού να το φανταστώ, το Κατερινάκι!) αλλά ντρεπόντουσαν κι οι δυο πολύ. Μετά στο πανεπιστήμιο διάβασε βιβλία, είδε ταινίες, μίλησε με διάφορους και κατάλαβε ότι δεν ήταν μόνη της στον κόσμο, ότι υπήρχαν πολλές γυναίκες και άντρες που ερωτεύονταν άτομα του ίδιου φύλου και ότι σε πολλές χώρες αυτό ήταν αποδεκτό. Και ότι τελικά δεν ήταν καθόλου ανώμαλο.

Ότι θα άκουγα το παιδί μου να μου λέει τέτοια πράγματα κι εγώ να κρατάω το στόμα μου κλειστό δεν το είχα φανταστεί ποτέ. "Μα το φυσιολογικό δεν είναι ένας άντρας και μια γυναίκα μαζί;" της είπα ήσυχα-ήσυχα, μην πάρει τους δρόμους πάλι. "Έτσι το θέλει η φύση, αυτό είναι το σωστό. Οι ομοφυλόφιλοι έχουν πάθει κάτι, δε φταίνε αυτοί. Αλλά θεραπεύεται και θα σε βοηθήσω να το ξεπεράσεις". Της μίλησα ήρεμα, αλλά τίποτα. Μία ώρα μου έλεγε για την ομοφυλοφιλία στη φύση και στα ζώα και το πως ανέκαθεν υπήρχαν ομοφυλόφιλοι αλλά ήτανε κρυφοί και ότι δεν είναι ανωμαλία, ούτε η ιατρική το πιστεύει αυτό αλλά μόνο η θρησκεία, ότι έχει γνωρίσει ένα σωρό λεσβίες και γκέι που νιώθουν μια χαρά και είναι ευτυχισμένοι και δεν έχουν κανένα πρόβλημα, μου πήρε το κεφάλι. Στο τέλος μπερδεύτηκα, μ' έπιασε φριχτός πονοκέφαλος. Ένα πράγμα ήξερα: αν δεν ήθελα να τη χάσω έπρεπε να κάνω υπομονή μπας και της περάσει ή μέχρι να βρω άλλη λύση. Στο κάτω-κάτω, και να τη φοβέριζα τι θα κατάφερνα; Θα έκανε ό,τι έκανε και δε θα μου έλεγε τίποτα. Και θα έμενα εγώ με την αγωνία.

Μετά από δυο βδομάδες μου έφερε μια μετάφραση που είχε κάνει από ένα ξένο βιβλίο για την ομοφυλοφιλία. Το διάβασα, αλλά και τι μ' αυτό; Θα άλλαζε που η κόρη μου ήταν ανώμαλη και θα κατέστρεφε τη ζωή της; Ποια μάνα θέλει το παιδί της να υποφέρει; Της είπα ότι θα δυστυχήσει, ο κόσμος είναι σκληρός, θα την κοροϊδεύουν, καλύτερα ν' αλλάξει γνώμη. "Μαμά, δεν είναι σαν να αποφάσισα να βάψω τα μαλλιά μου" είπε η Άννα. "Δεν είναι κάτι που επιλέγω να είμαι. Έτσι νιώθω μέσα μου. Και θα είμαι πολύ πιο ευτυχισμένη με μια γυναίκα παρά μ' έναν άντρα".

Έπρεπε να το πάρω απόφαση. Όσο κι αν με πονούσε. Αυτό που με βοήθησε περισσότερο ήταν κάτι που μου είπε. Ότι το να είσαι ομοφυλόφιλος δεν έχει να κάνει μόνο με το σεξ. Ότι έχει να κάνει με την αγάπη, με τη συντροφικότητα. Δυο γυναίκες μαζί σίγουρα έχουν πολλά κοινά. Αυτό το καταλάβαινα. Το σεξ ακόμα δεν μπορώ να το καταλάβω, αλλά έχω πάψει να προσπαθώ.

Όσο για τον πατέρα της, τον έπιασα και του τα 'πα έξω απ' τα δόντια. Ή θα έχουμε την κόρη μας όπως είναι ή δε θα την έχουμε καθόλου. Στο κάτω-κάτω, δεν είχε κάνει έγκλημα. Τουλάχιστον σταμάτησε να της βάζει τις φωνές, αλλά δεν του αρέσει καθόλου η ιδέα. Ούτε εμένα μου αρέσει, για να πω την αλήθεια, αλλά σιγά-σιγά μάθαμε να το ανεχόμαστε. Βοήθησε κι η Άννα σ' αυτό. Δε μας προκάλεσε ποτέ, ήταν διακριτική στο σπίτι.

Για να 'μαι ειλικρινής, για πολύ καιρό έλπιζα ότι κάποια μέρα θα της περάσει και θα βρει έναν άντρα και θα ζήσει ευτυχισμένη μαζί του. Όταν όμως είδα πόσο ευτυχισμένη ήταν με τη φιλενάδα της, σκέφτηκα ότι τελικά ίσως για την κόρη μου η ευτυχία είναι άλλη απ' αυτή που είχα εγώ στο μυαλό μου.

Ένα άλλο που κατάλαβα είναι ότι ήμουν τόσο αρνητική επειδή φοβόμουν τι ζωή θα έκανε το παιδί μου, αφού ήξερα τι τραβάνε οι ομοφυλόφιλοι στην κοινωνία μας. Μετά όμως μου είπε ποιες διάσημες είναι λεσβίες κι έμεινα ξερή. Πάντως, ακόμα ανησυχώ και την έχω δασκαλέψει να μην το λέει. Ευτυχώς, ξέρω ότι δεν είναι χαζή και προσέχει. Ειδικά τώρα που έδειξα ψυχραιμία με εμπιστεύεται περισσότερο και ρωτάει τη γνώμη μου.

Ο άλλος λόγος, αν και ντρέπομαι να το παραδεχτώ, είναι για το τι θα έλεγε ο κόσμος που βγάλαμε λεσβία κόρη. Ξέρετε γιατί ντρέπομαι; Γιατί με ένοιαζε περισσότερο τι θα πει ο κόσμος παρά αν το παιδί μου είναι ευτυχισμένο ή όχι. Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος δε χρωστάει καλό. Και δε δέχομαι ότι το παιδί μου είναι αμαρτωλό! Η Άννα, ό,τι κι αν κάνει στο κρεβάτι της, είναι καλός άνθρωπος και δε δέχομαι ότι επειδή έχει αυτή την ιδιαιτερότητα έχει κανείς δικαίωμα να την κρίνει. Να κοιτάξουνε τα μούτρα τους.

Δεν ξέρω αν έφταιξα εγώ ή ο πατέρας της που η Άννα βγήκε ομοφυλόφιλη. Το 'χω σκεφτεί πολλές φορές τι λάθος έκανα. Τώρα όμως που έχει περάσει καιρός και βλέπω ότι δεν κακοπερνάει, ότι έχει βρει καλή δουλειά, ίσως τελικά να μην κάναμε τίποτα λάθος. Τι να πω, μπορεί να είναι θέμα φύσης τελικά. Κατά βάθος, θα προτιμούσα η κόρη μου να ήταν "φυσιολογική", να παντρευόταν και να έκανε παιδιά, αλλά καταλαβαίνω ότι αυτό το πιστεύω επειδή έτσι έχω μάθει ότι πρέπει να είναι τα πράγματα.

Τι συμβουλή έχω να δώσω σε άλλους γονείς που νομίζουν ότι το παιδί τους είναι ομοφυλόφιλος; Ότι παραμένει παιδί τους. Αυτό δεν αλλάζει. Κι ότι έχουν δυο επιλογές: ή να το πολεμήσουν και πιθανώς να χάσουν το παιδί τους ή να το δεχτούν όπως είναι. Η αγάπη ενός παιδιού κι ενός γονιού είναι ιερή κι είναι κρίμα να καταστραφεί για μια τέτοια λεπτομέρεια! Αυτό είναι αμαρτία, όχι το να είναι το παιδί σας ομοφυλόφιλο.

Αν σας τύχει τέτοιο πράγμα, εύχομαι πάνω απ' όλα να καθίσετε ν' ακούσετε τι έχει να σας πει το παιδί σας. Καλό θα του κάνει να σας μιλήσει. Αν το κατηγορήσετε ή προσπαθήσετε να το αλλάξετε, θα έχετε τ' αντίθετα αποτελέσματα. Και δεν περνάει φάση και αηδίες που έλεγα. Κανένα παιδί δε λέει τέτοια πράγματα στα καλά του καθουμένου. Η Άννα μου βασανίστηκε πολύ για να μου το πει, έτρεμε μην πάψουμε να την αγαπάμε. Και δεν ήθελε να μας πληγώσει.

Κι εσείς παιδιά, αν το πείτε στους γονείς σας, μην είστε ανυπόμονοι. Εμένα μου πήρε πολύ καιρό να το χωνέψω. Μην ξεχνάτε ότι έχουμε μεγαλώσει αλλιώς, με άλλες αρχές και άλλα μυαλά. Στην εποχή μας δε μιλάγαμε γι' αυτά. Δώστε μας χρόνο και μη μας προκαλείτε. Με το μαλακό.